Morgunblaðið - 22.01.1949, Qupperneq 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
eftir FfíflftTí
folk færi að gruna eitthvert
samband hans við Kit, þá gæti
Godoy látið orð falla eitthvað
v þá átt, að hann vissi lengra
en nefið næði. og þar með var
kjaftasagan komin á kreik. En
Luis del Toro gat ekki þolað
að almenningur gerði gys að
honum eða áliti að hann sætti
sig við að fólk gabbaði hann.
Hann var heldur þungbúinn
á svip meðan hann skrifaði
fyrirskipunina. Undir venju-
legum kringumstæðum hefði
hann látið skrifara sinn skrifa
hana fyrir sig, en þetta var allt
of mikið launungarmál til þess,
að hann treysti skrifaranum.
Síðan innsiglaði hann brjefið
með vaxi.
Hann fór sjálfur með brjefið
til að koma því til. skila. Þá
mætti hann Don Felipe Galvez.
Ðon Felipe var orðlagður mat-
maður þótti gott í staupinu og
var sjerstaklega kjafthýr. Það
var sagt, að á yngri árum hefði
hann heldur ekkj verið við
eina fjölina felldur í kvenna-
málum, en nú var hann orðinn
gamall og hættur að skipta
sjer að konum.
Um leið og Don Luis heils-
aði honum, datt honum ráð í
hug. Don Felipe var mesta
kjaftapípa í allri Cartagena. Nú
gæti hann breytt kjaftasög-
unni sjer í hag áður en hún
foærist út meðal almennings.
Hann tók utan um holdugan
handlegg Don Felipe og leiddi
hann að næstu veitingarkrá.
Don Felipe kom með glöðu
geði, því að hann sá strax að
lávarðinum var mikið niðri
fyrir.
Þegar þeir sátu yfir vínglös-
unum, gekk samtalið hægt og
stirðlega. Don Luis ljet Don
Felipe draga út úr sjer hvert
orð með miklum erfiðleikum,
eins og hann vildi helst ekki
gefa neina skýringu á áhyggju
svip sínum. Já, það var satt,
hann var í miklum vanda stadd
ur. í sumum tilfellum komu
skyldurnar og hjartansmálin
62. dagur
þótt strákurinn hefði aldrei
verið viðurkenndur. — Hann
þagði dálítið við áður en hann
sagði frændi, og það hafði sín
áhrif. Don Luis vissi, að Don
Felipe var enginn þöngulhaus.
Enda kom brátt sönnun á það.
Hann sló á vömb sina og rak
upp skellihlátur.
„Nei, heyrðu mig, Luis“,
sagði hann. ..Frændi þinn.
Hver heldur þú að trúi því?“
Don Luis gerði sjer upp vand
lætingasvip. „Jeg veit, að það
er erfitt að trúa því, að nokkur
svo ljós á hár og hörund, geti
verið af Del Toro ættinni. En
þú sást heldur ekki móður
hans“.
,En þú sást hana“ sagði Don
Felipe hlæjandi. „Frændi þinn,
ha. ha“.______
„Þessi kaldhæðni fer þjer
illa“, sagði Don Luis alvar-
legur. „Aðalatriðið er það. að
jeg get ekki sætt mig við að
pilturinn láti lífið í San Lazaro
fang.elsinu. Jeg get ekki látið
setja hann lausan. Svo að mjer
varð hugsað til vinar okkar,
Don Sancho Jimeno við Boca
Chica virkið. Þar gæti hann
lifað af fangelsisvistina, því að
þar eru fangarnir ekki látnir
vinna eins mikla erfiðisvinnu.
Hver veit, hvað seinna kann
að ske“.
„Þegar frá líður gætir þú
kannske veitt honum frelsi,
ekki satt? og seinna jafnvel
viðurkennt hann sem „frænda
þinn“, sagði Don Felipe.
.Já. Hvernig líst þjer á það,
Felipe,“.
„Mjer finnst það vel gert af
þinni hálfu. Jeg er viss um það,
að ef það frjettist .... náttúr-
lega ekki frá mjer, Luis ....
þá mundi fólk skilja vel þína
aðstöðu“. Hann stóð á fætur
og bros ljek um þykkar varir
hans. „Já, jeg er viss um, að
fólk mundi skilja þig“. Eftir
þetta lauk Don Luis erindi sínu
bryggju og hermaður með
hjálm á höfði batt bátinn fast-
an. Varðmennirnir klifruðu
upp úr bátnum og Kit og Bern
ardo á eftir þeim. Síðan var
vindubrúin látin niður. Þeir
gengu yfir brúna og komu inn
í afar stóran steinlagðan húsa-
garð inni í virkinu.. Þar beið
Don Sancho þeirra sjálfur.
Kit var hissa á því, að Don
Sancho skyldi sjálfur taka á
móti þeim. Hann vissi heldur
ekki að Don Sancha hafði dval
ist í Cartagena undanfarna
viku, þar sem saga Don Luis
gekk fjöllunum hærra. Don
Luis hefði ekki tekist betur að
breiða út sögu sína, þó að hann
hefði leigt kallara borgarinnar
til að hrópa hana, því að Don
1 Felipe Galvez var gersamlega
ómögulegt að þegja yfir leynd-
armáli.
Don Sancha hafði auðvitað
heyrt söguna. Enda þótt hann
væri orðinn sjötíu ára gamall,
hafði hann allt af mikinn á-
huga á því sem skeði í kring
um hann. Þess vegna beið
hann nú úti til að taka á móti
þessum nýju föngum sínum.
Varðmennirnir fylgdu Kit og
Bernardo til hans. Gamli mað-
urinn virti Kit vandlega fyrir
sjer.
„Ja, há, sonur Del Toros,
einmitt“, tautaði hann. „Það
getur svo sem verið. Honum
svipar til þeirra. Jæja, Christó
bal hvort sem þú heitir Del
Toro eða ekki, þá skaltu ekki
búast við að jeg hlífi þjer“.
Kit hörfaði aftur á bak. —
Honum fannst virkisveggirnir
ganga í bylgjum í kring um
sig og honum sortnaði fyrir
augum. Sonur Del Toro. Loks-
ins skýrðist fyrir honum það,
sem hafði frá æsku verið hon-
um hulin ráðgáta. Maðurinn,
sem hafði látið taka móður
hans af lífi. Og maðurinn, sém
hafði svívirt Rouge. Og mað-
urinn, sem hafði drepið alla
skipverja hans. Hann var þá
faðir hans. Það gat ekki verið
illa saman. Hann þagnaði og
fjekk sjer sopa úr glasinu, og
horfði hugsandi fram fyrir sig.
Var það eitthvað í sambandi
við kvenmann? Nei, að minnsta
kosti enga lifandi konu. Það
var gömul og löng saga, og
hann var hikandi við að
þreyta eyru vinar síns á að
hlusta á hana. (Hann sá nú
samt, að „vinurinn“ var á nál-
um um að missa af einni góðri
sögu) Jæja. hann gat svo sem
leyst frá skjóðunni, enda vissi
hann að Don Felipe var ráð-
vandur og orðvar, og hann
mundi ekki láta hana fara
lengra. Don Felipe fullvissaði
hann um, með mörgum fögr-
nm orðum að lengra skyldi hún
ekki fara.
Þetta var viðvíkjandi fanga,
sem var í San Lazaro fangels-
inu, það var ljóshærði ungi
maðurinn, sem var tekinn fast-
ut í sambandi við Seaflower-
málið. Don Felipe hallaði sjer
yfir borðið. Munnur hans var
hálfopinn og forvitnin skein úr
með ánægjusvip.
j Tveirfi dögum síðar voru
Kit og Bernardo vaktir miklu
fyrr en venjulega.
,Komið“. hreytti varðmaður
inn út úr sjer. Hann gaf þeim
enga skýringu á því, hvers
vegna hann vakti þá svo ó-
vanalega snemma og þeir
spurðu engra spurninga.
Þegar þeir komu út í fang-
elsisgarðinn, fóru hjartað að
berjast örar í brjóstum þeirra,
því að þar var þeim skipað inn
í litla fótgönguliðsfylkingu, og
svo var lagt af stað í áttina til
skógarins. Þeir voru ónýtir við
að ganga sökum máttleysis og
við og við ýtti einhver her-
mannanna við þeim með byssu
stingnum. Loks komu þeir nið-
ur að ströndinni. Mjó brú lá
yfir til Cartagena borgar, en
þeir fóru ekki yfir brúna, held
ur var beim skipað að fara of-
an í lítinn bát, sem beið þeirra
þar.
Síðla dag korhu þeir að virk-
inu lenf'st úti á skaganum, hin-
satt. Það var allt of hræðilegt
til að geta verið satt. Og þó
stóð það svo ágætlega heima
við ýmsa atburði. Hvers vegna
hafði Don Luis tvívegis þyrmt
lífi hans? Hvers vegna hafði
Bianca sagt, að hann mætti
ekki með nokkru móti gera
Don Luis mein .... sjerstak-
lega ekki honum, Don Luis?
Hann leit á Bernardo og ör-
væntingin skein úr andliti
hans. En San Sancho hjelt á-
fram og var nú heldur blíðari
í máli.
„Ert þú veikur, drengur
minn? Já, jeg sje, að þjer líð-
ur illa“. Síðan sneri hann sjer
að hermönnunum. „Fylgið hon
um í fangaklefann og sjáið um
að hann fái nóg að borða. Það
er ekki mitt að friða samvisku
Del Toros“.
Þegar þeir vor.u einir eftir í
fangaklefanum undir virkinu,
sneri Kit sjer að Bernardo.
„Er þetta satt Bernardo?“,
sagði hann. „Hvers vegna hef-
ur þú ekki sagt mjer það
augum hans. um fræga Boca Chica kastala, fyrr?“.
Þessi piltur, sagði Don Luis þar sem bæði Drake og Morg- ___________________________________________
og lækkaði enn röddina, var an höfðu gert árásir sínar og
nefnilega skyldur honum. orðið að hörfa undan. Ff LOFTUR GETUR ÞAÐ EKKl
Harín ’var frændi hans, enda B'áturinh' lagðist að lítilli ÞÁ HVER?
Laugardagur 22. janúar 1949.

jT
I leit að gulli
•ftix M. PICKTHAAL
60
— Jú, hann yrði að segja henni sannleikann, alveg eins
og hann væri og hvergi draga neitt undan.
Kvöldið eftir að þeir komu fyrst auga á Klakaborg, vildi
Villi eitthvað segja við Leif. Þeir höfðu tjaldað, kveikt bál
og Brown var sofnaður. Þá læddist Viili til Leifs.
— Hvað er það, Villi? sagði Leifur.
— Það hefur einhver komið á eftir okkur í dag.
— Hvernig veistu það?
— Jeg sá, að sólin glampaði á eitthvað, getur verið að
það hafi verið byssuhlaup. — Jeg hugsa að það sje Indíána-
Tommi. En hver sem það var, þá var hann aðeins nokkur
hundruð metra fyrir aftan okkur. Indíána-Tommi, fjelagi
hans Browns.
— Af hverju heldurðu að það sje hann, sagði Leifur og
skotraði augunum til Browns, sem virtist vera í fasta
svefni.
— Hver ætti það annars að vera? sagði Villi. Getur ver-
ið, að hann hafi illt í huga. Ætli hann hafi fundið gulldal-
inn? Jeg get nú varla skilið, að hann skuli vera kominn
svo fljótt.
— Jæja, sagði Leifur. Við skulum ekki vera að hugsa um
það. Þó hann hafi fundið gull, þá fáum við lítils að njóta
af því. Það er best að við förum að sofa.
Og svo sofnuðu þeir báðir, en stjörnumar lýstu gegnum
næturhimininn yfir Klakaborg.
Þegar þeir vöknuðu um morguninn var Brown horfinn
úr tjaldbúðinni þeirra og hafði tekið Brand með sjer.
Villi var bálvondur og hrópaði: — Leifið mjer að fara
á eftir honum og lánið mjer byssuna yðar. Jeg skal stein-
drepa hann, en jeg skal koma með hestinn yðar til baka.
En Leifur hristi aðeins höfuðið.
— Nei, Villi, svaraði hann. Við skulum leyfa honum að
fara leiðar sinnar. Við slíulum ekki gefa honum eina ein-
ustu hugsun okkar. Hann hefur nú sannað hverskonar mað-
ur hann er. Mjer finnst aðeins leiðinlegt að missa hestinn
minn. En það eina góða við Brown er, að hann fer vel með
skepnur.
Hlíhxr rnohGfurJza,
tdnu
Ritstjórinn: — Atomstríð,
segirðu. Þá bíðum við með
blaðið þar til í kvöld. svo við
getum skýrt frá hvor hafi
unnið.
★
„Tommi minn, hvar heldurðu
að Guð sje núna?“, spurði
sunnudagaskólakennarinn.
„I baðherberginu heima hjá
mjer“ svaraði Tommi án um-
husgunar.
„Hversvegna í ósköpunum
heldurðu það?“, spurði kenn-
arinn undrandi.
„Vegna þess að rjett áður en
jeg fór að heiman, heyrði jeg
pabba kalla við baðherbergis-
dyrnar: Guð minn góður, hvað
ætlarðu að vera lengi þarna
inni“.
★
Presturinn: — Lestu bæn-
irnar þínar alltaf á kvöldin,
drengur minn?
Drengurinn: — Já, á hverju
kvöldi.
— Og lestu þær líka alltaf á
morgnana, þegar þú vaknar?
— Nei, jeg er aldrei neitt
hræddur á morgnana, því að
þá er orðið bjart.
★
Kennarinn: — Hvenær var
Róm byggð?
Tommi: — Á nóttinni.
— Hver hefur sagt þjer það?
— Þjer. Þjer sögðuð í gær,
að Róm hefði ekki verið byggð
á einum degi.
★
— Jæja, Jón, hvaða mánuð-
ur er það, sem hefur 28 daga?,
spurði kennarinn.
Jón hafði gleymt því, en
fann svo ráð út úr ógöngun-
um og svaraði: — Þeir hafa
það allir.
★
Kennarinn: — Jónas, láttu
mig hafa það, sem þú ert með
uppi í þjer.
Jónas: — Jeg vildi að jeg
gæti gert það — jeg er með
tannpínu.
........ oMiininmim
1 Bókhald — endurskoðun i
Skattaframtöl.
Kjartan J. Gíslason i
i Óðinsgötu 12. sími 4132. i
oiHltiiMMMMMt M'M,r<rwMtqHnfy