Morgunblaðið - 11.11.1954, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLABIB
Fimmtudagur 11. nóv. 1954
Framhaldssagan 90
í lífinu og eplið, er það fellur af
eplatrénu“.
Gerry hló. „Ennþá sama glað-
væra Nicole! Allan þann tima,
sem ég hef þekkt þig, hef ég að-
eins heyrt þig hrósa 5 eða 6 kon-
um“.
„Það eru ekki fleiri, sem eru
lofs verðar“.
„Þú talar hörðum orðum um
stallsystur þínar, en ég dáizt að
hreinskilni þinni“.
Nicole beygði sig yfir Judith.
Hún breiddi betur ofan á hana
og kyssti hana blíðlega á ennið.
„Það er líklega betra að við för-
um niður, Gerry“, sagði hún. —-
Hún gekk í áttina að dyrunum,
en hann tók um handlegg henni.
„Þegar Rick sagði mér að þú
værir hérna, þá fannst mér ég
verða að koma hingað og hitta
þig. Nicole, ég held að þú hafir
gert rétt með því að koma aftur.
Mig langaði til að segja þér það.
Það þurfti hugrekki til að horf-
ast aftur í augu við það, sem þú
hljópst á brott frá. Þú átt slíkt
hugrekki í ríkum mæli og ert
nógu ákveðin til þess að geta
framkvæmt það sem þú vilt. —
Hvað, sem skeður, þá munt þú
sigra“. Hún lagði hönd sína ofan
á hans. „Mig langaði til að sjá
þig^eina í kvöld og tala við þig í
nokkrar mínútur“, sagði hann.
„Ég fæ ekki annað tækifæri til
þess. Ég fer snemma í fyrramál-
ið“.
Augu hennar urðu stór af
undrun.
Hann kinkaði kolli. „Það er
leiðinlegt. Ég hefði gjarnan vilj-
að dvelja hér lengur, en leyfi
mitt endar á morgun. Ég held að
það eigi að flytja okkur síðar í
þessari viku“.
„Gerry, ég vildi að þú þyrftir
ekki að fara“.
Gerry glotti. „Því fyrr, sem við
lendum í bardaga við óvininn,
þeim mun fyrr held ég að þessu
verði lokið.“ Hann sneri sér við
og opnaði dyrnar. „Það er lík-
hendinni; hann brosti afsakandi.
„Ég er hræddur um að hann fari
mér ekki vel, mamma. Einkenn-
isbúningar óbreyttra hermanna
gera það sjaldan, eins og þú
veizt“.
Nicole greip fast í stigahand-
riðið. Ross orðinn óbreyttur her-
maður. Ross, sem hún bjóst við
að færi í flugherinn. Hann var
nú klæddur búningi óbreytts
landhermanns. Það var eitthvað
bogið við þetta. Hún leit á bræð-
ur hans, Richard flugsveitar-
stjóra, Alan liðsforingja. Hvað
hafði komið yfir Ross að láta
skrá sig?
I Andrew vakti athygli á sér
með því að hósta. „Komdu að
arineldinum, sonur minn“, sagði
hann við Ross. „Þú hlýtur að
vera hálf-frosinn“.
Þetta varð til þess að létta
hina þungu alvöru er ríkti í and-
dyrinu. Fólkið gekk aftur inn í
setustofuna. Andrew bætti á eld-
inn.
Richard, sem enn hélt á koní-
aksglasinu starði á yngri bróður
sinn. „Hvers vegna léztu engan
vita um að þú ætlaðir að láta skrá
þig? Ef ég hefði vitað það, þá
hefði ég ef til vill getað komið
því til leiðar að þú fengir eitt-
hvert ákveðið starf".
Ross hrosti höfuðið. „Ég vildi
ekki fá neinar ermastrípur án
þess að vinna til þeirra, Rick“.
Þessir skrautlegu einkennisbún-
ingar eru freistandi og girnileg-
ir, en ég vil ekki bera slíkan bún-
ing fyrr en ég veit að ég er þess
verður".
„Ég vona að það verði aldrei
neitt til þess að spilla þessum
rétthugsuðu hugmyndum þín-
um“, sagði Lloyd. „Ég held að
meiri réttsýni en þetta þekkist
varla“.
„í hvaða deild hersins ertu,
sonur minn?“ spurði Andrew.
Ross rétti úr sér og þandi út
brjóstið. „Konunglega riddaralið-
inu“, sagði hann.
Nicole tók koníaksglasið úr
hönd Richards og drakk það.
Jafnt fyrir þá, sem í herinn
voru skráðir og þá er heima
unnu, var jólahátíðin að Fenton-
Woods ógleymanleg. Sú hátíð og
samvera fjölskyldunnar var ljós
blettur í annars litlausri tilveru,
sífelldri baráttu. Mánuðurnir
næstu á eftir voru daufir og ein-
mana og erfiðir. Fentons-fjöl-
skyldan var engan vegin sú eina,
sem átti erfiða daga. Það voru j
allir. Stríðsfréttirnar urðu stöð- j
ugt óhugnanlegri; það virtist
svo sem sókn Þjóðverjanna ætl-
aði að reynast óstöðvandi. — í
aprílbyrjun voru Noregur og Dan
mörk hertekin og í maí komu
fréttirnar um loftárásirnar á
Rotterdam, og þrjátiu þúsund
manns létu lífið á þrjátíu mín-
útum. Síðar gafst Leopold kon-
ungur upp; Bretar og Frakkar
hörfuðu.
Nicole hálf skammaðist sín fyr-
ir eigingjarnar hugsanir sínar. —
Allir aðrir á Fenton-Woods unnu
eftir mætti og hverja frístund
störfuðu þeir fyrir Rauða-kross-
inn. Hún gerði slíkt hið sama, en
hún gerði það vegna þess að
henni fannst sem hún gæti ekki
annað. Judy, Joan og Margaret
gerðu það vegna þess að ættjörð
þeirra þarfnaðist þess. Þær störf-
uðu af frjálsum vilja. Hún gerði
það vegna þess að hún komst
ekki hjá því; allan tímann þráði
hún að komast frá þessu striti,
þráði að hafa nóg af klæðum og
nóg að borða og fara helzt til
London með Lloyd Hún þráði
líf, skemmtun og spenning. Hún
lifði ekki hér að Fenton-Woods. J
Þessi hversdagslegi gráleiki, þess ’
ar leiðinlegu klukkustundir með
sífelldu tali um styrjöld — allt :
þetta tók mjög á taugar hennar. |
Hún skammaðist sín fyrir
hugsanir sínar og tilfinnihgar, en
hún gat ekkert við þeim gert.
Enginn á búinu tók eftir þessari
breytingu á henni. Öllum fannst
sem var, að hún stæði sig með
stökum sóma; aldrei kvartaði
hún. Það virtist svo sem að hún
gerði allt sem hún aðhafðist af
lega betra að við förum niður.
Lloyd kann að verða óþolinmóð-
ur“.
Er þau gengu niður stigann
heyrðu þáu að bíl var ekið heim
að húsinu. Joan kom þjótandi út
úr setustofunni og þaut til dyr-
anna. Kaldur gustur blés inn.
Hitt fólkið kom fram og beið í
anddyrinu. Richard hélt á koní-
aksglasi í hendinni.
„Flýttu þér, Alan“, kallaði Jo-
an. „Ég get ekki haldið dyrun-
ENSK SAGA
50
um opnum .
Alan hljóp upp tröppurnar.
„Bíddu augnablik“, sagði hann.
„Ross er að koma“. Hann kyssti
Joan og leit síðan í kringum sig.
„Oll fjölskyldan samankomin!
Ég bjóst ekki við slíkum mót-
tökum. Gleðileg jól, öll sömun".
Rödd hans var kátínusnauð;
það var eins og hann vildi segja
eitthvað, en gæti það ekki. Hon-
um varð litið til móður sinnar.
Nicole leit á Margart, sá hve
alvarlegur glampi kom í augu
hennar og hvernig munnur henn-
ar herptist saman. Hún leit aftur
að dyrunum. Ross kom inn. —
Hann var grettur á svip, því hin
skyndilega birta var honum ó-
þægileg. Hann reyndi að líta frá
einum til annars; þögnin var
djúp.
Hann opnaði munninn eins og
hann ætlaði að fara að segja eitt-
livað.
„Ross, elsku drengurinn minn“,
sagði hún lákt. „Ég er stolt af
>ér“.
Ross snerti aðra öxl sína með
legt virki, sem þeir höfðu hrúgað upp úr gluggahlerum,
stólum, plönkum, hurðum, tunnum og öðru slíku í voðalegu
flaustri.
I Margir okkar voru mjög eftir sig eftir sjóveikina. Samt
' stukkum við í hina litlu, veikbyggðu báta og rerum í flýti
i til lands gegn ákafri örvadrífu.
| Þegar konungur sá að menn hans voru í hættu, stökk
hann útbyrðis og óð í land. Ég bar hinn mikla skjöld hans
og óð á eftir honum eins hart og ég gat, þakklátur yfir því
að vera að komast á þurrt, blessað landið aftur, jafnt fyrir
því þó að ég ætti það á hættu að falla fyrir vopnum á
næstu augnablikum.
Um leið og konungur sté á land, æpti hann gríðar mikið
heróp og réðist á óvinina; hann hjó svo hart og títt með
hinu langa sverði sínu, að þeir tvístruðust skelfingu lostnir
í allar áttir. Keisarinn leit söggvast á hann og sneri svo
á flótta.
„Hest, fljótt drengur,“ kallaði konungur til mín.
Ég tók fyrsta hestinn, sem ég náði í, og þó að hann hefði
aðeins poka fyrir hnakk og snærisístöð, stökk hann á bak
og þeysti í sprettinum á eftir ísaki.
„Keisari, komdu að berjast við mig!“ kallaði hann hlæj-
andi, en keisarinn keyrði hest sinn sporum og flýði þeim
mun ákafar.
Brátt blakti fáni konungs yfir Límasól og hinar konung-
legu frúr stigu heilar og hraustar á land. Konungur heilsaði
hinni gullhærðu Berengaríu fagnandi og kyssti hana með
ð
HAFSÐ ÞER
dbyrgðartryggingu?
SÍMI 1700
HnwnriKO
Sendiferðablfreið
stærri gerð, í góðu ásigkomulagi. til
sölu og sýnis í
'Uélámi&jiA, -JJamaró L.p.
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
J.&
rynfo
óóon
& JJu
uaran
i