Morgunblaðið - 12.03.1947, Page 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 12. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
g. au
ar
t
10. dagur
Hann slepti henni og tók á
sprett heim að húsinu. Hún fór
á eftir og Willie kom síðastur.
Ljós var í hverjum glugga í
húsinu, og birtuna var vítt um
kring. Richard hljóp í spreíti
upp tröppurnar. Hann opnaði
annan franska gluggann á bóka
herberginu upp á gátt.
Kona sat í hægindastól við
arininn. Hún var brostandi og
bjarma af eldinum lagði á gull
ið hár henriar. Hún sagði hátt
og skýrt:
„Elskan mín, jeg er komin
heim aftur, og nú þurfum við
aldrei að skilja“.
Þetta var auðvitað Alice.
V. kafli.
Myra vissi ekki hvort Ric-
hard sagði nokkuð. Hún tók
óljóst eftir því að annar maður
var líka í herberginu. Hann
hafði setið, en stóð á fætur og
sagði eitthvað.En hún tók ekk-
ert eftir því, hvað hann var að
segja. — Hún gaf engu-gaum
nema Alice — að hún var kom
in þarna. Alice hin fagra. Nei,
það gat ekki verið að þetta
væri hún. Það var missýning
•— þ^jð var draumur. Þetta gat
ekki verið hún.
Og samt var það hún.
Hún sat í rauða stólnum, er
Myra hafði setið í rjett áðan.
lA borðinu var bakkinn með
brjefunum, sem Barton hafði
komið með. Það hafði verið
bætt á eldinn og hann skíðlog-
aði. Alt var eins og áður —
nema þetta. Á bdbðinu lá loð-
kápa úr minkaskinnum, lögð
þar af æfðri hönd svo að fell-
ingarnar færi sem best. Hafði
Alice verið méð loðkápu í fang
elsinu? Fyrir hugarsjónum
hennar kom upp spaugileg
mynd: Alice í loðkápu á gangi
í fangagarðinum. En alvara
þessarar stundar náði fljótt yf-
irhöndinni. Alice var komin
heim. Alice sat þarna í rauða
stólnum. Hún hallaði höfðinu
úpp að stólbakinu og hin brúnu
augu hennar voru stór og gljá-
andi eins og þau væru full af
tárum.
Okunni maðurinn var að tala
Hann gekk til Richards og
rjetti fram höndina. Willie
kom hlaupandi inn, gelti og
skreið undir stól. Richard stóð
kyr í sömu sporum. Ókunni
maðurinn var stór og þrekinn,
augun voru köld ,en hann
brosti vandræðalega. Og nú fór
Myra að heyra hvað hann
sagði:
„. . . . leiðinlegt, að geta ekki
skýrt yður frá þessu fyrirfram.
En mjer virtist það best fyrir
alla, að þetta færi eins hljóð-
lega og unt var, því að frú
Thorne hefir liðið nóg við op-
inbert umtal. Jeg staðnæmdist
í þorpinu hjerna fyrir utan og
reyndi að ná til yðar í síma. en
mjér var sagt að þjer hefðuð
gengið út. Og svo fórum við
rakleitt hingað".
Richard hreyfði höndina ó-
sjálfrátt og hinn mikli maður
tók í hana og hristi hana ákaf-
lega.
Alice mælti og röddin var
hrein og hvell eins og í kanarí-
fugli: „Hann á við það að jeg
sje frjáls, Richard. Hann ók
mjer sjálfur hingað“.
Myra mundi aðeins óljóst eft
ir því, hvernig Ailce hafði ver-
ið, því að þau voru nú að
minsta kosti sex ár síðan hún
hafði Sjeð hana, og þá aðeins í
svip. En hún kannaðist samt
vel við hið fágra andlit henn-
ar, fannhvítan sívalan hálsinn,
hið mjúka og gullna hár, sem
nú var vafið upp í stóran hnút
í hnakkanum. Alice var í svört
um kjól, sem fór henni ljóm-
andi vel. Engin smyrsl hafði
hún borið á varir sínar. Hinar
hvítu og fögru hendur hafði
hún lagt á stólbríkina. — Hún
horfði stöðugt á Richard.
Ókunni maðurinn sagði: —
„Webb Manders viðurkenndi í
morgun að hann hefði borið
Ijúgvitni fyrir rjettinum, og
hann gefið skriflega yfirlýs-
ingu úm það. Þar með var á-
stæðan fyrir sakfellingu kon-
unnar burtu fallin. Jeg þakka
guði fyrir það, að hann Ijít
það vera í mínu valdi, sem rík
isstjóra, að bjarga henni fljótt
og án þess að það vekti at-
hygli“.
Hann þagnaði og leit á Alice.
„Það er sjálfsagt best, að
þjer farið með hana upp á loft,
Thorne“, sagði hann svo. „Hún
hefir orðið að ganga í gegnum
miklar raunir og geðshræring-
ar“.
„Æjá“, sagði Alice.
En það var éins og Richard
væri þrumu lostinn og gæti
sig ekki hreyft.
Ríkisstjórinn sagði: „Farið
þjer með hana, Thorne. Jeg
skal útskýra alt fyrir yður,
þegar þjer komið aftur. En
fyrst verðið þjer að hugsa um
hana“. .
Alice reis á fætur. Hún var
mjög óstyr og studdist við stól
inn.
Hún sagði: „Heimilið mitt.
Maðurinn minn“. Og svo rjetti
hún fram -hendurnar og horfði
blíðlega á Richard.
Þá var þögn, alger þögn f
herberginu. Richard gekk eins
og í leiðslu í áttina til hennar.
Ríkisstjórinn ræskti sig. — En
Alice lagði ekki hendurnar um
háls Richards og hann faðmaði
hana ekki að sjer. Myru lang-
aði til að líta undan, en hún
gat það ekki. Alice tók undir
handlegg Richards og sagði:
„Ó, Richard — jeg get varla
trúað þessu. Þetta er eins og
kraftaverk.“
Ríkisstjórinn ræskti sig aft-
ur og sagði:
„Það kemur mjer ekki við •—
en jeg held að rjettast væri að
sækja heimilislæknirinn. Hún
er að vísu ekki veik, en------“.
„Nei, nei“, greip Alice fram
í. „Það er ekkert að mjer“.
Hún studdist við arm Ric-
hards og var náföl.
„Jeg á engin orð til að þakka
yður, hérra ríkisstjóri“, sagði
hún. „Jeg get ekki sagt1 yður
það----------“.
„Minnist þjer ekki á það,“
mælti ríkisstjórinn. „Hugsið nú
aðeins um það að ná yður og
látið mig sjá að þjer fáið fljótt
rauðar rósir í kinnarnar. Og
reynið að gleyma. Og þjer meg
ið ekki hafa neinar áhyggjur.
Við skulum gera hvað við get-
ur til þess að blöðin sjeu ekki
að fjargviðrast um þetta. Þau
vita ekkert enn. Þjer megið því
ekki gráta núna“.
Hún brosti. Svo varð henni
litið á loðkápuna og hún sagði:
„Segið konunni yðar að jeg
hafi orðið hrærð þegar hún
sendi mjer sína eigin lokápu til
að vera í“.
„Já, já, það var ekkert. Þjer
hafið verið hugrakkar. Þjer
megið ekki fara að gráta
núna“.
„Nei, jeg ætla ekki að gráta“,
sagði Alice. „Jeg er of glöð til
að geta grátið“. Hún leit um
kring í herberginu og var eins
ot hún vildi virða hvern hlut
fyrir sjer. Þá sá hún Myru og
var eins og henni hnykti við í
bili. -t- En svo sagði hún: „Ó,
Myra, jeg tók ekki eftir þjer
fyr — jeg sá engan nema Ric-
hard“.
Ríkisstjórinn sagði vingjarn-
lega:
„Þjer skuluð tala sem minnst
núna. Farið þjer með hana,
Thorne, svo að hún geti hvílt
sig“.
Alice sagði: „Æjá, jeg er
þreytt. Ó, að koma nú aftur í
herbergið sitt — vera laus úr
prísundinni . . .“.
Það var grátstafur í hálsin-
um á henni. Og svo gekk hún
til dyra og studdi sig við Ric-
hard.
Aftur varð þögn í herberg-
ii^u. Það varð svo hljótt að
Myra heyrði glögt skrjáfið í
kjól Alice, er hann straukst við
gólfið. Richard leit hvorki til
hægri nje vinstri. Það var eins
og þetta væri ekki Richard,
heldur einhver ánnar maður,
sem hafði komið Richards í
stað. Þau hurfu út úr herberg-
inu og þá var eins og það yrði
autt og kalt á-sömu stundu.
Enn ræskti ríkisstjórinn sig.
Hann sneri sjer að Myru, og
sagði: '
„Þessi kona er engill. Hún
•er úrvinda en of kjarkmikil til
að viðurkenna það. Jeg vona að
hún hressist fljótt“.
Hann ætlaði að segja eitt-
hvað meira en úr því varð: ■—
„Hvað er að sjá yður? Er, ac5
líða yfir yður? Það er best fyrir
yður að setjast“.
Hann hljóp til hennar og
studdi hana að hægindastól
Richards og Ijet hana setjast
þar. Hann var óðamála: „Góð
tíðindi geta orðið eins mikið
áfall og vond tíðindi. Hallið
þjer yður aftur á bak, þá fer
betur um yður. Væri ekki gott
fyrir yður að fá heitt kaffi? •—
Hvar er bjallan? Mjer þykir
leitt að þetta skyldi koma eins
0g reiðarslag yfir alla, en mjer
fanst jeg verða að fara þannig
að til þess að forða ykkur við
forvitni áleitinna manna. —
Jæja, ungfrú . . . .“.
Hann svipaðist um eftir bjöll
unni.
„Lane . . . sagði hún. —
Bjallan er þaran við dyrnar“.
„Já, já, nú sje jeg hana“. •—
Hann gekk fram að dyrunum
og sneri við á miðri leið, og
sagði:
„Lane? Sögðust' þjer heitaj
Lane?“
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
106.
hliðar, til að hleypa mjer framhjá, en ekki yrti hún á
mig einu orði. Jeg reyndi að hata hana, en gat það ekki.
í hvert skifti og jeg leit á hana, fekk jeg kökk í hálsinn,
svo mjer lá við köfnun. Jeg hafði aldrei áður verið ást-
fanginn, en jeg þurfti alls ekki á hjálp að halda, til að
komast að því, hvað að mjer gekk — jeg var sannarlega
gripinn ástarsýki og henni skæðri Drottinn minn góður,
hvað jeg elskaði þessa undirfögru, stoltu, töfrandi forn-
aldarstúlku!
Er við höfðum borðað á ný, spurði jeg Dían, hvort hún
hugðist snúa aftur til kynflokks síns, úr því Júbal væri
dauður, en hún hristi raunamædd höfuðið, og sagðist
ekki þora því, vegna elsta bróður Júbals.
— Hvað kemur þetta honum við? surði jeg. Vill hann
líka eiga þig, eða ertu nokkurskonar fjölskyldugripur,
sem gengur ættlið úr ættlið?
Ekki skyldi hún alveg, hvað þetta þýddi.
—'Líklegt er, sagði hún, að allir bræðurnir vilji hefna
vígs Júbals. Þeir eru sjö — sjö ægilegir menn. Verið
getur, að einhver verði að drepa þá alla, eigi jeg að geta
snúið til ættflokks míns aftur.
Þetta fór að líta út eins og jeg hefði náð mjer í stærri
bita en mjer mundi takast að gleypa — sjö sinnum
stærri, í raun og veru.
— Átti Júbal nokkra frændur? spurði jeg. Það var
jafngott að heyra þetta alt í einu.
— Já, svaraði Dían, en þeir koma ekki til greina —
þeir eiga allir maka. En bræður Júbals eru konulausir
vegna þess að Júbal gat ekki náð sjer í maka. Hann var
svo ljótur, að konur flýðu hann — sumar hafa jafnvel
fleygt sjer ffam af hömrum Amozfjalls niður í Darel Az,
frekar en að gefa sig Júbal hinum Ijóta á vald.
— En hvað kom það bræðrum hans við? spurði jeg.
— Jeg gleymdi því, að þú ert ekki frá Pellucidar,
sagði Dían, og leit á mig líkt og hún bæði vorkendi mjer
og fyrirliti í einu. — Sjáðu til, hjelt hún sva áfram, yngri
bróðir má ekki fá sjer konu fyr en allir eldri bræður
hans hafa gert það, nema þá að eldri bróðirinn afsali
sjer rjetti sínum, en það vildi Júbal ekki gera, vitandi
Stóll Napoleons.
Nýlega birtist eftirfarandi
klausa í sænska blaðinu „Stokk
holms Tilningen“:
— Sten Hellberg ljet m-a.
eftir sig stól, sem Napoleon sat
á á Vínarráðstefnunni. Stóllinn
er mjög hár, og hefir sennilega
ekki verið neitt sjerlega þægi-
legur fyrir Napoleon, sem var
lítill maður.
Nokkru seinna var þessi
klausa í „Svenska Dagbladet“:
— Það hefir heldur ekki kom
ið að sök, því að þegar Vínar-
ráðstefnan var, var Napoleon
fangi á St. Helena. Maður verð
ur að vona, a, Sten Hellberg
hafi ekki keypt stólinn vegna
hans sögulega gildis. Ekki er
hægt að vita nema þessi stóli
verði boðinn til sölu eftir 130
ár, sem stóllinn, er Hitler sat
á á Parísarráðstefnunni 1946.
★-
Þeir kærðu.
Nokkrar ungar stúlkur, sem
vanar eru að fá sjer sólbað á
þaki á stóru hóteli í Santa
Monica í California, hafa sent
kæru til póststjórnarinnar
vegna þess að póstmennirnir,
sem fljúga helicopter-flugvjel
um, dveljast óþarflega lengi yf
ir hótelinu.
Tyggigúmmírloftbelgir.
í Ameríku er farið að fram-
leiða tyggigúmmí, sem hægt er
að blása út eins og loftbelg, þeg
ar það hcfir verið tuggið nógu
vcl. Þetta virðist ef til vill vera
nokkuð ótrúlegt, en samt er það
satt. Tyggigúmmí þetta er farið
að flytjast til Svíþjóðar og þyk-
ir Iangt frá því að vera „lekk-
ert“.
Forstjórinn: — Hvort fyrir-
tæki okkár er stórt? Já, það
geturðu reitt þig á. Við síðasta
allsherjaruppgjör uppgötvaðist
fyrst, að tvo gjaldkera hafði
varitað í langan tíma.
Dómarinn: — Getið þjer, vitni
gefið upplýsingar um, hvenær
óeiningin byrjaði milli þessara
hjóna?
Vitnið: — Já, það get jeg
sagt upp á dag. Jeg var nefni-
lega í brúðkaupinu. ■!
Eggerí Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæstar j ettarlögmenn
Oddfellowhúsið. — Sími 1171.
Allskonar lögfræðdstörl
/