Morgunblaðið - 06.02.1948, Qupperneq 10

MORGUNBLAÐIÐ

Ný skemtileg framhaldssaga:
III!——1111 — i:*J§
KENJA KONA
£ftir Een ^Jmee VUilL
i-amá
1. dagur
Carruthers liðsforingi.
I.
Aðeins sjö menn, en engin
kona, kyntust Jenny Hager, um
ævina, eins og hún var. Og sá
fyrsti af þes§um sjö var Vin-
cent Carruthers sjóliðsforingi
á freigátunni Endymion. Hann
var laglegur maður, 23 ára að
aldri, hár og grannvaxinn, með
arnarnef og rjóður í kinnum.
Ekki var honum Sprottin grön,
en það vottaði fyrir dálitlum
börtum niður með eyrunum.
Nefið gerði hann fyrirmann-
legan ásýndum þegar hann
byrsti sig. En að öðru leyti var
hann líkari feimnum og falleg-
um ungling heldur en foringja
í sjóhernum. Og margri ungri
stúlkunni hafði orðið hált á
þessu.
Hann hafði gerst sjálfboða-
liði í sjóhernum árið 1804, þá
aðeins þrettán ára. Móðir hans
var þá látin, og faðir hans
Samþykti þessa ráðabreytni fús
lega, því að hann hjelt að
drengurinn væri heilsulaus, og
hugsaði sem svo, að annað-
hvort mundi sjómenskan drepa
hann eða gera mann úr hon-
um. Vincent var ' fyrst mið-
skipsmaður, síðan foringja-
sveinn og var svo gerður að
liðsforingja árið 1810, þegar
flotinn var í Eystrasalti. Þrem-
ur árum seinna var hann settur
á Endymion, þegar það skip,
ásamt fleirum var sent til Am-
eríku.
Meðan skipið dvaldist í Hali-
faxhöfn varð honum eigi síður
gott til kvenna heldur en þeim,
sem hærra voru settir. Engum
kom það á óvart. Það var langt
síðan að fjelagar hans höfðu
öfundað. hann af þeirri kven-
hylli, sem hann naut. En fyrst
hafði hann orðið frægur fyrir
þetta meðan hann var miðskips
maður á Implacable, þá sextán
ára að aldri, og Hunter skip-
herra hafði komið að honum
í svefnherbergi, þar sem hanri
sjálfur þóttist hafa einkarjett á
að vera. Þá hefði nú getað far-
ið illa, því að skipherrann varð
bálreiður. En Carruthers benti
honum þá á, að það væri best
að þetta bærist ekki út, því að
skipherrann mundi sjálfur
verða að athlægi ef það frjett-
ist, einkum vegna þess að öll-
um hafði verið það kunnugt
lengi, að hann hafði haldið við
þessa konu. Sagan barst því
ekki út og enginn fjekk neitt
að vita um þetta fyr en Car-
ruthers var kominn á annað
skipt Þá barst sagan út.
Upp frá því var Carruthers í
miklu útiiti.
Dagana 3. og 4. september
1814 dvaldist hann í Bangor og
þar komst hann í kynni við
Jenny. Hann komst fljótt að
því að hún var ólík öllum öðr-
um og þó minti hún hann á
einhverja, en hann gat ekki
komið því fyrir sig hver það
vgr. Rússneska konan, sem skip
herrann á Implacable þóttist
eiga, var með dökt hár og sló
á það gulleitum bjarma, alveg
eins og á Jenny. En úr hárinu
á Jenny var einhver angan,
sem minti hann á enska konu,
flotaforingjafrú, sem hann
hafði átt margar sælar kvöld-
stundir með á eynni Malta. í
Neapel hafði hann kynst greifa
dóttur, sem hafði jafn fagran
hörundslit og Jenny. Og einu
sinni hafði saklaus sveitastúlka
kyst hann í Portsmouth og var-
irnár á henni voru rakar, al-
veg eins og á Jenny. Þannig
rifjuðust margar endurminn-
ingar upp fy.rir honum, þegar
hann sat undir Jenny, og á ein-
hvern hátt minti hún "hann á
allar þær stúlkur, sem hann
hafði kynst.. Það var eins og
sameinað væri í henni alt hið
fegursta frá þeim öllum.
Honum fanst líka að í mjúkri
rödd hennar væri sá undirtónn
grimdar, sem hann hafði orðið
var við hjá þeim öllum. Hann
hafði komist að því, að konur
ljetu stundum blíðu sína í tje,
ekki af ást, ekki af greiðvikni,
heldur eingöngu til þess að
særa eða svíkja einhvern ann-
an mann. Þær nutu þess í sínu
svikula hjarta að hugsa til þess
hverriig þessum öðrum mundi
líða, ef hann mætti sjá til sín
núna. Og brennandi kossar
þeirra og ástaratlot voru ekki
anm£S en hugsaðar pyndingar
á þennan annan. Honum fanst
Jenny vera með þessu mark-
inu brend.
Það var undarlegt hve mikil
áhrif Jenny hafði á hann, þeg-
ar þess er gætt, að hún var að-
eins fjögurra ára gömul.
II.
Herskipið Endymion, sem
Carruthers var liðsforingi á,
var í þeim breska skipaflota,
sem sigldi inn á höfnina í Cas-
tine að morgni hins 1. septem-
ber og krafðist þess að borgin
gæfist upp. í víginu voru 28
menn til varnar og fyrir þeim
Lewis liðsforingi. Auk þess
voru þarna 90 heimavarna-
menn frá Bucksport, undir for-
ystu Little liðsforingja og höfð-
ust þeir við í þinghúsiriu. Um
leið og þeir sáu til ferða Breta
flýttu þeir sjer á burt og heim
til Bucksport. En Lewis liðsfor-
ingi og hermenn hans biðu
þangað til Bretar fóru að setja
lið á land. Þá sprengdu þeir
skotfærabirgðir vígisins í loft
upp, og lögðu á stað á eftir hin-
um.
Bretar fögnuðu auðunnum
sigri og gengu á lagið. Gosselin
hershöfðingi fór til að hertaka
Belfast og koma í veg fyrir að
heimavarnarlið frá Lincoln-
ville eða öðrum þorpum fyrir
vestan kæmi þeim í opna
skjöldu. En nokkur grunnskreið
skip voru send upp eftir ánni
til þess að eyðileggja amerísku
hersnekkjuna Adams, sem lá
í Hampden til viðgerðar. Þess-
um flota stýrði Dragon og hafði
undir sjer fimm hundruð her-
menn og álíka marga sjómenn
og sjóliða. Attu þeir einriig að
herja á önnur amerísk, sem
kynni að vera á Penobscot-
ánni.
í þessari herferð hafði Car-
ruthers liðsforingi yfirstjórn
nokkurra báta frá Endymion.
Dáðist hann mjög að náttúru-
fegurðinni þarna, því *að þegar
upp í ána kom, voru háir furu-
og greniskógar eins og veggir
til beggja handa rjett á árbökk
unum. Á stöku stað höfðu ver-
ið höggvin rjóður til þess að
rækta landið og sumsstaðar sá-
ust afskekt bændabýli. Þar sem
könur og börn störðu forvitnis-
lega á flotann, sem framhjá
sigldi. Tvisvar eða þrisvar sá
Carruther bregða fyrir ríðandi
manni, sem þeysti upp með
ánni, sjálfsagt til að bera njósn
ir um framsókrv Breta.
Fyrstu nóttina lágu skipin
fyrir festum í 'March Bay, og
seint að kvöldi annars septcm-
ber lögðu þau að landi hjá Bald
Hill Cove. Um nóttina var ill-
viðri og leið mönnum illa. En
með birtu var lagt á stað í fylk
ingu til þess að ráðast á her-
liðið, sem átti að verja Adams.
í annan stað fór Carruthers
með báta sína upp. ána, sam-
hliða hermönnunum, þangað til
þeir urðu fyrir fyrstu fallbyssu
skotunum frá Adams. Höfðu
sumar fallbyssurnar verið flutt
ar á land og settár niður hjá
skipabryggjunum í Hampden.
Carruthers stöðvaði þá bátana
og hjelt kyrru fyrir um stund.
Skotfærið var of langt svo að
fallbyssurnar drógu ekki. Það
var þó enn skotið nokkrum
sinnum, en svo lagði varnar-
liðið hala á bak sjer og flýði.
Morris skipherra á Adams sá
þá sitt óvænna. Hann ljet reka
nagla í kveikigöt fallbyssanna
og kveikja síðan í skipinu.
Flýði hann svo ásamt mönnum
sínum á áttina til Bangor.
Carruthers geirddi þá atróð-
ur og komu bátarnir að landi
um leið og hermennirnir komu
inn í þorpið. og vegna þess að
hermennirnir höfðu ekki feng-
ið að reyna sig í orustu, skutu
þeri nú af byssum sínum á hús-
in í þorpinu og á mörg svín,
sem voru að flækjast þar á göt
unum. Sum skotin hittu og
brátt voru hermennirnir farnir
að steikja flesk á byssustingj-
um sínum, en sumir höfðu náð
í potta og voru farnir að sjóða.
Ekki höfðu þeir fyrir því að
ná í brennj, sem nóg var af í
skemmum og skúrum, heldur
ruddust þeir inn í húsin og
báru út húsgögn og annað laus
legt og brutu niður í eldinn.
Brátt angaði alt þorpið af steik
arlykt og reyk. Hinn auðunni
sigur hafði ekki gert hermenn-
ina blóðþyrsta heldur galgopa-
lega. Og þegar þeir höfðu neytt
matar og drykkjar svo að þeir
voru vel á sig komnir, fanst
þeim ástæða til að gera eitt-
hvað af skömmum sínum.
Nokkrir þeirra fóru með dún-
sængur til Crosby myllunnar
til þess að reyna hvort ekki
væri hægt að mala hveiti úr
fiðri og dúni. Myllan þyrlaði
upp.. svo miklum f jaðramökk
umhvefris sig, að það var engu
líkara en þar væri skæðadrífa.
Aðrir söfnuðu saman bókum,
rifu þær sundur og hlóðu úr
þeim köst á háum palli.
Kveiktu þeir svo í öllu saman
til þess að fagna unnum sigri.
Föstudagur 6. febrúar 1948
4
ÓS ABRUNNURINN
Eftir Ida Moore.
14.
,,Jeg vildi óska, að það væri mitt starf að svara heimsku-
Iegum spurningum mannanna/1 sagði Gulfótur. „Jeg myndi
svara þeim svo eftirminnilega að þeir myndu aldrei framar
kalla í bergmálið.“
Nú kom frændi Gulfótar inn í hellinn. Hann hjelt á bakka,
sem á var eitthvert snarl handa föngunum. Hann setti bakk-
ann niður með fyirlitningarsvip, og hristi um leið höfuðið
til þess að hringlaði í lyklunum, sem hann Var vanur að bera
í bandi um hálsinn. En hvað var þetta! Ekkert hljóð heyrð-
ist — það hringlaði ekki í neinum lyklum! Þeir voru horfnir!
Þetta var hræðilegt! Frændinn hoppaði um allan hellinn í
örvæntingu og leitaði að þeim. En hann sá ekki Gulfót, sem
skældi sig allan í framan á bak við hann. Gulfótur hafði
nefnilega fundið lyklana og fleygt þeim út um hellisopið, nið-
ur á klettana fyrir neðan.
Þegar frændi hans var loks farinn, neri Bergmál saman
höndunum í örvæntingu.
„Nú hefurðu alveg komið í veg fyrir að við fáum frelsi
okkar aftur. Það verður enginn í vafa um, hver hafi stolið
lyklunum, þegar það frjettist að þeir hafi týnst í hellinum“.
„Jeg þarf þó að minsta kosti ekki að hlusta á neinn annan
hringla lyklunum mínum. Og ef leitað verður á mjer, hef jeg-
þá ekki. Jeg hef engar áhyggjur.”
„En hvernig ætlar þú að fjnna þá aftur?“ spurði Bergmál
kvíðinn.
„Það verður auðvelt. Þegar jeg losna hjeðan, þarf jeg
ekki annað en labba niður í klettana og sækja þá.“
„Þú gleymir því víst, að þegar flæðir þá nær vatnið nærri
því upp að hellismunninum h.jer..“
Gulfótur varð óttasleginn á svip.
„Ja hjerna, jeg steingleymdi því! Næst, þegar flæðir, þá
týnast lyklarnir mínir — og jeg finn þá aldrei framar.“
Hann fór að snökta. En hann vissi ekki, að einmitt á þessu
andartaki var lítill drengur að leita að skeljum í klettunum
fyrir neðan. Ef til vill vonaði hann, að föturnar hans myndu
á ný verða fyltar af gull- og silfurskeljum.
Stebbi varð brátt þreyttur á að leita að skeljum og var
í þann veginn að halda heim á leið, þegar hann kom auga á
einhvern skæran hlut uppi á einni klettabrúninni. Hann klifr-
— Pjetur litli hefir margs
að gæta.
★
Dómarinn: — Hvernig gat
þjer dottið í hug að stela hjól-
hesti í kirkjugarðinum?
— Jeg hjelt að eigandinn
væri dáinn.
★
Prófessorinn situr við vinnu
sína, þegar konan hans kemur
hlaupandi inn og hrópar: •—
Barnið er búið að drekka allt
blekið úr blekbyttunni. Hvað
eigum við að gera?
Prófessorinn: — Skrifa með
blýanti.
★
ist við drukkinn mann um há-
nótt.
★
— Svo þú fjellst aftur við
prófið.
— Já, hugsaðu þjer bara, hve
óheppinn jeg var. Þeir spurðu
mig að nákvæmlega því sama
og í fyrra.
★
•— Hvað segirðu, heldurðu að
rrtaðurinn þinn myndi sálast, ef
þú værir honum ótrú?
— Já, áreiðanlega.
— Jú, kanske er þetta satt,
mjer hefir fundist hann hálf
vesældatlegur síðustu vikurn-
ar.
'★
— Það er sagt, að Gvendi
þyki gott í staupinu.
— Ja, jeg vildi að minsta
kosti ekki vera einn með hon-
um, ef jeg væri viskí-flaska.
★
— Þú segist giftast af ást —•
og hún á 200.000 krónur.
— Það er satt. Jeg elska pen
inga.
Konan: —Geturðu ímyndað
þjer hvílík raun það er fyrir |
mig; vel upp alda og mentaða \
stúlku að eiga svona drykkju- f
ræfil eins og þig fyrir mann. |
Eiginmaðurinn: — Vel upp |
alda, segir þú. Heldurðu að |
nokkur vel upp alin stúlka ríf
Köld feorS cg heifiur j
veislumafur
§
sendur út um allan bæ. §
Síld og Fiskur
■lunnfimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinninindiiMa