Morgunblaðið - 29.04.1954, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIB
Fimmtudagur 29. apríl 1954
' 14
Skugginn og tindurinn
SKÁLDSAGA EFTIR RICHARD MASOM
ij
F ramhaldssagan 24
l>eðið marga ósigra. Hann von-
aði að enginn sæi til hans þar
scm hann stóð þarna í tunglsljós-
inu og þóttist vera að rannsaka
"blað á einum runnanum. Ekki
var það víst mikið sem hann
hafði lært. Að minnsta kosti virt-
ist hann ekki hafa lært hvað
vásri viðeigandi og hvað ekki. —
líann hafði ekki lært það að skóla
Jtennari sýnir ekki næstum blá-
■ókunnugri stúlku ástleitni á
miðri skólalóðinni. Hann komst
að þv að þessi hugmynd hans var
Ineð öllu óframkvæmanleg og
þegar hann hafði ákveðið það
með sjálfum sér létti honum stór-
iim.
Hann var orðinn dauðuppgef-
iim af öllum vangaveltunum þeg-
ar hann kom heim til sín. Hann
sótti rommflösku og glas inn og
fór með Það út á svalirnar. Þar
settist hann í stól og lét fara vel
■um sig.
Hann var feginn því núna að
hann hafði ekki farið upp og
barið að dyrum hjá Judy. Hann
þráði hana ekki eins mikið nú
og mikill vafi lék líka á því að
hún kærði sig nokkuð um hann.
Hún mundi sennilega þó ekki
álíta að hann væri genginn af
göflunum, en hún mundi hlæja að
honum og kannske neita að
koma. j
Kannske hefði hún líka sagt
honum að hún elskaði Louis enn-
þá jafnheitt. Ekki svo að skilja
4-ð hún hefði ekki viljað koma
þess vegna. Eða hvað? Það var
ekki gott að segja.
Hann hellti í glasið hjá sér og
hafði drykkinn að minnsta kosti
helmingí sterkari en þann sem
]&ann hafði fengig hjá Duffield.
l>að var heitt í veðri. Tunglið var
í fyllingu. Langt fyrir neðan
hiikuðu ljósin í höfninn í
Kingston eins og stórar stjörnur.
Hann minntist þess hvernig hon-
um hafði liðið þar niður frá um
dáginn. Honum var það svo í
fersku minni, að honum fannst
jafnvel hann í rauninni vera þar
cdnþá, en hann gæti þó horft á
.sjálfan sig ofan úr hæðunum,
eihs og hánn væri einhvers konar
guð — eða hann væri leikari,
sem hafði skilíð eftir skel sína á
leiksviðinu og farið upp í stúkuna
til að sjá hvernig hann liti út
þaðan. Það Var skrítið hvernig
hægt var að horfa á sjálfan sig
Irá ýmsum hliðum. Ekki svo að
skilja að það skipti nokkru máli.
Að lokum var maður bara maður
Igjálfur. Annað hvort þótti manni
^óðar gráfíkjur eða manni þótti
þær ekki góðar. Annað hvort
jjrúði maður á að gott væri að
Jiegna börnum með líkamlegum
Sfcfsingum eða maður trúði því
ekki. Annað hvort var maður frá-
^kilinn eða ekki. Stundum var
þægt að klæða meðalmennsku
kjálfs síns í gullna skikkju, en að
%norgni varð maður að fleygja
íicnni.
Hann mundi eftir því að hann
átti vindil inni og fór inn til að
.iækja hann. Hann settist niður
áftur og kveikti í honum. Svo fór
hann að velta því fyrir sér,
hvernig hann ætti að fara með
Judy. Hann hugsaði um grönnu
fótleggina hennar og brosið. —
Sennilega var hún frekar léttlynd
og mundi leyfa honum að sína
sér ástleitni. Og svo mundi hann
iðrast, vegna þess að hún mundj
vilja fara. Honum var hætt við
að verða ástfanginn af þeim
stúlkum, sem hann sýndi ást-
leitni. Að því leyti var hann eins
og kvenmaður. Hann hafði jafn-
Vé! komizt úr jafnvægí ut áf kíil-
versku stúlkunni í Penang, en
hún hafði elskað hann aðallega
vegna þess að hann átti sígarett-
ur, sem hægt var að selja og fá
8 dali fyrir boxið. Og ekki höfðu
þau getað gert sig skiljanleg
hvort við annað nema með lát-
bragði. Verst var þó að hann gat
ekki losnað við umhugsunina um
Caroline. Kannske gæti Judy
orðið honum hjálpleg í því ....
það var að minnsta kosti góð af-
sökun.
Vindillinn var ágætur og ódýr
vegna þess að hann var keyptur
á Jamaica. Honum fór að líða
vel. Klukkan var orðin hálf tíu
og hann fékk sér aftur í glasið.
Um leið og hann stakk tappan-
um í flöskuna aftur velti hann
því fyrir sér, hvort hann mundi
hugsa á sömu leið á morgun —
hvort hann mundi ákveða að láta
Judy í friði og eftir nokkra daga
mundi hún fara og þá væri sú
saga úti. Hann var enn að hugsa
um Judy þegar hann heyrði
þrusk í runnunum og augnabliki
síðar komu hundar frú Pawley
á harðahlaupum eftir stígnum
upp að húsinu og þarna stóðu þeir
fyrir framan hann með tunguna
lafandi út úr sér. Nokkrum mín-
útum síðar kom frú Pawley sjálf
í ljós á stígnum. Hún nam staðar
og horfði heim að húsinu, en sá
hann auðsjáanlega ekki í myrkr-
inu á svölunum. Svo hélt hún
áfram og gekk upp þrepin. Hann
stóð á fætur.
,,Ó, ég sá yður ekki, Douglas“,
sagði hún. „Ég ætlaði bara að
fara út til að viðra hundana. Mér
datt í hug að færa yður þessa
bók, sem yður langaði til að
lesa“. Hún rétti honum bókina,
eins og hún væri að afhenda eitt-
hvað, sem hún hefði ekki hinn
minnsta áhuga á. Hann mundi
ekki eftir því að hann hefði
nokkru sinni langað til að lesa
nokkuð af hennar bókum. Hann
leit á titilblaðið. Þetta var skáld-
saga, sem hún hafði einhvern
tímann spurt hann hvort hann
hefði lesið og hann hafði svarað
því, að það hefði hann ekki. —
Hann þakkaði henni fyrir. „Mér
datt ekki í hug að þér væruð
heima“, sagði hún. „Sæki ég illa
að?“
„Alls ekki“. Hann leit á borðið
og velti því fyrir sér, hvort hann
gæti losnað við að bjóða henni
glas.
Jtiún sá hvert hann leit og hló
við.
,.Það er allt í lagi“, sagði hún.
„Þér þurfið ekki að bjóða mér
neitt“.
„En mig mundi langa til þess
....“ sagði hann aálitið kjána-
lega.
„En þér eruð hræddur um að
manninum mínum mundi mislíka
það. Nei, Douglas, það er ekki
orðið svo áliðið“. Hún reyndi að
tala með stríðnislegum hreim, en
tókst það illa upp. „Við erum
ekki eins siðavönd og þér haldið".
JNU var vrst ekki undankomu
auðið. „Ég á ekkert nema romm“,
sagði hann.
„Ég drekk einmitt alltaf romm,
en það er víst bezt að ég fari.
Ég vil ekki koma yður í nein
vandræði“.
„Ég skal sækja annað glas“,
sagði hann. Honum féll þetta alls
ekki.
„Eruð þér viss um að samvizk-
an láti bjóða sér það, að sitja á
tali við skólastjórafrúna eftir
klukkan níu að kvöldi?“
„Ég held að engin hætta sé á
því“. Hann fór inn og sótti glas
og þegar hann kom út aftur
kveikti hann Ijósið á svölunum.
„Til hvers eruð þér nú að
þessu?“ spurði frú Pawley.
„Ég sé betur til við að hella í
glasið“.
„Og þá verður þetta allt eins
og um hábjartan dag og engin
hætta á að nokkur misskilningur
geti af hlotist", sagði hún og þótt-
ist vera að gera að gamni sínu.
„Já, einmitt“.
Hún settist í annan körfustól-
inn. Hún var í síðbuxum. Hann
KÖTLU-DRAUMUR
8.
En er hún var gengin út, tóku bræður hennar upp. orð
sveinanna og reiddust ákaflega, er systir þeirra væri þvílík
ættarskömm, og kváðust skyldu hefna þess. ef hún hefði
verið smánuð af nokkrum, því að sveinninn kynni ekki að
Ijúga.
Már bað þá ekki henda slíka markleysu eftir börnum, og
væri það ósvinna. En þeir bræður reiddust svo mikið við
það, að þeir urðu óstöðvandi, og kváðu þau Már hafa leynt
þessu með slægsmunum, en orðrómurinn hefði ríkt hjá þeim
bræðrum.
Már kvaðst aldrei hafa lagt þar orð að við konu sína. „En
segið mér, bræður,“ sagði hann, „hvers er sá verður, sem
óviljandi ratar í vandræði eða þótt hann sjái sjónhverfingar
í draumi?“
Gekk hann svo burt úr veizlusalnum og í loft það, er
Katla lá í, og mælti: „Nú er það eitt til, að þú segir þeim
bræðrum upp alla sögu. Má það bæði vinna bót á böli þínu
og stilla vandræði og manndráp, sem annars er viðbúið.“
Katla kvað sér hans ráð hollust mundu, þótt heldur vildi
hún bana bíða en segja öllum sorgir sínar. — Síðan gengu
þau Már á fund þeirra bræðra og voru þeir allreiðir. Már
skoraði þá á konu sína að inna þeim allt af högum sínum,
og gerði hún svo.
En er þeir höfðu hlýtt sögu hennar, drap hljóð úr þeim,
því að þeim þótti systir sín vera saklaus. Gengu þeir þá allir
fyrir Má og þökkuðu honum með virktum, hversu vel hon-
nm hefði farizt í öllum þessum málum og hétu honum vin-
'áttu sinnl með fastmælum.
AMERÍ8KIR
borðlampar
í miklu úrvali, fyrirliggjandi.
JUL Lf'.
Austurstræti 14 — Sími 1687
■
EIGENDUR REIDHJÓLA
MEÐ HJÁLPARVÉL
■
Vér viljum vekja athygli yðar á því, að enda þótt >
skyldutrygging sé ekki lögboðin á hjólum þessum, getum j
vér tekið að oss bæði ábyrgð svo og kaskotryggingar á ■
þeim.
Athugi, að við fjölgun farartækja í bænum, eykst slysa- !
hættan til mikilla muna og er því öruggara að tryggja
strax í dag.
Allar upplýsingar um iðgjöld og skilmála góðfúslega i
veittar. !
1
Almennar tryggingar h.f.
Austurstræti 10. Sími 7700. I
.................••■...........................
.................................. ■■■•■•■n*