Morgunblaðið - 17.11.1949, Side 14

14
MORGUNBLAífltí
9
Fimmtudagur 17. nóv. 1949
piiiiiniiiMimiiiini
Framhaldssagan 11
nniiMiiintimMiiiiiiiimiiiiiimiiiMiiiiititiiiiimiiititiiiniMiiiiiiiMiiiiii 111 iiiimiiiniiiiuii
Eftir Charlotte Armstrong
iiimmrimmmm
I
,.A.llt fram að þessu hefur
því verið haldið leyndu, Tyl.
Grandy og jeg komum okkur
saman um það. Það eru ekki
nema örfáir, sem vita það. Oh-
ver veit það auðvitað og Alt-
hea“.
„Nú, já“.
Mathildu fannst hana vera
að dreyma. Þetta var orðið
hlægilegt. Hvað var hann að
segja. Allan þennan tíma hafði
Oliver haldið að hún væri gift
einhverjum öðrum. Og Althea
hafði haldið það líka. Ástar-
saga, sorg og dauði og Mat-
hilda miðdepillinn í því öllu
saman. Allan tímann, sem hún
sat við leiðinlegt bridge-spil
með óhrein spil í höndunum
og átti fullt í fangi með að
verjast flugunum, hafði Alt-
hea trúað þessu ævintýri. —
Mathilda stakk fingrinum á
milli tannanna. Þetta var of
hlægilegt, allt of hlægilegt.
„Og ef satt skal segja þá
var þessum burðarrnanni mút-
að. Honum var mútað til að
segja ekkert um okkur. En
það varst þú, vina mín, sem
mútaðir honum. Það var það,
sem hann hjelt að þú .... “.
„Gæti jeg fengið vatn að
drekka“, sagði Mathilda.
Hann sótti vatnsglas. Hann
virti hana fyrir sjer, eins og
hann bæri velferð hennar
rtijög fyrir brjósti.
,.En jeg fór um borð í skipið
um hádegið á miðvikudag11,
sagði hún.
„Manstu eftir því?“, sagði
hann.
„Víst man jeg það“, sagði
hún. Henni gramdist að hún
gat ekki annað en hlakkað yfir
því sem Althea hafði haldið.
Hún setti glasið á borðið. Hún
var orðin rólegri. „Jeg var
alein“, sagði hún.
„Þegar við komum hingað
eftir að giftingin var um garð
gengin“, sagði hann, „þá lágu
hjer fyrir skilaboð til mín um
að jpg ætti að mæta strax hjá
yfirforingjanum. Okkur fannst
að það mundi vera best að þú
hjeldir áfram fyrirætlunum
þínum, og jeg færi og gerði
það, sem mjer mundi vera lagt
fyrir. Jeg var bjartsýnn. Jeg
sagði að jeg mundi koma
fljúgandi suður á eftir þjer.
Jeg hjelt jafnvel að jeg mundi
geta verið kominn þangað á
undan þjer“.
Hann þagnaði snöggvast, en
hjelt svo áfram:
„Jeg ætla ekki að lýsa því
hvernig mjer leið. En jeg hugs
aði með mjer að löglega ætti
jeg þig, og auk þess hafði jeg
líka gert ráð fyrir því að jeg
mundi þurfa að bíða .... ef
þú skilur hvað jeg á við“. —
Hann leit sorgmæddur á hana.
„En nú er eins og jeg hafi
aldrei átt þig“.
Hún tók upp glasið og hand
Ijek það. ,,Er það nokkuð
fleira?“.
„Já“, sagði hann. „Svo var
það Grandy. Þú hafðir ekk-
ert sagt honum“.
„Hvers vegna ekki?“.
j,Jeg hjelt að þjer þætti
gáman að því að láta þau ekk-
ert vita fyrr en seinna.....
végna Altheu“.
dMdhilda töðriaði.' WtA -roðn
iiMiniiiiiiiiiiiiiin 1111111111111111111111111111111111111111111111 ii n
aði þó að þetta væri ekki satt,
því að þótt undarlegt mætti
virðast, þá gat þetta^tt nokk-
uð skilt við sannleikann.
,,Jæja“,. sagði hann. ,,Þú
vissir ekki almennilega hvað
þú ættir að gera. Að lokum
settistu niður og skrifaðir
honum brjef .... það var það
síðasta, sem þú gerðir áður en
jeg fylgdi þjer niður að hafn-
arbakkanum“. Hann hjelt á
brjefi í hendinni.
„Brjef til Grandy?“, sagði
hún. „Og hvernig stendur á
því að hann hefur það ekki
lengur?“.
„Vegna þess sem stendur í
því“, sagði Francis óþolinmóð-
ur. „Drottinn minn, Tyl, þú
gleymir því að við hjeldum að
þú hefðir drukknað. Brjefið
var .... allt, sem jeg átti
eftir“.
Jeg hef ekki við honum,
hugsaði hún. Hann snýr spurn
ingunum alltaf upp í við-
kvæmni. Hún braut upp brjef-
ið. —
Brjefið var ekki aðeins skrif
að með hennar rithönd, heldur
var lika notað sama orðalag og
hún gerði. Það var jafnvel
minnst á fjölskyldumál. Og
undir brjefinu stóðu upphafs-
stafirnir, sem hún notaði
stundum í gamni við Grandy
.... Þ.e.l.a.....
Þinn elskandi ljóti andar-
ungi.
„Og þjer fóruð með þetta
brjef til Grandy?“, sagði hún.
Rödd hennar titraði lítið eitt.
„Og hann hefur trúað þessu?“.
„Já“, sagði Francis vingjarn
lega. „Já, auðvitað. En jeg fór
ekki með það til hans fyrr en
seint í febrúar. Frjettirnar af
því að skipið væri týnt komu
áður en jeg losnaði úr hern-
um. Jeg flýtti mjer eins og jeg
gat til Grandy, strax og tæki-
færi gafst“. Hann brosti.
Hún fjekk hjartslátt. Brosið
var óttalegra en nokkuð af því
sem hann hafði sagt eða gert.
Hún sá að þessi maður hafði
sterkan persónuleika, og var
ákveðinn og þróttmikill. Og
hjer stóð hann og þóttist hafa
látið líf sitt og málefni snúast
um hana. Hún gat ekki sjeð
nokkra skynsamlega ástæðu
fyrir. þessu uppátæki.
„Jeg var viti mínu fjær. Jeg
gat ekki fundið þig. Sjáðu til,
Tyl, hvað gat jeg annað? Jeg
varð að fara til Grandy, vegna
þess að ef svo ólíklega vildi til
að þú kæmir aftur, þá mundir
þú láta hann vita. Og hlustaðu
nú á mig, elsku Tyl ....“.
„Jeg hef hlustað“, sagði Mat
hilda. Hún leit upp. „Jeg er
búin að heyra nóg“. Hún stóð
á fætur. „Jeg skil bara ekki
hvernig þjer hafið farið að því
að búa til þetta brjef“, sagði
hún, „en þetta er allt saman
uppspuni, samt sem áður“.
Eðlishvötin sagði henni að
halda áfram að mótmæla. „Og
mjer myndi þykja gaman að
sjá þennan mann, sem gaf okk
ur saman“.
Hann hafði virt hang fyrir
sjer með gaumgæfni.
ljet sjer hvergi bregða. „Á-
gætt“, sagði hann. „Við skul-
um láta serida5 f Arfstrtigúrinft ■ á
miMIIIIIIMIIIIIMIIIIIMIIIIIMIIMIMIIIIIIMMIIIMMIMIIIIIIIII?
járnbrautarstöðina. Við höfum
nógan tíma enn“.
Þjónustustúlka, sem þau
mættu frammi á ganginum

Lítla stúikan mé langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
16.
Tobba fannst all'taf vænt um, þegar Anna Soffía kom. Og
hún hjálpaði í raun og veru mikið til við að passa hann, svo
að mömmu Tobba fannst ekki síður vænt um, þegar litla
nágrannastúlkan kom í heimsókn. Hún var líka bóndakona
bauð henni góðan daginn og ' og var alltaf önnum kafin.
kallaði hana f-u H^ward. Mat- — Jeg segj þag satt, mælti Súsanna á Hól einu sinni. Jeg
hi da 'ima} eitthv'A á mótú vejt e^. j^vag þarnig ega jeg myndum gera, ef við hefðum
niðri hallaði sier yfir borðið þig ekki. Þu ert alveg ems og reglulega goð litil mamma, —
og sagði hlvleea: „Velkomnar Það er það sem þú ert. Tobbi litli heldur eins mikið eða
heim, frú Howard“. I meira upp á þig en mig, held jeg. Jeg hugsa bara að það sje
Frnneis leiddi hana vfir and þest ag gefa þjer hann.
Munnur Önnu Soffíu opnaðist. — Gefa mjer hann? Áttu
við að gefa mjer hann fyrir fult og alt.
Súsanna hló gletnislega. Þú þarft ekkert annað en fara
með Tobba einu sinni heim til þín og hafa hann fyrir þitt
ekki reið, þó að hann hefði á þarn_ jeg hugsa að þú viljir samþykkja það, ha? Viltu ekki
rjettu að standa.
dvrið. Hann herfði niður fyrir
sig og brosti Htið eitt. Brosið
var ekki beinlínis sieri hrós-
andi, heldur e;ns og hann væri
að vona að' hún væri honum
. „Þier hafði verið mjög ná-
kvæmur". sagði hún kulda-
lega. En hún var hrædd.
„Fitrum við að koma inn í
veitingasalinn eða í vínstof-
una“, sagði hann.
„Nei“, sa«ði hún. jeg vil
komast h.ieðan. Var þetta
prestur?“.
„Já, það var prestur, sem
gaf okkur saman“.
„Mig langar til að sjá hann“.
„Það er betra að jeg hringi
á undan“, sagði hann. Hann
gekk að simanum. Gólfið í and
dyrinu gekk í bylgjum undir
fótum hennar. — Hann gæti
aldrei mútað presti, hugsaði
hún.
7. KAFLI.
Þegar Grandy opnaði dyrn-
ar að skrifstofu sinni, sá Jane
frá borðinu þar sem hún sat,
yfir j hina stofuna, þar sem
Althea var að gera verkin.. —
Althea var í bláum samfestingi
úr einhverskonar silkiefni og
ljóst hár hennar var bundið
upp á höfuðið með bláum
borða. Hún var með hanska á
höndunum til að verja hend-
urnar. Það var sama hverju
hún klæddist hún var alltaf
vel til fara og allt virtist klæða
hana vel. Jane hugsaði með
sjer, þegar hún virti Altheu
fyrir sjer, þar sem hún hjelt
utan um kústskaftið. að þetta
gæti eins verið málverk eða
fallast á það?
Hún kreisti Tobba tunnukút svo fast, að hann æpti og
greip í fljettu hennar og togaði og togaði í fljettuna, þangað
til hún æpti líka, og varð að toga fljettuna út úr greipum
hans.
Þegar það var kominn tími til fyrir Önnu að fara heim,
sagði hún við Súsönnu. — Jæja, má jeg nú fara heim með
hann Tobba?
— Ja-a, kannski ekki nú í þetta skipti, svaraði Súsanna og
fór að hlæja. Þú ættir nú til dæmis að minnast á það við
hana mömmu þína fyrst. Ef til vill kærir hún sig ekkert um
svona feitabollu og hann Tobba.
Fæturnir á Önnu Soffíu dönsuðu alla leiðina heim. Að
mega eiga Tobba tunnukút, — að mega eiga hann allan og
fyrir fult og alt. — Að hugsa sjer annað eins.
En hún ætlaði ekki að segja mömmu sinni frá þessu strax.
Það átti að koma henni á óvart. Það þurfti heldur ekkert
að minnast á þetta við hana, því auðvitað yrði hún alveg
himinlifandi, þegar hún frjetti það. Nú var líka sumarfríinu
að ljúka. Bráðum átti skólinn að fara að byrja, og þá gæti
Tobbi orðið skemtileg afþreying fyrir mömmu. Hann var nú
orðinn nærri sjö mánaða gamall og gat sagt mad-mad, sem
átti að þýða mamma.

Harðbrjósta kaupmaður: — Nei,
enga víxla. Jeg myndi ekki skrifa á
vixil fyrir bróður minn.
Viðskiptavinurinn: — Hin. Þjer
þekkið fjölskyldu yðar auðvitað bet-
ur en jeg.
★
Huggun.
Listamaður (við vin sinn): Hugs-
uppstillt mynd. Althea gætti a5u £ier! Það eru til fit!’ sem *eð>
, . , ,, ,ast ekki að mvndunum mjnum.
þess alltaf að taka sig vel ut.
Vinurinn: — O, vor! 11 rólegur
vinur. Það eru til fífl, sem geðjast
að þeim.
Margur maðurinn stígur i fótinn
til þess eins að komast að raun um,
hafir engan legg til að
— Georg — þrumaði húi., þegar
hún fann óupptekna whiskyflösku
í farangri manns síns, sem \ar að
fara út i sveit til að skemmta sjer
yfir lielgina. — Hvað nieinarðu með
þessu?
— Þe —- þetta er allt í lagi, elsk-
an mín, — svaraði hann, — jeg tók
Og Grandy, hugsaði Jane,
alltaf í einhverjum leikrita-
hugleiðingum. Það var eins og
alltaf væri verið að taka kvik-
mynd af húsinu og þeim sem
í því voru. Til dæmis þegar|að hann
hann opnaði dyrnar, þó opnaði standa á.
hann þær ekki aðeins svo að
hann kæmist í gegn um þær,
heldi"- slengdi hann þeim upp
á gátt. Það varð að vera eitt-
hvað tilkomumikið við allar
hrevfingar hans.
„Mathilda er í New York“,
sagði hann hálfsyngjandi.
„Hún er komin til New l*ana nieð, til þess að hafa hana fyrir
York“. Það var eins og hann kertastiaka, þegar hún er orðin tóm.
j u
smjattaði á hverju orði. „Jeg w
rrjettir.
talaði við hana 1 simanum". i ... * *
TT . , , .1 nitstiori var eitt sinn spurður að
Hann gat lagt svo mikla til- j)vi af blaðamanni. hvað hann áliti
fmningu 1 rodd sma, að manni frjettir. Ritstjórinn svaraði: — Nú,
datt Ósjálfrátt í' hug að lofa ef hundur bítur mann, eru það engar
Alexander Graham Bell fyrir frjettir. en ef maður bítur hund eru
sína dásamlegu uppfinningu J)a^ frjettir.
og um leið lofsyngja alla þá I ★
ástúð, sem til var meðal mann ' ~ Það besta við nýja
Jtlann anna og sem þeir gatu bonð , ’ , * .
, * Á,° ° alltai nakvœmlega hvað hanu genr
hver tii annárs. næst
„Var Francis með henni“, I vinur: — Og hvað er það?
sagðr Adt'heai *Radd hennar. var ! Kaupmaður: Ekki neitt.»
Ráðvendni.
Dómarinn: — Svo að þjer brutust
inn í tóbaksbúðina aðeins til að fá
yður fimmtiu aura vindil. Eu hvað
voruð þjer þá að gera í peningaskáp-
inn?
Fanginn: — Jeg var að láta í
hann fimmtíu aurana.
★
Það er heppilegt, að nýtisku mál-
arar setja nöfnin sín á myndirnar,
sem þeir mála, það gerir það mögu-
legt að segja, hvað á að snúa upp og
hvað niður.
★
Því er haldið fram, að eitt sinn í
skóhlífnaslag hafi óður hundur kom-
ist inn í búðina, en að enginn hafi
tekið eftir návist hans,
★
Leigubílstjóri (við smánaðan elsk-
huga, sem nálgast hann í djúpi
örvæntingar sinnar) — Hvert herra?
Smánaði vlskhuginn: — Yfir mig.
pOsningasandur
frá Hvaleyri.
Skeljasandur, rauðamöl
og steypusandur.
Sírni: 9199 og 9091.
Guðmundur Magnússon.
A