Morgunblaðið - 08.03.1946, Blaðsíða 10

V
10
MORGUNBLAÐIö
Föstudagur 8. marz 1946

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
AST í MEINUM
ddj^tir ^Jaylor (Jaídurefl
iMMifiuiuiinuiMiiiiuuiuiiiiuuitmi m
niiiuuMuiuuiiuiiiir
36. dagur
Þau gengu að bekknum og
settust. Mary var stórhrifin af
þessum nýja frænda sínum.
Hún settist við hlið hans, og
góndi án afláts á hann, meðan
hann ræddi við móður henn-
Fililp sagði Amalíu frá skóla
árum sínum. Hann sagði, að
faðir hans vildi, að hann færi
nú að starfa í bankanum.
,,Já, — en hljómlistin, Fil-
ip!“ hrópaði Amalía.
,,Jeg er einkasonur föður
míns, Amalía. Ef — hann hefði
kvænst aftur og eignast fleiri
börn, getur verið að þetta hefði
alt farið öðruvísi. Þá hefði
jeg ef til vill getað gert það,
sem mig langar til“.
Augu Amalíu myrkvuðust.
Þarna var enn einn, sem hún
hafði bakað óbætanlegt tjón.
,,Bankinn er ekki eins mikil-
vægur og þú, Fiip“, sagði hún
eftir stundarkorn. „Það hefir
enginn rjett til þess að virða
að vettugi þær náðargjafir,sem
hann hefir hlotið af skapara
sínum“.
Filip brosti. „Jeg er hrædd-
ur um, að jeg hafi aldrei ver-
ið annað en viðvaningur. —
Þeir eiga að vísu einnig rjett
á sjer, en þeim tekst aldrei að
telja öðrum trú um, að þeir
sjeu snillingar. — Málar Jer-
ome enn?“
„Aðeins fjölskyldumyndir. —
Hann hefir málað mig og
börnin“.
„Ef hann hefði í raun rjettri
átt snilligáfuna, þá hefði hann
ekki getað lagt málaralistina á
hilluna. Snillingurinn er alltaf
knúinn áfram. Hann getur ekki
numið staðar“.
„Þú varst meira en miðlungs
góður píanóleikari, Filip“, sagði
Amalía.
Hann dró úrið upp úr vasa
sínum. Mary rak þegar augun
í það.
„Nei — hvað þetta er fallegt
úr!“ sagði hún. „Lof mjer að
sjá“.
Filip brosti og rjetti henni
úrið.
Hún skoðaði það með lotn-
ingarsvip. Svo sneri hún því
við, og las upphátt: „Til elsku
Filips, frá móður hans ....“.
„O ‘, sagði hún. „Frá mömmu
þinni. Er hún dáin?“
Filip tók úrið af henni og
stakk því aftur í vasa sinn. „Já,
hún er dáin“.
„Þú geymir úrið ennþá, Fil-
ip“, sagði Amalía lágt.
„Já, Amalía. Hvers vegna
skyldi jeg ekki gera það? Jeg
unni þeirri, sem gaf mjer það“.
Svo bætti hann við: „Og mjer
þykir ennþá vænt um hana“.
„Ó — Filip!“
Hann þagði stundarkorn, og
var hugsi á svipinn. Hann vissi,
að hana myndi langa til þess
að frjetta af föður sínum og
Dóróteu. Svo sagði hann stilli-
lcga: „Föður mínum líður vel.
Hann hefir breyst lítið —
nema hann er orðinn hvítur
fyrir hærum. Dórótea frænka
er ein af þessum eilífu kven-
verum, r:em aldrei eldast. Hún
verður fjörugri og duglegri
með hverju árinu sem líður.
Jeg hygg að þau sjeu bæði á-
nægð með lífið og tilveruna“.
„Það gleður mig“, hvíslaði
Amalía.
Mary hafði hlýtt á þessar
lítt skiljanlegu viðræður af
miklum áhuga. Allt í einu sagði
hún: „Má jeg heimsækja þig
einhverntíma, Filip? Heldurðu
að þau kæri sig kannske ekki
um það?“
„Jú, jeg er viss um, að þeim
þætti mjög vænt um það, Mary.
En þau eru bæði roskin. Það
eru engin börn heima hjá
mjer. Jeg er ekki viss um, að
þú hefðir neitt gaman af því“.
„Jú — jeg myndi bara koma
til þess að heimsækja þig“,
sagði telpan þrákplknislega.
Filip íhugaði málið. „Jæja —
hvernig líst þjer þá á, að jeg
kæmi einhverntíma í heim-
sókn til þín?“
Það fannst Mary heillarát
„Vitu þá koma á rnorgun?*'
spurði hún áköf.
Filip og Amalía risu á fætur.
„Jeg get sennilega ekki komið
á morgun. En mjög bráðlega“.
Hann sneri sjer að Amalíu. —
„Má jeg það, Amalía?“
Hún hikaði. Svo sagði hún:
„Já — auðvitað máttu það“.
Þau urðu.samferða út að hlið
inu. Mary hjelt í hönd Filips.
Amalía sagði skyndilega:
„Filip — hata þau mig —
ennþá?“
Filip svaraði, án þess að líta
á hana: „Jeg hygg, að faðir
minn hafi aldrei hatað þig,
Arnalía". Hann beygði sig nið-
ur og kysti Mary á kinnina. —
Amaíu til mikillar undrunar,
hafði telpan ekkert á móti því.
Hún var annars vön að vera
lítið hrifin af því, þegar ókunn
ugir sýndu henni blíðuatlot.
Hús Alfreðs hafði af mikilli
hugkvæmni verið skírt Greni-
lundur. Það var bygt úr rauð-
um múrsteini, og yfir því
hvíldi alvarlegur, allt að því
hátíðlegur blær. Garðurinn í
kringum það var fallegur, og
mjög vel hirtur.
Sami kaldi alvörublærinn
var yfir húsinu, þegar inn kom.
Dórótea hafði haft allan veg
og vanda af því að búa það
húsgögnum. Hún var mjög
hrifin af dökkum, hörðum viði,
og hafði megna fyrirlitningu
á hverskonar sessum og hæg-
indum. Þó að Alfreð og Filip
hefðu hvergi notalegan kima,
þar sem þeir gátu setið við
lestur og látið fara vel um sig,
þá kvörtuðu þeir ekki. Þeir
voru alltof þakklátir Dóróteu,
fyrir það, hve vel hún hugsaði
um heimilið til þess að koma
með nokkrar aðfinslur.
Filip vissi, að Dórótea unni
honum mjög. Það gladdi hana
að hann skyldi nú hafa lokið
námi. Hana dreymdi um, að
hann kvæntist sem fyrst góðri
og helst vel efnaðri stúlku, sem
ekki skifti sjer af stjórn heim-
ilisins. Prúðri yngismær, sem
myndi ala Alfreð marga son-
arsyni. Hvaða máli skifti það,
þó að Filip, blessaður drengur-
inn, væri vanskapaður? Hann
var samt óvenju fríður sýnum.
Hann var auðugur, prýðisvel
mentaður og hafði farið víða.
Hann myndi verða fyrirtaks
eiginmaður.
Sally Tayntor hafði giftst
syni hr. Kendricks, sem var
lögfræðingur Alfreðs. Þau áttu
þrjár dætur. Jósefína var enn
ógift. Hún var aðeins fjórum
eða fimm árum eldri en Filip,
og Dórótea sá svo um, að henni
væri oft boðið heim í Greni-
lund, þegar Filip var heima.
Það hafði verið henni nær
óbætanleg sorg þegar Alfreð
lýsti því yfir, að hann ætlaði
ekki að kvongast aftur. Dóró-
tea, sem hafði fyrst í stað al-
ið með sjer vonir, hafði að lok-
um sætt sig við þá tilhugsun,
að Alfreð myndi ekki eignast
fleiri börn. Hún var ekki leng-
ur óhamingjusöm. Hún var nú
nær fimtugu, og hin gamla á-
stríða hennar til Alfreðs hafði
nú breyst í systurkærleik. —
Hún var einnig á því, að Al-
:reð væri ánægður.
★
Alfreð settist við hlið sonar
síns úti í garðinum.
Hann var þögull stundar-
korn, og sagði því næst: „Þú
munt una þjer vel í bankanum
okkar, Filip. Hann er traustur,
vegna þess að viðskifti okkar
eru bygð á landbúnaðinum“.
Það dimdi snögglega yfir svip
hans. „Jeg hefi áhyggjur af
þessari nýju stefnu sem er að
ryðja sjer til rúms í Ameríku.
Jeg trúi því vitanlega ekki að
hún muni sigra. En hún er
hættuleg engu að síður. Jeg
trúi á minni ágóða en meira
öryggi, svo að jafnvægi þjóð-
fjelagsins sje ekki raskað. Og
slíkan ágóða og slíkt öryggi er
ekki hægt að öðlast nema í
sveitunum. Verksmiðjur! Hver
gætir öryggis verkamannanna
þar? Hver gætir heilsu þeirra,
og rjettinda, svo að þeir verði
ekki byrði á þjóðfjelaginu?"
Filip starði hugsandi fram
fyrir sig. „Það hefir verið mik-
ið rætt og ritað um þetta und-
anfarið, pabbi. Jeg hefi lesið
greinar um þessi mál í ótal
blöðum og tímaritum. Þeir eru
margir, sem trúa því, að í hinu
nýja. iðnaðarríki muni verka-
maðurinn hafa meira frjáls-
ræði en áður“.
„Bull og vitleysa!" ansaði Al-
freð.
„Já, — ef til vill“, sagði Fil-
ip. ,
Alfreð færðist í aukana. —
„Það er náttúrulögmálunum
samkvæmt, að hagfræðin bygg
ist á landbúnaðinum. Það eitt
er örugt.“
iiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiniiiiuiiiniiiiiiuiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiii
Nýkomið
Hvítt ljereft
Amerískar kvenpeysur
í m. litum
Fermingarkjólaefni
Svart Cheviot
í fermingarföt
G. A. M. Versl.
Grettisg. 7.
niiiiiiiiiMiiiiiiiiniininiiiiiiiiiiiiiiiii'iiiiiiiiuniiiiiiiiii
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
ðZí

&S\
Stríðsherrann á Mars
2>
rengfasacfa
Eftir Edgar Rice Burroughs.
155.
komum við svo auga á hina háu og mjóu turna í borgum
Helium.
Fólkið hafði lengi verið að búa undir komu okkar.
Fjöldi af skreyttum loftskipum kom á móti okkur, og af
hverju þaki í borgunum blöktu dýrindis silkifánar, en
sjálf voru þökin skreytt fögrum ábreiðum, settum guili
og gimsteinum.
Þar að auki voru torg og götur svo skreytt skarti og
dýrum steinum, að það var eins og kviknað væri í borg-
inni, er sólargeislarnir endurspegluðust í öllum þessum
djásnum, svo skein og gljáði vítt um kring.
Loksins, eftir tólf löng ár, var konungsætt Helium nú
aftur saman komin í sinni voldugu borg, umkringd af
miljónum þegna sinna, sem rjeðu sjer ekki fyrir kæti og
þyrptust að hásætishliðunum, þar sem fagnaðarópin ætl-
uðu aldrei að taka enda. Konur, börn og jafnvel hraustir
hermenn grjetu af gleði yfir því, að örlögin höfðu fært
þeim aftur hinn elskaða þjóðhöfðingja Tardos Mors og
hina guðdómlegu prinsessu, sem öll þjóðin dáði. Og fögn-
uðurinn og aðdáunin náði til okkar allra, sem í þessum
hættulega leiðangri höfðum verið.
Þetta fyrsta kvöld, sem jeg var í Helium, kom boðberi
til mín, þar sem jeg sat með Dejah Thoris og Cherthoris
uppi á þaki hallar þeirrar, sem við áttum í borginni, en
þar höfðum við fyrir löngu látið gera fagran garð, þar
sem við þrjú gát.um verið út af fyrir okkur, langt frá um-
stangi og viðhöfn hirðarinnar. Sendiboðinn kom til þess
að kveðja okkur til „Musteris endurgjaldsins“, „þár sem
á að dæma mann í kvöld“, eins og hann sagði.
Jeg braut heilann allmikið um það, í hvaða þýðingar-
mikla máli gæti átt að dæma, sem væri svo mikilsvert,
að konungsfjölskyldan væri kölluð úr höllum sínum, rjett
sama kvöldið og hún hafði komið aftur til Helium, en
þegar jeddakinn kallar, hlýðir hver maður jafnskjótt.
Þegar loftskipið okkar lenti á þaki dómhúss þess, sem
nefndist „Musteri endurgjaldsins“, sáum við f jölda annara
skipa vera að koma og fara. Á götunni fyrir neðan gat að
líta múg og margmenni, sem streymdi til musterisins.
Það var í þrælastríðinu og
óbreyttur hermaður úr her
Suðurríkjamanna hafði verið
tekinn til fanga. Hann var ó-
dæll. Hann skammaði fanga-
verði sína og er^i þá með því
allar stundir, hversu miklar
ófarir her Norðurríkjamanna
hefði fatið í orustunni við
Chickamauga.
Hópur Norðurríkjamanna
kærði þetta að lokum fyrir
Grant hershöfðingja, og Suður-
ríkjamaðurinn var dreginn fyr
ir rjett. Hershöfðinginn var
reiður og einarðlegur á svip-
inn, er hann ávarpaði Suður-
ríkj amanninn.
„Menn mínir segja mér“,
sagði hann, „að þú stagist á
því nótt og nýtan dag, að her
minn hafi farið miklar ófar-
ir við Chickamauga. Jeg get
ekki látið þetta viðgangast. —
Annaðhvort vinnur þú Norður-
ríkjunum hollustueið, eða verð
ur tekinn af lífi tafarlaust".
Suðurríkjamaðurinn velti
þessu fyrir sjer um stund og
ákvað að lokum að ganga að
skilmálum hershöfðíngjans. —
Samkvæmt þessu sór hann
eiðinn. Er athöfninni var lok-
ið, mæltist hann til þess, að
fá að segja nokkur orð við
hershöf ðingj ann.
„Jú,“ sagði hershöfðinginn,
„hvað er það?“
„Mjer datt bara í hug, hers-
höfðingi", sagði hann hægt,
„að eiginlega fóru þeir nú
skratti illa með okkur við
Chickamauga, þeir Suðurríkja
menn“.
★
Duglega húsmóðirin ávarpaði
vinnukonuna:
„Og nú er kominn mánu-
dagsmorgun og á morgun er
þriðjudagur, og þar á eftir kem
ur miðvikudagur — vikan
hálfnuð, og ekki byrjað að taka
til ennþá“.
miiiiiiiiiMrKtiiiiniiiiiiiiiiiiimiiiimiufmiiiuiiuuii^:
j Takið eftir!
i Sá, sem getur leigt mjer |
§ eitt hei'bergi og eldhús, 2
i getur fengið mjög gott g
I íslenskt smjör. — Tilboð |
1 leggist inn á afgreiðslu |
1 blaðsins fyrir þriðjudags- g
H kvöld, merkt „íslenskt g
smjör — 860“.
iiiiimiiiiii!iiu<iiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiniiii»i",ll,lll,ll,IB