Morgunblaðið - 22.04.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagnr 22. apríl 1947
Á HEIMILI ANNARAR
cfu

g. a.'k
ar
t
40. dagur
„Jeg sá þegar þeir báru hana
ut. Er það ekki rjett að hún
hafi framið sjálfsmorð?“
„Ju, auðvítað.“ En samt
komu nú allar grunsemdirnar
upp í hug hennar aftur.
Hann sagði: „Hvernig fór
hún að því-“
„Hún tók inn eitur“.
„Nei, jeg á við það, hvernig
játaði hún sökina á sig?“
,.Hún ritáði yfirlsýingu um
það: Lögreglan fór með hana“.
„Yfirlýsingu um það að hún
hefði myrt bróður minn?“
„Já“.
„Llvers vegna gerði hún
það?“
„Hún sagði að hann hefði
verið orðinn leiður á sjer. Þau
höfðu víst verið trúlofuð ;.
Webb Manders stóð nokkra
stund þögull og hugsandi og
hvesti á hana augun. Hann var
all ferlegur í hinni stóru kápu
og rennblautur. Svo sagði hann:
„Til hvers vildi lögreglan ná
í mig?“
„Til þess að segja yður frá
því, sem fyrir hafið komið og
spyrja yður hvað þjer vissuð
um þetta“.
„Um trúlofun þeirra Jacks
og Mildred?" Hann hugsaði
sig um stundarkorn og mælti
síðan blátt áfram: „Jeg held að
það hafi verið satt. Hún var
rík. Jack var tíu árum yngri
en jeg. Hann hafði sína galla
— en hann flíkaði aldrei sín-
um málum við aðra. Gamli
Wilkinson hefði ekki tekið
það í mál að Mildred giftist
honum. Hann hefði stíað þeim
sundur fljótlega ef hann hefði
vitað. um nokkurn samdrátt
þeirra í milli. Þess vegna hafa
þau máske bæði talið rjett að
halda því leyndu. Jæja, jeg
skal ekkert lá Jack það að hon
um hefir þótt auðurinn góður
en ekkert viljáð hafa með Mild
red að gera. Það er ekki hægt
að ásaka, mann fyrir það þótt
honum verði hughvarf. En það
er mjög líklegt að hún hafi
drepið hann. Sennilega hefir
hann verið eini maðurinn sem
nokkurn tíma gerði gælur við
Mildred. og þess vegna hefir
henni þótt svo sárt að missa
hann. Auðæfin höfðu líka gert
hana hálfvitlausa". Hann hló
kuldahlátur.
M.yru sárnaði. „Þjer sáuð
hana ekki áður en hún gekk
út í dauðann. Veslings Mild-
red?“.
„Veslings Mildred“, hvæsti
hanp. „Hún drap bróður minn“.
Hvað honum er það meðfætt
að ásaka aðra, hugsaði Myra.
Fyrst hafði hann ásakað Alice
og nú ásakaði hann Mildred.
Hún sagði gremjulega:
„Þjer ákærður Alice áður“.
Hann var kuldalegur eins og
honum kæmi þetta ekkert við.
Yfirleitt virtist svo sem honum
váferi annað ríkara í huga,
,,Auðvitað ákærði jeg Alice.
Jeg. hjelt að hún hefði 'skotið
hann. Jeg hjelt satt að segja að
það hefði verið eitthvað milli
þeírra Alice og Jacks. Þess
vegr^ fór jeg hingað að leita
hans þetta óhappakvöld. Hann
var ekki heima þegar jeg kom,
svo að jeg fór rakleitt hing-
að. Mjer. var kunnugt um það
að hann hafði átt launfundi
við Jiana og jeg ætlaði að
stemma stigu fyrir því. Hún
hefði aldrei farið að yfirgefa
Dick og auðæfi hans vegna
Jacks, enda hefði það orðið öll-
um til bölvunar. Jack var eng-
inn dýylingur, en þau Alice
voru hvort sem annað. Jeg
'vissi að eitthvað var í milli
þeirra, en mjer datt Mildred
aldrei í hug.“
Hann skimaði um alt her-
bergið á meðan hann var að
tala, og horfði lengi á brotin
af Kupido. Svo sagði hann:
„Málinu er þá lokið?“
„Sam álítur það. Sakadóm-
arinn 'er á leið hingað. Hann
kemur í biffeið“.
Hann hvesti á hana augun.
„Sakadómarinn? Jæja, það
er alt í lagi. Viljið þjer nú
gera, svo vel að segja mjer frá
öllu, sem fyrir hefir komið?“
Henni varð litið á glugga-
tjöldin hjá bókaskápnum, en
þau voru dregin fyrir, svo að
hann hafði ekki getað sjeð
hana inn um gluggann. Hún
spurði:
„Hvernig stendur á því að
þjer vissuð að jeg var hjer?“
„Hvernig -----“. Hann leit
líka_snöggvast á gluggatjöldin.
Svo glotti hann og mælti: „Jeg
gerði ráð fyrir því“.
„Nú, þjer hafið staðið á gægj
um úti fyrir og sjeð mig inni
í herberginu þar sem Mildred
dó“,^nælti hún með hægð.
,,Já“. sagði Webb. „Jeg sá að
þjer voruð að leita þar að ein-
hverju“.
I sama bili fann hún að nú
voru þau komin að því efni,
sem hann vildi tala um. Hún
fjekk ákafan hjartslátt og sagði
ekki neitt. Hann gekk farm að
dyrunum og blaut kápan slóst
um jnann. Hann tók um hurð-
arhandfangið. Sjálfsagt heyrði
hann hvernig hjartað í henni
barðist og hann bjóst ekki við
neinu góðu af henni. En svo
sneri hann sjer við og nú kom J
það, sem honum lá á hjarta: (
„Hvað er um byssuna?“
Byssan. Það var þá þetta,
sem hann langaði til að vita.
Til þess hafði hann komið.
Hann hafði ekki komið til þess
að spyrja um afdrif Mildred,
og honum stóð á sama um það
að málið var niður fallið. Hann •
vildi aðenis fá að vita eitthvað
um byssuna.
Hún spurði lágt: „Hvað vit-
ið þjer um byssuna?“
Hann vissi eitthvað um hana,
það sá hún á því hvað*hann
varð íbygginn á svipinn. Hann
opnaði hurðina og gustur og
rigricg kom inn. Hann sagði:
„Jeg veit ^kkert um byssuna“.
Og svo fór hann og lokaði hurð
inni á eftir sjer. Fótatak háns
heyrðist ekki fyrir hávaðanum
í regninu, en inni í stofunni
var eins og tifið í .klukkunni
hækkaði snögglega.-------
Það var enginn efi á því að
þeir Richard, Tim dg Webb
voru nú úr allri hættu. En ef
Webb skyldi nú vera sekur um
það, þrátt fyrir . allt, að hafa
myrt bróður sinn, þá hafði
hann nú fengið nýian hlífis-
skjöld — nú kendi hann Mild-
red um morðið eins og hann
hafði áður kennt Alice um það.
Og ,nú hlaut honum að vera
óhætt. Að þessu sinni kom hin
ákærða ekki aftur.
Samt sem áður vildi Webb
fá að vita hvort verið væri að
leita að byssunni. Og hann
vissi eitthvað um það. Byssan
vgp aftur orðin miðdepill máls-
ins. Hún var hættuleg. Margt
ilt gat af henni stafað.
Hvar var Richard?
Niðurinn af regninu á gang-
stjettinni var eins og fótatak.
Hún áttaði sig ekki á þvf fyrst
að hún heyrði einnig fótatak.
Það kom framan úr anddyr-
inu. Þetta hlýtur að vera Ric-
hard sagði hún við sjálfa sig
og flýtti sjer -fram.
En þetta var þá Tim og hafði
fleygt yfir sig náttslopp. Hon-
um hnykti við þegar hann sá
hana.
„Ertu á íótum“, kallaði hann.
„Jeg gat ekki sofið heldur.
Hvernig ætti nokkur að geta
sofið?“
„Jeg heyrði ekki til þín þeg
ar þ.ú komst niður stigann“.
Hafði hann heyrt það, sem þeim
Webb fór á milli?
Hann hafði ekki heyrt neitt.
„Jeg kom niður bakstigann“,
sagði hann. „Það var skemra“.
„Hvar er-------hefirðu sjeð
Richad?“
Hann var að nú sjer í vindl-
ing í kassa á borðinu, en leit
nú einkennilega til hennar.
„Ertu að bíða eftir honum?“
spurði hann.
Hún kinkaði kolli og Tim
kveikti í vindlingnum. Hann
var úfinn og ógreiddur. Nú
strauk. hann hárið aftur og
sagði: „Heyrðu systir, mig
langar til að tala um dálítið
við þig. Það er um —“. Hann
hikaði. „Jæja, það er um Dick
------og þig. Mig langar ekki
til þess að gera á hluta þinn
— — og jeg vil ekki heldur
gera á hluta Dicks eða Alice“.
Svo þagnaði hann. Hann vissi
ekki vel hvernig hann ætti að
koma orðum að þessu.
„Er það þá svona áberandi?11
sagði hún.
„Nei. jeg held að ókunnugir
mundu ekki taka eftir því. En
þú ert systir mín og--------“
Hún hallaði sjer upp að hon-
um. „Jeg elska hann, Tim“,
sagði hún .
„Já, -jeg veit það“, mælti
han:>. „En það kann ekki góðri
lukku að stýra“.
„Hann elskar mig“.
Nú varð löng þögn. En svo
sagði. Tim, eins og hann hefði
mikla lífsreynslu og gæti sjeð
það sem öðrum vab hulið:
„Já, hann heldur það, eða
hjelt það áður en Alice kom
heim“.
Gefðu hann ekki eftir, hafði
Cornelia sagt.
„Jeg get ekki slept honum,
Tim“, sagði Myra í örvænt-
ingu, og vonaðist til þess að
hann mundi líka segja: Gefðu
hann ekki eftir.
En Tim sagði ekkert fyrst í
stað Eftir langa þögn m'ælti
hann blíðlega:
Kauphöllin
Æfintýrið um Móða Manga
Eftir BEAU BLACKHAM.
i.
14.
— Hvað kemur mjer það við! hrópaði Surtur, sneri upp
á yfirskeggið með annari hendinni og veifaði byssunni
með hinni. — Þið verðið að snúa aftur til Staðar! Skilurðu
það?
— Ja . . • já, herra SurtUr, stundi vörðurinn og horfði
kvíðafullur á byssuna. Það leit út fyrir að skotið gæti
riðið úr henni á hverri stundu.
— Jæja, láttu þá kistuna upp í vagninn þinn, lestar-
stjóri, skipaði Surtur, og jeg mun fylgja á eftir henni. —<
Flýttu þjer, maður, mjer liggur á.
Lestarstjórinn flýtti sjer út úr vagninum sínum, og eftir
margar stunur og mikið erfiði, því kistan var ákaflega
þung, tókst honum að lokum að koma henni upp í vagninn.
Mangi fylgdist með öllum atburðum af hinum mesta
áhuga, enda var þetta í fyrsta skifti að hann sá bráðlif-
andi sjóræningja. Hann hafði raunar heyrt getið um slíka
menn, en til þessa hafði hann ætíð vérið í vafa um, hvort
þeir væru í raun og veru til.
Meðan á öllu þessu stóð, var Surtur stöðugt að líta aft-
ur fyrir sig. Honum virtist sannarlega liggja á að komast
af stað. Og strax og hann var kominn um borð í járn-
brautarlestina, settist hann í dyrnar á vagninum hans
Manga og urraði:
Farðu nú til baka til Staðar eins hratt og lestarræf-
illinn kemst!
— Lestarræfill! Móði Mangi var næstum sprunginn af
reiði, svo móðgaður var hann. Gufan spýttist í smámekkj-
um allt í kringum hann og hann bólgnaði af gremju, en
lestarstjórinn setti vjelina í gang, og af stað þaut Mangi,
sneri við á hliðarteinum og lagði másandi af stað til baka
til Staðar. Og það var þá, að Mangi sá, hvers vegna Surti
sjóræningja lá svona mikið á. Þv íekki hafði lestin farið
lengra.en 50 metra, þegar fimm sjómenn komu þjótandi
á eftir henni. Á einkennisbúningnum þeirra gat Mangi
sjeð, að þeir voru í flotanum-
— Halló, járnbrautarlest!, hrópuðu þeir. — Stoppaðu í
nafni konungsins!
En Mangi varð að halda áfram og Surtur emjaði af
hlátri.
— Ha, ha, ha! hló hann og veifaði ertnislega höndunum
til sjóliðanna. — Of seinir, of seinir! Fari það í grængol-
andi Atlantshaf, aldrei skuluð þið handsama Surt sjóræn-
ingja og fjásjóðimi hans. Ha, ha, ha!
r
'dbrjefe
‘w i7ir
— Nei, nei, ungi maður. Það
voru bara tvíburar; sem konan
yðar fæddi. Hjúkrunarkonan
sagði fjögur, vegna þess að
henni heyrðist þjer spyrja um,
hvað klukkan væri.
★
— Það er alveg rjett hjá þjer,
jeg geri ekki mikið að því að
reyna að útvega mjer atvinnu.
: Og sannast að segja er það að-
eins eitt, sem jeg gæti hugs-
að mjer að gera að framtíðar-
starfi mínu, það er að tilreykja
pípur.
★ í
Risasólblettur.
Amerískir stjörnufræðingar
hafa uppgötvað sólblett, sem
er 120.000 km. að lengd. Hann
. er einn af þeim alstærstu, sem
l sjest hafa hin síðari ár, og
með því að nota hlífðargler er
■ hægt að sjá hann berum aug-
um. — ,
* I
i Aður hermenn — nú
ferðamcnn.
I íbúar Cherbourg-skagans
eru nú að koma þar upp mikl-
um gistihúsum, sem ætluð eru
ferðamönnum. Verður þar ár
hvert haldin mikil minningar-
hátíð um innrásina. Er gert ráð
fyrir að marga muni fýsa að
sjá landið og kynnast staðhátt
um, þar sem lið bandamanna
gekk á land innrásardaginn
1944.
★
Marshall og „fylgdarlið".
Ameríski utanríkisráðherr-
ann Marshall fer oft í smá-
gönguferðir á milli þess, sem
hann vinnur að skyldustörfum
sínum. Það er engin smáathygli
sem það vekur í Moskva, þeg-
ar hann kemur þrammandi
með „fylgdarlið“ sitt á hælun-
um. Næst honum gengur rúss-
neskur vörður, sem fylgir hon-
um hvert sem hann fer á með-
an hann dvelur á ráðstefnunni.
Næst koma nokkrir Amerík-
anar, þá enn nokkrir Rússar,
og þar á eftir stór hópur rúss-
neskra barna.
•k
— Ef þú ert í vafa ufn, hvað
þú átt að segja, segðu þá bara
sannleikann. — Mark Twain.