Morgunblaðið - 16.03.1952, Blaðsíða 14

MORGZJNBLAÐiB
í 1*
Sunnudagur 16. marz 1952
Framhaldssagan 33
„Líkið?“ Stoneman lokaði aug
unum snöggvast. „Er hún dáin?“
„Já“, sagði Mark. „Við verðum
yfirheyrð í dag“.
„Vesalings stúlkan". Stone-
man virtist ekki sjá glasið sem
Mark hafði sett fyrir hann. „Veit
nokkur hvað hún var að vilja
út í þetta veður“.
„Ég veit það að minnsta kosti
ekki“, Mark tók eftir því að hljóð
in, ofan af loftinu voru hætt.
„Hún verður að koma niður“.
„Já, í þetta sinn verður hún að
koma niður .... Bíðum við,
hvaða hljóð var þetta?“
Mark leit út um gluggann.
„Það er kominn bíll hér upp
að húsinu. Það munu vera lög-
reglustjórinn og fylgdarliðið.
yfirheyrslurnar byrja þá núna“.
Mark opnaði dyrnar og Wilcox
gekk inn. Hann reyndi að sýnast
rólegur, því hann var ákveðinn
í því að láta ekki á því bera að
ef þetta var morð, þáf var það
fyrsta morðmálið hans. Hann gaf
Amos fyrirskipanir í fyrirmann-
legum tón.
Amos fór til að sækja Violet og
Perrin, og Mark fór upp til að
segja Morey að hann og kona
hans ættu að koma niður.
Morey stóð á ganginum uppi
á loftinu fyrir utan herbergi
konu sinnar.
„Hún sendi mig burt“, sagði
hann. „Og nú hefur hún læst
dyrunum. Ég get ekki komið
henni í skilning um að hún á að
koma niður. Wilcox skilur það
sjálfsagt ekki“.
„Nei, það gerir hann ekki“,
sagði Mark. „Hann sendi mig upp
til að sækja ykkur bæði“.
„Hvað á ég að gera. Ég sagði
henni jafnvel hvað hún ætti að
segja....“.
„Þér hafið ekkert leyfi til að
segja henni hvað hún á að segja.
Þér skuluð fara niður í borðstof-
una og ég skal sjá hvað ég get
gert“.
Hann beið þangað til Morey
hvarf niður tröppurnar og barði
að dyrum. „Frú Morey? Þetta er
Mark East. Ég þarf ekki að koma
inn. Mig langar bara til að tala
wið yður“.____________________
Hann beið. Dyrnar opnuðust
og hún kom í gættina. Það var
ekki hægt að sjá nokkra angist
á íandliti hennar. Það var eins
tómt og sviplaust eins og höggv-
ið í marmara. Hann varð næst-
um fyrir vonbrigðum og ósjálf
rátt datt honum í hug að ástæð-
an fyrir því að hún hafði verið
að gráta, hefði tæpast verið aÞ
varslegs eðlis.
Hann átti bágt með að trúa
því að þetta væri sama konan
sesm hafði hlaupið fáklædd og
skelfd út í snjóinn af því hún
hafði verið hrædd um að barn-
inu hennar væri kalt. En þetta
v$r samt sama konan. .... Og
þégar hún hafði fengið fréttir
af því að herbergisþerna henn-
ar, sem hafði stjanað við hana,
var dáin, þá hafði hún gefið sér
títna til að mála á sér varirnar
og nú stóð hún íyrir framan
hpnn með bros á vör og hallaði
sér upp að dyrastafnum, rétt
eins og hann væri kominn íil
að færa henni blóm.
Skyndilega varð honum Ijóst,
að hún var sterkari en hann, en
hann yissi ekki í hverju það
lá. „Ég bið yður afsökunar",
Igði hann, „en ég hélt að ég
eti ef til vill hjálpað yður. Þér
rðist þó ekki þurfa á því að
klda. En þér vertðið að koma
|ður“. ' 'b*1” ■"
um. Morey fékk mig loksins til
þess“.
„Ef svo er, bið ég afsökunar
á ónæðinu".
Allt í einu tók hann eftir því
að tvö stór tár runnu niður vanga
hennar. Hún lokaði augunum.
Meðaumkunin vaknaði aftur
með honum. „Ég er hættur að
skilja nokkuð af því sem fer
fram í þessu húsi“, sagði hann.
„Ég heyrði að þér voruð að gráta
fyrir skömmu síðan. Ég hélt að
það væri ef til vill vegna Florrie
en svo þegar þér opnuðuð dyrn-
ar, þá sýndist mér....“.
„Eg græt vegna Florrie". Hún
tók báðum höndunum fyrir and-
lit sér. Honum hafði sýnzt hún
halda á vasaklút, en nú sá hann
að hendur hennar voru reifaðar.
Vasaklút hafði verið um báða
úlnliðina.
Hún fýlgdi augnaráði hans.
„Ég bít neglurnar af mér“, sagði
hún. „Þegar ég hugsa .... þá
bít ég neglurnar. Þess vegna er
bundið um þær. Það er alveg
satt“. Hún rétti fram hendurn-
ar eins og barn. „Anne gerir það
líka. Ég er að reyna að vera
henni til fyrirmyndar. Þess vegna
hef ég bundið um þær‘..
Hann svaraði engu.
„Ég var að gráta áðan“, sagði
hún. „Mér þykir leitt ef þér hafið
heyrt það. En fréttin um það,
hvernig farið hafði fyrir Florrie
var mér um megn“.
„Við skulum ekki tala um
það“, sagði hann. „Wilcox verð-
ur ekki lengi að yfirheyra okk-
ur. Þér verðið bara að koma nið
ur, þegar hann gerir boð eftir
yður“.
Hvað hafði hann haft upp úr
þessu? Ekkert. Nákvæmlega
ekkert. Hann hafði íhugað sér
það fyrir fram að taka eftir hönd
unum á henni, því hann hafði
tekið eftir því áður að þær voru
sterklegar. En hún var auðsjáan-
lega veik, Hún gat ekki hafa gert
það. —
Þegar hann var kominn hálfa
leið niður tröppurnar, datt hon-
um í hug, hvort hún hefði ef til
vill stutt sig við dyrakarminn
vegna þess að hún var hrædd um
að detta. Nei, tæplega. Þegar
hann kom inn í borðstofuna, var
Violet þar fyrir, ásamt Perrin og
iVforey.
„Frú Morey kemur þegar kall-
að verður i hana“, sagði hann.
„Getið þér ekki beðið þá að
vera varkárir við hana“, spurði
Morey.
„Getið þér ekki beðið þá um
það sjálfur?" sagði Mark. „Ég er
ókunnugur hérna og því undir
grun“.
Morey sneri sér að Violet. —
„Getið þér hert upp hugann og
hitað handa okkur kaffi. Það dug
ar víst ekki að fá sér wiský til
hressingar. Þá finna þeir lyktina
og halda að maður sé að reyna
að drekkja samvizkunni“.
Violet fór út. „Hvar eru börn-
in?“ spurði Mark.
„Perrin fór með þær niður í
eldhús og þær sitja þar og eru að
klippa bréfmyndir ásamt einum
af mönnum Wilcox".
Eftir nokkrar minútur kom
Stoneman yfir anddyrið og gekk
til þeirra. „Þeir eru ekki erfiðir
viðureignar“, sagði hann. Amos
stóð í dyrunum að baki hans. —
Hann gaf Morey merki um að
koma.
Violet kom inn með stóra kaffi
könnu. Morey hellti sér í bolla
og fór með hann inn.
Brátt kom Morey út úr stof-
unni og gekk beint upp á loftið.
Perrin fór næst inn. Síðan Vio-
let. Hvorugt þeirra var inni leng
ur en þrjár mínútur.
Svo kom Laura Morey gang-
andi hægt niður tröppurnar og
hvarf inn í stofuna. Mark sá
snöggvast náfölt andlit hennar.
„Ég á líklega að fá að verða
síðastur", sagði Mark við Violet.
Hún hafði ekki sagt eitt orð síð-
an hún kom út úr stofunni og nú
kinkaði hún þegjandi kolli.
„Farðu og sæktu börnin, Vio-
ARNALESBOK
jXlorgmtblaBsins ‘
ÆVINTYRI MIKKA V.
Brottnumdna prinsessan
Eftir Andrew Gladwyn
2.
þó notaleg kyrrð skógarins. Mikki naut þess af innsta hjarta-
grunni að vera í skóginum. Honum fannst skógurinn alltaf
vera svo blæfagur og tilbrigðaríkur. En nú varð skógurinn
þéttari og dimmari. Sólargeislarnir smugu niður á milli
trjánna og voru eins og hvítar rákir en trjálaufið myndaði
grænan bakgrunn. Og svo voru ótal flugur og fuglar, sem
rétt brá fyrir í geislunum, en hurfu svo jafn skyndilega inn í
skógarþykknið og sáust ekki meir, — en þá komu bara aðrir
í staðinn. Marglit fiðrildin flögruðu til og frá, en í dimmum
skúmaskotum hreiðraði kóngulóin um sig og spann vef sinn
af ákefð og starfsgleði.
Allt í einu nam Mikki staðar og skimaði í kringum sig. Á
risastóru eikartré við hlið stígsins skammt framundan hon-
um hékk stórt spj ald, sem á var málað stórum stöfum þessi
orð: — Snúðu við!
— Jæja, þá, hugsaði Mikki. Hvað skyldi þetta eiginlega
eiga að þýða? — Hann hikdði andartak, en nú var forvitni
hans vöknuð og hann hélt áfram, en þó með gætni.
Nokkrum metrum undan var annað spjald og á því stóð:
— Varaðu þig! Mikki leit í kringum sig, en allt var hljótt
og kyrrt í grænum skóginum. Hann hélt áfram, en þó hæg- 1
ar, og kom að þriðja spjaldinu sem á stóð:
— Varúð! — og síðan að þýí fjórða: — Hættu!! — og loks
að því fimmta: — Þú hefur vjerið aðv^raður!!! k
»milii trjámia• fytír \ íjfamabl *
STÚDENTARÁÐ HÁSKÓLA ÍSLANDS:
Kvöldvaka
í SJÁLFSTÆÐISHÚSINU í KVÖLD KL. 20,30.
DAGSKRÁ:
1. Norskt stúdentalíf: Ivar Orgland, cand.
philol.
2. Tvísöngur: Árni Gunnlaugsson, stud. jur.
og Bogi Melstað, stud. med.
3. Quo vadis? Eftirhermu og gamanþáttur.
Nokkrir stúdentar frá M. R. 1951 flytja.
4. Sigfús Halldórsson leikur og syngur frum-
samin lög.
5. Spurningaþáttur. GuSmundur Arnlaugs-
son, stjórnar. Spumingum svara: Björn
Sigfússon, Halldór Halldórsson, Niels P.
Dungal og Ólafur Bjömsson.
Aðgöngumiðar verða seldir í Sjálfstæðishúsinu í dag kl.
15—17. — Pantanir sækist fyrir kl. 16.
STÚDENTARÁÐ
Reykjavlk. 12. desember 1950.
Skyrtugerðin h.f.,
Reykjavlk.
Samkvæmt viðtali er ég átti við yður, i»á er ég sagði v
yður frá athygli peirri, sem skyrtur yðar -ESTRELLA-
vöktu í Danmörku. er mér ljúft að gefa yður pað skrif-'
legt.
Sumarið 1949 dvaldi ég viðsvegar I Danmðrku, um nokk-
urra mánaða skeið. Hafði ég meðferðis nokkrar skyrtur
frá yður. og vöktu pær mjög víða athygli fólks fyrir
sérstaklega gott snið, gæði og vandaðan frágang.
í tveimur pvottahúsum, öðru í Fredricia, hinu i Kaup-
mannahöfn, gerðu forstjórarnir boð fyrir mig, er ég
sótti pvott minn og spurðu hvaðan ég væri. Ég sagði
peim pað. Síöan var rætt um Island á víð og dreif.
Að lokum spurðu peir hvaðan pessar tilteknu skyrtur
væru. Ég tjáði peim að pær væru saumaöar á tslandi.
Þeim pótti pað mjög merkilegt að við skyldura hafa svo
vandaða framleiðslu, og spurðu hvort ekki myndi vera
hægt að fá keyptar svona skyrtur frá íslandi. Taldi
ég pess lítil likindi,
Forstjóri pvottahússins í Fredricia. sem einnig átti
verkstæði , sem saumaði skyrtur, vildi fá eina skyrtuna,
svo að hann gæti tekið snið af henni. En pað var ekki
hægt par sem ég var á fðrum til Vestur-Jótlands.
1
Ég gladdist mjög yfir pessu lofi og áliti a pessari <
framleiðslu okkar, en var pó ekkert undrandi yfir
pví, par sem ég hef altaf talið skyrtur frá yður,
pær næst beztu, sem ég hefi notað og á ég par við
hina heimspekktu tegund -Van Heusen.. svo pér raegið
vel una sama'nburðinum.
Virðingarfyllst.

r" ‘ #
i, ■ w,-
Eldavéiafenglar
eru nú fyrirliggjandi. Eins og áður seljum vi'5 eldavéla-
tengla til rafvirkjameistara og raftækjaverzlana með
heildsöluvcrði.
H.í RAFMAGN
t 4 - ■ C t 3 II 1.1
«« »<■•*»» •*»***««
:;.i. i Vestur£ö|u .14) —* Sími.4005 t ,. >
««»x»»4»»| «•••« • V»Vf>V»»r4'^FY?»«M4«£'’i¥tf4M»»'lj*