Morgunblaðið - 03.01.1946, Blaðsíða 14
14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 3. jan. 194G
Ný framhaldssaga
ihihihiuhhhhh
IHHHHIIIHIIIIIIHIIIHHHHH
IIHIIHHHHH
Dularfulia brjefið
(O-ílir JJt)orolluj i3. ^J'JiACjheS
IHHHHHHHHHHI
IHIHHHHHHHHI
IIHHIIIIIIHIIIHHIHH
IHHHHHHHH
HIHIIIHHII
millllllllllllHIIIIIIIHIIHIH
imiHHIHHIHI
4. dagur
Hann var ekki einn. Við hlið
hans stóð ung stúlka og hjelt
utan um handlegg hans. Það
var ein af stúlkunum, sem
höfðu staðið í kringum hann,
fyrst, þegar hún kom inn. Þessi
stúlka var mjög falleg, há og
grannvaxin, með mikið, rautt
hár. Hún var klædd í skær-
grænan kjól.
Anna vissi, að hún myndi
ekki komast framhjá þeim.
Nick horfði án afláts á hana, og
nú sagði hann, svo hátt, að hún
heyrði: ,,Mjer þykir það leitt,
Elsa, en jeg get það því miður
ekki í kvöld“.
Stúlkan sneri höfðinu örlít-
ið og horfði á Önnu.
,,Þú hefir víst ekki verið
kynt Önnu Wickard, frá Mexí-
kó, Elsa? Elsa Raynolds, ung-
frú Wickard".
Stúlkurnar kinkuðu kolli
hvor framan í aðra.
„Þið ættuð eiginlega að
þekkjast“, hjelt Nick áfram.
„Faðir Önnu er einn af elstu
vinum Dow. Elsa er einkaritari
hans“.
Önnu fanst það næsta ótrú-
legt, að þessi skrautbúna stáss-
mær væri einkaritari.
Elsa sagði: „Gleður mig að
kynnast yður“. En það var aug-
ljóst, að hugur fylgdi ekki máli.
Hún horfði tortrygnislega á
Önnu andartak. Svo sagði hún
snögglega: „Verið þið sæl“, og
gekk hratt frá þeim.
Nick horfði brosandi á Önnu.
„Þjer skuluð ná í kápuna yð-
ar, svo að við getum farið“.
„Jeg sagði yður áðan, að jeg
hefði öðrum hnöppum að
hneppa í kvöld, en borða kvöid-
verð með yður“, svaraði hún
kuldalega.
Nick leit á klukkuna. ,,Hvað
bíður hann lengi? Kiukkan er
rúmlega átta. Jeg get að
minsta kosti fylgt yður heim.
Hvar er kápan yðar?“
Hún krepti hnefana. Hann
var óþolandi.
Hann sagði: „Jeg vona, að
yður detti ekki í hug að fara
að koma hjer illindum af stað.
Corinna myndi taka það mjög
nærri sjer“.
„Vegna Nesbitt-hjónanna
getið þjer svo sem fylgt mjer
heim“, hreytti hún út úr sjer
og strunsaði framhjá honum
inn í svefnherbergið. Hún sá
andlit sitt í speglinum. Það var
reiðiglampi í augunum og
kinnarnar voru kafrjóðar. Hún
tók hanskana sína og kápuna.
Töskuna hafði hún skilið eftir
inni í dagstofunni, á borðinu við
arininn.
Þegar hún kom inn í stofuna
aftur, var Corinna að svipast
um eftir henni. „Þarna ertu
þá“, kallaði hún og gekk til
hennar. „Hver veit, nema jeg
verði komin til borgarinnar aft-
ui^áður en þú ferð, og þá skul-
um við nú heldur en ekki
skemta okkur“.
„Já, það verður gaman“,
svaraði Anna. Taskan hennar
var ekki á borðinu, þar sem
hún hafði lagt hana. Hún gætti j
að því, hvort hún hefði ekki
dottið á gólfið, en hún var
hvergi sjáanleg.
„Vantar þig eitthvað?“ spurði
Corinna.
„Já, töskuna mína. Jeg hjelt,
að jeg hefði lagt hana hjer“.
„Hún hefir ef til vill dottið
niður á legubekkinn“. Corinna
leitaði undir sessunum. „Hvern
ig var hún?“
„Svört — fremur lítil“.
Corinna kallaði í þjóninn.
„Johnson, viltu gá að því, hvort
þú sjerð nokkurs staðar svarta
tösku, litla“.
Dow kom inn í stofuna. „Haf-
ið þið týnt einhverju?“ spurði
Jrann.
„Já. Anna finnur hvergi tösk
una sína“.
„Jeg hefi ef til vill skilið
hana eftir inni í svefnherberg-
inu“, sagði Anna. Hún vissi, að
hún hafði ekki farið með hana
þangað, en hún gekk samt inn
í svefnherbergið. Hún var feg-
in því, að flestir gestirnir voru
farnir. Það var svo kjánalegt
að muna ekki, hvar hún hafði
lagt töskuófjetið. Ef hún leit-
aði nógu lengi, yrði Nick Step-
hen kannske leiður á að bíða
eftir henni. En þegar hún kom
aftur inn í dagstofuna, eftir að
hafa leitað árangurslaust
drykklanga stund, beið hann
þar rólegur.
Dow stakk höndinni í vas-
ann. „Vantar þig peninga? Jeg
get lánað þjer ....“.
Hún hristi höfuðið. „Þakka
þjer fyrir. En jeg hefi næga
peninga. Það var ekkert merki-
legt -í töskunni, eitthvað dálít-
ið af peningum, nokkur brjef
og ....“. Hún varp öndinni
feginsamlega. Guði sje lof fyr-
ir, að brjefið frá Rod er á ör-
uggum stað, hugsaði hún með I
sjer. I töskunni hafði ekki
verið annað en brjefið frá Jim
og skeytið frá föður hennar.
„Var það nokkuð fleira, sem
þú týndir?“ spurði Dow.
| Hún brosti. „Nei, til allrar
t hamingju“. Hún rjetti honum
j höndina 1 kveðjuskyni. Svo
sneri hún sjer að Corinnu:
„Hugsaðu ekki um töskuna.
| Hún kemur í leitirnar. Senni-
! lega hefir einhver tekið hana
í misgripum".
j „Hvar býrðu?“ spurði Dow.
' „Jeg ætla að hringja til þín
einhvern tíma í næstu viku.
Jeg kem til borgarinnar á und-
an Corinnu".
| „Jeg bý í Parke-gistihúsinu.
Samkvæmt skipun frá pabba“. ■
Hún brosti. „Hann sagði, að jeg !
væri örugg þar. Hann treystir
• mjer víst ekki of vel til þess j
að ferðast upp á eigin spýtur“. j
Nickolas Steuben beið enn
við dyrnar, með þetta óþolandi
glott á andlitinu. Um leið og
hún sneri sjer við og sá hann,
hvarf brosið af andliti hennar
og gremjusvipur kom í staðinn.
j Hann hafði sjálfsagt falið fyrir
j henni töskuna, til þess að gera
henni gramt í geði.
Stríðsherrann á Mar
3,
Þau gengu út og Nick veif-
aði í bíl.
Svo sneri hann sjer að henni
og sagði: „Ef þú ert ennþá á-
kveðin í því að svelta, skal jeg
ekki skifta mjer af því. En það
er betra fyrir þig að aka með
mjer. Þú kemst ekki langt —
peningalaus og allslaus“.
Hún svaraði ekki. Hún gat
gengið. Það var ekki langt til
gistihússins. En hún var orðin
altof sein. Jim hafði sennilega
hringt til . gistihússins fyrir
löngu síðan. Það gat jafnvel
verið, að hann hefði geiið frá 1
sjer alla von um að ná í hana.
Hún steig inn í íblinn og sagði
við bílstjórann: ‘„Parke-gisti-
húsið“.
„Við skulum aka gegnum
garðinn“, tiætti Nick við, um
leið og hann settist við hlið
hennar. Hann tók vindlinga-
veski upp úr vasa sínum og
bauð henni vindling. Hún hristi
höfuðið. Hann kveikti í hjá sjer
og hjelt eldspýtunni á milli
þeirra lengur en nauðsynlegt
var, þangað til hún neyddist til
þess að líta upp.
• Hún sá augu hans og alt í
einu var hún gripin snöggum
ótta. Hæðnisglampinn var þar
ekki lengur. Þau voru ísköl.d og
hörð.
Hún flýtti sjer að líta undan
og tók að horfa út um glugg-
ann. Hún þekti þennan mann
ekki neitt. Hvað vissu Nesbitt-
hjónin um hann? Var hann ekki
aðeins af tilviljun gestur á
heimili þeirra? Og af hverju
hafði hann sótt það svona fast
að fá að fylgja henni heim? Af
hverju? Skyndilega vissi hún,
að það hafði ekki verið nein
tilviljun, að hún skyldi týna
töskunni sinni. Henni hafði
verið stolið. Hún hjelt áfram að
horfa út um gluggann. Hún
hafði ekki hugmynd um, í
hvaða átt þau óku. En skynsemi
hennar varð brátt óttanum vf-
irsterkari. Það gáf ekki verið
neitt bogið við þetta. Hann
myndi ekki dirfast að gera dótt
ur besta vinar Dow Nesbitt
mein. En Nesbitt-hjónin fóru
úr borginni á morgun. Ef eitt-
hvað kæmi fyrir hana, myndu
þau ekki frjetta það fyrr en eft-
ir viku, að minsta kosti.
Hún byrjaði að tala, hægt og,
gætilega, reyndi að gera rödd
sína kæruleysislega: „Jeg veit
ekki, hvers vegna þjer hafið
gert yður það ómak að fylgja
mjer heim. Það er ekki langt.
Jeg kom gangandi“.
„Jæja, veistu það ekki?“ —
Rödd hans var lág, alt að því
kjassandi utan úr myrkrinu.
MÁI.FLUTNINGS-
SKRIFSTOFA
Einar B. Guðmundsson.
Guðlaugur Þorláksson.
Austurstræti 7.
Símar 3202, 2002.
Skrifstofutími
kl. 10—12 og 1—5.
'renflfaóa cja
Eftir Edgar Ricc Burroughs.
102.
áö skipa fyrir, og þegar jeg sneri mjer við og sá þar risa-
vaxinn og skrautklæddan gulan mapn, þurfti jeg einskis
að spyrja. Jeg vissi að það var Salensus Oll sjálfur. Til
hægri handar honum stóð Mathai Shang og að baki þeim
flokkur varðliða.
„Hver ert þú“, sagði Salensus Oll, „og hvað á það að
þýða að ryðjast hjer inn í kvennagarðinn. Jeg get ekki
komið þjer fyrir mig. Hvernig komst þú hjer?“
Ef hann hefði ekki sagt síðustu orðin, myndi jeg al-
gerlega hafa gleymt dulbúnaði mínum, og sagt honum
að jeg væri John Carter, prins af Helium, en spurning
hans köm mjer til sjálfs mín. Jeg benti á brotnar steng-
urnar í glugganum.
„Jeg er umsækjandi um inntöku í varðliðið“, sagði
jeg, „og úr glugganum þarna í turninum, þar sem jeg er
að bíðaa eftir að verða tekinn í liðið, sá jeg árásina á
þessa konu. Jeg gat ekki, Jeddak, staðið og horft á slíkar
misþyrmingar á hallarsvæðinu, og samt talið mig hæfan
til þess að vera í lífverði þínum“.
Jeg hafði auðsjáanlega haft ahrif á stjórnanda Okar
með þessum fögru orðum mínum, og þegar hann hafði
snúið sjer að Dejah Thoris og Thuviu frá Ptarrth og þær
báðar staðist framburð minn, þá fór að líta illa út fyrir
Thurid.
Jeg sá illilegan glampa í augum Mathai Shang, þegar
Dejah Thoris skýrði frá öllu, sem þeim Thurid hafði far-
íð á milli, og þegar hún kom að viðskiftum mínum við
Thurid, þá var auðsjeð að hún var mjer þakklát, þótt
jeg gæti sjeð á henni að hún var ákaflega hissa á ein-
hverju.
Þegar yfirheyrslan hjelt áfram, leit jeg á Thurid, og
sá að hann horfði á mig stórum augum og mjög undr-
andi, og allt í einu hló hann upp í opið geðið á mjer.
En þá sneri Salénsus Oll sjer að honum.
„Hvernig skýrir þú þessar ákærur?“ sagði hann djúpri
þrumuraust. „Vogar þú að leggja hug á konu, sem Fað-
ezaj u/m l
Kalli litli hafði dottið í poll
og kom heim rennvotur og hríð
skjálfandi. Faðirinn var bál-
vondur, skipaði drengnum að
hátta og sagði um leið: „Altaf
þarftu að gera einhverja skyssu.
Farðu nú í rúmið, en þegar þjer
er orðið heitt, flengi jeg þig“.
Klukkutíma seinna hrópar
yrigri bróðir Karls litla:
„Pabbi, nú er Kalla orðið
heitt“.
yc
— Geturðu ekki teiknað
skrípamynd af mjer?
— Það er hreinasti óþarfi.
— Nú?
— Líttu bara í spegil.
★
Ölvaður náungi, rauðhærður
og stórgerður í andliti, slagaði
inn á veitingahús og bað um
glas af viský. Er þjónninn færði
honum það, sem um var beðið,
hnepti sá rauðhærði frá sjer
jakkanum og helti úr glasinu í
vinstri vestisvasa sinn.
„Annað glas af viský“, hróp-
aði hann.
Enn fór á sömu leið. Sá ölv-
aði helti viskýinu í vinstri vest
isvasa sinn, bað um annað glas
og endurtók athöfnina.
Er þessu hafði farið fram um
stund, gat þjónninn ekki leng-
ur látið orða bundist.
1
. „Hvernig stendur á því, að
þú hellir þessu ágæta viský í
vasa þinn?“ spurði hann.
Sá rauðhærði lamdi saman
hnefunum.
„Heyrðu, góði“, sagði hann.
„Jeg borga fyrir þessa drykki
í beinhörðum peningum og þjer
kemur bara hreint ekkert við,
hvað jeg geri við þá“.
Er hjer var komið, gægðist
lítil mús upp úr vinstri vestis-
vasa þess ölvaða og tísti. „Og
þetta geturðu sagt kettinum
þínum líka“.
★
O’Connor hafði heyrt, að vin
ur hans, Murphy, væri giftur
aftur, en langur tími leið, þar til
hann fengi tækifæri til að sjá
nýju konuna. Þó kom að því,
að þau mættust, og O’Connor
lá við gráti, þegar hann sá, að
hún var með hárkollu, gler-
auga, trjefót og falskar tenn-
ur, sem glömruðu í hvert skifti
og hún hreyfði sig.
„Hvað meinarðu með að gift
ast þessari norn?“ hvíslaði
hann að vini sínum.
„Þú þarft ekkert að vera að
hvísla“, andvarpaði Murphy.
„Hún er heyrnarlaus líka“.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
/