Morgunblaðið - 02.11.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 2. nóvember 1949
ywrwniiiimiiil
Framhaldssagan 129
unnnnninNiiNinmin
Arqunova
Eftir Ayn Rand
,|til tunglið er gengið til viðar.
í>að er of bjart ennþá“.
'| Hann flutti sig svo að það
"’varð pláss fyrir hana á bekkn-
,kun, og benti henni að setjast.
Hún lyfti upp kniplingskjóln-
nrn, stje yfir bekkir.n og sett-
^st. Hún fór úr loðkápunni og
jijelt á honum á handleggnum
íast upp að sjer. Tvarr konur
íþtörðu á háan kniplingskrag-
"ann og stúlkan með hvíta höf-
uðklútinn hvíslaðí einhverju
t að eldri konunni.
Maðurin setti þegjandi rjúk-
andj súpuskál fyrir framan
,‘péstinn. p .•
„Jeg þakka fyrir“, sagði
Kira. „En jeg er ekki svöng“.
: ,,Borðaðu“, sagði hann skip-
áandi. „Þjer mun ekki veita af
%VÍ". í
Hún filýddi óg borðaði þykka
kálsúpuha. ' ^
‘ ■ Maðurinn rauf skyndilega
“þögnina og sagði án þess að
llta á hana:
„Þetta er löng ferð, sem tek-
ur næstum alla nóttina“.
‘ Bíún kinkaði kolli.
„Hún er óskÖp ung“, sagði
^kpnan hinum megin við borð-
ið„.,hristi höfuðið og stundi.
Þegar hún var reiðúbúin til
að fara ,opnaði máðurinn dyrn
: árf svo að kaldur gustur næddi
inn í stofuna. " '
,.Gaktu eins lengi. og þú get-
up“., muldraði maðurinn í skegg
iðv „En þegar þú sjerð vörð-
uria'áttu að skríða“.
„Þakka ykkur fyrir", sagði
hún um leið og dyrnar lokuð-
usGá eftir henni.
L Snjórinn. náði henni í hnjes-
bætur og við hvert skref fanst
henni hún vera að detta fram • þangað eða hvort það var marg
fyrir sjg- Hún hjelt kjólnum . ar mílur í burtu.
upp uH sig með annári hend-i Hún hafði ekki skilið neitt
inni. AUt í kringum hana var • eftir. Hún kom úr tómu rúmi,
undarieg'ur blár litur, sem þó hvítu, tómu rúmi, sem var
ekki váf blár. Litlaus litur, sem alveg eins óraunverulegt og
hún aldrei hafðí sjeð áður, um heimurinn, sem hún nú var
lukti hana á alla vegu, og stödd í. Hún gat ekki gefist
stundum fannst henni að hún upp. Hún átti lika enn tvo
stæði pin og gnæfði hátt upp fætur, sem gengu og það var
yfír stóran hvítan flatan hring eitthvað innra með henni, sem
og stundum fannst henni þetta j skipaði beim að ganga. — Hún
undarlega bláhvíta lokast eins vildi ekki gefast upp. Hún var
fótum hennar Hún reyndi að
ganga hraðara og gefa engan
gaum þessu hljóði.
Hún vissi að hún var búin
að ganga í marga klukkutíma
.... eða það sem hún áður
hafði kallað klukkutíma, því
að hugtakið tími var ekki til
fyrir henni lengur. Nú voru
aðeins til sk’-ef. fætur, sem var
lyft upp. og fætur, sem sukku
í snjóinn . . . snjóinn, sem var
bláhvítúr og óendanlegur. Eða
var hann óendanlegur? Það
skipti í rauninni ekki máli. Hún
þurfti ekki að vera að hugsa
um það. Hún varð bara að muna
það, að þún átti að ganga á-
fram. Hún átti að ganga í vest-
ur. Það var eini vandinn. Og
í þVí fólust öll Vandamálin.
Voru nokkur önnur vandamál
fyrir henni? Þurfti hún að fá
svarað nokkrum spurningum?
Ef svo væri, þá mundi hún
finna svörin við þeim ■ ■ • •
þarna fyrir handan- Hún þurfti
alls ekkert að hugsa. Hún varð
bara að komast í gegn. Svo gat
hún hugsað á eftir, um allt það
sem hún þurftiað hugsa. En
hún varð að komast í gegn.
Hún varð.
Hana sveið í fingurna innan
í ullarvettlingunum. — Henni
fannst vera klipið með töng
um hvern fingur. enni hlaut
víst að vera kalt, hugsaði hún.
Skyldi vera mikið frost
Það lýsti á bláan snjóinn.
Það var snjórinn, sem lýsti upp
himininn. Framundan henni
runnu skýin og snjórinn út í
eitt. Hún var ekki viss um.
hvort það var svo nálægt
henni að hún gæti hlaupið
heyrði ekkert. Ekkert hreyfð-
ist undan sligandi greinunum.
Þegar hún ioks hjelt aftur af
stað vissi hún ekki, hvað hún
hafði staðið þarna lengi.
Hún vissi ekki, hvort hún
fluttist úr stað. Kannske tróð
hún alltaji í sömu förunum á
sama blettinum. Ekkert tók
neinum breytingum umhverfis
hana. Hún var eins og lítill
SMfJJSÍ.
og veggur vfir höfuð hennar.
lifandi
lifandi og alein
Þáð var lágskýjað og á skýj- úti á öræfum, þar sem engm
unum var líka þessi undarlegi lifandi vera bærðist nema hún
blái litur, sem hún minntist ein. Hún varð að komast á-
alls ekki að hafa sjeð að degi fram, og út úr þessari auðn.
til. Hún gekk álút til þess að
sjá hann ekki.
Frgmundan sá hún ekkert
Ijós og hún vissi að ljósin að
baki hennar voru löngu horf-|rjett fyrirofan höfuð sjer og
in, enda þótt hún hefði aldrei, ntla lýsandi bletti á milli ský-
Vindurinn feykti snjónum
og sópaði honum yfir himin-
inn í fjarska. Hún sá mjóar
ræmur af einhveriu kolsvörtu
anna. Hún beygði sig niður og
gekk áfram lotin. eins og til að
láta minna á sjer bera. _ |
Hana verkjaði í hrygginn,
eins og það væri stungið 1
bakið á heuni við hvert skref, j
um sehlarúlluna í fóðrinu. Hún
varð að eæta hennar vel. Hún
litið við. Hún þurfti ekki að
bera neitt. Hún hafði skilið
.töskuna og gömlu fötin eftir
í þorpinu. Þarna hinum megin
mundi hún ekki þurfa á' öðru
að halda, en litlu seðlarúllunni,
sem var saumuð innan í kápu- • sem hún tóv.
fóðrið. Hún þreifaði eftir henni ■ Hún kreisti fingurna utan
við og við.
Hana sárverkjaði í hnjfen,
eins og hún væri að ganga upp1 mátli ekki týna henni. Pening-
háar tröppur. Hún hugsaði um|arnir 0g fæturnir voru það
þennan sársauka eins og eitt- eina. scm skiptu hana nokkru
hvað, sem kæmi henni ekki máli.
beinlínis við. Hana sveið í and- Skyr.dilega nam hún staðar.
litið undan frostinu. — Hún i Risavaxin fura birtist allt í
þurrkaði sjer við og við í fram' einu fvrir framan hana í snjón-
an með hvíta vettlingnum, en | um. Hún hrökk í kút og þorði
það dugði lítið. j varla að draea andann, eins og
Eina hljóðið, sem hún heyrði hrætt dýr. Hver einasta taug í
var brakið’T'snjónum undir líkama hennar hlustaði. Hún
Aætlaðar
flugferðir í nóv. 1949
(innanlands)
Frá Reykjavík
Suimudaga:
Til Akureyrar
„ Vestmannaeyja
„ Keflavíkur
Mánudaga:
Til Akureyrar
„ SiglufjarSar
„ N orS fjarðar
„ Seyðisfjarðar
„ Vestmannaeyja
Þriðjudaga:
Til Akureyrar
„ Kópaskers
„ Vestmannaeyja
j Miðvikudaga:
Til Akureyrar \
„ Siglufjarðar
„ Blömluóss
„ Sauðárkróks
„ Uafjcu-ðar
„ Hólmavíkur
„ Veslmannaeyja
Fimmtudaga:
Til Akureyrar I
„ Reyðarfjarðar
„ Fáskrúðsfjarðar
„ Vestmannaeyja
Föstudaga:
Til Akureyrar
„ Siglufjarðar
„ Hornafjarðar
„ Fagurhólsmýrar
„ Kirkjubœjarkl.
„ Vestmannaeyja
Laugardaga:
Til Akureyrar f
„ Blömluóss
„ Sauðárkróks
„ Vestmannaeyja
„ ísafjarðar.
99
Keflavíkur
Ennfremur frá Akureyri
til Siglufjarðar alla mánu-
daga, þriðjudaga og föstu-
daga, og frá Akureyri til
Kópaskers alla þriðjudaga.
Flugfjelag íslands h.f.
Litia stiílkan með langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
4.
Annað nafn sitt hafði Anna Soffía frá Soffíu ömmu sinni
Það var líka góð amma, en alt öðruvísi heldur en Anna
amma. Bærinn hennar var við hliðina á búgarði pabba
hennar Önnu Soffíu og stúlkan kom oft til hennar. Soffn
amma vildi, að allir væru góðir alltaf og það var alveg sama
hvað þær hittust oft. Alltaf sagði Soffía amma:
Hefurðu nú verið góð stúlka í dag, Soffía mín litla?
Soffía amma kallaði Önnu Soffíu aldrei öðru nafni er
Soffíu.
Bergþóra frænka og Helga frænka voru tvíburasystur.
Þær áttu heima hjá Önnu ömmu, því að þær voru dætur
hennar. Anna Soffía hjelt líka mikið upp á þær. Þær vorv
grannvaxnar og fallegar og hugsuðu mikið um, hvernig þæ
litu út, þegar þær fóru til kirkju.
Soffía amma sagði oft, að þeim væri nær að hugsa um,
hvernig sál þeirra liti út hinumegin en að vera að eyða tím;>.
í að stinga í kápurnar sínar allskonar prjónum og skart •
gripum, en Anna Soffía var hreykin af því að eiga svona
Ifallegar frænkur, sem voru klæddar í litskrúðuga kjóla c, ;
með sveiga og krullur í hárinu.
Það var ómögulegt að þekkja þær í sundur, því að þæ:.*
voru eins líkar og tvö baunablóm. Svo að þegar Anna Soffí i
hitti Bergþóru, sagði hún: Komdu sæl Bergþóra Helga,
Og þegar hún mætti Helgu, sagði hún líka: Komdu s - l
Bergþóra Helga.
Þetta var öruggast, því að önnurhvor þeirra hlaut að ve i
Bergþóra og önnurhvor hlaut að vera Helga fa^snka.
Þá var roðinn vanur að færast upp í kinnamar á tvíbu. -
systrunum og þær svöruðu: Komdu sæl, litla Bergþc a
Helga. En hvað það var skemmtilegt að heita í höfuðið á
tveimur svona fallegum frænkum. Anna Soffía óskaði s;> -r
þess, að hún hefði fengið krullurnar þeirra um leið og b n
fjekk nöfnin þeirra.
Elísabet frænka og Guðmundína frænka voru systur ha :
pabba og áttu heima hjá móður sinni, henni Soffíu ömp ,
á bænum rjett við hliðina.
Elísabet frænka var hávaxin og grönn. Hún var vo'c. ,
voða góð. Hún var mjög alvörugefin og hún eyddi miklu i
Herra forstjóri:
Hafið þjer athugað að vegna takmarkaðs innflutnings,
eru vörubirgðir yðar miklum mun dýrmætari nú, en
nokkru sinni fyr. — Það er því auðskilið að yður er
ekki einungis nauðsynlegt að tryggja vörubirgðir yðar í
fullu samræmi við núverandi verðlag, heldur einnig —
tryggja yður vcgna reksturstöðvunar. —
Þjer ættuð ekki að láta það dragast að hringja til
SJÓVÁ, og leita nauðsynlegra upplýsinga.
Sjóvátri|qq (Iqárf^ a q Islands
SÍMI 1700.