Morgunblaðið - 03.02.1948, Page 7

Morgunblaðið - 03.02.1948, Page 7
Þriðjuclagur 3. febrúar 1948. MORGUNBLAÐIÐ 7 JEG TALAÐI TIB TRUMAN Guðmundur Guðmundsson fellir Gunnlaug íngason. Guðm. Guðmundsson y' vann Armanns- skjöldinn 40 ár síðan Skjaldarglíman fór fyrsl fram 39. SKJALDARGLIMA Ar- manns fór fram s. 1. sunnudag í Iðnó, en í ár eru 40 ár liðin síðan glíman fór fram í fyrsta sinn, 1908. Að þessu sinni bar Guðmundur Guðmundsson, A., sigur úr býtum, og vann Ar- mannsskjöldinn. Felldi hann alla keppinauta sína. Hann hlaut einnig fegurðarglimu- verðlaun að einróma áliti dóm nefndarinnar. Urslit keppninnar urðu ann- ars se mhjer segir: 1. Guðm. Guðmundsson, Á., 8 v. 2. Gunnl. Ingason, Á., 7 v. 3. Sig. Sigurjónsson, KR, 6 v. 4. -5. Sigurjón Guðmunds- son, V., 4 v. 4.—5. Guðm. Þorvaldsson, Á, 4 v. 6. Sig. Hallbjömsson, Á., 3 v. 7. Friðrik Jónasson, HSÞ, 2 v. 8. —9. Gunnl. J. Briem, Á., 1 xc. 8.-9. Sveinn Þorvaldsson, Á, 1 v. * Að keppninnj lokinni afhenti Jens Guðbjörnsson, formaður Ármanns, sigurvegurunum verð laun að viðstöddum þeim Hall- grími Benediktssyni og Sigur- jóni' Pjeturssyni, en Hallgr'ím- ur vann Ármannsskjöldinn í tvö fyrstu skiptin, sem um hann var keppt, en síðan hjelt Sigurjón skildinum alveg fram til 1920 og vann tvo skildi til fullrar eignar. Fögnuðu áhorf- endur þessum tveimur gömlu glímugörpum óspart. Alls heíir verið keppt um sex skildi. Sigurjón Pjetursson hef ir unnið tvo til eignar, eins og áður er sagt, Sigurður Thor arensen einn, Lárus Salómons- son einn . og Guðmundur Á- gústsson einn. Áhorfendur að glímunni voru eins margir og húsrúm frekast leyfði og urðu þó margir frá að hverfa. Ber það gleðilegan vott.um aukinn áhuga almenn- ings á giímunni. Jens GuðbjörnSson ávarpaði viðstadda að gímunni lokinni og hvatti menn til þess að skera uþp herör hvað glímuna snerti og benti á hve nauðsynlegt það væri okkur að leggja sjerstaka rækt v.ið þessa , þjóðaríþrótt okkar. Hún hefði allstaðar ver ið viðurkend, þar sem hún hef ir verið sýnd, sem fegurri og drengilegri en aðrar glímur, sem keppt er í erlendis. Hvað hann það hljóta að vera okk- ur metnaðarmál að fá glímuna viðurkennda sem keppnisíþrótt á Olvnípíuleikunum, en til þess að það gæti orðið yrðu minst fimrn þjóðir að iðka hana. Að því'vrðum við að vinna, og^ að sjálfsögðu yyði það íslending- um bá enn rneira metnaðarmál að h?ra bar ekki skarðan hlut frá borði. Ágæf skemiun Sjálf- slæðismanna á Sel- LÍF BLAÐAMANNSINS er ekki ósvipað lífi manns, sem hefur þann starfa að skifta um leiktjöld í leikhúsum, sem sjer daglega fræga og mikla menn, kynnist þejm lítilsháttar, dáist að frammistöðu þeirra, en lætur þar staðar numið, því að hann hefur komist að þeirri niðurstöðu, að þeir sjeu aðeins venjulegir, dauðlegir menn. Enginn maður getur verið mikill altaf, enda yrði hann þá óþolandi. Ef til vill er það ástæðan til þess, að blaðamaðurinn dáist sjaldan í blindni að nein- um. — Hann kemur einnig auga á gallana. Því var það, að þegar utanríkisráðuneytið gerði mjer orð um að forseti Bandaríkjanna myndi veita mjer móttöku, varð jeg ánægður, án þess að kom- ast í neinn sjerstakan taugaæsing. Það er að vísu satt, að forseti Bandaríkjanna hlýtur ávallt að vera meðal sex áhrifaríkustu manna veraldar — og í dag er hann sá maður, er hefur mest áhrif þeirra allra. En hvað vitum við úm hr. Tru- man? Hann var óbreyttur her- maður í heims- styrjöldinni fyrri. Hann átti fataværslun í landi því sem framleiðir afkára legust hálsbindi allra siðmennt- aðra þjóða. Það er samt ekki hægt að skella skuldinni á Truman fyrir háls- binda-tísku þá, sem nú ríkir í Bandaríkjunum, og minnir mann á skræpótt skurðgoð Indíána Það er ekki ofsögnum sagt af því, að hálsbindin í landi þessu eru hræðileg og gætir þess enn meira, þar sem bandarískir karlmenn hafa nú nær alveg sagt skilið við vestið. Við vitum einnig, að Truman leikur á píanó og dóttir hans syngur. Ennfremur munum við, að hann var umdeilt vara-forseta- efni og varð forseti aðeins vegna dauða Roosevelts. í f n \ '' ■ 4 • 4 j ' . :i. ...A r ður leverley Baxter þingm kemst að því, „að rólegasti mað tirinn í öllum Bandaríkjunum . býr í Hvíta húsinu 66 SJALFSTÆÐISFJELAGIÐ Oðinn, Selfossi, hjelt kvöld- skemtun í Tryggvaskála laug- ardaginn 23. jan. s.l. — Hófst skemtunin kl. 9 með sameigin- legri kaffidrykkju. Ræður fluttu þeir: Sigurður Ol. Olafsson kaupm. og Jón Pálsson dýralæknir. Að síðustu var svo stiginn dans fram eftir nóttu. — Á annað hundrað manns sótti skemtunina og fór hún í alla staði vel fram. Fl&sgyjeSarhvarf rann- TILKYNT hefur verið hjer í London, að rannsókn hafi veríð fyrirskipuð vegna hvarfs Tutor 4 flugvjelarinnar í námunda við Bermuda síðastíiðinn föstiidag. Ilve margir dauðir? | Jeg kom til Washington að I kvöldi þess dags, sem Truman : flutti áramótaboðskap sinn til þingsins. | Morgunin eftir náði jeg mjer í bíl og ætlaði fyrst að hitta breska sendiherrann. Bílstjórinn var eldri maður. Hann hafði furðu- lega kímnigáfu, sem bar keim af Shakespeare. Hann benti á kirkju garð og sagði: „Hvað eru margir dauðir þarna?“ Jeg kvaðst ekki vita það. „Þeir eru allir dauðir“. Annar grafarinn í „Hamlet" hefði vel getað sagt þetta — og jafnvel sá fyrsti. Jeg bað hann að bíða mín fyrir utan sendiráðið, þar sem jeg ræddi í 20 mínútur við Inver- chapel lávarð. j „Það eru þrír flokkar vinsælda hjer í Bandaríkjunum-1, sagði sendiherrann. „Fyrst ertu góður náungi. Þar næst ertu ágætis ná- I ungi. Og loks ertu . . Jeg vildi, I að jeg gæti birt um þriðja flokk- i inn — en við þetta verður að sitja. I Jeg vona að Inverchapel lávarð ( ur skrifi minningar sínar þegar I hann lætur af sendiherrastörfum. I Athugasemdir hans um Rúss- I land voru hnitmiðaðar, og gáfu- | legar. Hann býr yfir miskunnar- lausri kímnigáfu Skotans. I Bílstjórinn minn var sofnaður þegar jeg kom út aftur. — Jeg vakti hann og bað hann kæru- leysislega um að aka mjer til Hvíta hússins. „Er ætlunin að heilsa upp á forsetann?“ Jeg jánkaði því. „Jahá“, sagði hann. „Hr. Tru- man er litillátur maður“. — í þessu fórum við aftur fram hjá kirkjugarðinum. „Þarna er stað- ur, sem enginn reynir 'nokkru sinni að brjótast inn í“. Hann j þagði drykklanga stund. Svo sagði hann allt í einu upp úr eins ■ manns hljóði: „Jeg er lítillátur tnaður, en það er ekki þar með : sagt, að jeg ætti að vera forseti Bandaríkjanna". Yfir Washington hvílir sjer- stakur þokki, friður og ró — og hvíhkur munur að koma þangað eftir alan skarkalann í New York! Þegar maður virðir fyrir sjer falleg íiúsin, breiðar göturnar ot* veglegan turn þinghússins, getur maður andartak gleymt hinum ameríska dollar. Jeg bað grafarann að bíða, og mjer var vísað inn í forsal for- setans, eftir öllum kúnstarinnar reglum. Þar hitti jeg marga blaða menn, sem jeg kannaðist við. — Truman hefur ekki jafn mikið frjettagildi fyrir þá og Roosevelt hafði, en þeir halda áfram að bíða og vona. Það voru ennþá 20 mínútur þangað til jeg átti að hafa tal af forsetanum. —Jeg stytti mjer stundir með því að horfa á gesti þá, sem komu á fund forsetans. Þeim var öllum vísað inn til hans, og að vörmu spori komu þeir út aftur. Það bar ekki á öðru en forset- inn afgreiddi þá í flýti og jeg var farinn að óttast um, að samtal mitt við hann myndi verða eitt- hvað á þessa leið: „Komið þjer sælir — verið þjer sælir“. „Forsetinn er nú reiðubúinn til þess að tala við yður“, sagði „Charlie“ Ross, sem er alúðleg- asti blaðafulltrúi veraldarinnar. Hann fór með mjer inn til for- setans, kynnti mig honum og settist síðan niður — ef til vill sem lífvörður. Fyrstu áh'rif mín af forsetanum voru þau, að jeg hefði engann mann sjeð í Bandaríkjunum jafn áhyggjulausan á svip ag hann — og þau áhrif urðu varanleg. Hgnn leit svo vel út að það var rjett miklum áhuga á það, þegar jeg ræddi um aukið siðferðisþrek bresku þjóðarinnar. Jeg hefi ekki í hyggju að birta hjer allt það, sem forsetinn sagði, þar eð hann „veitir ekki einstök- um blaðamönnum frjettaviðtöl". Þegar sendiherra Bandaríkjanna í Bretlandi, Lew Douglas, sýndi mjer þá vinsemd að útvega mjer áheyrn hjá forsetanum, þá lofaði jeg því að skýra aðeins frá á- hrifum þeim, er jeg yrði fyrir af þvi, sem jeg sá og heyrði. En það getur tæpast talist brot á loforðinu þó að jeg skýri frá því, að Truman talaði mjög hlýlega um Bretland. „Bretland hefur gefið heiminum svo* margt“, sagði hann. „í öllum ríkj unum hjer, nema einu, eru lögin grundvölluð á breskum lögum“. 1 Svo fór hann að tala um þróun. laga og rjettar í Bretlandi, frá dögum Edwards fyrsta og áfram gegnum aldirnar, af miklum á- kafa. Allt í einu brosti hann af- sakándi, og mælti: „Mjer þótti þetta svo hrífandi efni, að jeg lagði stund á það í skóla i tvö ár“. ..I háskólanum?“, spurði jeg. „Nei“, ansaði hann. „í kvöld- skóla'*. Hann benti á geysistórt látúns- líkan af heiminum, sem stóð í hinum enda herbergisins. „Þetta notaði Eisenhower herhöfðingi í herferðinni til Norður-Afríku" eins og hann væri nýkominn úr | sagði hann >Jeg hef það þarna| fríi frá Florida. Jeg hefi átt ta! við marga áhrifamikla stjórn- málamenn um dagana, en jeg man ekki eftir að fas nokkurs þeirra hafi borið vott um jain mikla hugarró og virtist búa i látbragði Trumans. Hann á líka einlægt og glað- legt bros og loks er hann gæddur þeim sjaldgæfa eiginleika, að hafa ósvikinn áhuga á þeim, sem hann ræðir við í það og það skift- ið. Jeg spurði hannj hvernig hann færi að því að líta svonn vel út. „Éins og Charlie veit“, sagði hann, „þá reyni jeg að svnda daglega og fara í tveggja mílna göngutúr". Hr. Ross sagði mjer seinna, að þegar forsetinn færi ‘i gönguferðir þá notaði hann gömlu regluna' úr hernum, að ganga 120 skref á mínútu. Áhyggjur? Nei „En það skýrir ekki, hvers vegna þjer eruð svona áhyggju- laus á svipinn", sagði jeg. Hann brosti, og svo varð hann alvarlegur. „Þegar jeg tek ákvörð un“, sagði hann, „þá er hún tekin og jeg eyði ekki tíma í að hafa áhyggjur af því. Hefi ekki ráð á því“. Hann brosti aftur. „Það eru allt af svo mörg ný mál, sem biða úrlausnar“. Svo fórum við að' ræða um Bretland, og hann hlustaði af svo að jeg hafi stöðugt fyrir aug- um mjer vandræðagripina í sam- fjelagi þjóðanna. Jeg mun láta næsta forsetanum það eftir“. „En verðið þjer ekki næsti for- setinn?" I fyrsta sinn brá fyrir hörku- svip á andliti forsetans. í þeim svip, og þeim fáu orðum, sem hann mælti, speglaðist því nær kaldhæðnirsleg mynd af þeirri gífurlegu byrði, sem hvílir á öxl- um Bandaríkjaforseta. — Hann reyndi ekkí að gera mikið úr því, nje heldur ljet hann í ljós neina sjálfs-meðaumkun: En það var ekki hægt að miskilja orð hans. Grafarinn í bílnum var vak- andi að þessu sinni og jeg bað hann að aka til flugvallarins, þar eð jeg yrði að ná í flugvjel til New Y'ork. ..Það ,er gott veður í dag fyrir veðhlaupin" sagði hann. En jeg ætlaði ekki að ganga í giidruna að þessu sinni. Er Truman forseti mikilmenni? Ekki samkvæmt viðurkenndum mælikvarða í þeim efnum. En Truman er góður maður. Jeg er viss u», að þegar hann gengur, fram hjá styttu Lincolns, þá hneigir hann höfuð sitt í lítil- læti. Harrý- Truman er blátt áfram, eins og fólk er flest, en ekkect smámenni.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.