Morgunblaðið - 13.04.1949, Page 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 13. apríl 1949.
f
Framfialdssagan 4
iiiiiiiiiiiiiiitiiitiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiHiiiiiiiii
I Myndir hins liðna |
Eítir Helen Reilly
?, fHOmmiimilllHalllimiHllllil IHIIIIIIIIItllllllltlllllllllllllinillllimiltllllllllltniimilfllllllllillllllllllMllllimilllllltllllllllllHllllllimilllllllllllllllllllllllllllllimillllllllllllllll*
Fólkib í Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
af barok og gotneskum stíl,
J)ykkar ábreiður á gólfunum
og hurðirnar með fallegum út-
akurði. John hafði hlegið. þeg-
ar hann kom þangað fyrst, og
Mark hafði spurt hann hvers
vegna. „Þú býrð eins og greif-
arnir fyrr á öldum, og þó fer
þjer þetta umhverfi vel“. Og
það var satt. Allt sem Mark
tók sjer fyrir hendur var mik-
ilfenglegt og vandlega úr garði
gert.
Gabriella var ein í íbúðinni
að undanskilinni frú Pendel-
ton, sem svaf ef til vill ein-
hvers staðar niðri. Gabriella
opnaði töskur sínar og fór að
tína upp úr þeim. Henni hafði
alltaf fundist þessi stofa sjer-
staklega skemmtileg. Veggirnir
voru ljósbrúnir, gluggatjöldin
blá og rauð, bókaskápar með-
fram veggjunum og lágir stól-
ar. Hún hafði hengt myndirn-
ar sínar á veggina fyrir nokkr-
um dögum. Það var farið að
dimma. Eldingu brá fyrir við
gluggann. Hún varð gripin
einhverri óþægindakennd. —
Henni fannst stofan ekki hafa
lengur þægileg áhrif á sig- —
Hún varð allt í einu hrædd og
óstyrk. Gleymdu John Muir
og því sem hann kann að halda
um þig, hugsaði hún.
Klukkan var nærri orðin hálf
sjö, þegar hún hafið lokið við
að taka upp úr töskunum og
koma því fyrir. Hún hinkraði
enn við örlitla stund. Hún varð
að viðurkenna það fyrir sjálfri
sjer. að hún kveið fyrir hvössu
augnarráði Joönnu Middleton.
Ekki vegna hennar sjálfrar,
heldur vegna Marks. Hún gat
svo vel ímyndað sjer að Joanna
Middleton segði eitthvað á
þessa leið: „Það er undarlegt
að John Muir skyldi koma
fljúgandi alla leið hingað til
New York án þess að láta Mark
vita. Varst þú eina manneskj-
an, sem talaðir við hann? Und-
arlegt?“ Mark var hreint ekki
tortrygginn að eðlisfari, en
hann gat verið nokkuð við-
kvæmur og honum þótti vænt
um vini sína.
Best væri að losna við að
fara, hugsaði Gabriella. Hún
gat vel hringt og sagt að hún
væri ekki vel frísk og ætlaði
að fara beint í rúmið. Hún
gekk yfir að borðinu og tok
upp símaáhaldið. En það var
einhver að nota símann niðri.
Líklega frú Pendleton. Gabri-
ella lét símaáhaldið aftur nið-
ur. Hún gat alveg eins hringt
til Joönnu heiman frá sjer.
Gabriella beygði sig niður, til
að taka upp handtösku sína, en
þá heyrði hún hljóðið, hátt og
hvellt. Það var líkast því sem
skotið væri af byssu- — Hún
hrökk í kút, en jafnaði sig
brátt. Það hafði líklega sprung
ið hjól undan bifreið úti á göt-
unni, eða þó svo hefði ekki
verið, þurfti hún ekki að hafa
neinar áhyggjur af því. Það
voru svo óendanlega margvís-
leg hljóð, sem heyrðust allan
sólarhringinn í New York og
sem enginn vissi, hvaðan komu.
Þó varð hún að taka á hug-
rekki sínu, þegar hún slökkti
ljósið á lömpunum og lokaði
hurðmni á eftir sjer. Það var
dimmt á ganginum og í fordyr-
inu niðri, en ljós í dagstofunni.
Frú Pendleton hlaut að hafa
kveikt.
Gabriella gekk fram gang-
inn að stiganum. Hún var kom-
in hálfa leið, þegar hún heyrði
annað hljóð. Það var líka hátt
óg hvellt eins og fyrra hljóðið.
Eins og stutt væri á eina nótu.
Einhver lokaði eða opnaði for-
stofuhurðina.
Gabriella nam staðar, og
greip um handriðið. Einkenni-
leg lykt barst að vitum hennar.
Hái hvellurinn, sem hún hafði
heyrt upp í stofu sinni, var
ekki utan af götunni. Það hafði
verið skotið af byssu, og það
einhversstaðar innan þessara
veggja.
Hún þaut fram ganginn og
niður stigann. Forstofudyrnar
voru lokaðar. Dauðaþögn. Eða
var þetta lág stuna? Hún hljóp
inn í dagstofuna, leit við og sá
Mark. Hann lá á gólfinu í bóka
herberginu. Annar handleggur
hans var undarlega snúinn
fram á gólfið. Hann var særð-
ur. Það rann blóð undan fötum
hans við hálsmálið og augu
hans voru opin. Hann starði á
hana, en hann virtist ekki sjá
hana.
„Mark. ...“. Hún kraup nið-
ur við hlið hans. Hann var með-
vitundarlaus. Læknir .... hún
varð að ná í lækni. Það voru
læknar í húsinu. Gabriella rauk
á fætur og fram á ganginn. Ein
hver gekk á móti henni inn
ganginn. Gað var Joanna Midd
leton. Hún hrópaði eitthvað til
hennar, hún vissi ekki hvað,
og hljóp að lyftunni. Hún ýtti
á hnappinn og beið óendanlega
langan tíma að henni fanst. —
þjónninn og síðan fleira fólk og
læknir þar á meðal. Skömmu
seinna komu tveir menn í hvít
um fötum með börur. — Mark
var lyft upp á börurnar og
hann borinn út. Það var það
síðasta, sem Gabriella sá af
honum lifandi. Hann dó án
þess að fá meðvitundina-
„Mark .... Mark Middleton
.... framdi ekki sjálfsmorð11.
Gabriella talaði hægt og
lagði áherslu á hvert orð til
þess að missa ekki stjórn á rödd
sinni. Hún vissi að minsti vott-
ur um taugaóstyrk gat haft ör-
lagaríkar afleiðingar. Hún sat
á lögregluvarðstofunni við
Centre Street. Stofan var stór
með háum, löngum gluggum á
einum veggnum, sem sneru út
á götuna. Við borðið sat Carey.
yfirmaður lögreglunnar við
Centre Street. Hann þagði. —
Söumleiðis gerðu hinir sex
starfsmenn lögreglunnar, sem
þar voru viðstaddir.
Sjö vikur voru liðnar frá
dauða Marks. Lögreglan hafði
úrskurðað að um sjálfsmorð
hefði verið að ræða. Gabriella
vissi, að Mark hafði verið
myrtur. Síðdegissólin skein
beint í augu hennar svo að
hana verkjaði í höfuðið. Hún
fann hvernig tortryggnin um-
lukti hana á alla vegu.. Enginn
vildi trúa því, að einhver hefði
sóttst eftir lífi Marks. — Hún
endurtók fullyrðingu sína. —
„M§rk framdj ekki sjájfsmorð.
Því hefði hann átt að gera það
Við ætluðum að gifta okkur
eftir þrjá daga. Hann var ham-
ingjusamur og ánægður með
tilveruna. Hann hefði aldrei
getað framið sjálfsmorð. Getið
þið ekki skilið það? Hann var
ekki sú manntegund ....“. —
Hún leit á mennina í kring um
sig. Alls staðar mættu henni
tortryggin og vantrúuð augu.
Yfirmaðurinn sló með fingr-
unum á blaðið, sem lá fyrir
framan hann á borðinu. Lög-
reglustjóri borgarinnar og yfir
maður leynilögreglunnar litu
hvor á annan. Þeirílöfðu ekkert
frekar að segja. Aðdragandinn
á dauða Marks hafði verið ná-
kvæmlega rannsakaður. — Öll
líkindi bentu til þess, að hann
hefði framið sjálfsmorð. Hann
var bæklaður. Hafði áður verið
fullhraustur en orðið bæklað-
ur á þrem mánuðum. Hann var
heitinn ungri og fallegri stúlku
og þau ætluðu að fara að gift-
ast. En þegar til kom brast
hann kjark til að ganga út í
hjónaband úr því sem komið
var.
Alt benti til þess, að þetta
væri rjett ályktað. Hann átti
enga óvini. Hann átti ekkj í
neinum fjárhagsörðugleikum.
Hann var ríkur. Hann hafði
borðað hádegisverð með unn-
ustu sinni sama daginn. Það
átti að verða síðustu fundir
þeirra. Hann hafði þegar geng
ið svo frá eigum sínum, að sjeð
væri vel fyrir henni. Það hafði
verið rannsakað, hvort unnusta
hans gæti verið sek. En það var
ekkert, sem sannaði að svo
hefði verið. Auk þess hefði hún
ekki getað sjeð sjer neinn hag
í því. Hún vissi ekki, að hann
hafði arfleitt hana að miklu fje
og rannsóknir á æviskeiði henn
ar leiddu ekkert"grunsamlegt 1
ljós. Gabriella Conant vissi
ekki, að unnusti hennar var í
íbúðinni, þegar hann framdi
sjálfsmorðið. Hann hjelt að
hann væri einn. Hafði komið
því svo fyrir, að hann væri
einn. Hann hafði sent ráðskonu
sína út einhverra erinda og síð-
an ráðið sjer bana.
Það voru ekki nokkrar ein-
ustu sönnur fyrir því, að full-
yrðing ungfrú Conant hefði við
nokkur rök að styðjast. Henni
hafði fundist hún heyra gengið
um forstofuhurðina. Það var
mögulegt. En það var svo
margt,-sem gat verið mögulegt.
Fullyrðingar voru einskis nýt-
ar, nema einhver staðreynd
lægi á bak við. Stúlkan hafði
að vísu minst á einhvern
„kringluleitan mann í gráum
fötum“ í sambandi við þetta
mál. Hann hafði komið íil
52.
Skjalda lá þarna skammt frá, en nú sótti Maja hana og
þar var kýrin mjólkuð á staðnum. En eitthvað varð hún
að fá fyrir sinn snúð. Þau gáfu henni hvert um sig einn
kökubita og svo fór Jóhannes með vatnsfötu út í læk og
sótti henni að drekka. Þegar því var öllu lokið lagðist Skjalda
aftur niður í grasið og börnin fylgdu fordæmi hennar. Þau
teygðu úr sjer í grasinu undir trjágreinunum. Mamma lá
með höfuðið á Möttu, sem endilega vildi fá að vera kodd-
inn hennar. Og þarna sofnuðu þau öll. Það var líka alltaf
dásamlegast að sofna í skóginum, þegar var logn en sólin
hafði hitað jörðina upp og gert allt svo hlýtt.
Þyrí og Maja voru enn steinsofandi, þegar þeim fannst
eitthvað vera að skríða yfir sig og þær kitlaði. Síðan var
eitthvað, sem rispaðist við skósólana, kannski voru þetta
bara mýflugur, sem voru að ónáða þær, fannst þeim í
svefninum. Þær veifuðu út í loftið, eins og til að reka flug-
urnar burt, en rjett í því tóku þær eftir því, að Egill og
Pjetur hlupu burt hlæjandi. Þá skildu þær hverskyns var,
Þarna voru strákarnir þá að kitla þær með punti.
Mamma og Matta voru komnar inn í kofa og farnar að
baka pönnukökur. Þá glaðvöknuðu Þyrí og Maja. Og nú
voru þau öll komin inn í kofann og vildu fá brennheitar
pönnukökur, beint af pönnunni. Og Egill varð fyrstur. Hann
fjekk eina sjóðandi heita pönnsu og gleypti hana þegar í
stað, brenndi sig í maganum og fór að æpa og öskra og slá
á magann. Hann var hárviss um, að hann væri búinn að
brenna gat á magann í sjer, samt langaði hann til að brenna
sig aftur, því að ekki hafði hann á móti að fá aðra pönnsu,
Og það fór alveg eins fyrir Þyrí, sem næst kom að og svo
fengu þau öll sína pönnuköku og þegar því var lokið höfðu
þau öll brennt sig í maganum, en það gerði ekki hið minnsta
til, því að öll fóru þau að hlæja og það var svo gaman. Svo
mundu þau skyndilega eftir litlu sultutauskrukkunni, og
þá var aldeilis handagangur á þeim og á svipstundu kláraðist
úr krukkunni þeirri.
'mj&qujrJicJJÁsnu
Vori8 er korni?.
★
ISýtísku kirkja.
Ungu börnin geta grátið cins mikið
og þeim listir á meðan á guðsþjón-
ustu stendur í hinni nýju kirkju í
St. Anthony í Kanada án þess að
trufla guðsþjónustuna hið minnsta.
Kirkjan sem er rómversk-kaþólsk, hef
ir verið innrjettuð með hljóðþjettum
klefum aftast í kirkjunni. Þar geta
mæðurnar verið með börn sín. Það
er gler á klefanum þannig að þær
sjá vel það sem fram fer. Þar er einn
Tj'rsmiðurinn: — Jeg lifi á því að
gera við þau.
★
Erfitt nafn.
Dómarinn bað vitnið að riafa nafn
sitt:
— O tvöfalt t, i tvófalt v, e tvöfalt
1, tvöfalt v, tvöfalt .
— Byrjið aftur, byrjið afcur, hróp-
aði dómarinn algerlega ruglaður.
Og maðúrinn byrjaði:
— O tvöfalt t, i tvöfalt v, e tvöfalt
1, tvöfalt v, tvöfalt o..
Nú gafst dómarinn aJreg upp,
Hvað heitið þjer með leyú?, spurði
hann.
— Nafn mitt er OttiweU Wood.
Jeg stafa það: O, tvöfalt t. i.. tvöfalt
v, e tvöfalt 1, tvöfalt v, tvófalt o, d.
★
Gullkorn.
Kútur: —- Sköllóttir menu hafa þó
alltaf eitt fram yfir aðra menn, þeir
þurfa ekki að taka ofan, þegar þeir
láta klippa sig.
★
Gamli læknirinn sagði á eftir um
leið og hann hristi höfuðið: „Jeg get
ekki skilið, hvernig slíkt getur komið
Í3rrir, en það hefir þó þegar skeð“.
Middletons sjö vikum áður en ig komið fj-rir hátalara svj að þær
geta líka fv’lgst með hinn talaða
orði.
★
hann dó- Og hún sagði að Midd-
leton hefði horft á eftir honum
reiður á svip þennan dag á
hótel ,.Devonshire“. En hvað
var hægt að byggja á því?
Gabriella fann að enginn
trúði orðum hennar', og hún var
sem hefði getað orðið til þess
að Mark fremdi sjálfsmorð, og
þó efaðist hún um það. Ef hann
hefðí komizt að þessú, sem í
rauninni var ekki neitt, á milli
Vetur á Sikiley.
1 Palermo og Catanij tveimur
stærstu hafnarborgum á Sikiley, hefir
í vetur fallið meiri snjór en nokkru
sinni áður í manna minnum. Einnig
Viðskiptavúnurinn: — Eu ef þjer
kaupið þessi úr á 200 krón.r og selj-
ið þau aftur á 200 Jírónur, ó hverju
lifið þjgr þ<4.
I Hrærivjel 1
= Ný amerísk hrærivjel er 1
i til sölu. Tilboð, merkt: |
| „Hrærivjel — 814“, send- |
i ist Mbl. fyrir 19. þ.m.
“ 5
iiiiiiiiii iii iiiMMi»i)i*imiimiiiiiiii iii 111111111111111 iii imi ii
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐMU
að því komin að örvænta. — hefir snjóað á ýmsum öðrum stöðum
Hvers vegna gátu þeir ekki ;i hinni sólríku Italíu. Um tíma var
skilið hana? Það var aðeins eitt umferð i molum vegnn þessa.
Lifði á viðgerðinni.