Morgunblaðið - 05.03.1948, Blaðsíða 10

10

MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 5- mars 1948
KENJA KONA
Cftir Een ~s4mee 'Willi,
icunó
RUMIÐ SEM HVARF
25. dagur
hertekið Hampden, en þar átti
hann heima. Hann hafði þá fal-
ið sig þar sem hann gat sjeð
alt sem fram fór, og hann hafði
horft á hinn æðisgengna flótta
ameríska liðsins. Um þær mund
ir var hann þegar byrjaður á
því að teikna að grafa myndir
á málma. Fyrstu eirlöturnar,
sem hann fjekk til að grafa á,
voru að byrðingnum á
,,Adams“. Með fjöru komst
hann að skipinu og gat plokk-
að nokkuð af eirþynnunum af
því. Þegar hann var sextán ára
teiknaði hann mynd af systur
sinni og föður hans þótti hún
svo góð, að hann sendi piltinn
í Browns teikniskóla í Boston.
Að loknu námi hafðist hann við
í Boston um tíma og málaði, en
fluttist svo til Hampden og
kvæntist Catharine Wheeler.
Hann var mjög einkennileg-
ur maður, með arnarnef og
langa efrivör, opineygur og
sríareygur. Isaiah fór með
Jenny þegar hún sat fyrir og
honum leist ekki á það hvernig
málarinn horfði á hana stund-
um, þegar hann var að virða
hana fyrir sjer. Hann þorði
ekki annað en vera altaf við
til þess að koma í veg fyrir það
að Jenny færi með þessa mynd
eins og hina. Málarinn talaði
ýmislegt við Jenny til þess að
reyna að fá sem flest svip-
brigði fram á andliti hennar,
og Isaiah sá að hún varð þá alt
öðru vísi í fasi og málrómi held
ur en hún átti vanda til. Það
vakti hjá honum grunsemdir.
Hann varð því sárfeginn, þeg-
ar myndin var búin, og algjör-
lega refjalaust borgaði hann
málaranum þrjátíu dollara,
eins og hann setti upp, og svo
borgaði hann sextán dollara
fyrir umgjörð að myndinni.
Hann tók myndina sjálfur og
bar hana heim til þess að vera
viss um að hún yrði ekki ónýtt.
Jenny hafði heimtað það að
hún væri í svörtum kjól á
’myndinni, aðskornum í mittið
og með pokaermum og knipl-
ingakraga. Hún greiddi hárið á
sjer sljett aftur svo að eyrun
sæist, en hafði ofurlitla
hrokkna lokka við þau. Málar-
anum tókst vel að ná andlits-
fallj hennar, björtum augu.m,
enni og brúnum, en þó var eitt-
hvað í svipnúm, sem aðrir
höfðu ekki tekið eftir, rólynd
yfirvegun og takmarkalaus
harðneskja.
Það getur verið að Jenny
hafi tekið eftir þessu, en hún
ljet ekkert á því bera, og Isaiah
sýndist myndin vera afbragðs
góð. Hann hengdi hana á vegg
yfir stól Jenny, og þegar þau
voru að borða horfði hann til
skiftist á hana og eftirmynd-
ina og bar saman í huganum
hvor mundi nú fallegri.
Honum var ekki um það gef-
ið hvað Jenny talaði oft um
Mr. Hardy og að hún fór stund
um fram á það að hann færi
með sjer til málarastofu hans
til þess að sjá hvaða málverk
hann hefði nú í smíðum. Það
gat satt að segja varla verið
einleikið.
Ekki tók betra við nokkru
seinna, er Ephraim kom skyndi
féfi heim. Frá því að Ephraim
fór til Boston hafði faðir hans
kvatt hann til þess að eyða
fríum sínum í ferðalög. Hann
sagði að það væri þáttur í því
að afla sjer menningar, en
hann vildi tæplega kannast við
það fyrir sjálfum sjer, en hon-
um var ekki um það að fá
Ephraim heim, vegna þess hvað
hann var farinn að gefa Jenny
hýrt auga áður en hann fór.
Ephraim kom nú heim án
þess að gera boð á undan sjer.
Og þegar hann sá málverkið
horfði hann á það um stund og
síðan á Jenny og virðist alveg
forviða. Jenny horfði á hann
og Isaiah horfði á hann og hana
og sagði að lokum hvatskeyt-
lega:
„Hvað gengur að þjer Ephra-
im? Á hvað ertu að glápa?“
„Jeg get ekki almennilega
sjeð hvort það er líkt henni eða
ekki“, sagði Ephraim og hló.
„Jeg held að það sje ekkert líkt
þjer“, sagði hann svo við
Jenny. „Ef þú værir svona þá
mundi jeg vera hræddur við
þig“.
Jenny brosti og svaraði þýtt
og svo lágt að varla var unt að
heyra það: „Þú þarft aldrei að
vera hræddur við mig Eph.“
Isaiah kipraði augun og
horfði á þau til skiftis. Hann
var ekki ánægður með tóninn
í Jenny þegar hún talaði við
Hardy og Ephraim. Það var
eitthvað í honum sem gaf ill-
an grun. Eina bótin var að
Ephraim varð að fara aftur eft
ir nokkra daga.
VII.
Isaiah hafði ekki neina á-
stæðu til þess að kvarta undan
Jenny síðan þau giftust. Hún
var altaf róleg og fálát, hugs-
unarsöm við hann í smáu og
stóru og þakklát fyrir alt, sem
hann gerði fyrir hana. Þegar
hún þroskaðist fór henni svo
fram, að hann var montinn eins
og hani þegar hann var með
hana á mannamótum. Hjóna-
bandið hafði haft góð áhrif á
hann. Honum fanst hann hafa
yngst um mörg ár, starfsþrek
hans hafði aukist og hann gekk
að viðskiftum með enn meiri
áhuga erí áður. Þetta þóttist
hann eiga henni að þakka og
sagði henni það oft.
„Þú hefir gert mig ungan í
annað sinn, Jenny“.
Hún neitaði honum aldrei
um neitt. Þau sváfu í sama
rúmi uppi á lofti og Jenny
hreyfði sig aldrei í svefninum
og aldrei lá hún andvaka. Lítið
herbergi var innar af svefn-
herberginu. Þar geymdi hann
dót sitt og þar afklæddist hann
á kvöldin. Venjulega fór hún
upp á undan honum, eða á með
an hann var að loka dyrunum
og siökkva, en svo flýtti hann
sjer upp á eftir henni, því að
hann hafði sjerstaka unun af
því að horfa á hana hátta. Þeg
ar hann sjálfur var aíklæddur
skreiddist hann upp í rúmið og
horfði á hana. Honum fanst
það skrítið hvað lu'm gat verið
lengi að því að korna sjer í rúm
ið, en ef hann hafði orð á því
brosti hún aðeins cn fór sjer að
engu hraðar. Sjerstaklega hafði
hann gaman að því að horfa á
þriflega handleggi hennar, þeg
ar hún var að greiða hár sitt
mikið og þjett og fljetta það í
tvær stórar fljettur. Þegar hún
hafði lokið því var hún vön að
slökkva og þá heyrði hann —
eða sá ef tunglsljós var — að
hún fór úr sloppnum, sem hún
hafði kastað yfir sig og kom
svo í náttkjólnum einum upp
í rúmið til hans. Og þá var gott
að finna ylinn og hlýjuna af
ungum líkama hennar.
Honum hætti til þess að
verða kalt á nóttunni og á vetr
um var hann því vanur að vera
í þykkum ullarnærfötum inn-
an undir náttfötunum og með
kollhúfu á höfði. Altaf hafði
hann glugga lokaða, bæði vet-
ur og sumar, því að hann var
hræddur við dragsúg. Hún
hafði ekkert á móti þessu. En
eftir að Hardy málaði mynd-
ina af henni og Ephraim kom
heim, varð á þessu mikil breyt-
ing. .Nú fór hún alt í einu að
láta illa í svefni, velti sjer og
bylti og rak hnjen í bakið á
honum. Ef hann færði sig út
að stokk þá færði hún sig á
eftir honum svo að hann gat
ekki haft svefnfrið. Stundum
lá við að hann hjeldi að hún
gerði þetta af skömmum sínum
og væri vakandi. Að lokum
þoldi hann þetta ekki lengur
og kvartaði, en þá sagði hún
mjög auðmjúk:
„Mjer þykir fyrir þessu,
Isaiah. En þetta hlýtur að koma
af því hvað loftlaust er í svefn
herberginu. Mig dreymir stund
um að jeg sje að stikna1.
Hann sagði að enginn heil-
vita maður svæfi fyrir opnum
glugga, og hún sagði að það
gæti verið alveg rjett. En hún
hjelt áfram að bylta sjer í
rúminu þangað til að hann sá
sinn kost vænstan að opna
glugga ofurlítið. Það varð til
þess að glugginn var opnaður
meira og meira. Eftir það
hre.yfði hún sig ekki í svefni.
En nú varð honum kalt á nótt
unni og ef hann ætlaði að færa
sig nær henni til þess áð fá
hlýju af henni þá rak hann sig
ýmist á olnbogana á henni eða
hnjen. Með þessu var næturró
hans raskað og í nokkurskonar
sjálfsvörn stakk hann upp á því
að flytja rúm sitt inn í litla
herbergið.
„Reyna mætti það“, sagði
hún. „Jeg vil að þjer geti liðið
sem best, Isaiah“. •
Isaiah fann nú að það er
býsna gott að sofa einsamall.
Nú gat hann haft lokaðan glugg
ann og lokaðar dyr og jafnvel
hlýtt í ofninum allar nætur
til bess að taka kuldann úr
blóðinu.
Þetta fyrirkomulag, sem í
fyrstu var gert eins og tilraun,
hjelst því áfram. Oft sat hann
þó inni hjá henni á kvöldin og
horfði á er hún fljettaði hár
sitt, en að því loknu fór hann
inni í svefnherbergj sitt þar
sem hann gat haft alt eins og
hann vildi.
VIII.
Við fráfall Tims eignaðist
Jenny húsið þeirra. Löngu áð-
ur hafði Tim veðsett það Isaiah
fyrir skuldum, en Isaiah mint-
ist nú ekki einu orði á það, til
þess að hryggja Jenny ekki,
þar sem hann sá hvað henni
þótti vænt um að eiga þetta
hús. Hann fjekk henni það því
algerlega til umráða. Hún kom
þangað aldrei sjálf, en fjekk
frú Hollis til þess að annast
húsið fyrir sig, en Isaiah Ijet
fara fram viðgerð á því þegar
honum sýndist þurfa.
Eftir M. MYERS
„George, við verðum að reyna að hjálpa eitthvað til í
&tríðinu“, sagði Pjetur.
„Já, en hvað getum við gert? Við gætum búið til skot-
vopn, varpað sprengjum á Þýskaland eða verið í sjóhern-
um, bara ef við værum ekki of ungir“.
„Jeg hefi hugsað heilmikið um þetta“, sagði Pjetur. —•
„Hvernig líst þjer á, að við bjóðumst til þess að hjálpa ti!
við sorphreinsunina ? ‘ ‘
„Það er ágæt hugmynd, Pjetur. Það er víst hálfgert ólag
á henni hjer, er það ekki?“
„Jú. Sumt fólk tekur tii handargagns bein, pappír og
málma, eins og allir hafa verið beðnir um að gera. En jeg
hef grun um, að þetta iendi samt allt í einum hrærigraut
á endanum".
„Já, það er enginn hjer, sem hefur eftirlit með því, að
menn fari að orðum stjórnarinnar“.
„Þá skulum við gera það. Jeg er viss um að hinir strák-
amir verða fúsir til þess að gera það, þegar við segjum
þeim frá því á fundi í kvöld“.
Pjetur og George voru fóringjar í skátasveitinni í Malton
um þessar mundir, þar eð aðal foringinn hafði verið kallaður
í herinn.
Á skátafundinum um kvöldið samþykktu allir tillögu
þeirra Pjeturs og George. Marlton var aðeins smábær með
um 3000 íbúa. Þeir skiptu bænum í fimm svæði. Þeir ákváðu
að vinna saman þrír í hóp, einn hugsaði um pappírinn, annar
um málmana og sá þriðji um bein og annan matarúrgang.
Þeir gerðu nákvæma áætlun um þetta allt saman, og næsta
iaugardagsmorgun hófust þeir handa.
Þeim tókst að fá lánaðar fimm handkerrur, en hóparnir
voru fimm, og hverri kerru skiptu þeir í þrjá reiti.
Allir í Marlton voru fegnir að sjá, að skátarnir höfðu
tekið þetta að sjer — þeir höfðu einmitt verið að hugsa um,
að eitthvað þyrfti að gera í málinu, en ekki haft einurð í
sjer til þess að framkvæma neitt.
— Bíddu augnablik, jeg þarf
a3 fara að ná mjer í stól. Það
getur enginn ætlast til að jeg
spili á píanóið standandi.
★
Sex ára garríall snáði fjekk
að fara með pabba sínum í
fyrsta sinn á knattspyrnukapp-
leik. Að vonum- varð drengur-
inn mjög hrifinn og um kvöld-
ið, þegar hann var háttaður og
lagðist til svefns heyrði mamma
hans að hann sagði:
Guð blessi pabba.
Guð blessi mömmu.
Guð blessi Jonna bróðir.
Húrra, húrra, húrra, húrra.
★
Því meira sem við lærum því
meira vitum við.
Því meira sem v.ið vitum því
meira gleymum vig.
Því meira sem við gleymum
því minna vitum við.
Því minna sem við vitum því
minna gleymum við.
Því minna sem við gleymum
því meira vitum við.
Hversvegna svo allan þenn-
an lærdóm?
★
Lítill drengur rellaði mikið í
föður sínum um að fá að fara
í bíó, en faðirinn neitaði þvx
altaf.
„Jeg hefi sagt nei, og jeg
stend við það“, sagði hann.
„Notaðu svolítið viljakraftinn
og gleymdu þessu með bíóið“.
„Jeg hefi engan viljakraft,
og kæri mig heldur ekkert um
neinn viljakraft“, svaraði
drengurinn, „jeg vil bara fara
á bíó“.
★
Kennarinn: — Geturðu eitt—
hvað sagt mjer um hina miklu
listamenn 17. aldarinnar.
Nemandinn: — Þeir eru all-
ir dánir.
★
— Jeg er hræddur um að jeg
muni ekki hitta þig á himnum,
sagði sunnudagaskólakennari
við óstýrilátan nemanda.
— Nú, einmitt það, sagði nem
andinn, hvað hefirðu nú gert
af þjer?
I Armstólar |
Falleg gerð af armstól- |
\ um með ullar áklæði. — 3
i Vönduð vinna.
? 'lt. S
Kjartansg. 1.
Sími 5102.
rfHiiiiiiiiMmiifuiiiiiiiiiiiiiniiiii