Morgunblaðið - 29.06.1951, Blaðsíða 10

MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 29. júní 1951
r 10
1 Framhaldssagan 32
ERFÐASKRAIN
Skáldsaga eftir Neliu Gardner White
Jæja, hvað á jeg nú að gera,
hugsaði Webster. Á jeg að fylgja
Miröndu heim? Á jeg að óska
Francis til hamingju? Eða á jeg
að láta þau í friði? Já, jeg læt
þau í friði. Það kjósa þau sjálf-
sagt. Þrátt fyrir allt, er þetta
einkamál.
Hann sá hvar frú Lord stóð og
hann sá að Francis ætlaði að
ganga til hennar, en það var eins
og hún sæi hann ekki. Hún gekk
beint fram að dyrunum án þess
að líta til hægri eða vinstri og
hvarf út. Miranda hikaði við
dyrnar, leit á Francis, eins og
hana langaði til að segja eitt-
hvað við hann, en fór síðan út
á- eftir móður sinni.
„Jæja, Francis“, sagði Burrell.
„Á jeg að óska þjer til ham-
ingju?“.
„Já, endilega". sagði Francis.
„Þetta er merkisdagur í ævi
jninni". Svo fór hann líka.
„Jeg er feginn að jeg er ekki
í hans sporum“, sagði Burrell.
„Jeg veit ekki“, sagði Webster.
„Jeg held að jeg hefði ekkert á
móti því að iikjast Francis, Burr-
ell“.
„Jeg hef sjaldan sjeð svo
kuldalega framkomu“.
„Hvaða vitleysa. Þú veist að
þer þykir vænt um hann. Þjer
líkar það bara ekki þegar hann
hagar sjer ekki eins og þú hefðir
best hugsað þjer“.
Burrell gekk álútur út á göt-
una við hlið Websters. „Já, mjer
hefur alltaf þótt vænt um hann
.... jeg hef verið hreykinn af
honum .... þangað til núna“.
„Haltu áfram að láta þjer
þykja vænt um hann. Nú þarf
hann á því að halda".
I „En mjer þykir ennþá vænna
1 um Mary“, sagði. hann. „Þvílík
niðurlæging".
„Já, það var hræðílegt".
„Og 'gert aðeins t-il að krækja
í skítná peninga".
„Peningarnir eru ekki skítnir“.
„Þeir geta ekki verið annað,
þegar þeir verða svo dýrkeyptir“.
Burrell fór heim, en Webster
fór á skrifstofuna. Frank Lord og
kona hans sátu þar og biðu hans.
„Mjer ferst það aídrei vel að
bíðjast afsökunar", sagði Frank
Lord, „en jeg verð að viðurkenna
að jeg hef hagað mjer eins og
fífl í þessu máli, og jeg vildi
bara segja það“.
„Nei, það held jeg ekki ....
þegar á það er litið að þjer áttuð
ekki upptökin".
„En jeg vissi sannieikann í
málinu. Jeg vissi það frá byrjun“.
„Jeg skil ekki hveinig þjer átt-
uð að geta vitað það. Þjer höfðuð
sannarelga rjett til að gera kröfu.
Meiri rjett til þess en jeg bjóst
við“.
„Nei, þegar allt er tekið til
greina, þá hafði jeg það ekki. Það
var ekki Thorne, sem móðir mín
vijdi hitta í verksmiðjunni. En
jeg hugsaði sem svo....“.
„Jeg veit. Þier hugsuðuð sem
svo að þjer þyrftuð á peningun-
um að halda. Þjer hugsuðuð um
hve konan yðar þarf að vinna
mikið og um uppskurðinn og allt
sem mundi vera hægt að gera
fyrir Chris. Og þjer hjelduð að
konan yðar álasaði yður fyrir að
reyna ekki. Það eina, sem er víta-
vert við framkomu yðar er að
þjer treystuð ekki konu yðar.
Mjer finnst þjer hefðuð átt að
vita betur .... jeg er ekki að
prjedika. Það er svo margt, sem
jeg vissi heldur ekki. Og það var
mjer að kenna að yður var flækt
inn í þetla. Og nú fáið þjer ekki
einu sinni peningana eða að
minnsta kosti eru ekki líkur til
þess“.
„Við getum fengið lánaða pen-
Í mga fyrir upþskurðinn", sagði
| Jennie. „Við höfum alltáf komist
§ af“-
* >.Þið getið fengið lán hjá mjer.
jg Jeg á nokkur hurjdr
* banka“, sagði Webster.
Jennie. „Þjer hafið verið okkur
mjög góður. Jæja, við skulum
koma núna, Frank. Jeg vil ekki
vera burtu lengur en nauðsyn
er“. En það var eins og hún hefði
akki sagt allt, sem hana langaði
til að segja.
þEn Webster sagði það óafvit-
andi fyrir hana. „Gallinn er að-
úns sá, frú Lord, að það er ekki
hægt að strika yfir það, sem gert
er. Þegar traustið bregst eða þeg-
ar orð eru sögð, sem ekki eiga
að segjast, þá er ekki hægt að
taka þau aftur. Það er margt,
sem hefur breytst og við getum
ekkert við því gert. Jeg veit það
að mkmsa kosti ekki“.
Það mátti lesa það úr svip
Frank Lord að hann vissi að þetta
var satt, en hann elskaði konu
sína. Þetta mundi loða við þau
alla þeirra ævi og þau gætu ekk-
ert við því gert. Þau höfðu íjat’-
lægst hvort annað um tíma, en það
var ekki vegna peninganna, held-
ur vegna þess að traustið hafði
brugðist.
„Mig langaði til að segja henni
hve leitt mjer fannst þetta“, sagð1'
Jennie. „Það var svo miklu erfið-
ara fyrir hana en nokkurt okkar“.
„Jeg veit ekki“, sagði Webster.
„Það var auðvitað nógu slæmt ..
jeg vona að jeg megi koma og
heimsækja ykkur annað slagið.
Mig langar til þess“.
„Já, sannarlega", sagði Frank.
Eftir hádegið, hringdi frú Bur-
rell og sagði að maður hennar
væri lasinn. Það væri ekki alvar-
legt, en hann yrði að liggja í rúm-
inu í nokkra daga.
Og hvað nú? Hvað átti að taka
við. Þessu var lokið. Eftir hverju
var að bíða? Það var ekki hægt
að gera neinum meira illt, en kom-
ið var.
En, jú. Það var meira í vænd-
um. Webster ætlaði einmitt að fara
að loka skrifstofunni, þegar sím-
inn hringdi.
„Ö, Burrell .... Burrell“, hróp-
aði Miranda.
„Þetta er John Webster. Hvað
er að? Burrell er veikur“.
„Ó, viltu koma? Jeg næ ekki í
lækninn. Jeg verð að ná í lækni",
„Jeg skal ná í hann“,
Hann hljóp frakkalaus og ber-
höfðaður niður til Bell læknis.
„Það hefur eitthvað komið fyr-
ir hjá Lordfólkinu. Þjer verðið að
koma strax. Gregory er ekki við“.
„Jeg er hættur að starfa", muldr
aði Bell.
„Þjer verðið að koma samt. Þjer
hljótið að vita hvað á að gera. Jeg
veit ekki hvað er að“.
Hann gat ekki gengið eins hægt
og Bell en var kominn löngu á
undan honum að hliðinu fyrir
framan Lordliúsið og beið hans
þar.
Miranda opnaði dyrnar áður cn
þeir höfðu hringt bjöllunni.
„Guði sje lof“, sagði hún. „Flýt-
ið ykkur. Jeg held að hann sje
dáinn“.
Jú, Francis. Lord hafði gert til-
raun til að ráða sig af dögum.
Hann hafði tekið stóran skammt
af svefnpillum og lá eins .og liðið
lík ofan á rúminu. Nóttin var eins
og marti’öð en hann dó ekki. Eng-
um datt í hug matur. Hver stund-
in leið af annarri. Þau gengu til
skiptist með Francis fram og at't-
ur eftir gólfinu. Webster var að
gefast upp af þreytu cn hann
hætti ekki. Ekki heldur læknirinn,
Miranda cða frú Lord.
Einu sinni settist Webster í
efsta þrepið í anddyrinu og frú
Lord settist við hlið hans. Hún
hallaði höfðinu við handriðið, r.n
Webster tók utan um hana og Ijet
hana hvíla höfuðið við öxl sjer,
eins og hún væri hans eigin móðir.
Það var aðeins þreytan sem olli
því að hann gerði það.
„Beynið að hvíla yður“, sagoi
hann, blíðlega.
„Já, jeg er þreytt“, sagði hún.
Hún sat góða stund og hreifði
Isig ekki.
Loksins sagði hann. „Frú LorcU
.... þ.ier vitið að Francis vildi
aðeins að yður þætti nógu vænt
um hann til þess að segja honum
, það. Hann kærði sig ekki um pen-
ingana .... ekki fyrir sjálfan sig
.... kannske fyrir yður og Mir-
öndu. Hann hjelt að yður stæði á
sama um hann“.
„Stæði á sama um hann?“ sagði
hún. „Stæði á sama um hann?“
|Hún stóð upp og fór inn í her-
bergið til Francis.
Um miðja nóttina sátu þau öll
við borðið í eldhúsinu og drukku
kaffi. Francis var náfölur og tek-
inn í andliti cn hann drakk lika
kaffi. Svart sterkt kaffi. Bell
læknir studdi olnboganum fram á
borðið eins og hann sæti við sitt
feigið hlaðna skrifborð.
I „Börnin góð ... .“, sagði Mary
Lord skyndilega, en þagnaði aft-
ur. p
Miranda rjetti fram hendiíiá..og
lagði hana á handlegg móður sinn-
ar. „Þú þarft ekki að tala núna“.
„Jú, jeg verð að tala. Og ein-
mitt núna“, sagði Mary Lord.
„Þetta virðist allt vera rhjer að
kenna. Jeg verð að segja ykkur í
dálítið og jeg verð að gera það
núna. Við höfum talaá of lítið j
saman .... og þess vegna hefur
þetta skeð. Franeis . ...", hún
þagnaði snöggvast cn hjelt svo
áfram. „Jeg hugsaði um framtíð-
ina og um það hve litla peninga
\,Þakka yður
ARNALESBOK
f}TÍr“, sagði
UPPREISN I AFRIKU
EFTIR J. BOSTOCK
3
„Ljónið“ öslaði áfram upp ’eftir grugfugu fljótinu. Þannig
sigldu þeir nær allan daginn og var ferðaíagið heldur tilbreyt-
ingalaust fyrstu 50 km. Robert beið þess með óþreyju að komast
suður í Osarisland og taka til að glíma vi&Bawali svertingjahöfð-
ingja. En þeir virtust aldrei ætla að komast þangað, fyrir augum
bar stöðugt sama tilbreytingaleysið, gruggugt fljótið og grænrt
skógarveggurinn.
Og Robert Merrill tottaði pípuna sína, geispaði áf leiðindum
Pg horfði á nokkra krókódíla, sem lágu í sólbaði meðfram fljót-
inu. Hjer virtist aldrei gerast neitt spennandi.
— Herra, var kallað.
— Það var Abikou foringi svertingjanna, scm kallaði og
Merrill horfði þangað sem Abikou benti. Reykjarstrókur stóð
þar upp í loftið um það bil kílómeters vegalengd frá þeim.
— Þetta er ekkert merkilegt, muldraði Merrill. Þarna býr
. Sikandi og hann er að baka í dag, fyrst það rýkur svona úr
strompinum hans.
Cadbury’s
C O C O A :
s ú k k ulaðiduft :
■
H. B E N E DIKT S S O N & C O. ! í. f '
H A F X A R H V O L L. R E Y K.J A V í K
Astarsaya
Tatjana
=r komin í bókaverslanir.
Þetta er spennandi og sjer
;tæð ástalífssaga ungrar
jtúlku. Berorð og sönn
lýsing.
Takið hana með yður í
sumarfríið og lesið hana.
Kostar aðeins 25 krónur.
Fæst í öllum bókaversl-
unum.
SHELJL X-IOO
hefyr forustuna!
mm
Vinsældir SHELL X-100
víða um heim sanna yfir-
burði hennar fram yfir aðrar
bifreiðaolíur.
SHELL X-100 heldur forustunni!

i| xj

Sd.p. ~S>Let( á Sólandi
MIMUM

I