Morgunblaðið - 02.11.1946, Qupperneq 14

14
MORGUfBLAÐIE
Laugardagur 2. nóv. 1946
«iiiiiiiiiiiHiiii!iiiiiii!iiuiiM'2iuimiiiiiiir-*iniiiiiiiiiiiiiuiiiiiiii!ii!!iiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiuiiiiiiiiii!iiiiiiiiimiiiiiimiiiuimmiiiiiuMtiiiiHiiiii)iiiiiimii]iiii!iiiimi!iumiii s
K =
BLÓÐSUGAN
Cftir (jooduji
n
DilllllIII!]IIIIIll!!lIIIimill!ilinillllillililllll!lillllllllllllI!I>ll!ll
ÍIIÍÍUIIUUÍIIUIIIHIHIHIIHIIUUIIUIUUIIIIIUUUUIIIIIIIIIIIIIIUH
28. dagur
Orme heyrði varla til drengs
ins. Hann var skrælþur í kverk
unum og hjartað í honum
hamaðist að slá. En hann stöðv-
aði vjelina og dró síðan hjólið,
hlaupandi, en drengurinn var
sí og æ að áminna hann um að
fara sem hljóðlegast, og hljóp
sjálfur við hlið hans. Þeir komu
nú fram á manntóman bakk-
ann, þar sem fjöldinn allur af
tunnum lá víðsvegar.
— Er það hjerna? spurði
Orme.
— Nei, svaraði drengurinn,
þeir komu að ánni tveim bryggj
um neðar. Mjer þótti öruggara
að fara hingað. En þú getur
sjeð skipið hjeðan. Þarna er
það!
Hann benti á skip, sem sást
óljóst, liggjandi við akkeri.
Sjálfir stóðu þeir svo sem þrjú
hundruð skrefum ofar við ána,
heldur en Ducros hafði komið
að henni með vagninn. Skipið
lá góðan spöl frá landi, nógu
langt frá til þess að það sást
ekki nema í móðu, en þó sáust
siglurnar greinilega við himin.
Drengurinn fullyrti, þegar
Orme inti hann nánar eftir því,
að þetta væri áreiðanlega skip-
ið, sem stúlkan var flutt í.
Meira gat hann ekki sagt, nema
það, að skipið lægi enn á sama
stað.
Orme leit snarlega kringum
sig til að gá að bát. Þarna var
enginn bátur, og hann hætti
fljótlega leitinni. Enda var bát-
ur of áberandi, því auðvitað
yrði haldinn vörður á skipinu.
Hann fleygði af sjer jakkanum.
— Heyrðu nú til! sagði hann
við drenginn. — Jeg ætla að
komast út í þennan pramma,
en þú skalt ekki bíða eftir mjer.
Aftur á móti er hafnarlögreglu
bátur hjer skamt fyrir ofan;
reyndu að komast þangað og
biðja hann að koma hingað í
snatri. Skilurðu það?
— Þessir fantar leika á þig,
svaraði drengurinn, — og
jeg ....
— Gerðu eins og jeg segi
þjer, sagði Orme hvass.
Drengurinn sagði ekki meira
en lagði af stað. Orme reif af
sjer stígvjelin, óð hægt út í
ána ofin við bryggjuna og synti
síðan út.
Vatnið var ískalt og hart út-
fall. Orme hafði alt.af auga á
prammanum en stefndi ofar og
synti með rólegum, sterkum
tökum og fór ekki að synda und
an straum fyr en hann var kom
inn eins utarlega og skipið lá.
Lítil hætta var á því, að hann
sæist frá árbakkanum, því
ekkert maurildi var í vatninu
og skuggarnir lágu bleksvartir
á ánni. Hann hætti að synda
og aðeins blakaði með höndun-
um til þess að halda stefnunni,
en ljet strauminn bera sig nið-
ur að skipinu.
Er hann nálgaðist skipið, þótt
ist hann geta sjeð óljósí ■•óta
fyrir liggjandi manni fran ii í
stafninum. Fám mínútum i 5ar
var hann viss um, að hann hefði
sjeð rjett. Maðurinn horfði
í áttina til bakkans, sem var
móts við skipið, og Orme við-
hafði þá hyggilegu aðferð að
koma að skipinu hinum megin.
Hanh hjelt niðri í sjer andan-
um er hann hvarf inn í skugg-
ann undir lága borðinu á skip-
inu'.
Skipið lá þannig, að stefnið
sneri að bakkanum og akker-
isfestin lá út frá því, stríð, eins
og hún hefði verið járnstöng
og á henni gjálpaði vatnið.
Orme náði í festina og borð-
stokkinn og tókst að komast
upp á þilfarið.
Maðurinn, sem fyrir var, rak
upp ofurlítið óp, sem varð að
engu, er Orme greip fantataki
fyrir kverkar honum. Síðan
flugust þeir á uppá líf og dauða.
Þá kom mannshöfuð upp úr
afturlúkunni, en eigandi þess
hvarf aftur án þess að gera
nokkra tilraun til að hjálpa fje-
laga sínum, en bölvaði og var
hræddur. Maðurinn, er flaugst
á við Orme, gat losað aðra hönd
ina og náði rýting úr slíðrum,
sem hjekk við belti hans, en í
sama bili kastaði Orme sjer
fram með öllum þunga sínum
og sló um leið fæti undir
hnjesbót mannsins. Þeir hlunk-
uðust báðir niður í þilfarið, en
sjómaðurinn undir og höfuð
hans lenti á hemilinn á vind-
unni, sem var þar hjá þeim.
Hann varð samstundis máttlaus
og lá eins og dauður á þilfar-
inu.
Orme brölti á fætur. Þarna
voru tvö járnhandföng, sem
voru rekin í vinduna. Hann
greip annað þeirra og þaut aft-
ur á skipið. Ma'ðurinn, sem
hafði stungið höfðinu upp, var
kominn upp á þilfarið og kom
á móti honum.
Orme gat lítið af honum sjeð
nema hvað glitti í tvö . hvít
augu. Hann hóf handfangið á
loft og færði í höfuð mannin-
um, en hann hneig niður eins
skotinn.
Nú sá Orme rauða móðu fyr-
ir augunum, því bardagaæðið
var komið upp í honum, og
hann hljóp aftur eftir með
handfangið í hendinni. En þar
var enginn til að veita honum
viðnám, og káetuyrnar voru
opnar og hann sveiflaði sjer
niður stigann en staðnæmdist
þar auagnablik, því hann bjóst
við að ráðist yrði á sig.
En þarna var dauðaþögn
nema að því leyti, að hann
þóttist heyra eins og tif í
klukku. Hann stóð ekki *kyr
nema andartatk, því fyrir fram
an hann voru þröngar dyr, sem
birta skein út um. Hann þaut
inn í káetuna.
I rúminu stjórnborðsmegin
lá Margaret með ginkefli í
munninum og bundin, náföl í
framan og ósegjanleg skelfing
skein út úr augum hennar.
Svipurinn breyttist í undrun og
gleði þegar hún sá Orme, enda
þótt hún gæti varla litið við.
— Guði sje lof! sagði hann
kjökrandi og fleygði sjer á
hnje fyrir framan hana og los-
aði hana við fjörtrana og kefl-
ið og greip hendur hennar i
skjálfandi höndum sínum. —
Eruð þjer ekki meidd? var það
eina, sem hann gat stunið upp.
— Nei, stamaði hún og
reyndi að rísa upp, en komið
þjer mjer fljótt burt. Þjer ....
við erum í ógurlegri hættu!
— Hvað? Eru fleixú þorpar-
ar hjerna? svaraði Orme hvasst
og seildist eftir járnstönginni.
— Jeg er búinn að hitta tvo,
sem ekki gera meira ilt af sjer.
— Það er annað verra, svar-
aði Margaret. — Mennirnir,
sem fluttu mig hingað .... jeg
heyrði til þeirra .... jeg sá
hvað annar þeiri'a gerði. Þeir
höfðu ákveðið að sprengja upp
skipið, ef þeir kæmust í hættu,
og það er sprengiefni hjerna
um boi;ð .... jeg held undir
gólfinu!
Orme stóð og glápti eitt
augnablik, og skildi ekkert. Þá
heyrði hann aftur klukkutifið,
sem hann hafði heyrt, er hann
fór niður, en orð stúlkunnar
höfðu nú gefið því nýja og
hræðilega merkingu.
Það hefði verið óðs manns
æði að fara að bíða og leita og
láta Margaret vera þarna leng-
ur. Hann greip hana í fang sjer
og að vörmu spori voru þau
komin upp á þilfarið.
En hann var ennþá dauð-
hræddur um, að alt væri um
seinan, þrátt fyrir alt. Hann
hljóp með stúlkuna í fanginu
aftur eftir og greip í fangalín-
una, sem skipsbáturinn var
bundinn á. En hnúturinn hafði
lent undir akkerinu og var orð-
inn harður og óþjáll eins og
stál. Hann reyndi að skera
tjargaða kaðalinn með hnífnum
sínum, en eggin veðraðist upp
og beit hvergi.
Það gat kostað lífið að bíða
þó ekki væri nema nokkrum
sekúndum lengur. Orme fleygði
hnífnum og greip bjarghring,
sem hjekk þar rjett við stýrið.
Án þess að hika, greip hann
hann í axlir Margaret og dró
hana yfir borðstokkinn.
— Treysið mjer, sagði hann.
— þetta er fljótast og öruggast.
Hún var of máttfarin til að
veita nokkra mótstöðu, þó hún
hefði viljað. Þau sukku næst-
um hljóðlaust niður í fitubrák-
að vatnið, en komu samstundis
upp aftur. Orme hjelt nú Mar-
garet með vinstri handleggn-
um, en synti af öll-u afli með
hinum, en útfallið bar þau óð-
fluga niður eftir ánni. Hann
beit saman tönnunum og það
var eins og herðar hans kipr-
uðust saman af tilhugsuninni
um sprenginguna, sem nú gat
komið á hverju augnabliki. En
pramminn sem nú var góðan
spöl ofar en þau á ánni, lá með
kyrrum kjörum, án þess að
neitt sæist við hann að athuga.
Hann heyrði Margaret taka
andköf við hlið sjer.
— Grípið þjer ekki mjög fast
í mig, sagði hann snöggt, —•
yður er óhætt ef þjer bara eruð
róleg. Jeg þorði ekki að bíða
lengur.
— Jeg er ekki hrædd lengur,
• rgði hún veiklulega.
Orme þakkaði í huga sínum
'■'uði fyrir hugrekki hennar og
. á tókst honum að koma bjarg-
hringnum niður fyiúr hendur
hennar.
— Já, haldið þjer yður svor a.
Þjer gætuð ekki sokkið þó þjer
reynduð til þess. Eftir mínútu
erurn við komin í larid.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAK RICE BURROGHS.
8.
betra loft. Og það mun hafa verið um klukkustundu síðar
en leið yfir Perry, að jeg fann að nú gat jeg ekki lengur
háð þenna ójafna leik.
Þegar jeg var að missa meðvitundina, leit jeg á leiðar-
mælinn. Hann sýndi að við höfðum farið nákvæmlega 800
kílómetra frá yfirborði jarðar, en þá stöðvaðist líka jarð-
skipið allt í einu. Drunurnar í mold og grjóti innan í
brynju þess hættu og jeg heyrði á hljóðinu í hreyflinum
og jarðbornum, að hann snerist í lausu lofti og svo varð
jeg þess var að framendi* skipsins var fyrir ofan mig.
Mjer datt í hug að við hefðum snúið við á leiðinni og
værum komnir aftur upp á yfirborð jarðar. Mjer fannst
islögin benda til þess að svo væri. Lof sje Guði Við erum
hólpnir.
Jeg opnaði pípu þá, sem nota átti til þess að taka sýnis-
horn af jarðlögunum gegnum og mínar bestu vonir rætt-
ust. Straumur af fersku lofti barst að vitum mjer inn í
heitan klefann. Þetta varð mjer svo mikið um, að jeg
missti meðvitundina.
II. kafli.
Undarlegur heimur.
Jeg var ekki meðvitundarlaus nema andartak, því um
leið og jeg fjell í ómegin datt jeg á gólfið og kom til sjálfs
mín við fallið.
Það fyrsta, sem jeg hugsaði um, var Perry. Mig óaði
við að hugsa til þess að hann væri látinn, einmitt nú, þegar
okkur var borgið. Jeg svifti frá honum skyrtunni og lagði
eyrað að brjósti hans. Og jeg hefði getað hrópað hátt a£
gleði. Jeg heyrði greinilega hjarta hans slá
Jeg rennvætti vasaklútinn minn í vatnsgeyminum og
neri ennið á Perry með klútnum. Rjett á eftir sá jeg
augnalok hans hreyfast. Um stund lá hann með lokuð
augu, svo opnaði hann þau og fór smátt og smátt að átta
sig. Hann starði í kringum sig með undrunarsvip.
— Hvað er þetta Davíð, sagði hann. — Það er nóg hreint
loft. Og hvernig stendur á því? Hvar getum við eiginlega
verið staddir?
Afgreiðslumaður í stórri
verslun var að afgreiða einn
viðskiptavinanna. Forstjórinn
sat við skrifborð sitt skamt frá,
og heyrði afgreiðslumanninn
segja:
— Nei, frú, það er langt síð-
an við höfum haft það.
— Síður en svo, hrópaði for-
stjórinn og kom þjótandi til
þeirra. Jeg skal senda út í pakk
hús strax og láta senda yður
það heim.
Konan hló og fór út, en for-
stjórinn sneri sjer að undir-
manni sínum.
— Aldrei neita nokkrum
hlut, sagði hann, lofaðu altaf
að útvega hann. — En hvers
vegna var konan að hlæja?
— Jú, sjáið þjer til, svaraði
afgreiðslumaðurinn, það, sem
hún sagði við mig, var, „Við
höfum ekki haft neitt sólskin
upp á síðkastið“.
Um það bil ári eftir að eigin-
maður hennar ljest, dó hún
líka. Þegar hún Kom að hliði
Himnaríkis, spurði hún eftir
manninum sínum fyrverandi.
— Hvað heitir hann?
— Jón Jónsson.
------Þú verður að gefa okk-
ur eitthvað nánara um hann.
Hvað til dæmis um síðustu orð
hans. Við flokkum stundum
nýliða eftir því.
— Jæja, svaraði hún, rjett
áður en hann dó, sagði hann
við mig, „Kata, ef þú eyðir
einni einustu krónu af því fje,
sem jeg hefi unnið baki brotnu
fyrir, mun jeg snúa mjer við
í gröf minni“.
— Nú, er það hann? Hann
þekkja allir hjerna. Við köllum
hann Jón snúning.
★
Verslunareigandinn var ný-
búinn að ráða ungling, til að
aðstoða við afgreiðslu, og var
að kenna honum, hvernig hann
ætti að koma fram við við-
skiftavinina.
— Umfram alt verðurðu að
muna það, sagði hann pilt-
inum, að ef einhver spyr um
eitthvað, sem ekki er til, áttu
að bjóða honum annað, sem
líkist þvi.
Skömmu seinna kom kona
inn í verslunina og spurði um
grænmeti.
— Við eigum það því miður
ekki til, svaraði nýi afgreiðslu-
þjónninn, en við höfum græna
málningu.