Morgunblaðið - 21.11.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 21. nóv. 1950.
Framhaldssagon 94
FRÖ MIKE
Eftir Nancy og Benedict Freedman

Hann var einn eins og hann
hafði verið áður en hann fann
góðvild og ást Oh-Be-Joyful.
Barnið teygði sig á eftir hon-
um en litli lófin greip í tómt.
Jeg sneri mjer að Mike. Qh-
Be-Joyful, stúlkan í svörtu
sokkunum, sem sat stolt á svip
t hegningarklefanum. Jeg sá
hana fyrir mjer er hún hló. —
Mjer fannst jeg aftur heyra
söguna um Fleet Foot, og mjer
fannst jeg einnig heyra hana
kjassa við Mary Aroon á hinu
hýða Indíánamáli.
Mike kraup niður og horfði
alvarlegur á svip á kringluleití
andlit barnsins. „Hún er falleg
lítil stdlka“. Hann settí fing-
urinn undir höku hennar og
hakan hristist til. Mike glotti.
„Halló, Kathy“. Hann veifaði
til mín. „Við getum ekki haft
hjer tvær með nafninu Kathy.
Það er best að kalla hana
Kate“.
Kate. Þetta dökka Indíána-
barn átti sama nafn og jeg, ef
til vill einnig sömu örlög að
einhverju leyti. „Þú hefir ver-
ið mjer betri en systir“, hafði
Oh-Be-Joyful sagt um mig, —
Og barnið hennar var tengdara
mjer en systur mínar. Jeg
muldraði nafnið „Kate“ fyrir
munni mjer. Jeg sá hana fyrir
mjer, beygja sig yfir barnið
sitt og hugsa um mig um Ieið
og hún hvíslaði nafn mitt.
„Mike“, sagði jeg. „Það er
svo undarlegt .... og mig lang
ar helst til að gráta. En hvað
þýðir það?“
„Það er Iíkt“, sagði Mike. —
„Barnið heitir Kate og þú Kat-
herine og það virðist rjett að
þú skyldir hafa tekið við
henni“.
Jeg vissi hvað hann átti »nð
með því að segja að það væri
líkfc. En því er ekki hægt að
lýsa með orðum, þó maður
vissi af því hvar sem var og
fyndi til þess. Ef reynt var að
tala um það var ekkert hægt
að segja annað en hversdags-
lega hluti um það, eins og vatn
er alltaf vatn og laufblöð eru
alltaf laufblöð. En það hafði
þó sína þýðingu. Það var hægt
að líkja atburðunum við fólkið
sem fyrir þeim varð. AUt sitt
líf hafði Oh-Be-Joyful haft
ríka tilfinningu, þráð af öllu
hjarta hamingju, sem móðir
mín sagði að væri inkennandi
fyrir þá „sem eiga stutta dvöl
í þessum heimi“. Einhvem ann
an dag mundi jeg vafalaust
hlægja að þessu og líta á það
sem hjátrú, en í dag, þegar jeg
horfði á barn Oh-Be-Joyful í
örmum Mikes, þá sá jeg lík-
inguna.
Yfir öllu lá feldur Norðurs-
ins. Yið vorum nálarnar stutt-
ar og langar og vegir okkar
teygðu sig í allar áttir, skærir
og skuggalegir: Oh-Be-Jo.yfi.I
var hjer fædd og elskaði
Norðrðið vegna þess að það
v?ir heimili hennar; Constanee
sém kom hingað vegna þess að
hún fann engan betri sfcað,
vegna þess að hún var að byrja
nýtt líf; og jeg — jeg hafði
komið og haft þá trú að jeg
gæti sjálf kosið mjer þann stað
á jörðinni sem jeg vildi lifa á
en jeg var knýtt Norðrinu engu
slakari böndum en hinir. Þeir
tímar voru að jeg hafði reynt
að hlaupa á b»ott. Mjer hafði
allt í einu fundist allt hjer
vera of stórt. Hinar snöggu
breytingar: veturinn, kaldur
og hvítur, hinn kaldasti og
hvítasti; sumarið og norðurljós
in leifttruðu á himnum. — Jeg
hafði reynt að flýja eins og frú
Neilson, sem hafði farið aftur
til New York, eða frú Marlin,
sem varð vitskert.
En þegar jeg yfirgaf Mike,
yfirgaf jeg sjálfi mig, jeg yfir
gaf þá Katherine Mary, sem
Norðrið hafði skapað. Jeg var
hluti af Crouard Sarah hafði
hjúkrað mjer; jeg hafði hjúkr
að Randy. Constance hafði gert
að fötum mínum; jeg hafði gerfc
við skyrtu McTavish. Oh-Be-
Joyful hafði annast um og elsk
að börn mín og nú var það mitt
að elska og sjá um hennar barn.
„Það er undarlegt“, sagði
jeg, „en ástin á umhverfinu
verður að myndast í hug hvers
einstaklings á sama hátt og ö)l
önnur ást“.
I „Annt þú því í raun og veru,
Kathy?“ sagði Mike lágri
og hjelt áfram að leika við
Indíánabarnið. „Þú hefir att
erfiða daga hjer og ekki alltaf
skemmtilega, og ef til vill verð
ur framtíðin þannig líka“.
„Jeg vil enga breytingu, ef
við fáum að vera saman“. Jeg
hreyfði mig ekki. Jeg var of
ástfanginn til þess að geta
snert hann eða jafnvel norft á
hann.
1 „Mike, mjer er innanbrjósts
núna, eins og þegar jeg var
barn og át allan páskakandís-
inn áður en systur mínar vókn-
uðu. Jeg hefi hjer allt. — O?
hugsaðu svo um Jonathan cg
tómleika lífs hans“.
„Hann eignaðist það, sem
hann óskaði og á ennþá hluta
þess. Og þannig var einnig um
Oh-Be-Joyful“.
„En aðeins stuttan tíma**.
„Þau nutu þess bæði og það
er mikilsverðast!“
Mike teygði sig upp og ljet
mig setjast á gólfið við hlið
sjer. Kate. Hann tók utan um
okkur báðar.
„Enn eru það minningarnar
sem taka hug minn allan. Það
erekki langt síðan við vorum
éin líka“.
Tvíburarnir urðu upp til
handa og fóta morguninn eftir
þegar þeir komust að því, að
þeir höfðu eignast systir. Við
sögðum þeim að þeir mættu
halda upp á daginn á hvern
hátt sem þeir vildu. Það reynd
ist samkomulag um það. Dög-
um saman höfðu þeir þrábeð- 1
ið Mike að fara út með þeim
á sleða.
Mike hló. „Jæja, Kathy,
klæddu þau þá. Jeg verð fyrir
utan“. Og hann þrammaði út
til að gera eitthvað sem levsa
þurfti af hendi.
Þegar jeg hafði lokið við að
klæða tvíburana, sendi jeg þá
út meðan jeg dúðaði barnið og
klæddi sjálfa mig.
Þetta var yndislegur vetrar-
dagur, bjartur, þurr og kaldur,
en þó var sólskin. Þegar jeg
kom út var Mike að lagfæra
sleðann okkar. Jeg hjelt hann
hefði brennt hann eða "ifið
hann sundur, en auðsýnilegd
hafði hann aðeins verið falinn,
ef til vill undir eldiviðarhlað-
anum. Hann var að bera á skíð
in og bursta af þeim hið sjö
ára gamla rið. Tvíburarnir voru
önnum kafnir að hjálpa til. —
Mike leit til mín og sagði: —
„Jeg kom auga á hann fyrir
nokkrum dögum og jeg bjóst
við að þau mundu hafa mikið
gaman af“. Jeg brosti til hans.
„Allir upp á sleðann!“ Það
varð mikill hamagangur, og
fleiri handleggir og fætur, en
i jeg hjelt að við ættum yfir að
ráða öll saman.
Mike hjelt upp í vindinn. Það
var dásamtlegt að horfa á
hann stika á hvítri fannbretð-
unni og jeg var ánægð — aftur
aftur á sleðanum og varð að
gæta þess að börnin fjellu ekki
af.
Þetta var töfrandi skip. Við
sigldum á frosnu hafi. George
var skipherrann og hrópaði
skipanir sínar til Connie, sem
endurtók þær inn í skóginn og
upp til skýjanna.
„Nógu heitt?“ spurði Mike,
þegar við vorum komin upp
á brún hæðarinnar.
1 1 „Já“.
Tvíburarnir toguðu í hann,
og vildu fá hann í snjókast, en
hann horfði enn á mig og vivt
Jeg heyndi að skýra það fyr
ist ekki ánægður á svip.
ir honum. „Það stingur mig
dálítið11.
„Hvað stingur þig?“ spurði
Connie. „Prjónn?“
„Nei“, sagði jeg. „Hvað jeg
er hamingjusöm“.
i ENDIR.
MnMKIHMHHIMHMMl
1
Hákon Hákonarson
21.
Jeg settist á stein og byrjaði að velta kringumstæðunum
fvrir mjer. Allt, sem jeg átti, voru tötralegu fötin mín og
ein ostruskel. Mig hafði rekið á land á auðri og ófrjósamri
ey-------. En var þetta þá ey? Og ef svo var, var hún
þá eins gróðurlaus og jeg ímyndaði mjer?
Jeg komst að þeirri niðurstöðu, að það væri best að
reyna að komast að því, sem fyrst, og lagði af stað í rann-
sóknarferð. Jeg gekk lengi, lengi og sá ekkert nema nakifi
fjall, sem ekki eitt einasta trje eða runni greri á. Sólin
skein beint fyrir ofan höfuðið á mjer, og brátt var jeg orð-
inn svo þyrstur, svangur og þreyttur, að jeg gat með naum-
indum dregist áfram.” %
í órafjarlægð, að því er mjer virtist, kom jeg auga á eitt-
hvað, sem líktist trje, og bak við það gnæfðu háir, skörð-
óttir fjallatindar við himin. En nú var jeg orðin svo þreytt-
ur, að jeg gat ekki gengið lengra, og hugsaði bara, að jeg
yrði að reyna að komast heim aftur. Heim — það var stað-
urinn, þar sem mig hafði rekið á land, og þar sem jeg hafði
fundið ostrurnar. Ef þetta var í raun og veru trje, sem jeg
hafði sjeð, voru þar að öllum líkindum fleiri en þetta eina.
Það gaf mjer ofurhtla von, og jeg ákvað að fara og athuga
þetta betur daginn eftir.
Niðri á ströndinni fann jeg enn nokkrar ostrur, og þegar
jeg var búinn að borða þær, leið mjer miklu betur.
En þegar mjer datt í hug, að nóttin væri í nánd, fór skelf-
ingarhrollur um mig. Það gátu verið villidýr hjerna á eynni
og jeg hafði ekkert vopn. Með hverju átti jeg að verja mig?
Jeg varð að finna mjer einhvern stað til þess að sofa á,
en fyrst og fremst varð jeg að finna mjer einhverskonar
vopn. Jeg gekk niður í fjöruna og tók að róta þar í spýtna-
rekaldinu, og þar sá jeg átta tommu skipsnagla.
Ef til vill var hægt að nota hann. Jeg tók hann upp og
rótaði í fjörunni, þangað til jeg fann spýtu, sem virtist vera
hentug sem skaft. Til allrar hamingju var gat í gegnura
hana á öðrum endanum. Jeg ýtti naglanum þar í gegn og
festi hann með dálitlum sundurröktum kaðalspotta, sem jeg
batt hann fastan með. Þetta var býsna frumstætt vopn og
líktist mest einhverskonar haka, en jeg gat notað það til
þess að verjast með ef til slíkt kæmi.
Þegar jeg var búinn að þessu, dró jeg kaðal í gegnura
hringinn á trjehleranum og dró hann upp að klettaskoru,
sem jeg hafði tekið eftir fyrr um daginn. Jeg hafði hann
QfílfixT nrru&UfiJLArJuJ^Ásru^
MIIIIIIIIMIlMMtMMMMMMMMMIMMMMMMIItlKMHMMMIIf

Fótsnyrting
| (ViSurkennd af danska Lækna- ;
sambandinu).
Pósthússtraeti 13.
Sími 7394 I
Ásta Johngen
...............
iKAUPI GULL I
OG SILFL'R
hæsta verði.
j
: Sigurþár, Hafnarstræti 4. j
Samkvæmt siðum Hollywood, fóru
rithöfxmdurinn Lewis Browne og kon
an hans, eftir að þau voru skilin að
borði og sæng, saman í samkvæmi,
og hlustuðu þar á tilkynninguna um
skilnað sinni i útvarpinu. Leopold
Stokowski var einn af gestunum og
sagði hann við Browne- „Mjer finnst
það mjög óviðeigandi, að þið skuluð
skemmta ykkur svona vel. Við konan
mín vorum að minnsta kosti svo hátt
vís, að við rifumst, þegar við skild-
um.“
★
Charles Coghlan leikari var jafn
þekktur fyrir það, hve hann var fljót
ur að snúa sig út úr vandræðum og
fyrir það, hve vænt honum þótti um
kvenþjóðina. Dag nokkum fór konan
hans að heiman ’ stutta skemmtiferð,
og hún var tæplega komin út úr hús-
inu en Coghlan bauð ungri og fallegri
stúlku heim til sín til miðdegisverðar.
Frú Coghlan hafði gleymt einhverju
mikilsverðu, o gsneri heimleiðis til
að ná í það, og kom alveg hæfilega
til þess að sjá manninn sinn hjálpa
ungu stúlkunni út úr bílnum. Caghl-
an brá ekki hið minnsta, heldur
kynnti konuiuar tvær með mikilli
hæversku. Þær horfðu orðlausar hvor
é aðra, en Coghlan sagði: „Þar sem
jeg veit, að þið tvær hafið svo mikið
að segja hvor við aðra, ætla jeg að
biðja ykkur að afsaka mig.“
Að svo búnu tók hann ofan, steig
inn í vagninn xg ók burtu.
★
Þegar Cato eldri var búinn að
missa konu sína, kvæntist hann ungri
konu. Sonur hans kom til hans og
sagði: „Faðir minn, é hvem hátt
hefi jeg móðgað þig, að þú skulir
koma með stjúpmóðir inn á þetta
heimili?"
„Þú hefir alls ekki móðgað mig,
sonur“, svaraði gamli maðurinn,
„þvert á móti Hkar mjer svo vel við
þig að jeg hefi ekkert ó móti því, aS
eignast fleiri slíka.“
Eleanore Duse, leikkonan fræga
bauðst eitt sinn til þess að gæta eins
árs gamals bams, á meðan foreldrar
þess, sem voru vinir hennar, færu í
gönguferð.
„Hvað ætlarðu að gera, ef hún fer
að gráta?“ spurðu þau.
„Gera! Jeg ætla að syngja fyrir
hana“, sagði Duse. „Jeg kann heil-
mikið til þess að skemmta börnum.“
Þegar foreldramir komu ti! baka,
fundu þau bamið sitjandi rólega £
rúmi únu og stara eins og dáleitt á
sófann — og þar lá leikkonan mikla
með lokuð augu og opinn munni,
háhrjótandi. Hún opnaði augun hægt.
„Uss“, sagði hún. „Ef jeg hætti £
sekúndu, fer hún að gráta. Jeg er
búin að syngja fyrir hansa, dansa
fyrir nana, jeg ljek allan „Paolyo
og Franseca'* fyrir hana, og hún há-
grjet. En hrotur! Þær eru að hennar
hæfi.“
•MMMMMIllMIIIIMIIfllllMMfMIMlMMMMM*l HlllflWllMMt Q9
íbúð
Maðpr i góðri atvinnu óskar eftir |
2—3. herbergjum og eldhúsi. |
Fátt i heimili. Uppl. í sima |
2520' kl. 5—7 i kvöld.
• MlllMlllllMMIMfllllMMMMIIM
IMIMMIIM9