Morgunblaðið - 02.02.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐID
Miðvikudagur 2. febrúar 1955
d
-; E FT1RLE1T EFTiR EGON HOSTOVSKY
Framhaldssagan 10
að hvort í hans eigin hús eða ein-
hvers staðar annars staðar þrjú
herbergi, þar sem hann hafði
fjögurra manna fjölskyldu. En
bæði húseigandinn og Brunner
vissu, að það þyrfti að ske krafta
verk, til þess að húsnæðisskrif-
stofan gæti framkvæmt það. —
f>ess vegna varð þetta eina her-
bergi, sem Brunner bjó í, að
vera eldhús, svefnherbergi, borð-
stofa og vinnuherbergi.
Einmitt þennan sama dag, sem
Eric var kallaður til dr. Matejka
í innanríkisráðuneytinu, hafði
Olga, konan hans, reynt árang-
urslaust að sjóða hádegisverðinn
frá því klukkan ellefu. Eldavélin
reykti og stöku sinnum urðu
smááprengingar í henni, og eftir
hverja þeirra varð hún að þjóta
að glugganum og opna hann upp
á gátt eða allt yrði ekki sótsvart.
En strax og gluggínn var opnað-
ur kom hráslagalegt, kalt loftið
inn í herbergið. Er Olga hafði
þotið svona frá eldavélinni til
gluggans þrisvar sinnum, fleygði
hún sér allt í einu niður á legu-
bekkinn og fór að gráta. Hún sat
góða stund, snöktandi og hóst-
andi, og horfði örvæntingarfull
gegnum reykjarmökkinn á svo-
litla kartöfluhrúgu og tvo afhaus-
aða fiska, en það var allt og sumt,
sem hún hafði getað aflað í verzl-
ununum í morgun, því næst reis
hún einbeitt á fætur. strauk grán-
andi hárið og brosti gegnum tár-
in að neyð sinni, gekk fram á
ganginn og leyfði kalda loftinu
að streyma inn í íbúðina.
„Hvað er að hjá þér?“ spurði
nágranninn með hluttekningar
áhuga. „Er skorsteinninn stíflað-
ur?“
„Það er ekkert athugavert við
skorsteininn það eru kolin. Ham-
ingjan má vita, hvað er að þeim,
þau reykja og springa eins og
dv'namet. Og við höfum beðið
eftir þessu síðan um jól!“
„Já, en góða mín, það verður
oð fara sparlega með þessi nýju
kol rétt eins og krvddið. Hefurðu
ekki nægan við?“
„Engan.“
„Komdu með mér niður í kjall-
arann. Ég skal hjálpa þér með
það.“
Með hjálp nágrannans var
hægt að lofta út úr herberginu og
hita það upp aftur um það bil
lclukkan tvö um daginn, en það
var ekki hægt að útbúa máltíð-
ina líka. Þar sem Olgu fannst
hún ekki vera svöng, ákvað hún
að geyma kartöflurnar og fisk-
inn þar til um kvöldið, er Eric
kæmi heim. En hann kom heim
alveg óvænt klukkan þrjú.
Hann var þreytulegur, begar
hann kom inn, lokaði hurðinni
með fætinum, heilsaði henni ekki
og leit ekki á hana, setti böggul á
borðið, fór klaufalega úr frakk-
anum, fleygði honum á stól og
settist stynjandi niður á legu-
hekkinn, en stundarkorni síðar
lyfti hann upp fótunum og lagð-
ist niður á legubekkinn saman-
lirnipraður. Hann muldraði: „Mér
líður ekki vel, ég er með dálítinn
hita, það er þess vegna sem ég
—“ Hann lauk ekki skýringunni
á því, hve hann kom snemma
lieim, og þar að auki sá Olga
strax, að hann sagði ekki satt.
Hann var ekkert veikur, en eitt-
hvað hafði komið fyrir hann, eitt-
livað í sambandi við hana. Hún
þekkti vel þennan ólundarlega
svip, flöktandi, sviplausu augu,
dökku hringina undir þeim, köldu
liendur hans og hvernig hann
fleygði sér á legubekkinn og
þetta óskiljanlega mufíur hans.
„Hefur eitthvað komið fyrir?“
Hann svaraði ekki. Olga hélt
ekki áfram, hún fór að raula lag
fyrir munni sér vandræðalega og
stóð hreyfingarlaus á sama stað,
og virtist vera í vandræðum með
hendurnar á sér.
„Hvað er í þessum böggli?"
í „Koníak, fáðu þér sopa“.
Það var ekki gott að vita, hvern
ig þessi orð áttu að hljóma, en
það var eins og hann hreytti þeim
út úr sér í reiði.
I Hún vissi, að hann virti hana
vandlega fyrir sér, og þegar
svona atvik komu fyrir, átti hún
erfitt með að spyrja ekki, hvað
væri að. En ein spurning gat
komið af stað reiðikasti, sem hún
óttaðist og hataði jafnvel enn
meira en þrumugnýinn í sprengju
flugvélunum og loftárásirnar í
stríðinu. Þegar hann var í þess-
um ham, var það bezt að láta sem
hún tæki ekki eftir honum, þegja,
bíða og reyna að taka hendinni
til við það sem hendi var næst.
í þetta sinn var koníakið nær-
tækast, og án þess að hika fór hún
að drekka það á fastandi maga.
Hún sat við borðið til hliðar við
hann, og hann horfði á hana eins
og maður horfir á flugu, sem
hann ætlar að fara að, drepa.
En það var ekki hatrið, sem
var efst í huga hans. Hann sá
brjóstin hennar gegnum rauðu
peysuna og virti fyrir sér hvernig
þau hófust og hnigu við andar-
dráttinn og þrýstnu fótleggina og
þennan ögrandi svip á fölnandi
fegurð. Hann fann hjá sér ómót-
stæðilega löngun, eins og svo oft
' áður, til að stökkva á fætur,
þrýsta henni að sér. meiða hana,
rífa af henni fötin, kyssa hana og
bíta hana, ’áta vel að henni og
berja hana. En í þetta sinn hög-
uðu atvikin því þannig, að ekkert
i varð úr reiðikastinu eða holdleg-
' um átökum. Þessi atvik voru
koníakið. Jafnskjótt og Olga hafði
■ drukkið tvö glös í mesta flýti, var
! ótti hennar horfinn. Líf hennar
j þessar síðustu vikur, mánuði og
ár var skyndilega læst í þessu
yfirfulla og illa hitða herbergi
með tómu skápunum og þessari
duttlungafullu eldavél og þessa
stöðugu hættutilfinningu. Ótti
hennar var horfinn og Olga skynj
aði allt í einu, að dyrnar að búr-
inu voru ekki læstar.
Hún snéri sér hægt í áttina til
legubekkjarins og sagði ákveðið:
„Jæja þá, hvað er að? Hvað hef
ég nú gert af mér, Eric? Ég er
orðin leið á þessu.“
Hann var undrandi, en undr-
un hans var ekki óttanum yfir-
sterkari. „Það er gott að þú ert
orðin leið á þessu, ég ætlaði ein-
mitt að fara að stinga upp á því,
að við ættum að skilja."
Henni brá ekki við þetta, það
jók aðeins á forvitni hennar. Svo
þe'tta var þá komið svona fyrir
þeim? Hún velti því fyrir sér,
hver þessi síðasta ástæða mundi
vera. Hún tók eftir því, að hann
horfði á knéin á henni, og nærri
skömmustuleg dró hún niður pils-
ins sín. Hún fann, að hún gat tal-
að rólega og áhyggjuleysislega,
en líka ákveðin.
„Já, Eric, þú hefur tekið ómak-
ið af mér. Mér finnst það mjög
gott, að það skyldir vera þú, sem
áttir upptökin að skilnaði, en þú
hefur ekki verið einn um þessa
hugsun síðastliðna mánuði. En
leyfist mér að spyrja, hvað varð
til þess, að þú steigst þetta skref
að lokum?“
Sjálfstraust Olgu var svo ó-
venjulegt og óvænt, að Eric varð
alveg ruglaður og horfði nú beint
framan í hana. Hún var heit í
andliti, rétt eins og hún hefði
hita, það vottaði fyrir brosi á vör-
um hennar og það komu kippir
i andlit hennar eins og hún ætti
bágt með að halda aftur af tár-
unum, sem vildu brjótast fram.
Hann settist óttasleginn upp. Hún
hafði tekið tilboði hans, og hann
hugsaði líka: Er þetta komið
svona hjá okkur? Hann fann enga
löngun hiá sér til þess að frið-
mælast, það eina, sem honum
fannst að, var það, að hann átti
Kœliskápar
7 cub. fet fyrirliggjandi — Verð kr. 6.975,00
Hekla h.f.
Austurstræti 14 — Sími 1687

Heimsfrægar
snyrtivörur
Flestar tegundir fyrirliggjandi.
HEKLA H.F.
Austurstræti 14 — sími 1687.
Otsala
Lfsalan er i fnSBum gangi
Magabelti frá kr. 50,00
Lífstykki frá kr. 75,00
Brjóstahaldara frá kr 25,00
o. m. fl.
Eitthvað nýtt daglega
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
97
Ég gat ekki skilið hvernig nokkur maður, sem þekkti hið
ósigrandi hugrekki konungs, dirfðist að bera fram slíkar
mótbárur, og ég sagði það við þá. Sjálfsagt hefur það orðið
til þess, að sumu af fullorðnara fólkinu hefur þótt ég vera
ósvífinn strákhvolpur. En það varð að hafa það. Ég var of
ákafur til að muna eftir að bera virðingu fyrir mér eldra ]
fólki. Flestir af setuliðsmönnunum voru á sama máli og ég,
og þegar gunnfáni konungs okkar birtist á borgarveggjun-
um, héldu okkur engin bönd framar. Við brutumst út úr
kastalanum með hvellum fagnaðarópum. j
Eftir stutta en afar harða orrustu tvístruðust Serkir og
flýðu inn í borgina, en þar mættu þeir hinum hegnandi
sverðum frelsunarmanna okkar. j
Þegar ég kom hlaupandi til konungs, sprengmóður, hróp-
aði hann hástöfum: „Reiddi hnefi! Að þessu sinni hélt ég að
ég væri búinn að missa þig fyrir fullt og allt!“ Hann klappaði
mér á bakið og ég kraup niður og kyssti hönd hans og sá þa,
að hann hafði ekki einu sinni vopnazt almennilega í flýt-
inum eftir að komast á land. l
„Heyrið þér, herra minn!“ hrópaði ég og blöskraði útbún-
aður hans. „Þegar ég er ekki við, fer allt í ólestri. Þér eruð
aðeins með skipsskóna á fótunum.“ _ |
Skömmu seinna varð konungur hættulega veikur af hita-
sótt. Á sjúkrasænginni viðurkenndi konungur það, sem
mörgum okkar hafði verið ljóst í marga mánuði, að nú væri
mál komið að semja sómasamlegan frið við Saladín og binda
éndi á ófriðinn. •,
Laugavegi 60 — Sími 82031
*
(Jtsala
á ballkjólum og eftirmiðdagskjólum.
Gott úrval af ódýrum sokkum.
^Jeíclar h.i.
Austurstræti 6.