Morgunblaðið - 14.04.1955, Blaðsíða 14
14
MORGUNBLAÐIB
Fimmtudagur 14. apríl 1955
DULARFULLA HUSIÐ
EFTIR J. B. PRIESTLEY
ír
Skriistofuhúsnæði
1—2 björt herbergi nálægt Miðbænum
í ■
■
I ■
Framhialdssagan 11
hingað, hlægja og syngja og
vitað það, mundi hann ekki hafa
koma með lostafullar rauðar og
h vítar konur hingað, svo að ég
ætti að þekkja það. Það mun
verða fljótt um hann. Ef ég hefði
fengið að stíga fæti sínum inn i
þetta hús.“ Ungfrú Femm var nú
aftur farin að hrópa og hún hafði
fcomið nokkrum skrefum framar.
:j?að var alveg augsýnilegt, að
ímn ætlaði ekki að fara, svo að
Margaret hikaði ekki lengur, en
flýtti sér að skipta um föt. Loftið
í herberginu var hræðilegt, það
yar eins og maður andaði að sér
ó.hreinni gamalli ull. Þegar hún
fór í þurra sokka. sá hún sér til
mikillar gremju, að hendur henn-
ar titruðu.
„Já, þeir komu jafnvel með
kvenfólkið sitt hingað.“ Nú var
hatur í rödd ungfrú Femm. —
„Þetta hús var fullt af synd.
Enginn tók eftir mér nema til
að hlægja að mér. Jafnvel kon-
urnar, óskammfeilnar og iðju-
lausar, hlógu einnig. Þær fóru
héðan fyrir mörgum árum og
J>ær hlægja ekki núna, hvar sem
þær eru. Nú er ekki hlátur hér
lengur. Ég kom til þeirra — til
tníns eigin föður og bræðra, til
iníns eigin blóðs — en þeir sögðu
mér að fara og biðja, þótt þeir
segðu Rachel aldrei að fara burtu
og biðja. Já, ég fór í burtu og
bað. Ó, já, ég bað.“
Þetta var eintómt rugl, en
Margaret virtist hún geta hevrt
þessar bænir. Hún stóð upp, áður
en hún fór úr kjólnum og sá nú
greinilega uppblásna andlitið í
kertaljósinu á arinhillunni. Það
var eins og allur líkami konunn-
ar væri dauður, eitthvað, sem
mimdi vera þarna og rotna. Það
yar aðeins röddin og augun, sem
yoru lifandi, en það var líka
hræðilega lifandi; og þau mundu
halda áfram að stara, leita, biðja
bölbæna, þegar allt annað væri
rotnað. En hvers konar vitleysa
var þetta? Þetta aumingja gamla
mró var að sýkja hana. Hún sagði
'við sjálfa sig, að hún yrði að vera
skynsöm, og henni létti við að
fara úr kjólnum.
Skapið í ungfrú Femm virtist
breytast eftir þetta síðasta kast.
„Ég hef forðazt hina jarðnesku
,|ist, sem ekkért er nema hégómi
ög fýsn holdsins. Þér munuð
%;omast að raun um það með ár-
jhnum, en þá getur það verið of
Æeint að gefa yður sjálfum guði,
Seins og ég hef gert. En nú eruð
þér ungar og fagrar og heimskar
>g hugsið sjálfsagt ekki um ann-
ið en löngu, beinu fæturna yðar
>g hvítu axlirnar og í hvaða silki
>ér eigið að klæðast og hvernig
>ér eigið að þóknast manninum
>ðar; þér njótið óhóflega hold-
egrar ástar, er það ekki?“
|| Margaret var ánægð, að hún
Ijrar önnum kafin að þurrka sér
Í'neð handklæðinu, því að vegna
>essarar ræðu langaði hana til
að þurrka burtu hvert orð um
leið og hún heyrði það. Þessar
viðræður voru jafnvel verri en
þær sem á undan voru. — Hún
þurrkaði bera handleggina og
lierðarnar og svaraði ekki.
Ungfrú Femm virtist vera
alveg sama. Hún hélt áfram að
Jiorfa á hana og sagði að lokum:
„Hafið þér gefið honum barn?“
Þessu var hægt að svara að
lokum. „Já, við eigum eitt barn“,
sagði Margaret henni, „stúlku,
fjögurra ára. Hún heitir jBetty".
Hvað það var einkennilegt að
bugsa um Betty núna! Hún sá
hana skyndilega fyrir sér sof-
andi í barnaherberginu langt í ,
burtu, ekki einungis í Hamp-
stead, heldur í öðrum heimi. En
»ei, Betty var ekki í öðrum
heimi — það v.ar hræðilegt —
hún hafði komið í sama heiminn
og ungfrú Femm og hin, Rachel,
sem einu sinni hafði hrópað í
þessu rúmi. Húnn fékk hjartslátt.
Hana langaði til að fara strax til
Bettyar.
„Betty“, byrjaði ungfrú Femm.
„Ég þekkti einu sinni Betty“.
„Ég vil ekki heyra, ég vil ekki
hevra það“, egdurtók Margaret
við sjálfa sig, og einhvern veginn
tókst henni að útiloka orðin, sem
á eftir komu um leið og hún tók
upp bláan kjól, sem hún hafði
tekið upp úr töskunni. Það var
fallegur kjóll, hér um bil nýr og
Philip og Muriel Ainsley höfðu
bæði dást að honum — og það
gæti verið, að hann sigraði allt.
Hún tók hann ástúðlega sundur.
Þegar hún leit upp aftur, var
hún hissa að sjá, að ungfrú Femm
sem þagði núna, var komin
miklu nær en áður. Nú störðu
augun í feita, gráa andlitinu á
hana. Það fór hrollur um hana
og henni fannst allt í einu, að
hún stæði þarna nakin.
Ungfrú Femm kom nær, rétti
fram höndina og þreífaði á
kjólnum. „Þetta er fínt efni, en
það mun rotna. Og þetta er enn
fínna efni, og það mun einnig
rotna með tímanum“.
» „Hvað er fínna efni?“ Margar-
et leit niður á kjólinn sinn um
leið og hún sagði þetta.
„Þetta". Og höndin, sem hafði
verið að handleika kjólinn, var
nú lögð skyndilega flöt og köld
á bert hörundið rétt fyrir ofan
hægra brjóstið.
Margaret hrökk aftur á bak,
eins og í leiðslu og hríðskalf und-
an snertingunni.
„Gerið þetta ekki!„ sagði hún
og stóð á öndinni. Hún var að
því komin að detta, það var að
líða yfir hana. Herbergið var ó-
geðslegt oer fullt af ógnum. En þá
skaut reiðinni upp og hreinsaði
loftið. Hún fann, að hún stækk-
aði: „Hvernig vogið þér yður
óskast 14. maí
kl. 1,30—3.
Uppl. í síma 1912 [í
þetta?“ hvæsti hún að henni. —
Hún færði sig framar og hristist
öll og ungfrú Femm hörfaði og
tautaði eitthvað.
Það var barið að dyrum. Marg-
aret hrökk við, leit í kringum sig
og sneri sér síðan að ungfrú
Femm, sem enn var eitthvað að
tauta. „Það er einhver að berja“
hrópaði hún. „Þér ættuð að vita,
hver það er“. Ungfrú Femm
horfði í kringum sig, tók kertið
af arinhillunni án þess að segja
orð og gekk til dyranna hægt og
opnaði hana einn þumlung eða
svo og gægðist fram. Á næsta
augnabliki hafði hún lokast eftir
henni.
Það dimmdi í herberginu og
það virtist stækka, þegar ungfrú
Femm var farin. En það var satt, j
nú var aðeins eitt kerti eftir, og :
það kastaði risastórum skugga af
Margareti á rúmið. Hún leit und- ^
an. Hún vildi ekki horfa á rúm-
ið. Það hafði orðið eitthvað
draugalegt; herbergið var allt að
fyllast af vofum. Ef hún horfði
nógu lengi á rúmið, gæti hún séð
tærða hönd þar og mætt augum
þessarar stúlku, Rachel Femm.
Hún hafði hlustað á Rebeccu
Femm, ef til vill var kominn tími
til að hlusta á Rachel Femm. Nei,
nei, þetta var raunverulega ekki
svona. Hún vildi ekki líta þang-
að aftur, en hún varð að vera
skynsöm og fór að sýsla við tösk- |
una sína.
En hún gat ekki farið í kjól-
inn enn, henni fannst hún ekki
vera hrein; henni mundi ekki
finnast hún vera hrein í marga
daga, en eitthvað varð hún að
gera til að þurrka höndina burtu.
Henni fannst hún geta fundið
fvrir henni. Dálítið vatn var í
könnu á þvottaborðinu. — Hún
starði á það stundarkorn, hana
langaði ekki til að snerta það,
en að lokum deif hún handklæð-
inu sínu í það og því næst nudd-
aði hún sig fast. Hún var nú mjög
þreytt og enn titraði hún dálítið,
Barnið er framtíð
landsins
liiNHEN barnapiiður
er framtíð barnsins
Elzta og bezta barnapúður
heimsins.
Fæst í öllum apótekum i
Vandaður
Trillubátur til sölu
Tækifærisverð.
Vélasalan h.f.
Hafnarhúsinu.
Jéhann handffasti
ILNSK SAGA
134
verið var að halda burtreiðar til að ná inn peningum upp í
gjald það, sem átti að greiða honum til lausnar. Samt var
konungur nú sannfærður um að hann væri ekki gleymdur,
og það var söngur Blondels, sem færði honum heim sann-
inn um það, svo að nú varð sú breyting á, að konungur,
sem var svo bjartsýnn að eðlisfari, tók að fullu gleði sína
aftur.
Dag einn var honum sagt að tveir enskir munkar væru
komnir að finna hann — þessir góðu menn höfðu farið
gangandi um endilangt Þýzkaland til þess að leita að honum.
Þeir gátu fært honum þær miklu fagnaðarfréttir frá Eng-
landi, að vinir hans og þegnar þar væru ákveðnir í að
vinna að því að hann yrði látinn laus. Samt varð konungur
þungur á svip þegar hann frétti að keisarinn heimtaði 150.000
gullmörk í lausnargjald fyrir hann. „Það er mikil upphæð,1
Reiddi hnefi,“ sagði hann, „mikil upphæð fyrir landið að
borga, jafnvel þó að það sé fyrir konung sinn.“
„Berið engar áhyggjur út af því, herra. Peningarnir fást
með einhverjum ráðum,“ sagði ég sannfærandi.
Ekki löngu seinna kom Vilhjálmur frá Elíf að finna kon-
unginn. Hann var vinur hans og sagði honum að nú væri
búið að ná saman peningum upp í lausnargjaldið. Það hefði
gengið ótrúlega fljótt. Enska þjóðin væri hróðug af hinum
frábæra konungi sínum og vildi fá hann sem fyrst til sín
aftur.
Loks var konungur látinn laus í febrúarmánuði árið 1194,
einu ári og tveimur mánuðum eftir að hann var tekinn
höndum.
iX'
Jgp
Allt heimilið gliáíægt
ÁN ÓÞARFA N Ú NIN G S 1
Já, nú ffetið þér grfiáfægt allt húsið miklu betur en áður — Og þó áK
nokkurs óþarfa núnings frá upphafi til enda.
Fyrir gólfin. Johnson’s Glo-Coat, hinn undra»
verði vökvagljái, sem er fyrir öll gólf. Þér dreifiS
honum aðeins á gólfið, jafnið úr honum — látið
hann þorna — svo er þvi lokið! Og þá er gólfið
orðið skínandi fagurt, með nýjum, varanleguno
gljáa. Ferskt, skínandi, hart yfirborð, sem spor>
ast ekki og gerir hreinsun mun auðveldari. —
Reynið þennan gljáa i dag.
Fyrir húsgögnin. Johnson’s Pride, hinn frábæri vax»
vökvi, sem gerir allan núning óþarfan við gljáfægmgu
húsgagna. Þér dreifið á — látið hann þorna og þurrkið
af. Ög gljáinn verður sá fegursti, sem þér hafið séð,
Það er svo einfalt, að hvert bam getur gert það, og
svo varanlegt, að það endist marga múnuði. Kaupið
Pride í dag, og þér munuð losna við allan núning hÚ3s
gagna eftir það.
Og fyrir silfrið. Johnson’s Silver Quick, sem gljáfægií
silfurmuni yðar á augabragði.
einkaumbqð
VERZLUNIN MALARINN H/F, Bankastræti 7, Reykjavík.
1