Morgunblaðið - 01.10.1953, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIB
Fimmtudagur 1. okt. 1953
f * s iUÐURRÍKJAFÚLKII - 1
! SKÁLDSAGA EFTIR EDNU LEE
Framhaldssagan 47
kom inn sá ég hvar Mady sat
raunamædd á stól, augu hennar .
litu á mig þurr en örvæntingin '
skein út úr þeim. Cade lá á ein-
hverju fleti úti í horninu, og
virtist vera sofandi, en hann
stundi kvalarfullum stunum. —
Skyrtan hans var rifin á brjóst- j
inu og þar sást í blóðugt sár,
éins og eftir svipuhögg. |
„Hver hefur verið hér að
verki, Mady?“ spurði ég. „E.t.v.'
Dude?“ j
Hún kinkaði kolli. „Hann
barði Cade með leðurbeltinu
eínu“. j
Eg fór til hennar, kraup á
kné, tók yfir um axlir hennar og
sagði: „Ég skal lofa þér því,
Mady litla, að þetta kemur aldrei
fyrir aftur“. Ég fann hvernig |
hún róaðist við komu mína. —
„Heyrðu Mady mín“, ég reyndi
að sjá framan í hana, en hún
grúfði sig niður, „líður þér eitt-
hvað illa, vina mín?“
Það var eins og flóðgátt opn-
aðist við spurningu mína. Mady
litla tók litlu höndunum fyrir
andlit sitt og hágrét. Litlar og
horaðar axlir hennar hrisstust
af ekkasogunum. Eftir skamma
stund tók hún hendurnar frá
ándlitinu, þurrkaði af sér tárin
með pilsfaldi sínum. „Dude er
farinn“, sagði hún. I
„Nú skulið þið, þú og Cade
litli, koma heim með mér. Held-
urðu að ykkur muni líka að búa
hjá mér?“
! Hún hugsaði sig vandlega um.
„Jú, það væri skemmtilegt að
búa hjá þér, en við Cade verðum
að komast niður í verksmiðjurn-
ar til þess að vinna“.
„Nei, vina mín. Þið eigið ekki
áð vinna lengur. Nú eigið þið
bara að vera börnin mín. Ég
lofaði henni móður ykkar að ég
skyldi sjá um að ykkur liði vel.
Hingað til hef ég ekki staðið við
það loforð mitt, en upp frá þessu
ætla ég að hugsa um ykkur“.
Seinna, — þegar ég horfði á
Andrés leika sér við Cade og
Mady, flaug mér í hug hve hann
mundi verða börnum sínum góð-
ur faðir. Hann var nú orðinn vel-
þekktur meðeigandi fyrirtækis-
ins og allir, sem til hans þekktu
virtu hann. Hann var nú í þann-
ig stöðu að eiginlega vantaði
ekkert nema eiginkonu og
börn, en í svipinn vissi ég ekki
til þess að hann ætti vingott við
neinar stúlkur.
Einn sunnudag færði ég í tal
við Andrés um hugmyndirnar,
sem ég hafði um kvonfang hans.
Hann kvaðst aftur á móti efast
um að hann kvæntist nokkurn
tíman.
Ég tók einlæglega um hendi
hans.
„Andrés, mér finnst það óbæri
leg tilhugsun. Það mundi vera
sóun á dásamlegum eiginmanni
og faðir“.
Hann tók um hendi mína. —
„Meinarðu þetta virkilega?"
spurði hann með rólegri rödd.
Ég sagði honum að ég meinti
þetta af öllu hjarta. Ég sagði
honum að það væri ekkert til í
heiminum sem gleddi mig meira
en að hann hitti einhverja fall-
ega og góða stúlku, sem hann
myndi kvænast.
Hann dró hendur sínar hægt
að sér, neri þeim saman og
starði á gólfið góða stund. En þá
leit hann allt í einu á mig. „Þú
skalt ekki hafa áhyggjur út af
mér“, sagði hann. „Ég er nefni-
lega búinn að hitta þá réttu fyrir
lifandis löngu“.
Er ég leit í hin staðföstu bláu
augu hans vissi ég við hvað
hann átti, ég hafði vitað þetta —
t t •
datt mér í hug — lengi, þó ég
hefði ekki gert mér grein fyrir
þvi.
„Já“, sagði hann hæglátlega,
„það er hið leynda ástarævin-
týri mitt“. Hann brosti hryggur
í bragði. „Og það hefur eiginlega
verið meiri leynd yfir því, held-
ur en almennt gerizt, því stúlkan
veit ekkert um tilfinningar mín-
ar. í hvert skipti, sem ég ætlaði
að segja henni frá þeim, kom
eitthvað í veg fyrir það. En áður
en ég hafði fengið tækifæri til
þess að segja henni frá tilfinn-
ingum mínum tilkynnti hún mér
að hún hefði í hyggju að giftast
öðrum manni“.
Ég hugsaði aftur til þess tíma.
„Og ég, sem var svo áköf að
segja þér frá því“, sagði ég
hrygg í bragði.
„Auðvitað áttir þú að vera
það“, sagði hann, „ég var vinur
þinn“.
„Já, svo sannarlega varstu vin
ur minn“, sagði ég, „meira að
segja bezti vinur minn. Mér þyk-
ir vænzt um ykkur Mitty af öll-
um sem ég þekki“.
Hann brosti. „Það er, ekki
amarlegur félagsskapur".
Daginn sem síðasta hönd var
lögð á nýja skólahúsið fór ég
þangað sem það stóð milli
tveggja hávaxinna furutrjáa og
virti það ánægð fyrir mér. Þetta
var einföld bygging, en sólin
glampaði á ný málaða veggina
og ég hugsaði með sjálfri mér að
þessi leið, sem ég hafði valið
mér í sambandi við verksmiðj-
una og verkafólkið þar, væri
vafalaust heppileg..
Verksmiðjuþorpið var orðið
hið vistlegasta, húsin öll nýmál-
uð og grasfletirnir fallega græn-
ir og ræktarlegir. Dag nokkurn
hringdi blaðamaður frá Atlanta
Journal og spurði hvort hann
gæti ekki fengið leyfi til þess
að skoða endurbæturnar og vildi
hann fá viðtal við mig út af
þeim. Hann sagði mér að honum
skildisf að ég færi nýjar og góð-
ar leiðir í baðmullarverksmiðju-
málum þjóðarinnar.
Þegar blaðamaðurinn kom
spurði hann mig spjörunum úr
og ég sýndi honum verksmiðju-
þorpið og nýja skólahúsið.
A sunnudagsmorgninum vakn-
aði ég við að Mitty kom inn til
mín með Atlanta Journalinn
undir hendinni.
„Eins og ég hef alltaf sagt“,
sagði hún með ánægðri rödd,
„frá því að þú varst lítil telpa,
þá myndir þú einhvern tímann
fá tækifæri til þess að verða
mikil manneskja“. I
Hún opnaði dagblaðið og inni
í blaðinu var löng grein um verk
smiðjuna og mig. j
Þetta var löng og greinargóð
grein, og hann hafði ekki rang-
fært neinar af þeim upplýsing- ;
um, sem ég hafði gefið honum.
Mér fannst svörin, sem ég hafði
gefið honum við spurningum
hans svo gáfuleg, að ég átti bágt
með að trúa því að ég hefði gef-
ið honum þau. Setningin „Frú
Carrebee er ein af hinum fallegu
og fluggáfuðu ungu konum í
Atlanta, sem fær að njóta sín og
nær undraverðum árangri í
1 þeirri atvinnugrein, sem hún hef ,
Uppreasnin á Pintu
Eftir Tojo
25
Sér til mikillar gleði sá hann, að hurðin að ganginum,
sem lá niður í íbúðir yfirmannanna, var opin. Hann gat ekki
betur séð en allir yfirmennirnir væru samankomnir
uppi á dekki.
An þess að hugsa um þá hættu, sem hann var kominn í,
snaraði hann sér niður um stigann. Hurðin að skipstjóra-
herberginu var opin og þangað hljóp hann rakleitt. ;
Allt var á tjá og tundri í herberginu. Vinir hans láu enn
bundnir á gólfinu. Hann hljóp þegar til þeirra og leysti af
þeim böndin. Mennirnir voru alllerkaðir eftir að hafa legið
bundnir á gólfinu í heilan sólarhring og voru því töluvert
miður sín fyrst í stað.
Þegar þeir höfðu áttað sig, bentu þeir á skotfæraskápinn,
sem stóð enn opinn upp á gátt. Skipstjórinn hafði bersýnilega
ekki gefið sér tíma til að loka honum. J
James var um það bil að komast að skápnum, þegar hann
varð þess var, að einhver var að koma niður stigann. Hann
hafði þó tíma til að ná einni byssu, en því næst földu þeir
félagar sig bak við hurðina. 1
Þeir höfðu ekki beðið lengi, þegar höfuð birtist í gættinni.
Maðurinn reyndist vera matsveinninn. Hann læddist mjög
hljóðlega inn í herbergið. |
Allt í einu varð hann mannanna var og ætlaði þá að hlaupa
út, en þá .var gripið sterklega í hann. — Annar hásetanna
batt hann vandlega og stakk tusku upp í hann, svo að hann
gæti ekki gefið frá sér hljóð.
Þeir gengu síðan að skotfæraskápnum og tóku þar allar
byssurnar, sem þar voru, en þær voru 10 talsins. Því næst
fóru þeir út úr herberginu og upp stigann.
Þeir urðu þó að hörfa niður stigann aftur, því að þeir
heyrðu mannamál beint fyrir ofan hann. — James skipaði
mönnunum að taka sér stöðu í ganginum og bíða þess að
einhver kæmi niður.
„Það getur orðið of mikil áhætta að fara upp við svo
búið. Við stöndum betur að vígi hérna niðri. Það getur ekki
liðið á löngu þar til er einhver kemur niður og þá afvopnum
við hann. Kannske það verði Sir John, ef svo skyldi vilja
til, þá er leikurinn unninn,“ hvíslaði James.
Þeir þurftu ekki að bíða lengi, því að nú heyrðu þeir
einhvern ganga niður stjgann.
IMýjar
amerískar
■■
vorur
Fyrsta haustsending af
amerískum kjólum og
amerískum blússum.
„Coctail“-kjólar
Síödegiskjólar
Ballkjólar
„Peggy Bates“
nælon blússur
Mjög fallegt úrval
QJtfo*
^ú^aíóttœti