Morgunblaðið - 12.02.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 12. febrúar 1955.

EFTIRLEIT
EFTIR EGON HOSTOVSKY
re
Framhaldssagan 19
„Er Olga Brunner eitthvað
skyld yður?“
Litla manninum brá ekki, hann
virtist ekki einu sinni vera hissa,
það var eins og hann hefði búizt
við þessari spurningu, en ekki þó
einmitt núna. Hann svaraði ekki
strax og Margaret fór að ásaka
sig fyrir þessa spurningu.
Að lokum sagði kommúnistinn.
„Þér eigið ef til vill við konuna
mína. Hún heitir 01ga.“
Margaret horfði á hann stund-
arkorn alveg steini lostin, því
næst sagði hún í flýti: „Setjist
aftur niður, þá þekki ég yður, í
sannleika sagt þekki ég yður
mjög vel.“
Eric settist aftur niður, en
núna aðeins á stólbrúnina. Hann
fitlaði við hattinn og það var eins
og hann ætti í baráttu við sjálf-
an sig, en að lokum sagði hann.
„Ég hélt það. Einhver hlýtur að
hafa talað við yður um mig. Ég
veit ekki hver eða hvenær, en
mér hefur verið sagt, að þér séuð
mikil vinkona fyrrverandi vinar
míns Paul Kral.“
„Hvers vegna fyrrverandi?
Hann hefur alltaf talað um yður
með aðdáun og samúð og —“
Varir Brunners skulfu og
þrjóskulegt bros lék um varir
hans eins og tárin væru ekki
langt undan. „Ef til vill hefur
Kral aðeins talað á þann hátt um
konuna mína.“
Nú var komið að Margaret að
roðna, hún vildi ekki fyrir nokk-
urn mun hnísast inn í einkamál
og viðkvæmt umræðuefni. Hún
vissi ekki, hvað hún átti að segja.
En Eric var enn að ^ala og það
var eins og hann neyddi sjálfan
sig til að koma með óhjákvæmi-
legar játningar. „Mér þótti mjög
vænt um hann. Hann var um það
bil tíu árum eldri, hann kann að
horfa og hlusta og umfram allt
getur hann skrifað. Hann hefur
alltaf verið heppinn, og það er
alveg sama, hve djúpt hann sekk-
ur alltaf lendir hann á löppun-
um, eins og kötturinn. Það má
segja, að hann sé ósæranlegur, en
hann getur sært aðra og það ef
til vill án þess að vita það sjálf-
ur.“
Eric stóð á fætur.
„Það liggur ekkert á, verið dá-
lítið lengur. Þetta er einkenni-
legt. Ég hef áhuga á öllu, sem
við kemur Kral.“
Hún tók hendinni fyrir munn-
inn og í huganum ásakaði hún
sjálfa sig: Hvað er ég að blaðra?
„Ég veit það.“
„Hvað eigið þér við? Hvað vit-
ið þér?“
„Kral vill komast til Ameriku
og þér eruð vinkona hans. Áhugi
yðar er mjög skiljanlegur.“
„Munduð þér vilja hjálpa hon-
um? Þér skiljið —“ Hamingjan
góða, hvað er ég að gera? Aftur
ásakaði Margaret sig. Þessi mað-
ur er kommúnisti, hvernig getur
hann hjálpað?"
„Ég mun hjálpa yður með
ánægju, ef —“, það sem á eftir
kom hljómaði dapurlega — „ef
þér hjálpið mér.“
„Ég skil yður ekki.“
„Næst, ungfrú Pollinger, ef
yður er saina. Ég verð að fara
núna. í næsta sinn, þakka yður
kærlega fyrir.“
„Aðeins andartak, herra Brunn
er. Aðeins eina spurningu. Þér
þurfið ekki að svara, en mér
finnst við geta treyst hvort öðru.
Komuð þér tíl áð tala um stúd-
entaskipti eða —■?“
Hann hvíslaði eins og hann
vajri hræddur við að tala upp-
fiatt. „Til þess að tala um Kral,
einhvern veginn.“
„Þakka yður fyrir, herra
Brunner. Héðan í frá trúi ég
yður.“
„Verið þér sælar, ungfrú
Pollinger og þakka yður fyrir.“
SJÖTTI KAFLI
Aldrei hafði það komið fvrir,
að Borek hefði verið tvö kvöld í
I röð fjarverandi frá Sharpshooters
Arms, nema auðvitað ef einhverj
ar gildar ástæður væru fyrir því,
svo sem eins og veikindi í fjöl-
skyldunni eða skyndilegur dauði
einhvers ættingja Hann hafði
ekki komið á miðvikudaginn,
vegna þess að hann hafði verið á
kvöldvakt. Á fimmtudagskvöldið
* var hann upptekinn vegna heim-
sóknar herra Johnson frá Omaha,
sem hafði borðað kvöldverð hjá
þeim. En þegar ldukkan var orð-
in átta á föstudagskvöldið og
þjónninn Anthony sá hvorki
Borek í horninu sínu eða brúna
frakkann hans með skinnkrag-
anum í fatageymslunni, sagði
hann áhyggjufullur við sjálfan
sig: „Ég vona bara, að hann hafi
ekki komizt í neitt klandur!"
Þjónninn Anthony hafði tvær
ástæður til að vera taugaóstyrk-
ur og óþolinmóður: í fyrsta lagi
hafði hann fengið áreiðanlegar
upplýsingar, að eitthvert mikið
hneyksli væri í aðsigi í stjórnmál-
unum, og í öðru lagi var það mjög
áríðandi fyrir Borek að vita, að
tvö síðustu kvöld hafði komið
maður og spurt eftir honum, mað
ur, sem hafði aldrei komið í
krána fyrr, og hann var með
kommúnistamerki í barminum.
Og nú sat komumaðurinn hérna
aftur aleinn og beið. Anthony
hafði verið sagt, að hann væri
hátt settur í utanríkisráðuneyt-
inu og Anthony var sannfærður
(um, að hið yfirvofandi stjórn-
málahneyksli og bið þessa ó-
kunna manns eftir Borek stæðu í
sambandi hvað við annað. Hug-
boð Anthonys í stjórnmálum
voru alltaf skynsamleg og þar að
auki fékk hann alltaf miklar upp-
lýsingar. Núna til dæmis þekkti
hann vel aðstoðarmann við mat-
arbar, en sá maður lét raka sig
hjá rakara, sem einnig rakaði
frænd garðyrkjumannsins hjá
Gottwald forsætisráðherra. Allir
þessir menn voru sannfærðir um,
að stjórnmálahneyksli væri í
nánd. Þeir álitu, að það mundi
byrja með áskorun til þjóðarinn-
ar frá Benes forseta, en við því
mundi Gottwald láta Benes fá
úrslitakosti, en Gottwald mundi
fá á kjaftinn, því að herinn
mundi gera uppreisn á móti
kommúnistunum strax. En þá
mundi Moskva fara að undirbúa
herinn, en Ameríkanarnir mundu
þá segja Stalin, að ef þessi rauði
her ætlaði að frelsa Prag í ann-
að sinn, sendum við nokkrar flug
vélar með atomsprengjur, og það
mun binda endi á gamanið.
Þetta virtist Anthony mjög
ljóst, rökvisst og óhjákvæmilegt,
en hann vildi fá upplýsingar sín-
ar staðfestar hjá Borek, hann
hlyti að vita eitthvað úr því að
hann ynni við blað Það var þess
vegna, sem hjarta Anthonys
komst á hreyfingu þegar hann
seinna um kvöldið rakst á Borek
í ganginum fyrir framan ölstof-
una. Hann sagði: „Hvernig liður
yður, herra, hvernig er veðrið,
ég vona að þér séuð ekki blautur
í fæturna?"
Borek var svo undrandi, að
hann gat ekki svarað, því að
„blautir fætur“ hafði verið merki
hjá Anthony á dögum þýzka her-
námsins og þýddi í fyrsta
Jéhann handfasti
ENSK SAGA
104
Því næst sigldum við af stað, og allir litum við þessa nýju
skipsfélaga okkar óhýru auga í fyrstu, allir nema konung- 1
urinn. var undir eins alveg eins og hann væri heima hjá
sér. En ekki leizt mér á skipshöfnina, ekki gat ég að því
gert, því jafn svipljótan þorparaskríl hafði ég aldrei áður |
séð. Það var eins og þeir ætluðu að skera okkur á háls með
augnaráðinu einu saman. En duglegir voru þeir. Og kon-
ungur hafði ályktað rétt, því að það var síður en svo að
þeir gerðu okkur nokkuð til miska, og margir þeirra reynd-
ust allra skemmtilegustu karlar, þegar farið var að kynn-
ast þeim. Að vísu höfðu þeir valið sér viðbjóðslegan at-
vinnuveg, en sjálfir voru þeir ekkert viðbjóðslegri en margt
fólk, sem ég þekkti og var í meira áliti.
i Svo komumst við til Ragúsuborgar á ströndum Slavalands
og stigum þah á land.
I Þegar konungur sá að klausturkirkjan þar var orðin mjög
hrörleg, gaf hann peninga til að reisa hana að nýju. Þenn-
an stutta tíma, sem hann dvaldi þarna, vann hann almenn-
ingshylli með örlæti sínu og hæversklegri framkomu. Þeg-
ar Baldvin de Béthune frétti um kirkjubygginguna, hristi
hann höfuðið og sagði við mig:
/ „Jóhann, ef konungur heldur uppteknum hætti, verða
fréttirnar um hann ekki lengi að berast Leópold af Austur-
ríki til eyrna og þá hefði verið alveg eins gott fyrir okkur
! að fara heim um Frakkland.“
I Ég vissi að hann var að hugsa um deiluna í Akre milli
konungs okkar og Leópolds hertoga af Austurríki og hótun
hans um hefnd. En konungur var í sólskinsskapi og var
(ekkert að hugsa um að fara gætilega. Við gátum því að-
, eins vonað að gæfan yrði honum hliðholl, eins og vanalega
og að henni þóknaðist að leiða hann heim aftur heilan og
hraustan. Þegar konungur hafði skoðað allt markvert í
Ragúsa, héldum við aftur til hafs.
Hún vissi, án þess að snúa sér við, að hann hafði
ekkert séð af sýningunni. Það var hið blæfagra
hár hennar .... svo hreint og eðlilegt
____með mjúkum björtum liðum, sem
tók athygli hans .... allt af þvegið úr
‘ Bandoox.
bandbox dmmpcM
Fljótandi fyrir venjule’t hár
en Cream fyrir þurrt.

• •
UTSVOR
Hinn 1. febrúar var allra síðasti gjalddagi álagðra
útsvara til bæjarsjóðs Reykjavíkur árið 1954.
Atvinnurekendur og aðrir kaupgreiðendur, sem
hefir borið skylda til að halda eftir af kaupi
starfsmanna til útsvarsgreiðslu, eru alvarlega
minntir á að gera bæjargjaldlcera fuil skil nú
þegar.
Að öðrum kosti verða útsvör starfsmannanna
innheimt með lögtaki hjá kaupgreiðandanum
sjálfum, án frekari aðvarana.
Reykjavík, 10. febrúar 1955.
Borgarritarinn.
Fatapressa
óskar eftir afgreiðslustöðum. (Móttöku og afhendingu
á fatnaði) í eftirtöldum bæjarhverfum:
Bústaðahverfi, Skjólunum,
Laugarneshverfi, Norðurmýri,
Hlíðunum og Miðbænum
15% umboðslaun greidd
Þeir, sem kynnu að hafa áhuga fyrir þessu, sendi nöfn
og heimilisföng í Pósthólf 361.
Mann vantar
á smurstöðina Sætún 4.
Símar: 6227 og 2587.
Olíuhreinsunarstöðin.
a
:!
s
■
'i
'4
ff«