Morgunblaðið - 12.12.1951, Blaðsíða 14

t
j 14 '• \
MORGVNBLAÐÍ9
Miðvikudagur 12. des. 1951' ^
nmnininv
Framhaldssagan 20
mvnninii iinrnrnimnm
Herberglð á arinari hæð
Skáldsaga eftir MILDRID DAVIS
„Ég er að merkja við hverjir
koma í brúðkaupið“, sagði Hilda.
„Svarið kom síðast frá þér“.
„Já, brúðkaupið“. Helen sett-
ist á milli Francis og Doru og lét
eiginmanni sínum eftir legubekk-
inn á móti. „Ég þurfti eiginlega
ekki að svara skriflega. Þið viss-
uð að ég mundi koma“.
Weymuller kom hljóðlega inn
■og setti bakka með glösum og ís-
molum á borðið. Svo gekk hann
hljóðlega út aftur.
„Eg verð að fara inn í bæinn
á morgun og fá mér nýjan kjól
fyrir brúðkaupið", sagði Helen.
„Heltu í glas fyrir mig, Francis.
Ég hef ákveðið að vera ennþá
glæsilegri en brúðurin. Ég sá ein-
mitt kjól....“
„Manstu eftir svarta kjólnum
með klaufunum?" spurði eigin-
maður hennar. „Hann mundi
klæða þig vel. Hann var eitthvað
svo skuggalegur og dularfullur".
Hann talaði með tilgerðarlegum
enskum framburði. Hár hans ang
aði af dýrindis ilmvötnum og
fötin voru eftir nýjustu tízku.
„Hvers vegna klæða konur sig
alltaf í svart á veturna, eins og
þær séu í sorg“, sagði Francis.
„Þú átt einmitt að klæða þig i
sterka liti, Helen“.
Helen virtist ekki heyra til
hans. Hún sneri sér hægt að eig-
inmanni sínum og hvessti á hann
augun, eins og snákur, sem er
tilbúinn til höggs.
Weymuller kom inn aftur og
tilkynnti komu herra Gledhills.
Helen gaf þjóninum engan
gaum, en sagði á milli saman-
bitinni tanna: „Og þú hefðir átt
að kaupa þér þann bláa. Hann
var fallegur og kvenlegur og
hæfði þér vel“.
Dora stóð á fætur. „Vísaðu hon
um inn, Weymuller". Þjónninn
hikaði snöggvast á meðan hann
renndi augunum yfir stofuna, en
fór síðan.
Það varð þögn. Spencer hafði
hlegið stuttlega við, en ekki svar-
að konu sinni. Hann hafði ekki
einu sinni roðnað. Hilda braut
saman blöðin fyrir framan sig og
Dora rétti glös á milli.
„Góða kvöldið", sagði Chris
Gledhill. Hann settist niður við
hliðina á frú Corwith og néri sam
an höndunum. Hann tók ekki eft-
ir neinu óvenjulegu.
„Sæll vertu, Chris“, sagði Dora
og rétti honum glas. Hann leit
undrandi á hana, en tók við glas-
inu. „Er eitthvað athugavert við
mig?“ spurði hann. „Er það eng-
um vafa undirorpið að ég þarf á
hressingu að halda?“
„Þetta er gestrisni Corwiths-
fólksins“, sagði Franeis. „Þau
koma til móts við alla gesti með
glas. Ef gesturinn getur tekið við
glasinu, þá má hann koma inn“.
Hilda stundi við og stóð á fæt-
ur. „Allir koma af þeim sem boð-
ið var nema sautján".
„Þú mátt ekki halda brúðkaup
of oft, Dora“, sagði Francis. „Það
er allt of mikið lagt á Hildu“.
„Þér væri ekki nóg að eiga eina
konu allt lífið, Francis", sagði
Helen og horfði fast á hann. Hún
var búin að gleyma eiginmanni
BÍnum.
„Ég sagði ekkert um eina konu.
Ég var að tala um eiginkonu“.
Francis og Helen héldu uppi
samræðunum og hin hlustuðu. —
Eftir dálitla stund stóð Spencer
upp og settist hjá frú Corwith og
Chris. Dora fylgdi honum brátt.
Hilda sat ein eftir. Hún horfði
í eldinn í arninum og heyrði brot
úr samtali Helen og Francis.
Hilda lokaði augunum og lét
sig síga lengra aftur á bak í púð-
unum. Hún teygði fæturna fram
á gólfið. Hún tók ekki eftir því
þegar Helen og Francis fóru inn
í músík-herbergið.
Hún hrökk upp við hvellan
hlátur og leit upp. Chris hallaði
sér upp við arinhilluna og horfði
glettnislega á hana.
„Þú ert eins og brúðá, liða-
piótalaus brúða“.
Hilda néri augun hálf skömm-
ustulega yfir því að hafa sofnað
innan um fólkið. Hún rétti úr
sér og krosslagði fætur. „Gerðu
svo vel að fá þér sæti“, sagði hún
og klappaði á legubekkinn við
hlið sér, eins og hún væri í vand-
ræðum með hendurnar á sér.
En Chris tók ekki eftir því.
Hilda horfði á hann taka upp
litla postulínsköttinn af arinhill-
unni og handleika hann. En þeg-
ar hann fann að Hilda horfði á
hann, flýtti hann sér að setja
hann frá sér aftur, og settist nið-
ur. „Hún fleygði aldrei þessum
ketti“, sagði hann.
Hilda néri saman höndunum.
„Nei“, sagði hún.
„Mér datt aldrei í hug að hún
mundi geyma svona lengi svona
ómerkilegan hlut. Hún hefur átt
hann núna í fjórtán ár“.
Hún svaraði ekki. Hann hall-
aði sér fram á borðið, hellti í
tvö glös og rétti henni annað.
„Hvernig líður henni?“ spurði
hann og leit u.ndan um leið.
„Hún er eins“.
„Er henni sama um hávaðann?"
Hann kinkaði kolli í áttina að
músík-herberginu, þar sem Fran-
cis og Helen voru að spila á píanó
og syngja.
Hilda jánkaði því.
Síðan varð löng þögn. Handan
úr stofunni heyrðist hvellur hlát-
ur Doru og Spencer sagði eitt-
hvað um tígrisdýr og svarta
bletti. Svo lækkuðu raddir þeirra
aftur og urðu að lágu muldri.
Chris saup á glasinu og sneri
því milli fingra sér.
„Það var markaðsdagur sem
greifafrú County hélt“, sagði
Chris, eins og hann væri að tala
við sjálfan sig. „Mamma lofaði
mér að komameð til að sjá verð-
launadýrin. Ég man að krakkarn
ir héngu allir í kring um leik-
fangaborðið og ég fór þangað til
að sjá hvað þau væru að horfa
á. Það var lítill api og maður-
inn lét hann klifra upp streng.
Ég bað mömmú um að gefa mér
peninga“.
Chris saup aftur á glasinu ann-
ars hugar og hélt svo áfram.
„Þá tók ég eftir kettinum. Það
var blár postulínsköttur. Jafnvel
þá minntu augun í honum mig á
Kitten. Þess vegna ákvað ég að
kaupa hann handa henni“. Hann
hló við. „Jú, henni þótti vænt
um hann.
Hilda sat hreyfingarlaus.
„Hvers vegna heldur þú að hún
hafi átt hann svona lengi?“ spurði
Chris án þess að líta upp.
Þð varð augnabliks þögn. Þeg-
ar Hilda svaraði var rödd hennar
undarlega hvöss.
„Það var fyrsta gjöfin, sem hún
fékk frá karlmanni", segir hún.
Hún hendir gaman að því“.
Hún sá hvernig axlir hans sigu
og glampinn hvarf úr augum
hans.
„Chris, hvers vegna býður þú
mér út?“
Spurningin kom honum að ó-
vörum. Hann leit undrandi á
hana. Daufur roði færðist upp
vanga hans. Hann setti glasið á
borðið og tók upp pípuna. „Hvers
konar spurning er nú þetta?“
„Eiginlega er það ekki spurn-
ing“. Hún krosslagði hendur.
„Ég veit svarið. Þú gafst mér
aldrei minnstu gaum nema þegar
Kitten var ekki til staðar. Þú
hefur verið einn í hópnum meðal
aðdáenda hennar allt frá því að
hún fór að ganga. Þú bauðst
henni út með þér hvað eftir ann-
að, enda þótt hún neitaði oft. Og
þegar hún neitaði, þá bauðstu
mér“. Hún horfði beint í augu
hans. „Nú ætlar þú að bjóða mér
út þangað til hún getur komið
aftur. Er það ekki rétt, Chris?“
Hann stakk pípunni upp í sig,
en gelymdi að kveikja í henni.
Þegar hann svaraði ekki, hall-
aði hún sér fram, svo að hún gat
horft beint framan í hann. „Það
hefur aldrei átt sér stað nein
rómantík á milli okkar, Chris.
Mér er sama þó að þú segir það.
Ég vil vita það“.
„Eg .... ég .... mér þykir það
mjög leitt.... “
„Það er þá satt“, sagði hún,
þegar hún sá fát hans.
Hann velti pípunni milli handa
sér. Loks kinkaði hann kolli án
þess að líta upp.
ARNALKBOlf
'ins
Ævintýri IVtikka li:
Andinn I turninnm
Eítir Andrew Gladwin
19.
varlega við, — að það er eitthvað grunsamlegt, sem hefur
verið að gerast hér. Það er víst rétt að ég fari og segi lög-
reglunni frá þessu.
— Nei, ekki gera það, sagði Mikki, en svo þagnaði hann
skyndilega, því að hann mundi eftir því að lögreglulið þorps-
ins var allt saman komið í einni dyflissu kastalans og skreið
þar um gólfið á fjórum fótum undir álögum andans. Þeir
! gátu víst heldur lítið aðhafzt eins og á stóð eða hjálpað til.
Kaspar frá Bagdað reis á fætur, þegar póstmaðurinn skip-
aði honum svo. Hann stóð með spenntar greipar í þögulli
lotningu fyrir framan póstmanninn. Það var þögn um stund.
Svo sagði andinn: — En hvað þessir nýýju rauðu stríðsvagn-
ar Ósreks eru dásamlegir. Segðu mér, ó, þú voldugi liðs-
maður hans, er það töfraafl, sem dregur þá áfram, það eru
engir hestar spenntir fyrir þá.
I — Já, fyrst þú spyrð, sagði póstmaðurinn góðlátlega. —
Það er í rauninni nokkurskonar töfrafl. Að minnsta kosti
skil ég það ekki sjálfur fyllilega. En svo mikið veit ég þó,
að þessi stríðsvagn eins og þú kallar það, gengur fyrir
þrjátíu hestöflum.
| Augun á Kaspar spenntust upp af undrun, þegar hann
Iheyrði þetta.
I — Þrjátíu hestar? — Svo sannarlega er Ósrekur prins af
Gur miklu voidugri en ég gat ímyndað mér og hinir frægu
( rauðu stríðsvagnar hans jafnvel hraðari og ægilegri en ég
hélt. Ó, hlýð á mál mitt, þú sem keyrir áfram þrjátíu ósýni-
legú hestá; ét þú'ekur vaghi þínum. Ég sver það, að ég skal
sölubúða:
Samkvæmt samkomulagi við Verzl-
unarmannafélag Reykjavíkur verða
sölubúðir vorar opnar um jól og nýár
1951, sem hér segir:
Laugardaginn
Fimmfudaginn
Fösfudaginn
Laugardaginn
15. des. opið til kl. 22.00
20. des. opiö fil kl. 19.00
21. des. opið iil kl. 19.00
22. des. opið fil kl. 24.00
24. des. opið fii kl. 14.00
27, , des, . opnaðkl.1 lOárd.
31. des. opið iii kl. 14.00
Miðvikudaginn 2. janúar lokað all-
an daginn vegna vörutalningar.
Alla aðra daga verða sölubúðir vor-
ar opnar á venjulegum tíma.
Félag blómaverzlana
Félag búsáhaida- og járnvirukaupmanna
Félag ísð. békaverzlana
Félag kjöiverzlana
Félag leikfangasala !
Félag maivörukaupmanna
Félag raftækjasala
Félag iébaks- og sælgæfisverzlana
Félag vefnaöarvörukaupmanna
SkókaupmannafélagiÖ j
Kaupfélag Reykjavíkur og nágrennis
Kaupmannafélag HafnarfjarÖar
Kaupfélag Hafnfiröinga
i
3
■i
:
■JUÖÍW*
Dívanor
Höfum fyrirliggjandi divana i 3 stærðum:
75 cm. breiðir á kr. 550,00.
90 cm. breiðir á kr. 650,00.
100 cm. breiðir á kr. 750,00.
Tekið á móti pöntunum í síma 6450 , '1
Sent til kaupcnda.
VINNUHEIMILÍÐ AÐ REYKJALUNDI
m :
i 1