Morgunblaðið - 20.04.1947, Síða 10
10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudag'yr 20. apríl 1947
8»
Á HEIMILI ANNARAR
£fu, ífíjiefnon ú a erhart
39. dagur
Hana langaði mest til þess að
flýja. en hún herti sig upp og
settist í stólinn hans Richards.
Hún þurfti að hugsa og reyna
að jafna sig.
En út úr þessu fór hún að
hugsa um það þegar Jack var
myrtur. Mildred hafði skotið
hann, en hún hafði ekki kann-
ast við það fyr en nú, nær
tveimur árum seinna, og svo
hafði hún tekið inn eitur og
dáið. Þetta voru staðreyndir.
En svo hafði tvent dularfult
bæst við núna, hvarf byssunn-
ar og hinn brotni Kupido. Og
það var þó enn alvarlegra með
hinn brotna Kupido, því að
það sýndi að einhver hataði
Alcie, hataði hana svo að hann
naut þess að brjóta af eintómri
fólsku.
Myra fór að reyna að gera
sjer grein fyrir því hvernig
þetta hefði getað gerst. Einhver
hafði komið inn í herbergið á
meðan hún var burtu og brot-
ið myndina. Verandardyrnar
voru ólæstar. Einhver hafði
getað komið þar inn. En hver?
Hún fór yfir alt heimafólk í
huganum. Sam, Tim, Corneliu,
Barton og þjónustufólkið. Eng-
inn af þeim gat haft neina á-
nægju af því að brjóta mynd-
ina. Gat hún hafa hrokkið niður
á gólfið af tilviljun? Nei, það
var engin tilviljun. Einhver
hætta lá í loftinu. Þarna hafði
Jack verið myrtur, á því var
engin vafi. En gat það nú ekki
skeð að Mildred hefði líka ver-
ið myrt?
Nei, það var óhugsandi.
Myra hafði sjeð hana deyja,
Alice hafði sjeð hana deyja, og
Alice hafði verið með henni
seinustu stundirnar, og enginn
annar. Setjum svo að Mildred
hefði verið myrt, þá gat eng-
inn hafa gert það nema Alice,
og hvernig í ósköpunum hefði
hún átt að fara að því?
En staðreynd var það að
Mildred var dáín. Gat ekki ver
ið að aðrar staðreyndir fljett-
uðust þar inn í? Voru alls eng-
ar líkur til þess að hún hefði
verið myrt?
Mildred hafði dáið af eitri.
Um það bar öllum saman og
það hafði læknirinn sagt. Hún
hlaut því að hafa tekið það inn
viljandi. Og svo var játningin,
sem hún hafði skrifað og sönn-
unin fyrir því að hún hafði
sjálf keypt eitrið í lyfjabúðinni
(já, hún hafði keypt það fáum
dögum eftir að Jack var myrt-
ur). En ef hún hafði nú samt
sem áður verið myrt, þá hlaut
einhver ástæða að vera til þess.
Það var spurning. sem leysa
varð úr, ef maður gerði ráð
fyrir því að hún hefði verið
myrt.
Hver gat sú ástæða hafa ver-
ið? Hver gat haft áhuga fyrir
því að stytta Mildred aldur?
Hvað gat hann hagnast á því?
Morð er ekki framið nema því
aðeins að einhver þykist hafa
brýna ástæðu til þess. Hver gat
haft brýna ástæðu til þess að
myrða Mildred?
Mvra stóð á fætur og gekk
fram og aftur um gólfið, en
gat samt sem áður ekki sleppt
þessum hugsanaþræði. Jæja,1
setjum þá svo að einhverjum
hafi staðið ótti af Mildred.
Hvernig?
Þessi spurning leiddi hana
aftur að morði Jacks, sýknu
Alice og að rannsókn skyldi tek
in upp að nýju til að finna
morðingjann. Dauði Mildreds
stóð í sambandi við það. Gat
það skeð að Milrded hefði vit-
að hver morðinginn var, og því
verið honum hættuleg? Svo
hættuleg. að hann hefði ekki
sjeð neitt ráð annað en stytta
henni aldur? En þá varð mað-
ur að gera ráð fyrir því að
Mildred hefði ekki myrt Jack,
þrátt fyrir yfirlýsingu hennar.
Hvctnig horgði málið við, ef
við setjum svo, að hún hafi
aldrei skrifað þessa yfirlýs-
ingu?
Hugsanir Myru komust þeg-
ar í sjálfheldu: Alice hafði ver-
ið ein með Mildred og hún gat
ekki haft neinn hag af dauða
hennar. Alice var sú eina í
þessu húsi, sem ekki þurfti að
óttast neitt þótt ný rannsókn
væri hafin. Það var ekki fram-
ar hægt að saka hana um morð
ið. Hún var örugg.
En þótt hún hefði verið eitt-
hvað smeik, þá hefði hún aldrei
myr.t Mildred. Hún hefði ekki
viljað eiga það, á hættu að fá
á sig nýjan grun um morð um
leið og hún slapp úr fangelsinu.
Já, meira en grun, því að öll
bönd hefði borist að henni. Al-
ice var ekki morðingi, og hún
hafði verið ein með Mildred
þegar þetta skeði.
Mvra settist aftur.
Setjum nú svo að Alice hefði
ekki sagt upp alla sögu. Glugg-
inn í setustofunni var opinn og
það var vætublettur á tjaldinu
fyrir honum. Gat ekki skeð, að
einhver hefði komið inn um
gluggann, einhver, sem var
hræddur við Mildred. Og setj-
um svo að Mildred hafi ekki
vitað að það var eitur, sem hún
tók inn, að hún hafi haldið að
það væri eitthvað annað ósak-
næmt-------
Mvra hallaðist aftur á bak í
stólnum. Hún viðurkendi það
með sjálfri sjer, að hún hefði
látið ímyndunarafl sitt hlaupa
með sig í gönur. Mildred hafði
sjálf keypt eitrið. Hún hafði
komið með það. Og hún hafði
skrifað að hún ætlaði að taka
inn eitur. Það var því alveg
útilokað að hún hefði verið
myrt,
Með hverjum gat Alice verið
í vitorði um morð? Richard?
Nei, hann hefði ekki haft neinn
tíma til þess að fara út ura
gluggann, hlaupa í kring um
húsið, upp bakstigann og vera
kominn niður hinn stigann eins
fljótt og hann kom á vettvang.
Hjer gat ekki verið um morð
að ræða.
Hún sagði þetta aftur og aft-
ur við sjálfa sig. En jafnframt
skaut altaf upp spurningunni:
Hver gat haft gagn af því að
dey?5a Mildred? Og í hverju
voru þeir hagsmunir fólgnir?
Fyrst og fremst í því, að
morðmálið fjell þá niður. Það
mátti, því segja að þeim Tim,
Richard og Sam hefði komið
þao vel að Mildred fjell frá.
Og svo henni sjálfri, vegna
Tim.
Gat það skeð, ef um morð
væri að ræða, að Alice væri
það svo mjög í mun að hlífa
einhverjum þeirra, að hún
sagði ekki frá því. Richard? Já.
Tim? Já. Sam? Já.
Webb? Nei. Hún hafði fulla
ástæðu til þess að hata þann
mann. Hún mundi því hiklaust
hafa sagt frá því, ef Webb
hefði hefði myrt Mildred ■—
nema þá að hún væri þeim
mun hræddari við hann. En
hún þurfti ekki að óttast Webb
nema þá í sambandi við morð
Jacks — og hún var alveg laus
við það mál.
Hún varð þess nú vör að hún
hafði setið lengi í þessum hug-
leiði^gum, og leit á úrið sitt,
en sá þá að hún hafði ekki ver-
ið þarna lengur en fimm mín-
útur. Henni fanst það miklu
lengra og hún óskaði þess að
Richard færi nú að koma.
Henni varð ósjálfrátt litið á
brotin af Kupido og þá sá hún
að með öllum sínum bollalegg-
ingum hafði hún ekki fundið
neina lausn á því hvers vegna
myndin var brotin nje heldur
hvernig á stóð á hvarfi byss-
unnar. Hún hafði látið hugann
þeysa af því að hún var hrædd.
Einhver barði ljett á verand
ardyrnar. Myra stökk á fætur
og faldi sig aftan við stólinn.
Hræð^lan greip hana að nýju,
svo að hún gat ekki komið upp
einu einasta orði. Ekki var bar
ið aftur. en hurðin var opnuð.
Webb Manders kom inn og
sagði: ,,Þjer megið ekki kalla“.
En hún hefði ekki getað kall
að. Hann lokaði hurðinni. Regn
vatn draup af yfirhöfn hans og
hattinum. Hann sagði aftur:
„Þjer megið ekki kalla. Jeg
ætla ekki að gera yður neitt“.
Hann tók ekki ofan og hatt-
börðin slúttu fram yfir andlit-
ið. Hann stakk höndunum í
buxnavasana og horfði á hana
um stund. Svo sagði hann:
„Verið alveg grafkyr. Jeg
segi yður það satt að jeg ætla
ekki að gera yður neitt“.
Alt í einu fjekk hún málið
og það var eins og orðin kæmi
ósjálfrátt: „Þeir hafa hringt til
yðar hvað eftir annað. Mildred
Wilkinson játaði það að hafa
skotið bróður yðar. Svo tók
hún inn eitur og dó. Lögreglan
var hjer, en hún er farin“.
Hann hreyfi sig ekki og hon-
um brá ekki hið allra minsta.
Þá hrópaði hún: „Þjer vissuð
þetta?“
Hann sagði kuldalega: „Jeg
var úti á gangi og sá lögregl-
una koma, svo að jeg fór á eft-
ir henni hingað“.
„Hvar hafið þjer verið?“
„Jeg vissi ekki hvað skeð
hafði og jeg kærði mig ekki um
það að láta yfirheyra mig. Jeg
taldi það rjettara að láta ekk-
ert á mjer bera fyr en þeir
væru farnir“.
Hann hafði þá verið þarna
allan tímann — í felum ein-
hvers staðar. Legið á gægjum?
Verið á njósn? Eftir hverju?
Hann sagði aftur kuldalega:
„Horfið þjer ekki svona á mig.
Jeg drap hana ekki. Hún
framdi sjálfsmorð11.
„Nú þjer vitið það líka?“
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNELAÐÍNU
Æfintýrið um Móða Manga
Eftir BEAU BLACKHAM.
13.
Manga- Á einhverjum afskekktasta stað járnbrautarlín-
unnar, brá honum við meir en nokkru sinni áður á ævinni.
Því alt í einu var kallað: ,,Stopaðu, járnbrautarlest“, og
út á teinana stökk stór, svartskeggjaður maður. Hann var
klæddur blá-hvítum jakka, í bláum buxum og stórum,
hnjeháum leðurstígvjelum. Eyrnahringar úr gulli hjengu
úr eyrunum á honum, á höfðinu hafði hann svartan hatt
með mynd af hauskúpu og leggjum og hann hjelt á tveim-
ur ægilegum marghleypum, sem hann beindi beint að
Manga.
■— Guð geymi gufuketilinn minn! stundi Mangi og stopp-
aði svo skyndilega að það marraði í hjólunum hans. —•
Þarna er sjóræningi á ferðinni!
Járnbrautarstjórinn og járnbrautarvörðurinn og allir
farþegarnir stungu höfðinu út um gluggann, þegar lestin
stoppaði, og þegar þeir sáu sjóræningjann, ráku allir upp
hræðsluóp.
— Heyrðu! kallaði vörðurinn. Hvað viltu? Þú getur ekki
farið svona að ráði þínu.
•— Jæja, sagði sjóræninginn og var illilegur á svipinn.
— En er það ekki einmitt það, sem jeg hefi geH?
Vörðurinn neyddist til að játa, að sjóræninginn hefði
rjett fyrir sjer og sagði:
— Hvað heitirðu annars?
•— Hvað heiti jeg? Sjóræninginn horfði svo grimmdar-
lega á lestarvörðinn að hann skalf á beinunum. Hvað
heiti jeg? öskraði ræninginn. Áttu við, að þú vitir ekki,
hvað jeg heiti? Fai’i það nú í grængolandi Atlantshafið!
Jeg hjelt, að allir þekktu mig. Jeg heiti Surtur sjóræn-
ingi!
Hann benti á jörðina rjett við hliðina á járnbrautar-
teinunum. Þegar Mangi Ieit þangað, kom hann auga á
trjekistu, búna látúni og kopar, en við hlið kistunnar stóð
lítil tunna.
•— Jeg þarf að fara til Staðar, sagði Surtur. Jeg þarf
að fara með kistuna mína og rommtunnuna. Og þú verður
að flytja mig — og ekkert mögl.
— En ... en ... herra Surtur, sagði lestarvörðurinn.
Við erum einmitt að koma frá Stað.
{ UNGLING I
Vantar okkur til að bera Morgunblaðið
1 til kaupsnda. f
1 Bráðræðisholf 1
Við sendum blöðin heim til barnanna.
Talið strax við afgreiðsluna, sími 1600.
Ný ágæt
fbuð til sölu
5 herbergja íbúð, stærð ca. 125 fermetrar, auk
stúlknaherbergis, með öllum nýtísku þægindum, er
til sölu,. nú þegar. — Fullgerð 1. ágúst næstkom-
andi Ennfremur 3ja herbergja íbúð í kjallara í sama
húsi. Húseign þessi er í Hlíðarhverfinu.
Nánari uppl. gefa undirritaðir, sem taka á móti
kauptilboðum.
Sveinbjörn Jónsson, Gunnar Þorsteinsson,
hæstar j ettarlögmenn.