Morgunblaðið - 03.01.1946, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 03.01.1946, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ Fimtudagur 3. jan. 194G Ný framhaldssaga ihihihiuhhhhh IHHHHIIIHIIIIIIHIIIHHHHH IIHIIHHHHH Dularfulia brjefið (O-ílir JJt)orolluj i3. ^J'JiACjheS IHHHHHHHHHHI IHIHHHHHHHHI IIHHIIIIIIHIIIHHIHH IHHHHHHHH HIHIIIHHII millllllllllllHIIIIIIIHIIHIH imiHHIHHIHI 4. dagur Hann var ekki einn. Við hlið hans stóð ung stúlka og hjelt utan um handlegg hans. Það var ein af stúlkunum, sem höfðu staðið í kringum hann, fyrst, þegar hún kom inn. Þessi stúlka var mjög falleg, há og grannvaxin, með mikið, rautt hár. Hún var klædd í skær- grænan kjól. Anna vissi, að hún myndi ekki komast framhjá þeim. Nick horfði án afláts á hana, og nú sagði hann, svo hátt, að hún heyrði: ,,Mjer þykir það leitt, Elsa, en jeg get það því miður ekki í kvöld“. Stúlkan sneri höfðinu örlít- ið og horfði á Önnu. ,,Þú hefir víst ekki verið kynt Önnu Wickard, frá Mexí- kó, Elsa? Elsa Raynolds, ung- frú Wickard". Stúlkurnar kinkuðu kolli hvor framan í aðra. „Þið ættuð eiginlega að þekkjast“, hjelt Nick áfram. „Faðir Önnu er einn af elstu vinum Dow. Elsa er einkaritari hans“. Önnu fanst það næsta ótrú- legt, að þessi skrautbúna stáss- mær væri einkaritari. Elsa sagði: „Gleður mig að kynnast yður“. En það var aug- ljóst, að hugur fylgdi ekki máli. Hún horfði tortrygnislega á Önnu andartak. Svo sagði hún snögglega: „Verið þið sæl“, og gekk hratt frá þeim. Nick horfði brosandi á Önnu. „Þjer skuluð ná í kápuna yð- ar, svo að við getum farið“. „Jeg sagði yður áðan, að jeg hefði öðrum hnöppum að hneppa í kvöld, en borða kvöid- verð með yður“, svaraði hún kuldalega. Nick leit á klukkuna. ,,Hvað bíður hann lengi? Kiukkan er rúmlega átta. Jeg get að minsta kosti fylgt yður heim. Hvar er kápan yðar?“ Hún krepti hnefana. Hann var óþolandi. Hann sagði: „Jeg vona, að yður detti ekki í hug að fara að koma hjer illindum af stað. Corinna myndi taka það mjög nærri sjer“. „Vegna Nesbitt-hjónanna getið þjer svo sem fylgt mjer heim“, hreytti hún út úr sjer og strunsaði framhjá honum inn í svefnherbergið. Hún sá andlit sitt í speglinum. Það var reiðiglampi í augunum og kinnarnar voru kafrjóðar. Hún tók hanskana sína og kápuna. Töskuna hafði hún skilið eftir inni í dagstofunni, á borðinu við arininn. Þegar hún kom inn í stofuna aftur, var Corinna að svipast um eftir henni. „Þarna ertu þá“, kallaði hún og gekk til hennar. „Hver veit, nema jeg verði komin til borgarinnar aft- ui^áður en þú ferð, og þá skul- um við nú heldur en ekki skemta okkur“. „Já, það verður gaman“, svaraði Anna. Taskan hennar var ekki á borðinu, þar sem hún hafði lagt hana. Hún gætti j að því, hvort hún hefði ekki dottið á gólfið, en hún var hvergi sjáanleg. „Vantar þig eitthvað?“ spurði Corinna. „Já, töskuna mína. Jeg hjelt, að jeg hefði lagt hana hjer“. „Hún hefir ef til vill dottið niður á legubekkinn“. Corinna leitaði undir sessunum. „Hvern ig var hún?“ „Svört — fremur lítil“. Corinna kallaði í þjóninn. „Johnson, viltu gá að því, hvort þú sjerð nokkurs staðar svarta tösku, litla“. Dow kom inn í stofuna. „Haf- ið þið týnt einhverju?“ spurði Jrann. „Já. Anna finnur hvergi tösk una sína“. „Jeg hefi ef til vill skilið hana eftir inni í svefnherberg- inu“, sagði Anna. Hún vissi, að hún hafði ekki farið með hana þangað, en hún gekk samt inn í svefnherbergið. Hún var feg- in því, að flestir gestirnir voru farnir. Það var svo kjánalegt að muna ekki, hvar hún hafði lagt töskuófjetið. Ef hún leit- aði nógu lengi, yrði Nick Step- hen kannske leiður á að bíða eftir henni. En þegar hún kom aftur inn í dagstofuna, eftir að hafa leitað árangurslaust drykklanga stund, beið hann þar rólegur. Dow stakk höndinni í vas- ann. „Vantar þig peninga? Jeg get lánað þjer ....“. Hún hristi höfuðið. „Þakka þjer fyrir. En jeg hefi næga peninga. Það var ekkert merki- legt -í töskunni, eitthvað dálít- ið af peningum, nokkur brjef og ....“. Hún varp öndinni feginsamlega. Guði sje lof fyr- ir, að brjefið frá Rod er á ör- uggum stað, hugsaði hún með I sjer. I töskunni hafði ekki verið annað en brjefið frá Jim og skeytið frá föður hennar. „Var það nokkuð fleira, sem þú týndir?“ spurði Dow. | Hún brosti. „Nei, til allrar t hamingju“. Hún rjetti honum j höndina 1 kveðjuskyni. Svo sneri hún sjer að Corinnu: „Hugsaðu ekki um töskuna. | Hún kemur í leitirnar. Senni- ! lega hefir einhver tekið hana í misgripum". j „Hvar býrðu?“ spurði Dow. ' „Jeg ætla að hringja til þín einhvern tíma í næstu viku. Jeg kem til borgarinnar á und- an Corinnu". | „Jeg bý í Parke-gistihúsinu. Samkvæmt skipun frá pabba“. ■ Hún brosti. „Hann sagði, að jeg ! væri örugg þar. Hann treystir • mjer víst ekki of vel til þess j að ferðast upp á eigin spýtur“. j Nickolas Steuben beið enn við dyrnar, með þetta óþolandi glott á andlitinu. Um leið og hún sneri sjer við og sá hann, hvarf brosið af andliti hennar og gremjusvipur kom í staðinn. j Hann hafði sjálfsagt falið fyrir j henni töskuna, til þess að gera henni gramt í geði. Stríðsherrann á Mar 3, Þau gengu út og Nick veif- aði í bíl. Svo sneri hann sjer að henni og sagði: „Ef þú ert ennþá á- kveðin í því að svelta, skal jeg ekki skifta mjer af því. En það er betra fyrir þig að aka með mjer. Þú kemst ekki langt — peningalaus og allslaus“. Hún svaraði ekki. Hún gat gengið. Það var ekki langt til gistihússins. En hún var orðin altof sein. Jim hafði sennilega hringt til . gistihússins fyrir löngu síðan. Það gat jafnvel verið, að hann hefði geiið frá 1 sjer alla von um að ná í hana. Hún steig inn í íblinn og sagði við bílstjórann: ‘„Parke-gisti- húsið“. „Við skulum aka gegnum garðinn“, tiætti Nick við, um leið og hann settist við hlið hennar. Hann tók vindlinga- veski upp úr vasa sínum og bauð henni vindling. Hún hristi höfuðið. Hann kveikti í hjá sjer og hjelt eldspýtunni á milli þeirra lengur en nauðsynlegt var, þangað til hún neyddist til þess að líta upp. • Hún sá augu hans og alt í einu var hún gripin snöggum ótta. Hæðnisglampinn var þar ekki lengur. Þau voru ísköl.d og hörð. Hún flýtti sjer að líta undan og tók að horfa út um glugg- ann. Hún þekti þennan mann ekki neitt. Hvað vissu Nesbitt- hjónin um hann? Var hann ekki aðeins af tilviljun gestur á heimili þeirra? Og af hverju hafði hann sótt það svona fast að fá að fylgja henni heim? Af hverju? Skyndilega vissi hún, að það hafði ekki verið nein tilviljun, að hún skyldi týna töskunni sinni. Henni hafði verið stolið. Hún hjelt áfram að horfa út um gluggann. Hún hafði ekki hugmynd um, í hvaða átt þau óku. En skynsemi hennar varð brátt óttanum vf- irsterkari. Það gáf ekki verið neitt bogið við þetta. Hann myndi ekki dirfast að gera dótt ur besta vinar Dow Nesbitt mein. En Nesbitt-hjónin fóru úr borginni á morgun. Ef eitt- hvað kæmi fyrir hana, myndu þau ekki frjetta það fyrr en eft- ir viku, að minsta kosti. Hún byrjaði að tala, hægt og, gætilega, reyndi að gera rödd sína kæruleysislega: „Jeg veit ekki, hvers vegna þjer hafið gert yður það ómak að fylgja mjer heim. Það er ekki langt. Jeg kom gangandi“. „Jæja, veistu það ekki?“ — Rödd hans var lág, alt að því kjassandi utan úr myrkrinu. MÁI.FLUTNINGS- SKRIFSTOFA Einar B. Guðmundsson. Guðlaugur Þorláksson. Austurstræti 7. Símar 3202, 2002. Skrifstofutími kl. 10—12 og 1—5. 'renflfaóa cja Eftir Edgar Ricc Burroughs. 102. áö skipa fyrir, og þegar jeg sneri mjer við og sá þar risa- vaxinn og skrautklæddan gulan mapn, þurfti jeg einskis að spyrja. Jeg vissi að það var Salensus Oll sjálfur. Til hægri handar honum stóð Mathai Shang og að baki þeim flokkur varðliða. „Hver ert þú“, sagði Salensus Oll, „og hvað á það að þýða að ryðjast hjer inn í kvennagarðinn. Jeg get ekki komið þjer fyrir mig. Hvernig komst þú hjer?“ Ef hann hefði ekki sagt síðustu orðin, myndi jeg al- gerlega hafa gleymt dulbúnaði mínum, og sagt honum að jeg væri John Carter, prins af Helium, en spurning hans köm mjer til sjálfs mín. Jeg benti á brotnar steng- urnar í glugganum. „Jeg er umsækjandi um inntöku í varðliðið“, sagði jeg, „og úr glugganum þarna í turninum, þar sem jeg er að bíðaa eftir að verða tekinn í liðið, sá jeg árásina á þessa konu. Jeg gat ekki, Jeddak, staðið og horft á slíkar misþyrmingar á hallarsvæðinu, og samt talið mig hæfan til þess að vera í lífverði þínum“. Jeg hafði auðsjáanlega haft ahrif á stjórnanda Okar með þessum fögru orðum mínum, og þegar hann hafði snúið sjer að Dejah Thoris og Thuviu frá Ptarrth og þær báðar staðist framburð minn, þá fór að líta illa út fyrir Thurid. Jeg sá illilegan glampa í augum Mathai Shang, þegar Dejah Thoris skýrði frá öllu, sem þeim Thurid hafði far- íð á milli, og þegar hún kom að viðskiftum mínum við Thurid, þá var auðsjeð að hún var mjer þakklát, þótt jeg gæti sjeð á henni að hún var ákaflega hissa á ein- hverju. Þegar yfirheyrslan hjelt áfram, leit jeg á Thurid, og sá að hann horfði á mig stórum augum og mjög undr- andi, og allt í einu hló hann upp í opið geðið á mjer. En þá sneri Salénsus Oll sjer að honum. „Hvernig skýrir þú þessar ákærur?“ sagði hann djúpri þrumuraust. „Vogar þú að leggja hug á konu, sem Fað- ezaj u/m l Kalli litli hafði dottið í poll og kom heim rennvotur og hríð skjálfandi. Faðirinn var bál- vondur, skipaði drengnum að hátta og sagði um leið: „Altaf þarftu að gera einhverja skyssu. Farðu nú í rúmið, en þegar þjer er orðið heitt, flengi jeg þig“. Klukkutíma seinna hrópar yrigri bróðir Karls litla: „Pabbi, nú er Kalla orðið heitt“. yc — Geturðu ekki teiknað skrípamynd af mjer? — Það er hreinasti óþarfi. — Nú? — Líttu bara í spegil. ★ Ölvaður náungi, rauðhærður og stórgerður í andliti, slagaði inn á veitingahús og bað um glas af viský. Er þjónninn færði honum það, sem um var beðið, hnepti sá rauðhærði frá sjer jakkanum og helti úr glasinu í vinstri vestisvasa sinn. „Annað glas af viský“, hróp- aði hann. Enn fór á sömu leið. Sá ölv- aði helti viskýinu í vinstri vest isvasa sinn, bað um annað glas og endurtók athöfnina. Er þessu hafði farið fram um stund, gat þjónninn ekki leng- ur látið orða bundist. 1 . „Hvernig stendur á því, að þú hellir þessu ágæta viský í vasa þinn?“ spurði hann. Sá rauðhærði lamdi saman hnefunum. „Heyrðu, góði“, sagði hann. „Jeg borga fyrir þessa drykki í beinhörðum peningum og þjer kemur bara hreint ekkert við, hvað jeg geri við þá“. Er hjer var komið, gægðist lítil mús upp úr vinstri vestis- vasa þess ölvaða og tísti. „Og þetta geturðu sagt kettinum þínum líka“. ★ O’Connor hafði heyrt, að vin ur hans, Murphy, væri giftur aftur, en langur tími leið, þar til hann fengi tækifæri til að sjá nýju konuna. Þó kom að því, að þau mættust, og O’Connor lá við gráti, þegar hann sá, að hún var með hárkollu, gler- auga, trjefót og falskar tenn- ur, sem glömruðu í hvert skifti og hún hreyfði sig. „Hvað meinarðu með að gift ast þessari norn?“ hvíslaði hann að vini sínum. „Þú þarft ekkert að vera að hvísla“, andvarpaði Murphy. „Hún er heyrnarlaus líka“. Ef Loftur getur það ekki — þá hver? /

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.