Morgunblaðið - 16.04.1955, Side 14

14
MORGUNBLAÐIB
Laugardagur 16. apríl 1955
f
DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR /. B. PRIESTLEY
Pramhíaldssagan 13
Philip var að spyrja hana,
hvort hún væri svöng. „Eg er
það; ég gæti borðað allt“, bætti
hann við. „En meðal annarra
©rða, við verðum líklega alveg
t^ppt hérna með tímanum Ég
liþld, að það sé mögulegt, að við
rúunum ekki geta komist út úr
húsinu eftir stuttan tíma. þótt
víð vildum. Það gerir auðvitað
ekki til í nokkrar klukkustund-
ir Við erum ekkert illa sett
hérna, þótt við fáum sennilega
ekki mikinn svefn“. Þetta var
einmitt það, sem hún hafði vilj-
að forðast að sagt væri, en það
var einhvern veginn gert, áður
eh hún gat hugsað. Hún hafði
lagt höndina á handlegg hans og
nú þrýsti hún hann ákaft.
FJÓRÐI KAFLI.
, Penderel stóð upp úr stólnum
og nú urðu þau þrjú, sem stóðu
fyrir framan arininn og töluðu
saman í hálfum hljóðum. Marg-
aret hafði sleppt handlegg Phil-
ips og fannst nú, að hún væri
b'álf kjánaleg. Hún hafði einmitt
komið auga á stóran brauðhleif
og stórt oststvkki og hinn trausti
hversdagsleiki þeirra, sagði
henni, að hún hagaði sér eins og
þreytt, taugaveikluð kona.
„Það er hlægilegt", sagði Pend-
erel, „að við skulum vera svo
dularfull um mat. Hvers vegna
eigum við, að látast eins og hann
sé ekki þarna, þar til húsbænd-
urnir benda okkur á hann? Ég
vildi búa í landi, þar sem allir
gestir söfnuðust kringum borðið
og þess væri vænzt af þeim að
geír gerðu athugasemd um hvern
rétt, sem birtist á borðinu. Þeir
aáttM að segja: „Hvað eruð þér
að setja á borðið? Ó, já, það er
ágætt! Okkur geðjast öllum að
því“, eða „Berðu ekki kál fyrir
okkur. Við snertum þ^ð aldrei".
Hvað finnst ykkur um þetta?“
„Þetta myndi henta mér“,
sagði Philip. „En ég veit ekki,
hvort húsmæðrunum myndi geðj-
ast að því“.
ekki í samband við það, heldur
eru ekkert nema virðuleikinn,
sem gestir og hátt uppi eins og
dómarar við hæstaréttinn".
„Nei, það er ekki þannig,
herra Penderel". Hún var hvöss,
en mjög vingjarnleg. Henni geðj-
aðist miklu betur að honum
hérna, heldur en úti í heiminum
og siðmenningunni. „Þær virðast
bara gera það. Það er tilgangs-
laust, bið eetið ekki bleljkt okk-
ur. Þið skiljið alls ekki konur.
Þið vitið ekkert um þær“.
■ „Það er satt“, játaði Penderel.
„Ég skil þær ekki. Ég læzt heldur
ekki gera það. Og svo annað mér
geðjast ekki að mönnum, sem lát-
ast eera það“.
„Ekki mér heldur", sagði Phil-
ip. „Það er einkennilegt, en
menn, sem skrifa bækur um kon-
ur eða halda fvrirlestra um þær,
eða látast vita allt um þær í skáld
sögum sínum, eru venjulega illa
upp aldir bjánar. Þú hlýtur að
hafa tekið eftir því, Penderel?"
Hann hafði sagt þetta áður —
hann gat lesið í smp Margaretar
hve oft bað hefði verið — en
hann talaði af sannfæringu.
„Ég hef tekið eftir því“. Pend-
erel var mjög ákafur. „Þeir eru
andstvgeilegir náungar, sem
ættu heldur að selja varaliti. Ég
skil ekki, hvers vegna konur sjá
það ekki sjálfar. Þær virðast
elska þá“.
„Þarna sjáið bið!“ Mar.gareti
var skemmt. „Ég held, að levnd-
ardómurinn af fiandskan vkkar
sé aðeins afbrýðissemi. Þið eruð
báðir afbrýðissamir, að þvi að
þessir menn virðast vera aðlað-
andi“. Þeir neituðu ákærunni
begar í stað, en létu hana halda
áfram. „Og hvað sem því líður,
geðiast. skvnsömum konum ekki
að þeim. ef til vill geðjast þeim
alls ekki að beim innst inni. En
bað er ekki h^gt að komast hiá
bví að hafa á^uga og vera for-
vitin. auðvitað“.
„Það er hægt“, sagði Philin
dauflega. „eða menn ættu að
reyna það. Allt of margir hafa
áhuga og eru forvitnir nú á dög-
um. Það er ómögulegt að vera
hamingjusamur eða jafnvel kát-
ur. Ég er ekki betri en hinir; við
virðumst öll vera lík. En ein-
hvers staðar dreg ég línuna. Ef
einhver kvenmannsbjáni mundi
vera karlmannssérfræðingur og
skrifa bók eða fara um og halda
fyrirlestra um karlmennina,
myndi ég ekki eyða svo mikið
sem einni mínútu til að lesa eða
hlusta á hana. Það mundu fáir
menn gera“.
„Nei, aðeins vegna þess að þið
eruð allir þóttafullir", sagði '
Margaret. Henni var farið að
þykja gaman af þessu og hún
hafði gleymt því, hvar þau voru.
„Við viljum um fram allt fá að
heyra álit karlmannanna, því að
við erum ekki þóttafullar, þótt
sem betur fer erum við farnar að
losna við þessa undirgefni. Þið
eruð sannfærðir um, að engin
kona geti sagt ykkur nokkuð. sem
einhvers virði er að heyra um
ykkur sjálfa; og jafnvel þótt þið
hélduð, að hún mundi gera það,
mundið þið sneiða hjá því, til
þess að sjálfsánægju ykkar sé
ekki misboðið“. (
„Það er nokkuð til í þessu“,
játaði Philip og jafnskjótt hugs-
aði hann um það hve þetta hljóm-
aði sjálfsánægt. Var hann það í
raun og veru? Margaret var að
vakna svo yndislega, og það var
eins og hún springi skyndilega
út í myrkrinu eins og blóm.
Penderel horfði í kringum sig.
„Ég geri ráð fyrir því að þetta
sé eins og borða úti. Eftir nokkra
daga munum við geta sagt. — j
Hérna um kvöldið, þegar við
borðuðum hjá Femm-fjölskyld-
unni“.
„Já, það er gott“, sagði Philip. i
„Sumt fólk, sem ég þekki segist
hata að vakna á morgnana frá
draumum sínum, en mér finnst
að annað hvort lifi þeir óhugnan- 1
Ioíui lífi, eða þeir hljóti að vera j
vitskertir. Ég er alltaf ánægður (
að vakna á morgnana og komast
út draumalandinu, en þar er ég
„Þeim myndi ekki gera það“,
svaraði Margaret. „Það myndi
vera viðbjóðslegt“ Henni geðj-
aðist að augnaráðinu, sem Philip
hafði horft á hana; það var ekki
tömt; það var vingjarnlegt, vott-
ur af innileik í því. Hún brosti
til hans.
Philip brosti aftur. „Þú mynd-
ir ekki skilja húsmæðurnar,
Ifenderel. Ég býst við, að þú haf-
ir raunverulega aldrei verið bak
við tjöldin“. En hugsanir hans
voru hjá Margareti. Hún var eitt-
liVað öðruvísi. Hún var að þiðna.
Hann vildi, að nú væri tími og
táekifæri til að talá, raunveru-
lega að tala og leggja spilin á
bói'ðið. Ef til vill myndi það vera
liægt seinna. Hér var einmitt
staðurinn til þess, svo afskekkt,
svo einkennilegt og þar sem ekki
var hægt að fela spilin, ef svo
mætti segja, eins og heima.
Penderel fannst hann ætti að
halda áfram, þótt hann hefði
raunverulega ekkert að segja. —
Hann var eins og húsmóðir sjálf-
ux. En þeim virtist geðjast að
því. „En það er ekki satt“, hróp-
aði hann. „Ég hef ímyndunarafl
og við þessir hugmyndaríku
menn, erum alltaf bak við tjöld-
in, og þannig þjáumst við með
húsbændunum og húsmæðrunum,
en við verðum bara að brosa, og
hrosa eins og sannir gestir. Kon-
úr þjást ekki svona mikið, er það
ekki, frú Waverton, því að þær
ima, hvað fram er að fara, begar
þær eru gestir og þær sitja sig
Jéhann handfasti
ENSK SAGA
136
ur fyrir keisarann, urðu nú alúðarvinir hans. En hvar sem
konungur sat veizlufagnað með æðstu stórmennum, þar sem
allir sóttust eftir að þjóna honum og vinna hylli hans, leyfði
hann aldrei neinum að bera skjöld sinn eða þjóna sér, nema
mér. Hann gleymdi því ekki í velgengninni, að ég hafði verið
með honum í andstreyminu.
í Köln dvöldum við hjá erkibiskupnum og hann bauð okk-
ur til dýrðlegrar veizlu. Þegar erkibiskupinn prédikaði í
kirkjunni, lagði hann út af bessum orðum Heilagrar ritn-
ingar; „Nú veit ég að Drottinn hefur sent engil sinn og hann
hefur frelsað mig úr hendi Heródesar." Við hlustuðum allir
hugfangnir á ræðu hans, því að við vissum, að þegar hann
nefndi Heródes, átti hann í rauninni við Hinrik keisara í
Austurríki.
í marzmánuði vorum við komnir til Antverpen. Þar stigum
við á skip og sigldum með blaktandi fánum yfir til Englands.
Eg hafði aldrei komið til Englands áður, en það sem ég hafði
séð til enskra pílagríma í Landinu helga, vakti löngun mína
eftir að sjá það, því að ég hélt að það hlyti að vera vert að
siá það land, sem gæti alið svona hrausta og harðfenga menn.
Ög ég varð ekki fyrir vonbrigðum, því að það sem ég sá af
landinu á leiðinni til London, hafði hin beztu áhrif á mig.
Á þeirri leið sá ég þrennt gott, sem vakti hjá mér fögnuð:
Skóga, fulla af villisvínum, hjörtum og öðrum veiðidýrum,
beitilönd, þar sem indælt grængresið var að spretta upp og
ljóshærð börn með rjóð andlit. Er þetta ekki það bezta, sem
nokkurt land hefur upp á að bjóða?

DANSLEIKUR
í Tjarnarcafé í kvöld kl 9.
Hljómsveit hússins leikur.
Aðgöngumiðar seldir frá kl. 5—6.
Matur afgreiddur klukkan 7.
í einu og
sama rifinu:
15 SMASÖGUR
Nr. 2
1955
ÁSTARSÖGUR:
Svarti sauðurinn
Eva og Ríkarður ijönshjarta
Andlitssvipur hennar
.. En við skiljum sem vinir
Hjarta á villigötum
SAKAMÁLASÖGUR:
Örlagarík blaðaúrklippa
Morð í mánaskini
Smámunirnir hafa sína
þýðingu
Skyldi það takast
Ekki neitt pelabarn
GAMANSÖGUR:
Óhamingjusamasti maður
veraldar
Meðan hann var erlendis
Hvar ætlar þetta að enda?
Seytjánda sjálfsmorð Renatora
Hljómleikaranir
?!
Mynd með hverri sögu. Smælki. *
■ -------------------------.... . ................. ..... ■
: Fæst hjá öllum bóksölum og veitingastöðum. Verð 10.00. I
Laghentur maður j
helzt vanur trésmíði, getur fengið fasta
atvinnu bráðlega.
ZUdur Lf.
■ ■■■■■■■
■«■■■■■■
■«■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
VERZLIiMARHIJSiNiÆÐI
Til leigu er 30—40 fermetra húsnæði í lítið niður-
gröfnum kjallara við Laugaveg, sem innrétta má fyrir
verzlun. Þeir, sem áhuga hafa, sendi nöfn sín, ásamt
upplýsingum um hvaða rekstur þeir hafa í huga, til
afgreiðslu blaðsins í síðasta lagi n. k. miðvikudag, merkt:
„Verzlunarhúsnæði — 41“.
• •*
■4
Verzlunarstarf
Ung stúlka sem séð hefur um verzlun í mörg ár óskar
eftir einhverju verzlunarstarfi eða jafnvel skrifstofu-
starfi í maí eða síðar (kann vélritun). — Tilboð ásamt
upplýsingum um kaup og kjör sendist afgr. Mbl. merkt:
„Alveg ábyggileg — 42“.
Hafnfirðingar
2 félagar Skógræktarfélags Hafnarfjarðar eiga kost á
þátttöku í skógræktarför til Noregs í vor. — Uppl. til
mánudagskvölds hjá Jóni Gesti Vigfússyni, sími 9340.