Morgunblaðið - 14.01.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 14. janúar 1949.
WjXi
í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAi
65
— Getið þjer þá ekki smurt Brown einhverjum smyrslum,
svo að honum batni sem fyrst og við þurfum ekki að gæta
hans eins og hann væri smábarn?-
— Nei, sagði Leifur og hló. Jeg get ekki smurt hann
neinum slíkum smyrslum. Honum verður að batna að mestu
leyti af sjálfu sjer, en eins fljótt og mögulegt er verðum
við að snúa heimleiðis.
— En hversvegna er hann svona óttasleginn?
— Það eru ofsjónir, svaraði Leifur. Hann þykist hafa sjeð
allskonar óargadýr í kringum tjaldið síðastliðna nótt.
— Nú, sagði Villi. Eruð þjer viss um, að það hafi verið
eintómar ofsjónir?
Leifur leit undrandi á Villa. — Hvað áttu við? spurði
hann.
Komið hjerna inn í rjóðrið, þá skal jeg sýna yður það.
sagði Villi. — Jeg tók eftir því, þegar jeg lagði af stað til
að veiða. Þeir voru komnir nokkuð inn í rjóðrið, þegar
Villi staðnæmdist og benti niður á jörðina.
Leifur beygði sig niður og athugaði staðinn.
—• Bjarnarspor, sagði hann.
— Sjáið, hvað þau eru stór, sagði Villi.
Leifur athugaði sporið vandlega, síðan leit hann upp og
las svarið í augum Villa.
— Já, sagði Villi og kinkaði kolli. Það er spor eftir
Grizzla. Hann hefur verið hjer á ferðinni í nótt. Jeg hugsa
að ofsjónir Browns hafi ekki verið eintóm englabörn. Jeg
hugsa meira að segja, að þessi Grizzli, sje einhversstaðar
í nágrenninu, getur verið, að hann horfi á okkur nú sem
stendur.
En hvað við erum heppnir, sagði Leifur. Mjer hefur
aldrei þótt gaman á veiðum og skjóta meinlaus dýr, en að
hugsa sjer að komast ef til vill í færi við Grizzla. Ja, nú
líkar Leifi lífið. Já, Villi, finnst þjer þetta ekki dásam-
legt?
En Villi var allt annað en hrifinn af því. Þjer skiljið
ekki hvað Grizzlinn er ægilegur viðureignar, sagði hann.
Menn langar yfirleitt ekki til að komast í færi við slíkt
Slfh2r rno^xvrika
^tuTLU
,,Já“, sagði hún blátt áfram.
Það var enginn ótti í rödd
hennar. „Hann kom hingað“.
Don Luis tvístje fyrir fram-
an hana og kreppti hnefana.
Grimmdin og afbrýðissemin
lýstu úr andliti hans. Hvað
mundi hún gera ef hann gæfi
tungu sinni lausan tauminn?
Hann þekkti Biöncu. Hann vissi
að þá mundi hún horfa beint
í augu hans og segja ósköp ró-
lega:
„Já, lávarður minn, jeg
sveik þig. Gerðu nú við mig,
það sem þjer sýnist“.
Og ef hún segði þetta, hvað
þá? Ætti hann að refsa henni?
En hvernig þá? Hvaða hegn-
ingu mundi hún ekki úttaka
með glöðu geði? Hún mundi
jafnvel vera feginn dauðan-
um. Bianca virti hann fyrir
sjer og sá. hvað hann hugsaði.
„Nei, lávarður minn“, sagði
hún. „jeg hef ekki svikið þig.
En það er aðeins vegna þess
að sonur þinn er meiri og
betri maður en faðirinn. Hann
nötaði sjer ekki af veiklyndi
mínu. Ef hann hefði viljað það,
þá hefði jeg svikið þig. En
hann var heiðarlegur. Hann,
en ekki jeg“.
Don Luís starði á konu
sína. Hann þurfti að bíða and-
artak, áður en hann treysti
sjer til að tala.______
„Þá var hann heimskur“,
sagði hann, „því að þetta var
síðasta tækifærið. Hann fær
þig að minnsta kosti aldrei,
hvort sem aðrir fá ánægjuna
eða ekki“.
„Er búið .... er búið að
taka hann fastan?“.
„Nei, ekki enn, en þess verð-
ur ekki langt að bíða. Og þeg-
ar hann hefur verið handtek-
inn, verður hánn tafarlaust
hengdur11.
Bianca leit á eiginmann
sinn. Augu hennar voru dökk
og dimm.
„Og þegar hann hefur verið
tekinn höndum, skal jeg sjá
um, að þú látir ekki gera hon-
um neitt mein. Þú gerir það,
sem jeg segi þjer að gera“.
Don Luis starði á hana
nokkra stund, áður en hann
gekk út úr herberginu. Hann
sneri sjer við í dyrunum og
sagði: ,,Með þessum orðum þín
um, er dómur hans þegar á-
kveðinn“. Svo skellti hann
hurðinni á eftir sjer.
oOo
Um morguninn eftir langa
bið alla nóttina, læddust Kit
og Bernardo út á götur borg-
arinnar. Þeir heyrðu í fjarska
trumbuslátt, sen kallaði íbú-
ana saman tií torgsins. Nú
átti athöfnin að hefjast. Nú
áttu þessir menn, sem höfðu
gengið í gegn um*súrt og sætt
með honum, að deyja auðvirði
legum dauðdaga. Og hann gat
kennt ástarþrá "sjálfs sín um
það,, hvernig kömið var fyrir
þeim.
Þega" Kit og Bernardo korr.u
á torgið var kominn þar múg-
ur og margmenni, og öllum
undirbúningi lokið. Við hlið-
ina á gálganunl voru slegnar
trumbur í sífellu með jöfnum
hægum slögum. En nú var
komið með þann fyrsta, sem
55. dagur
átti að hengja, og þá voru
trumburnar slegnar hraðar. Sá
dauðadæmdi gekk hægt upp á
pallinn. í fylgd með honum
var hempuklæddur prestur og
tveir sterkir varðmenn.
Kit reyndi að líta undan, en
gat það ekki.
Nú var blásið í lúður og
skotið af fallbyssum og trumbu
slátturinn varð enn háværari.
Síðan varð dauðaþögn. Pend-
úlinn dinglaði til og frá svo að
skugginn af honum fjell á
mannfjöldann á torginu.
Fólkið tók að æpa og öskra
og láta öllum illum látum. Nú
gekk annar sjóræninginn upp
á pallinn. Hann gekk beinn í
baki, leit hvorki til hægri nje
vinstri og virtist alveg ótrauð-
ur. Kit fannst hann heyra þeg
ar hálsinn hrökk úr liði yfir
allan hávaðann í mannfjöld-
anum. Þegar þaggað hafði ver
ið niður f fólkinu hjengu
tveir mannsskrokkar niður úr
gálganum, með höfuðin hall-
andi langt út á öxlina.
Litli sjóræninginn, sem Don
Luis hafði kosið að láta leysa
frá skjóðunni, hlaut slæma
meðferð á pallinum. Það þurfti
að bera hann upp að gálgan-
um ög ópin og óhljóðin heyrð-
ust úr tungulausum, blóðugum
munni hans. Nú loks gat Kit
litið undan. En litli sjóræning-
inn var svo lítill og ljettur, að
hann fór ekki úr hálsliðnum
við fallið, svo að hann dinglaði
sprikklandi niður úr kaðlinum
og andlit hans roðnaði og
blánaði hægt og hægt. Loks
urðu tveir hermannanna svo
snortnir meðaumkvun, að þeir
toguðu í báðar fætur hans og
bundu þar með skjótari enda
á líf hans.
Síðan var komið með negr-
ann. Fötin höfðu öll verið rif-
in utan af honum, en líkams-
yöxtur hans var glæsilegur,
húðin dökk og gljáandi og
hreyfingar hans allar voru
liprar og fjaðurmagnaðar. —
Hann var eins og útskorin
stytta úr fílabeini. Fjórir her-
menn með hjálm áhöfði fleygðu
honum á bakið á bekk. Síðan
voru bönd bundin um ökla
hans og úlnliði. Böndin voru
síðan sett á vindur, sem stóðu
við höfuð hans og fætur og
síðan var snúið upp á, þangað
til öll helstu liðamótin voru
gengin úr liði. Hann hjelt á
langri járnstöng. Með henni
sló hann negrann, svo að við
hvert högg brotnaði að minsta
kosti eitt bein í líkama hans.
Kit heyrði stunurnar í svert
ingjanum. Þær urðu æ hávær-
ari, bangað tii hann rak upp
skerandi vein, og var þar með
skilinn við. Þegar skorið var
á böndin, var hann algerlega
liðamótalaus, og einn her-
mannanna fleygði honum upp
á öxl sjer, eins og pokadruslu.
Kit sársveið í augun og
hann var orðinn náfölur í
framan. Pannig hafði þá móð-
ir hans þá látið lífið. Hann
hneigði höfuðið og var nærri
dottinn, en Bernardo greip um
axlir nans.
„Hertu þig, Kit“, tautaði
hann.
Nú var farið að berja trumb
urnar á ný. í þetta skipti voru
þær barðar hægt o hátíðlega.
Kit leit upp og sá munkana úr
rannsóknarrjettinum ganga
inn fylktu liði. Mitt á milli
þeirra gekk Smithers. Hann
gekk völtum fótum, því hann
hafði verið barinn, brenndur
og laminn, svo að hann var
næstum óþekkjanlegur. Hann
var ekki leiddur að gálganum.
I stað þess leiddi munkarnir
hann að járnstöng og í henni
hjengu járnkeðjur. Neðst við
stöngina var raðað hrísi. Kit
greip fastar um herðar Bern-
ardos, til þess að detta ekki.
Þetta var þá versta hegning-
in.
Böðullinn var ekki lengi að
binda Smithers við járnstöng-
ina. Síðan var kveikt á blysi
og það borið í hrísið. Eldtung-
urnar sleiktu iljar Smithers,
en hann virtist of dofinn til
þess að taka eftir því. En þeg-
ar logarnir náðu honum upp
að hnjámv opnaðist munnur
hans og Kit heyrði ofar snark-
inu í eldinum, hvernig hann
sogaði loftið niður í lungun.
Hann þrýsti höfðinu upp að
stönginni og varir hans voru
strengdar yfir gular tennur
hans. En örvæntingaróp hans
heyrðist aldrei. Skammbyssu-
skot kvað við. Kit hafði hleypt
af byssu sinni þvert yfir torg-
ið og þar með endað kvalir
Smithers. Skotið bergmálaði
um allt torgið. Rauði blettur-
inn stækkaði á tötralegri
skyrtu Smithers rjett fyrir of-
an hjartastað.
„Vel gert, Kit“, sagði Bern-
ardo.
Það var ekki tími til að segja
neitt frekar. Múgurinn rjeðist
á þá. Þeir höfðu eyðilagt fyrir
þeim þessa skemmtilegu sýn-
ingu. Kit og Bernardo börðust
á móti með sverði og hnífum,
] en þeir voru brátt bornir ofur-
liði. Ef Don Luis hefði ekki
komið að í flokki reiðmanna,
mundu þeir eflaust hafa látið
lífið fyrir mannfjöldanum á
torginu. í stað. þess var þeim
fleygt í fúla og raka dýflissu
undir Tenaza-kastalanum. —
Ljósskíma barst inn til þeirra
gegn um lítinn glugga með
járnrimlum fyrir hátt uppi á
veggnum. Þeir voru báðir viss
ir um það að það mundi vera
síðustu Ijósgeislarnir, sem þeir
sæju í þessu lífi.
oOo
Don Luis var síður en svo
upp með sjer, þegar hann gekk
áleiðis heim seinna um daginn.
Hann gekk hægt og virtist
þungt hugsandi. Hann var upp
gefinn eftir aftökurnar, og
lætin í múgnum hafði gert
hann taugaóstyrkari en hann
vildi viðurkenna sjálfur. Luis
del Toro var ekki ungur maður
lengur. Starfið sem beið hans
á morgun, var honum mjög á
móti skapi,
Pússningasandur
frá Hvaleyri.
Sími: 9199 og 9091.
1 Guðmundur Magnússon.
Konan sló í borðið,
og sjö ljetu lífið
Nöldurgjörn kínversk kona
orsakaði nýlega dauða sjö
manna. Þetta var í Hongkong.
Maður konunnar Ho Fai-Sho-
ung skýrir svo frá þessu fyrir
rjettinum, að hann hefði dreg-
ið sængurfötin upp fyrir höfuð
og stungið upp í eyrun til þess
að heyra ekki reiðilestur konu
sinnar, sem hann 'sagði mjög
nöldurgjarna. Hún hjelt samt
áfram að lesa yfir honum
og orðum sínum til frekari
áherslu barði hún í borðið. Við
það valt parafin-lampi niður
á gólf og það kviknaði í hús-
inu. Sjö manns - Ijet lífið í
brunanum.
★
Frá Tjekkóslóvakíu
Útlendingur kom inn í skrif
stofu eina í Prag. Mynd af
Stalin hjekk þar á veggnum.
— Hvers vegna hafið þjer
mynd af Stalin þarna? spurði
gesturinn forstjórann.
— Vegna þess, að hann
bjargaði okkur undan oki
Þjóðverja.
— En af hverju hangir þessi
auði rammi við hliðina á mynd
inni?
— í hann verður sett mynd
af manninum, sem frelsar okk
,ur undan oki Russanna.
ÞaS er þeirra . . .
.. Stalin og Roosevelt rædd-
ust eitt sinn við um ýms mál-
efni.
— Hvað h-afa bandarískir
verkamenn eiginlega mikið
kaup?, spurði Stalin að lokum.
— Ja, svaraði forsetinn, þeir
hafa um 350 dollara.
— Og hvað kostar lífsviður-
værið þá?
— Um 200 dollara, svaraði
Roosevelt.
— Já, en, hrópaði Stalin
undrandi, hvað gera þeir við
þessa 150 dollara, sem umfram
eru?
— Það er algerlega þeirra
að sjá um það, svaraði forset-
inn.
Svo spurði Roosevelt Stalin
nákvæmlega sömu spurning-
anna.
— Um 800 rúblu tekjur, var
svarið við fyrstu spurningunni.
— Og lífsviðurværið, hvað
kostar það?
— 1000 rúblur.
— Já, en það vantar 200
rúblur, hrópaði Roosevelt.
— Tja, svaraði Stalin, það
er þeirra að sjá um það, ekkl
mitt.
ÍSP LOFTUR GETUR PAB EMA3
PÁ STERT