Morgunblaðið - 30.03.1949, Blaðsíða 14

14

MORGUISBLAÐIÐ
MiSvikudagur 30. mars 1949.
Framlialdssagan 42
KVjgmiiiiiimiiiin
HESPER
Eftir Anya Seton
Fólk'LÓ í Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
42.
Þau sáu fyrir sjer með veit-
jngahúsrekstrinum, þó að gest-
irnir hefðu breyst um leið og
bærinn breyttist. Eftir brun-
ann árið 1877, höfðu sumir skó
gerðarmennirnir byggt upp aft
ur verksmiðjur sínar, og reynt
að halda áfram skóverslun-
inni. En keppinautarnir í Lynn
stóðu betur að vígi. Árið 1885
i>egar almennt atvinnuleysi
var komið í bænum, missti
veitingahúsið lánstraust og
Hesper fór þá að taka sumar-
dvalargesti. Og nú voru það
sumardvalagestirnir, sem
hjeldu bænum uppi.
Þannig varð það, að íbúarnir
í Marblehead fóru aftur á sjó-
inn, eftir stutta en misheppn-
aða tilraun til að gera bæinn
að iðnaðarbæ. En þeir stund-
uðu ekki sjóinn á sama hátt og
áður, þegar þeir sóttu þangað
brauð sitt. Sá tími var liðinn.
Nú fóru þeir út á skemmti-
snekkjum með sumardvalar-
gesti. En það þýddi ekkert að
sakna gamla tímans, eins og
hún hafði einu sinni fyririitið
skógerðarmennina, sem þó
höfðu bjargað íbúunum þegar
fiskveiðarnar hættu.
,,Menn verða að taka því,
sem að höndum ber og sætta
sig við það“, hafði Susan oft
sagt- Og bærinn hafði í sjálfu
sjer ekki breytst. Húsið mitt
hefur ekki breytst. hugsaði
hún. Og henni hafði sannar-
íega verið mikil huggun að
þeirri staðreynd þessi ár.
Hesper hallaði sjer aftur á
bak í stólnum. Henni fannst
hún enn eiga mikinn lífsþrótt
og hreyfingar hennar voru all-
ar ákveðnar og öruggar. Hár
hennar var alltaf jafn þykkt
og óviðráðanlegt. Það hafði
gránað á mjög skömmum tíma
eftir fráfall Amosar, en auga-
brúnir hennar voru enn dökk-
ar, og þær gerðu það að verk-
um, að hún virtist unglegri, og
það svo að hún varð hissa á
því sjálf, þá sjaldan að hún
mundi eftir því að líta í spegil.
Hún hafði einmitt litið í
spegilinn í dag, þegar hún var
að binda upp á sjer hárið. Hún
hafði lagt stóran ísaumaðan
kraga yfir herðar sjer til heið-
urs Cörlu. Guð blessi hana,
hugsaði hún. Mikið vildi jeg
óska að Amos hefði fengið að
sjá hana. Hann mundi hafa
dýrkað hana og líklega eyði-
lagt hana á eftirlæti, ef Elea-
nor hefði þá leyft honum það.
Hún hristi höfuðið og brosti.
Það var líkt Henry að velja
sjer hana fyrir konu. — Það
mundi einmitt hafa verið slík
kona, sem hann hafði í huga,
síðan hann var orðinn nógu
gamall til að ganga á síðum
buxum.
Henry hafði alltaf verið jafn
alvarlegur og ákaflyndur, eftir
að þau höfðu fl'utt í veitinga-
húsið. Hann hafði staðið sig
vel í skóla, hafði fengið náms-
! styrk við Harward-háskólann
og útskrifaðist þaðan „summa
cum laude“. Eftir það hafði
hann fengið ágæta stöðu í
banka í Boston. Og svo hafði
hann gifst Eleanor árið 1895.
Enda þótt Hesper hefði
aldrei fallið við Eleanor, þá
vissi hún samt, að Eleanor var
rjetta eiginkonan fyrir Henry.
Og Hesper hafði fyrirgefið
henni margt, aðeins fyrir það,
að þó að margt væri ábótavant
við Eleanor, þá hafði henni þó
tekist að eignast barn, eins og
Carla var.
Jeg má ekki láta svona með
þetta barn, hugsaði hún um
leið og hún heyrði að bifreið
var ekið upp að húsinu.
Hún flýtti sjer frám í dyrn-
ar og sá stóru, gulu feiðabif-
reiðina, útataða í leirsljettum
renna upp að hliðinu. Carla
þaut út og hljóp upp stigann.
„Marnie, við erum komin“.
Allt frá því að Carla fór að
tala. hafði hún viljað koma
til Marnie. Hesper tók barnið
í fang sjer og þrýsti hana að
barmi sínum.
„Sæl og blessuð, amma Port
erman“, sagði Eleanor og snerti
vanga Hesper með vörum sín-
um. „Þetta var hræðilegt ferða
lag. Rok og rigning og aur og
bleyta alla leiðina11.
Henry heilsaði móður sinni
og bifreiðarstjórinn staulaðist
upp stigann með töskurnar.
Carla virti fyrir sjer gamla
húsið og augu hennar ljómuðu
af gleði. Hún andaði að sjer
söltu sjávarloftinu og vætti
rjóðar varirnar með tungunni.
Hún gekk á eftir fullorðna
fólkinu inn í húsið. Eleanor,
Henry og Hesper settust inn í
setustofuna og Carla skoppaði
í kring um þau.
Hún hafði lengi vitað, að það
var eitthvað við „Arininn og
Örninn“ og Marnie, sem pabba
hennar og mömmu var lítt
gefið um. Þau sögðu það ekki
berum orðum, en hún fann það
samt. Eins og hvernig mamma
hennar talaði einmitt núna.
„Eru .... hm .... sumar-
dvalargestirnir þínir famir,
amma Porterman?“.
Marnie kinkaði kolli. „Þeir
síðustu fóru í dag. Jeg hef búið
um ykkur í fram-stofunni og
gula herberginu og þar er allt
til reiðu handa ykkur“.
Pabbi hennar hnyklaði brún
ir. ,.Jeg vildi óska þess að þú
hættir að taka þessa gesti,
mamma. Þú veist ósköp vel, að
það er ekki nauðsynlegt. Ef
Marnie hló við og gretti sig,
eins og Carla hefði vel getað
gert sjálf. „Ó, jeg veit það,
Henry, þið eruð mjög greiðug.
En mjer líkar vel að hafa sum-
ardvalargesti og mjer þykir
gott að hafa nóg að gera. Auk
þess hefur þetta hús alltaf verið
veitingahús“.
Mamma hennar og pabbi
litu hvort á annað, og pabbi
hennar yppti öxlum. „Jæja“,
sagði hann. „Þú verður víst að
fá að ráða því. Er Walt ekki
kominn ennþá? Jeg hafði hugs
að mjer að við snæddum kvöld
verð úti, úr því þú hefur enga
vinnustúlku, frekar en venju-
lega“.
Marnie stundi við og fór að
taka saman te-bollana. „Jeg
lofaði Dilly að fara heim til
sín. Hún þurfti að fá frí. Jeg
var b'úin að taka til í kvöld-
matinn handa okkur. Walt fór
að líta eftir humarnetjunum.
En það er að hvessa. Hann ætti
að vera kominn aftur“.
„Og vafalaust angar hann af
fisklykt og brennivíni, þegar
hann kemur“, sagði mamma
hennar og- hló við, en hlátur
hennar var ekki eðlilegur. -—
Henni fjell ekki við Walt
frænda. „Jæja“, sagði hún.
„Það er best að við Henry för-
um upp og tökum okkur til
fyrir kvöldverðinn“.
Carla fór á eftir Hesper inn
dimma ganginn og fram í
gamla eldhúsið. Þar settist hún
á lítinn þrífættan stól rjett við
arininn. Nú átti hún hann. Einu
sinni hafði Hesper átt hann og
Roger á undan henni.
Telpan leit á ömmu sína. Hún
hafði falleg augu og brúnt
hrokkið hár bundið í bláar
slaufur.
„Segðu mjer aftur sögurnar,
sem pabbi þinn sagði þjer ....
um sjóræningjann, sem skar í
borðið þarna og aringrindurn-
ar hennar Phebe“.
„Ekki núna, vina mín.
Seinna“.
Vindhviða skók til húsið og
það hvein í skorsteininum. Jeg
vildi óska þess að Walt kæmi,
hugsaði Hesper. Þetta er orðið
ofsa veður. Hún varð allt í einu
gripin hræðslu og það fór
hrollur um hana.
„Hvað er að, Marnie?“,
spurði telpan. „Það er eins og
þú sjert hrædd“.
„Hvaða vitleysa“, hreytti
Hesper út úr sjer, og snjeri sjer
snögglega að henni. Hún sá að
Carla varð bæði hrædd og
undrandi. Ja, hjerna hugsaði
hún, jeg er orðin orðhvöss, eins
og mamma var stundum. Hún
tók undir hökuna á Cörlu og
kyssti hana. „Jeg ætlaði ekki
að vera óþægileg, vina mín.
En jeg get ekki að því gert að
þetta kvöld minnir mig svo
mikið á kvöld fyrir löngu
síðan. Þá var líka svona hvasst
og mamma var afskaplega á-
hyggjufull".
„Hvað skeði þá“, spurði
telpan og leit á ömmu sína.
„O, það skeði svo sem ekki
margt hjer yfirleitt“, sagði
Hesper. „Og þó var dálítið
gaman, þegar öldurnar gengu
alveg upp að húsinu“.
„Heldurðu að þær mundu
gera það núna?“. Carla reyndi
a h gera sjer í hugarlund,
hvernig öldurnar gætu bulið á
dyrunum.
„Það held jeg ekki. Nú er
búið að byggja garðinn. Að
minnsta kosti mundi húsið
standa“.
Mamma hennar hafði ein-
mitt sagt þetta líka, hugsaði
hún. „Húsið mun standa“.
Tíminn líður og fólkið breyt-
ist, en þó er allt eins í aðal-
atriðum. En það hafði oft verið
svona hvasst áður og hún hafði
ekkert tekið eftir því. Þó var
henni ekki rótt. Vindurinn
bljes og hvein við glugeana
og svo kom dvnjandi rigning.
Eleanor kom inn í eldhúsið.
„En það veður“, sagði hún.
„Við getum víst ekki farið út
að borða. Mjer þykir verst að
láta þig vera að hafa fyrir
okkur“. Það skrjáfaði í silki-
kjólnum hennar um leið og hún
settist í hægindastólinn og
en í þetta skipti gaf hún ekki eftir fyrr en Jóhannes hafði
lofað að koma nú næsta laugardagskvöld í gönguferð um
skóginn. Þau ætluðu þá að fara á sljetta grasblettinn í
miðju skógarins.
— Og þá kemur Þyrí með, er það ekki?
— Jú, það eiga allir að koma með sem vilja, sagði Jó-
hannes.
— Já, Þyrí verður að koma með og þá líka stóra fallega
brúðan hennar. Þær verða að fá að sjá nokkuð, sem jeg
fann í skóginum.
Svo hljóp Maja inn til þess að segja hinum, að nú væri
fastráðið að fara í göngutúr í skóginum næsta kvöld.
7. KAFLI
* f
Leikvöllurinn í skóginum.
Og svo var komið laugardagskvöld með þessu dásamlega
veðri. Það var svo mikil friðsæld yfir öllu, að þannig getur
það aðeins verið á laugardagskvöldum. Þyrí og Maja
höfðu síðustu daga verið bestu vinkonur. Maja týndi ber
fyrir hana og sendist fyrir hana, en í staðinn sat Þyrí inni
í brúðuhúsinu og saumaði fín gönguföt á brúður Maju litlu,
því að nú áttu allar brúðurnar að fá að fara með í skógar-
lerðina.
Loksins voru allir tilbúnir, bæði börn og brúður og svo
hjeldu þau í halarófu inn í skóginn. Jóhannes var eins og
hann átti venju til, þögull, en Maja talaði og talaði í sí-
fellu og var að segja Þyrí frá leikvellinum í skóginum og
svo gat hún ekki geymt það lengur að segja frá svölu-
hreiðrinu.
Og svo voru þau loksins komin þangað, það var í trje einu
i jett hjá leikvellinum þeirra. Maja var einmitt að segja frá
því, að síðast þegar hún hefði komið þar, hefði hún sjeð
svöluna liggja á hreiðrinu og ekkert verða hrædda, þótt hún
kæmi þar nærri.
Og svo komu þau fyrir beygjuna á skógarstígnum ....
ÍIÍIlcF mxfi&unnJzG,
iViíur hundur.
Hundur, sem heitir „Buster“, er
; nú talinn vitrastur allra hunda í
heiminum, eða það segir eigandinn
] að minnsta kosti, en það er amerísk
kona. ,,Buster“ sefur í sama herbergi
og eigandinn, og þegar vekjaraklukk-
I an hringir á morgnana, fer hann
framúr og lokar glugganum. Hann
hefir sinn eigiii stól við matborðið.
Það lcemur aldrei fyrir að hann betli
mat á milli métiða.
Ef dyrabjöllan hringir er „Buster"
kominn á staðinn og opnar dymar.
Það ei- hans hlutvgrk, þegar liann
fer í ökuferðir með eigandanum að
blása flautuna, þegar þess gerist þörf.
Eitt sinn flautaði hann án afláts,
þegar billinn stóð kyrr. Þá kom lög-
regluþjónn til skjalanna, en hann
varð ekkert vondur, þegar hann sá,
að það var bara Buster, sem hávað-
anum olli og sjerstaklega þegar hann
bað kurteislega afsökunar!
Ef það hvessir á meðan eigandinn
er ekki heima hringir hann heim og
Buster svarar í símann og segir „Voff
voff“. Samtalið er annars;
— Halló Buster!
— Voff.
—Lokaðu gluggunum.
— Voff — voff.
Svo heyrast skellir í símanum, þeg
ar gluggunum er lokað og síðan þeg-
ar heymartólinu er skellt á.
Þetta virðist ótrúlegt, en þó er eitt,
sem svona vitur hundur hefði átt að
gera. Það hefði ekki átt að vera nauð-
synlegt að hringja heim, þegar loka
átti gluggunum. Hann hefði átt að
hafa það á tilfinningunni sjálfur,
hvenær slikt þyrfti að gera.
★
Elsta lögbók heimsins.
Nýlega fannst „elsta lögbók heims-
ins“ skammt frá Bagdad, í Tell Har-
mal, sem liggur á milli ánna Tigres
og Dialah. Lögbók þessi er ein tafla,
sem ritað hefir verið á og er hún nú
allmikið skemmd. Álitið er að hún
hafi verið skráð um 2000 árum fyrir
Krists burð. Dagsetning er á töflu
þessari. Hún er rituð „það ár er
Dadusha rjeðist á Qabara“. Sam-
kvæmt rannsóknum íranskra fom-
fræðinga var það um 2075 f. Kr. Lög-
in gilda fyrir konungsríkið Eshnunna
og eru annaðhvort skrifuð af Bilalam
konungi eða syni hans. Bæðir þar
um heimilislífið, þjófnaði og innbrot,
útvegun kvenþræla, ættleiðslur og
barnauppeldi, viðskiptamál og af-
hendingu keyptra vara.
★
Ekki nylon — heldur orlon.
Ameriskir vísindamenn hafa nú
fundið upp efni, sem hefir betri eig-
inleika en nylon og er talið að muni
ryðja sjer mjög til rúms. Orlon er
það kallað. Það líkist ekki einungis
ekta silki, en er einnig eins hlýtt og
ull.
SKIPAUTGCRÐ
RIKISINS
,Hermóður‘
Tekið á móti flutningi til Arnar
stapa, Sands, Olafsvíkur og
Grundarfjarðar í dag. —