Morgunblaðið - 20.04.1955, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 20. apríl 1955
14
Fmmftaldssagan 16
slíku. Steinar féllu á yfirbygg-
jnguna, hjclin stóðu fóst og eftir
hiínútu eðn svo var bifreiðin hálf
grafin. Þeð tók okKur þennan
tíma að komast út úr bifreið-
4im“.
: „Hvernig funduð þér þetta
líús?“ spurði Philip hann.
„Skildi bifreiðina eftir þarna.
X>ar er hún, ef hún er ekki horf-
ín niður í dalinn — skrambans
trandræði þetta var lítil Hispano
^ifreið, sem ég lét búa til fyrir
inig sérstaklega — einasta bif-
peiðin, sem mér hefur þótt vænt
iim. Jæja, við skriðum út og viss-
lim ekki hvar við vorum. Svarta
myrkur og hellirigning alls stað-
ár. Við urðum að skilja allt eftir,
iöskur og allt. Ekki var hæet að
Snúa við, sagði ég, við höfðum
^kki farið fram hjá húsi eða neinu
Ijósi svo mílum skipti. Við héld-
um áfram, óðum í leðjunni upp
pð hnjám og klifruðum yfir
kletta. Við höfðum vasaljós með
okkur, en það var ekki til neins.
Þá sáum við liós og flýtt.um okk-
wr eins og við gátum. Og hérna
érum við og hérna verðum við
að vera að minnsta kosti til
morguns o? ef til vill lenvur. Það
versnar alltaf úti. l\Taður g=nt.i
haldið að betta væri h°imsendir,
þegar maður hefur verið úti í
tíu mfnútur; mér er sama. þótt
é.g segi vkkur það, ég hélt, að
f>að væri úti um mig. Get ég not-
að þetta glas?“ Hann tók flevg
npn úr vasa S'num. tœmrlj Vianri
í glasið og renndi wiskíinu nið-
ur í einiim sona.
„Halln'“ kallaði fé'-inj Vinng til
þans. „Ertu búinn b2fór>“
►: „Eg er hræddur um b°ð,
Gladvs“. Og hann sýndi henni
ýteyp'inn.
p- „Æ jæia, ég ^mrð ^ð sevja að
jþú ert svm“. Og stúlkan qettj £
kig snúð. bef(ar hann s^nði . Fvrir-
gefðu“. H”n sat nú ré++ T-ið arin-
ínn op hafðj fsT’jð úr st*,'TTÚ'iinuTn
pg hélt nú fótunum nálægt eld-
fnum.
„Eg hafði m-ð ímmí-r1'pri
þeir urðu eftir í bifreiðinni".
sagði hún við Ma rdpvn*i po
er allt og sumt. twuv+ v-nöld!
Ég er viss "m. að hið hafið kom-
ist í hann krapoann."
„Já, það var miöp slv»mt“ svar
aði Margaret kærulevsislena.
„Jæja. nú erum við slnnnin,
nema flóðið nái hjnvað í. nntt“.
Því næst lækkaði hún röddina.
„Nokkur rúm?“
; Margaret histi höfuðið. „Nei,
f'ið verðum að vera hérna f alla
riótt.“ Rödd hennar var hörð. ó-
vingjarnleg, og það var leiðin-
legt, en hún gat ekkert að því
fíjert. Henni hafði geðjast illa að
þéssari manntegund, svo að ár-
um skipti, án þess að þekkja hana
nokkuð, og hún gat ekki breytt
:því á svipstundu aðeins vegna
þess að einhver dansmær, sem
var á ferðalagi, var af tilviljun
undir sama þaki og hún eina
óveðursnótt. Maðurinn var öðru-
vísi. Henni var sama um hann.
Þau sneru sér aftur að kvöld-
verðinum. Morgan hafði staulast
burtu með fatið og hitt fólkið var
nú að koma sér aftur fyrir við
borðið. Baróninn játaði, að hann
gæti vel þegið kalt kjöt og brauð
og ost og hann settist milli
Margaretar og herra Femm.
„Komdu, Gladys", kallaði
hann, „ef þú vilt fá eitthvað að
borða. Við trufluðum kvöldverð-
pnn og okkur hefur verið boðið að
||>orða með.“
* „Allt í lagi“, hrópaði hún „Ég
ff að koma.“ Og Penderel kom
með stól handa henni og hún sett
ist við hliðina á honum. Hann
tók eftir því að hún mætti augna
ráði ungfrú Femm, sem nú var
grafalvarleg, með brosi, sem nálg
aðist fremur glotti. Það var allt
í lagi með þessa stúlku.
I Hún horfði reiðilega á hann.
„Hvað heitið þér? Fyrirgefið, en
ég get aldrei munað það.“
„Penderel“. Og það var verst
að vera ekkert sérstakt, hugsaði
hann, því að maður verður alltaf
hálfkjánalegur, þegar maður seg-
ir,til nafns síns.
Hún leit á hann aftur. „Hvað
annað? Fyrirgefið spurningarn-
ar.“
„Roger“, sagði hann henni og
honum fannst það hljóma eitt-
hvað svo gamalt. Það var langt
síðan hann hafði heyrt það.
„Roger Penderel“. Hún var aug
sýnilega að velt því fyrir sér í
huganum. „Heyrið þér, þekkið
þér ekki mann að nafni Ranger,
Rick Ranger?“
„Hamingjan góða, jú. Ég þekki
unga Ranger. Eldri bróðir hans
Tom, var mikill vinur minn. Nú
er hann einhvers staðar í Sudan.
Það er ekki langt síðan Dick var
í Oxford, en nú er hann alveg
kominn út í samkvæmislífið í
West End. Þar þekkir hann alla
staði, er alltaf mjög seint á ferð-
inni og er ruddalegur eins og at-
vinnubifreiðarstjóri. Ég er hálf
hræddur við hann, mér finnst ég
verða gamall og einfaldur, þegar
ég er með honum.“
„Ég þekki hann líka“, sagði
hún. „Hann er ágætis náungi, að-
eins dálítið ungur og heimskur.
Ég spurði aðeins, vegna þess að
■ ég var viss um, að hafa séð ykkur
saman einu sinni. Ég vissi, að ég
hefði séð yður einhvers staðar,
en ég gat ekki munað hvar það
var, en nú man ég eftir þvi.
Voruð þér ekki með honum eitt
kvöld — fyrir þrem eða fjórum
mánuðum — á Rottur og Mýs?“
„Rottur og mýs?“ Þá mundi
hann eftir staðnum, einn af minni
inæturklúbbunum. „Já, ég fór
þangað eitt kvöld með Dick
Ranger. Það er lítill staður, er
það ekki, þar sem öllu ægir sam-
an? Þar er hljómsveitin saman-
þjöppuð á svölum, eins og sardín-
ur í hálfopinni dós. Ég man eftir
nafninu, því að ég sapði Dick
Ranger að þetta væri eins og að
vera inni í osti. Ég gat ekki bolað
staðinn. Vínið var líka það versta
og dýrasta, sem ép hef kvnnst.“
„Já, það er heldur rotið, en
ekki alveg eins slæmt, ef maður
er með þeim, sem reka það. Ég
kem bangað oft. þótt bað sé ekki
upnáhaldsstaðurinn minn“. i
Hann glot.ti til hennar og hún
— ef til vill ósjálfrátt. hann vissi
það ekki — brosti einnig, svo að
hrukkur komu á nefið á henni.
„Við verðum að fara eitthvað, er
það ekki?“
„Það er einmitt það. Það segi
ég alltaf“. Hún var mjöp áköf.
„Maður getur dansað svolítið og
drukkið með einhverjum, sem
maður þekkir, hljómsveitin fram
kvæmir skemmtilegan hávaða,
ljósin eru skemmtileg oa björt ng
þangað kemur maður því kvöld
eftir kvöld, langar ekkert til að
fara út og skreiðast heim í rotnu
holuna sína.“
„Ég þekki það. Þegar niður
þrepin er komið og út fyrir dyrn
ar, þá er myrkur og ef til vill
regn og nýr dagur upprunninn.
Svo að maður frestar því sífellt.“
„Þér hittuð alveg á það rétta“,
sagði hún honum. Og síðan eftir
stundarkorns umhugsun hélt hún
áfram: „Það er eins og að koma
hingað eftir þetta þarna úti.“
Hún hnykkti til höfðinu í áttina
til dyranna. Því næst lækkaði
hún röddina. „Þetta er einkenni-
lega skuggalegur bústaður —
líka einkennilegt fólk — en það
er hátíð eftir að hafa verið úti
núna.“
„Já, ég geri ráð fyrir því“.
Hann vildi láta líta svo út sem
hann væri tortrygginn, en hann
gat ekki varist því að velta því
Saga mannsandans
Menningarsaga Ágúsfs H.
Bjarnasonar
Ritsafn í 5 bindum
Innbundið í skinn og rexin í hylki.
Myndasafn ritanna er stórt og fallegt og valið.
Þetta er glæsilegasta rit fyrir heimili yðar, sem oft
verður gripið til.
Kjörbók til vinargjafa.
Jéhann handfasti
ENSK SAGA
138
og allar steikurnar og allt smjörið og rósavatnið og ótal,
ótal margt fleira, sem borið var fram í þessari veizlu, þá er
ég viss um að það mundi hlaupa á alla sem heyrðu, aðeins
af umhugsuninni um allan þennan góða mat, svo að þeir
læeiu vakandi alla næstu nótt af óþolandi mappverkium.
Það nægir að segja það, að fátæklingarnir, sem stóðu hópum
saman fyrir utan veizlusalinn, urðu vel saddir af matnum,
sem afgangs var, þegar veizlunni var lokið.
í bvrjun veizlunnar sneri konungur sér til mín, þar sem
ég stóð fvrir aftan stól hans, og sagði:
„Reiddi hnefi. ég hef nokkuð handa þér, sem þú átt ekki
von á. en sem ég held að hér þvki vænt um.“ Hann hvíslaði
einhverju að bryta einum, sem þá hvarf iafnskiótt í mann-
þröngina: hann kom brátt aftur með sjálfa frú de Colum-
bíénes. Bak við hana stóð grannvaxin, fögur, tíguleg ung
stúlka, k^ædd hvítum silkikjól, er prýddur var silfri og
perlum. Hún var með gagnsæja blæiu vfir höfðinu úr feg-
ursta híalíni, op sást silfurlitað hár hennar í gegnum hana.
Hún brosti yndislega til mín, en í fátinu, sem á mig kom,
gat ég aðeins glápt aulalega á hana. Svo sagði ég: „Blanch-
fleur“, með öndina í hálsinum. Hún rétti mér hendina og
ég grein hana í mína. Gat þessi. glæsilega, prúða ungmev^
verið hin óstýriláta, ærslafulla, litla leiksvstir mín? Hún j
hafði brevtzt. fjarska mikið á einu ári, og ég vissi bó ekki,
að kvenfólkið er eins og kamelljónið, og getur breytt bæði.
útliti og háttum á meðan deplað er auga. j
Konungur brosti, og sagði: „Nú verður þú, móti venju, að
fára frá mér í bili. Það hjálpar mér einhver annar á meðan. .
Hlaðhúð
Franskar
ferseypeysur
á börn og fullorðna
Sumarhanzkar
MARKAÐURINN I
a
Bankastræti 4 :
4—5 heibergja íEuxð
óskast til leigu strax eða 14. maí. Mikil fyrirfram- ;
greiðsla. — Tilboð sendist Mbl. fyrir hádegi á föstu-
dag n. k. merkt: „109“.
UngEingspiltur
óskast til innheimtu og fleiri snúninga. hálfan eða allan J
daginn. — Uppl. Gólfteppagerðin h. f., Skúlagötu —
Sími 7360.
ASSIS
appelsínu-
og
sítrénusafinn
fæst í öllum
vcr/lunum
IIEILDSÖLUBIRGÐIR:
MIÐSTÖBIN H.F