Morgunblaðið - 29.10.1946, Blaðsíða 10
10
MORGUNBLAÐIB
Þriðjudagur 29. okt. 1946
miiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiuiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiimiiiii
i
BLÓÐSUGAN
£ftir Já n (joodujLn
BiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiimHiiiiiiiuiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiimiiii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimimiifn
Að jarðarmiðju i
Eftir EI>GAR RICE BURROGHS.
var bundinn við skipið, að aft-
an. Sjómaðurinn talaði eitthvað
við Vance og lagðist niður fram
á hjá vindunni, og horfði þög-
ull á vatnið í ánni.
Ducros opnaði vörugeymslu-
húsið, sem nær honum var, dró
út vjelhjól, sem hann dró eftir
smugunum út á aðalgötuna. Þar
■ steig hann á bak og hjólið hrað-
aði sjer meir og meir, alla leið-
ina til Mayfair. Meðal hinna
mörgu eiginleika, sem Lucien
Ducros hafði til að bera, voru
einbeitni og hugrekki framar-
lega.
Hann steig af baki við dyrnar
hjá frú Garth og þrýsti rólega á
bj ölluhnappinn.
9. KAPÍTULI.
Þegar Orme hafði yfirgefið
frú Garth, var hún nokkur
augnablik eins og hún væri orð-
in að steini. Hún tók varla eftir
því, þegar hann fór. A þessum
fáu augnablikum var eins og
hennar venjulega áhrifamikla
og volduga persóna væri dáin,
en eftir varð móðirin, sem var
gripin skelfingu og kvíða fyrir
því að eiga að missa það, sem
hún elskaði mest í öllum heim-
inum. Sorgin hafði komið til
hennar í einu hröðu skrefi.
Ósjálfrátt greip hún blaðið,
sem Orme hafði krotað á, og
skilið eftir. Þá alt í einu tók
hugur hennar til starfa aftur.
Eitt varð hún að gera, að
minsta kosti. Hún hljóp gegn
um forsalinn og yfir í litlu skrif
stofuna þar sem síminn var og
greip heyrnartólið.
— Scotland Yard! Látið mig
fá fljótt samband við yfirum-
sj ónarmanninn.
Henni fanst biðin vera heil
eilífð. Slagæðarnar á gagnaug-
um hennar hömuðust. Hún
reyndi af fremsta megni að
koma einhverju skipulagi á
hugsanir sínar, og gera sjer
einhvernveginn ljóst hvað skeð
hefði. Eitt var að minsta kosti
víst: að glæpur hefði verið
framinn.
Hún heyrði varla þegar bryt-
inn kom inn til hennar. Hann
fjekk henni blað, sem hann
sagði, að maður hefði komið
með. Hann biði fyrir utan og
vildi ekki fara án þess að tala
við frúna. A brjefið var skrif-
að: „Viðvíkjandi Margaret
Garth.“
Hún lagði frá sjer símatólið
það er of loftlítið í þessum og reif upp umslagið.
kassa. Og svo að lokum eitt — „Talið þjer við mig strax —
nú greip hann fastar í hand-alein. Dóttir yðar er ósködduð
legginn á Vance — það erog jeg get skilað yður henni
hugsanlegt, að jeg komi ekkiaftur“.
aftur, ef alt mistekst, en þá Brjefið var óundirskrifað og
sendi jeg annan í minn stað,ekki þekti hún rithöndina.
sem þú þekkir ekki. Hann er — Hver hefir sent þetta? Hr.
stærri en jeg og hann nefnir Orme? spurði hún fljótt.
nafn mitt við þig: Luke Duc- — Nei, frú, jeg þekki ekki
ros. Það á að v^ra þjer nóg. manninn, en hann heimtaði, að
Sýndu honum slökkvarann og yður væri fært þetta.
skildu hann eftir hjá stúlkunni Frú Garth kreisti brjefið
og svo farið þið hinir og látið saman í lófa sínum og sneri
ajdrei sjá ykkux- framar. Þú aftur að símanum. En alt í einu
skilur það? tók hún sig á, eins og henni
— Já, fullkomlega. hefði dottið eitthvað nýtt í hug.
— Vertu þá vel á verði. ef þú Hún sliettaði brjefið út aftur.
nietur líf þitt nokkurs. Ef var-Fljótt álitið virtist það heldur
léga^er farið, er þjer eins óhætthuggun, en hún fann strax á
hjer eins og í Norðursjónum sjer, að það var frá óvinum
Ducros kaílaði nú á sjómann- hennar. Og meira að segja, virt
mn sagði við hann nokkur orðist brjefritarinn halda, að hún
oitvar þvínæst fluttur í land ávissi ekki, að dóttir hennar
bátnum, sem sneri strax við ogværi horfin. Frú Garth var fljót
24. dagur
Maðurinn lyfti upp fjöl í gólf
inu og sýndi með hreýkni kunn
áttumannsins nokkrar pjátur-
dósir og einangraða rafleiðslu.
— Hjer eru 80 pund af
sprengiefni og tundur úr skot-
bómull, sagði hann. — Svo hefi
jeg tvöfaldan slökkvara falinn
við lúkugatið, þar sem hægt er
að komast fljótt að honum.
Þegar jeg er búinn að koma
þessu fyrir, þarf ekki annað en
snúa snerlinum og þá fer sig-
urverkið af stað. Og það geng-
ur í nákvæmlega sextán mín-
útur.
— Þú ert viss um, að þetta
sje alt í lagi?
— Það þori jeg að veðja lífi
mínu uppá, sagði Vance lágt.
•— Þetta er mikil áhætta, sem
þú leggur mig í, en jeg fæ líka
borgun sem svarar því og þú
veist að þú getur reitt þig á mig,
betur en nokkurn annan. Sext-
ón mínútum eftir að sigurverk-
ið fer í gang splundrast bátur-
inn og það sem á honum er,
upp í loftið. Þar skal ekki verða
eitt ferþumlungs stykki eftir.
— Sýndu mjer snerilinn.
Vance fór hann að lúkugat-
inu og sýndi honum rafmagns-
slökkvara, sem var falinn rjett
hjá stiganum. Ducros kinkaði
kolli.
— Hlustaðu nú á! sagði hann
og greip í hnadlegg fjelaga
síns. Þetta hjer er ekki annað
en varúðarráðstöfun, sem ekki
verður notuð nema í einu til-
felli af fimtíu. En jeg vil hins-
vegar ekki eiga neitt á hættu.
Við erum í hættulegri stöðu. Ef
nokkur hætta virðist ætla að
verða á, að okkur mistakist, á
þessi vítisvjel þín að þurka út
prammann og yfirleitt alt, sem
getur borið vitni gegn okkur.
Og hver, sem kemur við hana,
fer með. Sem okkur er líka
hollast. Jeg ætla að skilja þetta
eftir undir þinni varðveislu
-þiangað til jeg kem aftur, en
þá máttu fara og láta mig um
hitt. En þangað til verðurðu að
nota þína eigin dómgreind. Og
klukkan gerir það að verkum,
að þú átt að geta komist burt.
Þú sjerð þá um þetta á meðan.
— Þú getur reitt þig á mig.
— Komdu með stúlkuna upp
en hafði hana samt bundna —
að átta sig og ákvarða hvað
gera skyldi.
— Þjer segið, að maðurinn,
sem kom með þetta bíði? Hef-
ir hann spurt nokkurs?
— Nei, frú.
— Ef hann bryddir uppá
nokkrum spurningum, svarið
þjer engu, en komið strax með
hann hingað inn, og látið mig
eina með honum.
Jafnskjótt sem brytinn var
farinn út lagði hún heyrnar-
tólin á sinn stað og reyndi að
vera róleg, eins og ekkert væri
um að vera, þegar gesturinn
kæmi inn.
Lucien Ducros var fullkom-
lega rólegur og kaldur. Hann
lokaði sjálfur á eftir sjer og
hneigði sig fyrir frú Garth.
— Þjer skuluð ekki vera
hrædd um dóttur yðar, sagði
hann vingjarnlega. Það er engin
ástæða til annars en þjer verð-
ið búin að fá hana aftur innan
tveggja stunda.
Frú Garth athugaði vandlega
hörundkgula arnarandlitið á
manninum. Hún þekti hax.n
alls ekki.
— Hvað eigið þjer við?
spúrði hún. — Verið þjer fljót-
ur að segja það, sem þjer ætlið
að segja. Hvar er dóttir mín?
— Hún mun hafa farið til
Woolwich í kvöld. Þjer eruð að
bíða eftir henni. Hún hefir víst
ekki komið heim enn?
— Nei.
— Hafið þjer gert nokkrar
ráðstafanir til að komast að
ástæðunni til þess?
— Enn sem komið er, hefi
jeg ekkert gert, svaraði frú
Garth rólega. — Ekkert. Jeg
er rjett nýbúin að fá að vita,
að hún hafi ekki komið heim.
Ducros horfði hvasst á hana
nokkrar mínútur. Augnaráð
hans bar þess vott, að honum
ljetti.
— Það er ekki nema betra.
_Þá er alt einfaldara, frú Garth.
Þekkið þjer þetta?
Hann lagði litla gullnælu a
borðið. Það var sú, sem Marea-
ret hafði verið með um kvöld-
ið. Frú Garth rjetti skjálfandi
höndina eftir henni.
— Frú mín! sagði Ducros
lágt. — Þjer eruð ríkasta kon-
an í allri London, en jeg er
fantur og þjófur að atvinnu.
Stærsta hagsmunavonin í lífi
mínu er í kvöld. Dóttir yðar
er ekki í Woolwich, heldur í
höndum kunningja minna. Og
svo mikið er víst, að án míns
góða vilja, fær enginn að sjá
hana framar, hvorki þjer nje
aðrir. Tíminn er naumur og jeg
ætla því að tjá yður skilmála
mína í sem fæstum orðum. Ef
jeg fæ 100.000 pund í hend-
urnar innan klukkustundar fá-
ið þjer dóttur yðar aftur ó-
skaddaða.
Frú Garth varð öskugrá í
framan. Þegar hún leit á Duc-
ros, skein út úr andliti hennar
meiri viðbjóður en hann hatði
nokkru sinni sjeð í svtp nokk-
urrar mannveru. Hún rjetti út
höndina að hringáhaldinu.
— Bíðið þjer augnablik s"gði
Ducros. Ef þjer snertið
bjölluna, kveðið þjer upp
dauðadóm yfir dóttur yðar, og
samg sem drepið hana með e'g-
in hendi.
4.
— Hraðinn er rúmir 11 kílómetrar á klukkutímanum,
sagði jeg, þar sem jeg sat oghorfði á leiðarmælinn. Hversu
þykk er jarðskurnin, Perry?
— Um það eru hjerumbil eins margar tilgátur og til
eru jarðfræðingar, svaraði hann. Sumir relja hana vera
um 50 km á þykkt, vegna þess að hitinn eykst um eitt
stig á hverri mílu. Aðrir telja skorpuna vera allt upp-
undir 1200 til 1600 km. Og nú geturðu hallað þjer að
þeirri skoðuninni, sem þjer finnst líklegust.
— En ef jörðin væri nú heil allt í gegn, sagði jeg.
— Það myndi koma alveg í sama stað fyrir okkur,
Davíð, svaraði Perry. Ef vel lætur endist eldsneytið okkar
til þess að við getum haldið áfram þrjá eða fjóra daga,
en andrúmsloftið sem við höfum, endist ekki meira en í
3 daga. Þessvegna er hvorugt nægilegt til þess að koma
okkur þvínær 13000 kílómetra þvert gegnum jörðina.
— Og ef skorpan er nú engin, heldur allt jarðlög í
gegn, þá munum við staðnæmast svona 1000 km frá
yfirborði jarðar, en síðustu 150 km. af ferðinni verðum
við liðin lík? — Er þetta rjett hjá mjer, Perry?
— Alveg rjett, Davíð minn. Erutu nokkuð-hræddur?
— O, Jeg veit ekki. Þetta hefir allt gerst svo skyndi-
Iega, að jeg held við hvorugur gerum okkur grein fyrir
því, hversu hættuleg aðstaða okkar er. Eginlega ættum
við að sleppa okkur af skelfingu, það fmnst mjer, en
ekkert slíkt kemur mjer til hugar. Jeg býst við að við
sjeum hálf utan við okkur vegna þess sem komið hefir
fyrir.
Aftur leit jeg á hitamælinn. Hann hækkaði nú ekki
eins ört og hann hafði gert áður. Hann sýndi enn tæp
40 stig, þótt við værum komnir þetta djúpt. Jeg sagði'
Perry þetta og hann brosti
— Að minsta kosti höfum við gert út af við eina get-
gátuna, sagði hann og fór svo aftur að tauta eitthvað
yfir .stýrishjólinu.
En reyndi jeg við stýrið, en jeg hefði eins vel getað
Kvikmyndaleikarinn Charles
Coburn segir frá eftirfarandi:
Leikhúsin heilluðu mig þeg-
ar á unga aldri, og jeg byrj-
aði að fara á leiksýningar,
strax og mjer var það mögu-
legt.
— Eitt er það, sonur minn,
sem þú mátt aldrei gera, sagði
faðir minn mjer, og það er að
fata á sýningar, þar sem hálf-
nakið kvenfólk skemtir áhorf-
endum.
Jeg spurði auðvitað um á-
stæðuna.
— Af því að þú mundir sjá
ýmislegt, sem þú ættir ekki að
sjá, svaraði pabbi.
Þetta rjeði úrslitum. Næst
þegar jeg eignaðist peninga,
flýtti jeg mjer beint á eina af
þessum förboðnu sýningum.
Pabbi hafði rjett fyrir sjer.
Jeg sá nokkuð, sem jeg hefði
ekki átt að sjá — föður minn.
★
I bandaríska tímaritinu
Reader’s Digest segir kona
nokkur frá eftirfarandi.
Þegar jeg var 11 ára gömul,
kom jeg eitt sinn heim grát-
andi, vegna þess að jeg hafði
fengið eitthvert minsta hlut-
verkið í skólaleikriti, sem leika
átti skömmu fyrir jólin. Vin-
stúlka mín hafði hins vegar
fengið aðalhlutverkið. Móðir
mín leiddi mig inn til sín og
fjekk mjer úr, sem hún átti.
— Hvað sjerðu þarna? sagði
hún.
— Úr, svaraðj jeg.
Þá opnaði hún úrið og end-
urtók spurningu sína. Jeg sá
hin örsmáu hjól og skrúfur.
— Þetta úr væri einskis virði,
sagði mamma, ef allir þessir
hlutir væru ekki í því — meira
að segja þeir, sem þú gefur
ekki sjeð.
Jeg hefi aldrei gleymt þessu.
Jafnan síðan hefi jeg gert mjer
það ljóst, að jafnvel hinir óálit-
legustu hlutir eru nauðsynlegir,
hlutir, sém enga athygli vekja,
en enginn getur þó án verið.
★
Fyrir skömmu fengu Philco
útvarpsverksmiðjurnar í Banda
ríkjunum eftirfarandi brjef:
— Útvarpið, sem jeg keypti
hjá ykkur, er alveg ómögulegt.
Jeg hlusta oft á það. Hljómur-
inn er ágætur, en dagskráin er
yfirleitt mjög slæm. Gerið mjer
þann greiða, að skipta á því og
einhverju, sem hefir betri dag-
skrá.
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU ]