Morgunblaðið - 08.03.1950, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 08.03.1950, Blaðsíða 14
MORGVNBLAÐIÐ Miðvikudagur 8. mars 1950, 14 >11111119111111 Framhaldssagan 55 BASTIONS-FOLKIÐ Eítir Margaret Ferguson IIIIIIIIIIM 1111111111111111111111111111111111 Var hún lík henni var það. ,,En en munaðarleys- * ángjahælið var ekki við Maid- enhead“. jú, húnl „En hún gleymdi einu“, sagði Catherina. ,,Og það var (að dóttir hennar gæti orðið lif- andi eftirmynd hennar þegar hún væri orðin fullorðin“. ,,Nei, auðvitað ekki, vina Kiín. Jeg skil svo ákaflega vel allan hugsanagang og tilfinn- > ingar þessarar stúlku. Hún vissi að Norwill Butler mundi ekki sleppa í þetta sinn. Julia Brent hafði verið frilla hans í fjögur ár, og hann átti barnið hennar. Ef til vill hefur hún ætlað að ná í rneiri peninga hjá honum. og hún hefur gripið til ein- hverra örþrifaráða. En hann var ekki maður, sem ljet auð- veldlega gabba sig. Hann fór aftur heim til hennar sama kvöldið og komst inn í íbúðina hennar og sló hana og barnið fiennar í rot“. Catherina bærði ekki á sjer, ,og Leah hristi öskuna af sígar- ettunni og hjelt áfram: „Anna Butler hlýtur að hafa vxtað hvað hafði skeð, áður en fiann var tekinn fastur, og hún hefur ekki getað horfst í augu við það sem koma skyldi. Jeg er viss um að það fyrsta, sem hún hugsaði um, var barnið. Það hlaut að vera einhver leið fcil þess að bjarga því frá öll- um þessum hryllingi og sora, og hún fann leiðina. Jeg held að hún hafi haldið áfram alla nóttina með .... barnið, og reynt að komast eins langt burtu og hún mögulega gat. — Húh skildi það eftir þar sem hún var viss um að einhver mundi finna það og sjeð mundi fyrir því. Hún gætti þess vel að ekkert benti til þess, hvaða barn þetta væri eða hvaðan það kæmi. Síðan hjelt hún aft- tir til London og til Maiden- head. Og hún var hreint ekki vitlaus, því að alla leiðina til baka, þegar hún gekk eftir ár- bakkanum, hjelt hún á í fang- inu samanvöfðu teppi, sem var að sjá alveg eins og sofandi bam. Það var gengið út frá því sem gefnu, þegar líkið var slætt upp úr ánni, að hún hefði stokkið út í með barnið í fang- inu. Hún vildi láta fólk halda það, og engum datt í hug að halda neitt annað. — Síst að nokkrum dytti í hug að setja það í samband við hana, þó að barn hafi fundist yfirgefið í smáþorpi margar mílur í burtu. Þú sjerð það, að hún hef- ur verið fastákveðin í einu, og það var, að barnið hennar skyldi aldrei vita, að faðir þess var hengdur fyrir sjerlega ó- geðslegt og hryllilegt morð“. Þetta gat eins verið Scott Tracy sjálfur, sem var að segja þessa sögu, hugsaði Catherina, í skipulagðri og vel undirbú- inni ræðu fyrir dómstólnum. — Frásögnin var svo látlaus og blátt áfram en gaf þó svo góða hugmynd um atburðina. Maður sá fyrir sjer ungu konuna, ör- væntingarfulla og flóttalega, ganga, að því er virtist, í hægð um sínum eftir árbakkanum með samanvafið teppið í fang- ínu. Ef betur hefði verið að gáð, hefði sjálfsagt mátt greina sigurbros undir niðri í svip „Catherina, þú verður að taka þessu skynsamlega11. Rödd Leah var dálítið hvöss. „Það er líka möguleiki á því að það sje hreinasta tilviljun, hvað þú ert lík henni og þetta sje algerlega rangt ályktað hjá Scott Tracy“. „Heldur þú það? Sagði hann ekkert fleira?“ „Ja .... það var eitt smá- vægilegt atriði, en getur þó ver ið nokkuð sannfærandi. Hann er ákaflega athugull maður og hann tók eftir því að annar þumalfingurinn á Önnu Butler var áberandi styttri en hinn“. Hún leit á hendur Catherinu, og Catherina mældi saman þumalfingurna. Þumalfingur- inn á vinstri hendi var töluvert vert styttri en sá á hægri hendi. ,,Og þó er þetta ekki full komin sönnun“, hjelt Leah á- fram. „En ef svo væri, að þetta hafi verið foreldrar þínir, Cat- herina, hvaða áhrif þyrfti það að hafa á þig? Þú ert eftir sem áður þú sjálf. Logan mundi ekki breyta þeirri ákvörðun sinni að vilja giftast þjer, og okkur mundi öllum þykja inni lega vænt um þig, eins og þú1 værir ein af okkar eigin fjöl- skyldu. Jeg vona að mjer hafi tekist að gera þjer það full- komlega Ijóst, því að mjer mundi ekki hafa dottið í hug að segja þjer þetta, ef jeg vissi ekki, að þú mundir skilja það“. „Jeg skil það“, sagði Cather- ina og setti á sig húfuna. „Þú hefir gert vel, Leah, að segja mjer þetta, og jeg er fegin því. Jeg verð að fara núna“. „Og þú verður að lofa mjer því að hugsa ekki meira um þetta“. Leah tók þjett um kalda hönd hennar. „Jeg sagði þjer þetta bara af því að jeg .... ja, jeg hjelt að þú hefðir áhuga á því, og þó ekki á per- sónulegan hátt. Þessar tvær manneskjur, sem eru dánar fyrir mörgum árum, snerta ekki þitt líf hið minnsta. — Heyrðu, gleymdu ekki gjöfinni þinni, vina mín“. „Ó, já“. Catherina leit á perlufestina á silkinu og lokaði öskjunni. „Hefir þú ekki ör- uggan skáp hjerna í húsinu? Heldurðu að þú mundir ekki vilja geyma hana fyrir mig þangað til á giftingardaginn? Jeg get hvergi geymt hana nógu vel heima, og jeg mundi vera hrædd um hana“. • „Jæja, ef þú vilt“. — Leah leit dálítið hvasslega á hana. „Kannske er öruggara að geyma hana hjer. Ætlarðu ekki að bíða þangað til Logan kemur heim?“ „Nei, jeg get það ekki. Það er svo margt sem jeg þarf að gera heima. Góða nótt, Leah“. „Góða nótt, vina mín, og komdu aftur á morgun, ef þú hefir tíma til þess. Jeg verð að fá að vita vissu mína, að þú ætlir að taka þessu skynsam- íegii.- En. jeg er, nú eiginlega viss um það, þó ekki sje nema vegna Logan“. „Já, jeg skal vera skynsöm. Jeg kem fljótlega“. Hún gekk yfir anddyrið og niður hlykkjóttan stíginn á milli hávaxinna trjánna. Það var farið að skyggja. — Hjer og þar mátti sjá stjörnu á himninum. Það var næstum orðið lygnt, en golan ljek blíð- lega um laufgaðar trjágreinarn ar. Norwill Butlar, fjölda-morð ingi, ruddi og níðingur, og að lokum hengdur í Wands- worth-fangelsinu. Anna Butl- ar, lítil og veikluleg, og hálf- geggiuð af ótta, hafði verið slædd upp úr Thames-ánni, votviðrasaman haustmorgun. Nú vissi hún hver.iir foreldrar hennar höfðu verið. Hún vissi núna hvers konar blóð rann í æðum hennar og hverskonar eiginleika hún hafði hlotið að erfðum í vöggugjöf. Norwill Butlar hafði verið farandsali, spjátrungslegur í klæðaburði, með stóran áberandi steinhring á vinstri hendi og hárið sleikt aftur og gljáandi af hárolíu. — Anna Butlar hafði verið hug- laus og lítilsigld búðarstúlka, sem þvældist út í vitleysu með honum og var ekki nógu hug- rökk til að standa augliti til auglitis við afleiðingarnar ein. Hún hafð kosið að giftast hon- um og sætta sig við eymd og vesaldóm. Og hún hafði ekki verið nógu hugrökk til að taka því óumflýjanlega, en bar barnið sitt í ókunnugt hjerað þar sem ókunnugir mundu taka við því, og valdi síðan sjálfri sjer útgöngu með' því að drekkja sjer í ánni. Catherina mundi alla söguna greinilega núna, og jafnvel meira en Leah hafði sagt henni. Hún hafði les ið um málaferlin gegn Butlar í bók, sem Maitlands-hjónin áttu. Skyldu þau hafa haft nokkra hugmynd um þetta, þegar þau völdu hana af börn- unum á munaðarleysingjahæl- inu? Nei, það var ábyggilegt að þau höfðu það ekki. Scott Tracy var eini maðurinn í heim inum, sem hafði tekist að draga upp þessa hræðilegu mynd. Það var svalt uppi á klett- unum. Grasið gekk í bylgjum fyrir golúnni, og hvítu öldu- topparnir dönsuðu eins og aft- urgöngur eftir hljómfalli vinds ins. Máfarnir voru gengnir til náða. Hún tók af sjer húfuna, lagð- ist niður og grúfði andlitið nið- ur í grasið. Henni var svo und- arlega heitt í framan og henni fannst þægilegt að þrýsta and- litinu niður í kalt, döggvott grasið, en þegar hún lokaði augunum sá hún fyrir sjer svarta þúst dingla niður úr löngu reipi. Henni fannst gras- ið bylgjast yfir sig í mjúkum, dimmum öldum og það var saltbragð í munninum á henni. Hún skildi svo margt núna, sem henni hafði áður verið ó- skiljanlegt í sambandi við sjálfa sig. Hvað hún hafði oft verið skjótráð og fljót til að stökkva upp á nef sjer. Hún Drekakeppnin. Eftir F. BARON / 8. Kóngurinn var alveg steinhissa yfir þessari beiðni. Hann beygði sig niður og tók upp kórónuna, sem hann hafði misst. — Ef satt skal segja, hjer, stamaði hann út úr sjer. —■ Jeg hef ekki reina reynslu í að berjast við risa, hvað þá við sæslöngur og aðra álíka óvætti. Þess vegna neita jeg algjör- lega að.... Æ! Hann hafði ekki ætlað sjer að segja Æ, en rak upp þetta óp vegna þess, að kisa hafði klórað hann á fótleggjunum. — Kóngurinn ætlaði að segja, að hann geti ekki með nokkru móti neitað beiðni yðar, sagði Mjöll og hneygði sig virðuíega fyrir framan hásætin. Og svo hvæsti hún til konungsins: — Rólegur. Ef þú neitar þessu, þá setja þau ólyfjan í sjóinn og við örukknum þá bæði. — Þakka þjer fyrir, sögðu bæði kóngssonurinn og kóngs- dóttirin og brostu til kóngsins. Svo hjelt kóngssonurinn áfram: — Við höfum búið þjer veislu og þegar henni lýkur, get- urðu farið út og drepið ófreskjuna. Nú komu inn í salinn fjöldamargir sæbúar, þeir báru krystalskálar og silfurbikara. Skálarnar og bikararnir voru fullir af margskonar einkennilegum rjettum og drykkjum og konungi leist ekki á blikuna, því að svona mat hafði hann aldrei fyrr bragðað á. En svo kom að síðustu ein hafmey inn með fulla körfu af banönum. — Þetta líkar mjer, sagði kóngurinn. — Það var líka komið með þessa banana sjerstaklega handa þjer. Þegar stormarnir geysa, þá sökkva mörg skip jog við hljótum farminn. Við eigum nú sem stendur fullar ' birgðaskemmur af banönum. Okkur finnst þeir líka vera góðir. Sækóngsdóttirin tók einn banana, fletti af honum hýðinu og kónginum til mikillar undrunar tók hún hýðið og kastaði því aftur fyrir sig. Þá synti smáfiskur einn skyndilega inn vim gluggann og gleypti það. — Það eru víst alveg sjerstakir siðir með þessari sæmanna- þjóð að kasta bananahýðinu í allar áttir, hugsaði kóngurinn. Ef jeg vil vera kurteis, þá verð jeg vist að gera alveg eins og þau. Hún: „Er hann ekki ttngdur þjer með giftingu á einhvern hátt?“ Hann: „Jú, hann giftist unnustu minrti.“ „Elvað er það fyrsta, sem þjer ger- ið þegar þjer hreinsið byssuna yðar?“ spurði liðsforinginn. „Lít á númerið á henni?“, svar- aði hermaðurinn. „Hvað meinið þjer með því?“ „Að vera viss um að jeg sje ekki að hreinsa byssu fyrir einhvem ann- an.“ ★ Verksmiðjustjóri var að ganga um í verksmiðjunni og mætti þar svein- staula nokkrum: „Hvað er þetta, af hverju ert þú hjer? Rak jeg þig ekki i gær?“ spurði verksmiðjustjórinn. ,Jú, og þú verður að gera það aft- ur,“ var svarið. „Jeg mundi ekki helminginn af romsunni, þegar jeg ,kom heim og ætlaði að fara að segja pabba frá henni.“ ★ Banki er staður, þar sem þjer er lánuð regnhlíf i góðu veðri og beðið um hana aftur, um leið og það byrj- ar að rigna. ★ Prestur (um leið og óvinur hans ekur framhjá á fleygiferð): „Satan nær honum bráðum.“ Stúlka: „Hann verður þá að hafa skrambi góðan bil.“ ★ „Jeg er búinn að sjá mikið af Eng- landi núna,“ sagði Ameríkumaður- inn, „og hvergi hefi jeg rekist á eins sniðuga „bisnismenn“ eins og þá sem við höfum í Ameríku.“ „Nei“, svaraði Englendingurinn, „við geymum þá tegund bak við jára grindur í þessu landi.“ ★ „Nýi sjúklingurinn á stofu 38 er mjög laglegur," sagði hjúkrunarnem- inn. „Já, hann er það,“ samsinnti yfir- hjúkrunarkonan, „en þú skalt ekki þvo lionum i framan. Það eru þegar fjórir húkrunarnemar búnir að gera í morgun.“ imiiiiiiiiiiiiiiiiiiii 11111111111111111111111111111111111111111111119 | Uppboð | \ Opinbert uppboð verður haldið | E hjá áhaldahúsi bæjarins við 5 | Skúlatún fimmtudaginn 9. þ.m. = i kl. 1,30 e.h. : Seldar verða eftir kröfu toll- | | stjórans í Revkjavík, eftirtaldar | Í bifreiðir: R—299, R—439, R— 1 i 476, R—1181, R—1502, R—1668 | | R—1692, R—2011, R—2091, | I R—2440, R—3038, R—3161, í í R—3363, R—3386, R—3551, | Í R—4632, R—4754, R—4869, I i R—4916, R—4969, R—5576, | í R—5855 og R—6007. | Greiðsla fari fram við ham- § i arshögg. | Borgarfógetinn ! í Keykjavík. iiniiiiiitiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii llllllllllllllllill.... Næturakslurssími B.S.R. er 1720

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.