Morgunblaðið - 21.04.1955, Blaðsíða 14
I
14
MORGUNBLAÐIB
Fimmíudagur 21. apríl 1955
I
DULARFULLA HUSIÐ
EFTIR /. B. PRÍESTLEY
FramKaldssagan 17
íyrir sér. Hann leit á hina til-
íinningalausu ungfrú Femm
stundarkorn og því næst leit hann
yfir borðið á bróður hennar, sem
var að tala við Porterhouse.
„Ég er alveg und-rmdi, sir“,
sagði herra Femm, þótt ekki væri
hægt að sjá neina undrun í svip
hans heldur eitthvað allt annað.
„En ég hef ekki komið út í heim
inn eins og þér munið segja, síð-
ustu tíu árin. Ég sé núna aldrei
dagblað."
„Þér munduð þá heldur ekki
þekkja hann núna. Hafið mig
fyrir því“, sagði Porterhouse.
„Þér munduð ekki geta komið
þangað núna. Það er allt annar
heimur. Ég hef verið þar, svo að
segja í fremstu víglínu; og það
hefur tekið allan minn tíma “
„Heimurinn mun verða allt
öðru vísi“, sagði herra Femm
hægt, „þegar allt fólkið er farið
úr honum og fyrr ekki. Karlar
og konur brevtast ekki. Hin
heimskulegu bjánalæti eru alltaf
eins. Alltaf eru nokkrir gáfaðir,
sem sjá eitthvað fram fyrir sig
og hópar af heimskingium, sem
ekkert sjá, sem hrósa sjálfum sér
fvrir að vera sniliingar vegna
þess að þeir eru óhæfir og skamm
sýnir“.
„Það er ef til vill eittbvnð í
þessu“, játaði hinn eftir að hafa
liorft á hann.
Margaret Waverton var að tala
við manninn sinn. Hreina og tæra
röddin hennar hevrðist alla leið
yfir borðið. ,.En þú getur aldrei
sannfært Muriel Ainslev um
þetta, Philio. Það er raunverulega
einkennilegt. að fólk, og það
skvnsamt fólk, getur vitað lítið
um það sjálft. Því meira sem ég
sé af lífinu, bví sannfærðari er
ég um, að það séu áhorfendurnir,
sem mest sjá af þeim Ieik.“
„Það cera þeir líka“. Það mátti
heyra hina diúpu rödd Phihns
greinilega. ,.En aðeins. að lífið
er ekki leikur, skilurðu, og þú
finnur b°ð raunverulega ekki
nema það komi bér ekkert við.
sem hingað til hafði aðeins ver-
ið eins og einhver hlutur, hafði
nú orðið raunveruleg aftur, reis
nú á fætur og vappaði burtu. Hún
sagði ekkert, hvessti ekki augun,
hikaði ekki, aðeins stóð á fæ,tur
og fór í burtu. Það virtist sem allt
fólkið væri eins óraunverulegt
fyrir hana, eins og hún virtist
vera fyrir því. Þau störðu þögul
á hana. Ef þau höfðu verið að
bíða eftir merki, þá var það ekki
þetta.
Nú kom annað merki, og í þetta
sinn utan úr náttmyrkrinu, sem
þau höfðu næstum því gleymt.
Það hefði getað verið þruma, sem
slegið hefði niður eða önnur
skriða; hávaðinn var fjarlægur
og ógreinilegur, en samt var það
ógnþrungið. Philip gerði fyrstur
athugasemd, en hún var ekki ann-
að en þetta: „Ef enginn hefur á
móti því, er ég að hugsa um að
kveikja mér í pípu.“ Þetta var
raunverulega engin athugasemd,
en með því að ávarpa alla í einu,
gerði hann hinum auðveldara
fyrir. Hann tók upp pípuna sína,
sir William fann vindil og Pend-
erel og konurnar tvær kveiktu
sér í sígarettu. Herra Femm hall-
aði sér að gin og vatni.
„Hlustið þið nú á“, sagði Pend-
erel, „við ættum að fara í leiki.“
„Fyrirtaks hugmynd", hrópaði
sir William mjög hjartanlega og
húsbóndalega bak við stóra vind-
ilinn sinn. „Við getum ekki farið
að sofa strax. Hvað segið þið um
bridge?“
Margareti geðjaðist að þeirri
hugmynd. „Það mundi mér þykja
gaman“. Hún hugsaði um, hve
það mundi vera róandi að sjá
hin gamalkunnu andlit kónga og
drottninga. Það var engin furða,
þótt gamalt fólk, sem væri meðal
ókunnugra, þætti gaman að spila.
„En ég hef engin spil“, hélt sir
William áfram. Hann sneri sér að
herra Femm. „Nema að þér vild-
uð lána okkur spil?“
„Ég hef engin“, byrjaði herra
Femm, „en einhvers staðar hef ég
séð þau hérna“. — Hann þagnaði
skyndilega, það brá fyrir leiftri
í augum hans, en síðan hvarf pað,
og hann hristi höfuðið í skyndi.
„Nei, við höfum engin hérna, því
miður.“ i
Þetta var mjög einkennilegt.
Penderel leit forvitnislega á hann
og fór aítur að furða sig á honum.
Sir William spurði Waverton-
hjónin, en þau höfðu engin. j
„Við skulum fara í Sannleiks-
leik“, sagði Penderel. „Hér er
einmitt staður til þess.“
„Hafið þið nú gert sannleikann
að leik?“ hrópaði herra Femm
mjórri röddu. „Það mátti ekki
seinna vera.“
Sir William var alveg ruglað-
ur. „Ég þekki ekki þann leik og
mér geðjast ekki að nafninu.
Hvernig er hann? Ég vona, að það
sé ekki einn af þeim leikjum. sem
þarfnast blaðs og blýants, eins og
skólabörnin leika sér með. Ef svo
er, getið þið sleppt mér, mér
geðjast alls ekki að slíkum leikj-
um.“
„Ekki mér heldur“, kallaði
Gladys. „Er það einn af þeim?“
„Þetta er auðveldasti leikur,
sem til er“, sagði Penderel. „Það
er reyndar varla hægt að kalla
þetta leik. Við eigum aðeins að
tala, en við megum ekki skrökva.
Við spyrjum hvort annað spurn-
inga og þessum spurningum verð-
ur að svara eins samvizkusamlega
og hægt er.“ I
„Hamingjan góða!“ Gladys
hrópaði ósjálfrátt, en þagnaði
skyndilega og sagði „Fyrirgefið!"
„Þetta virðist ekki vera leikur '
fyrir þig, Gladys“, sagði sir ’
William við hana. „Þú ættir að
sitja hjá.“ j
Hún hristi höfuðið mjög ákveð-
in. „Ekki ég, ég er með. Þetta
verður skemmtileg tilbreyting
fyrir sum okkar, sérstaklega fyr- ;
ir þig, Bill. Það má hamingjan
vita, hvað maður heyrir." Hún
leit í áttina til Margaretar yfir (
borðið til að sjá hvernig hún tæki
þessu og það var augljóst, að það
var ekki of vel.“
En hvað sem bví liður æ*tum við
að hætta að tala um lífið. veena
þess að það sem við sooíiim, hef-
ur ekkert að segja. Til hvers er
að tala um betta eða meina hað,
þegar það er auglióst. að bað er
þetta og hitt og það gavnstæða."
„Vertu ekki svnna hát’ð'evur,
PhilÍD“. savðj hi'm. ..Þú hefur
sagt betta áður. Þar að auki var
ég að t.ala um Mnriel Ainslev.“
En Penderel té’< eftir, að bau
töluðu nll bát'ðleea og hann
siálfur líka. Þau voru búin að
koma sér v°l fvrir. Prátt mundu
þau öll fara að gorta oe hann varð
að vera varkár svo að hann bvri-
aði ekki fvrstur manna. Hann
liugsaði um stúlkuna við blið
hans. Hann hafði hað á tilfinn-
ingunni. að eitthvað ætti eftir að
koma fvrir. Þau höfðu alla nótt-
ina fyrir sér, og enn var ekki
orðið á'iðið. lifeira að segja' að
litla hliómsvejtin ,á „Rottur og
mýs“ var ekki enn farin að leika.
FUVfMTI KAFIJ
Þau höfðu nú lokið við kvöld-
verðinn og það hafði slegið þögn
á alla. Meðan á kvöldverðinum
stóð höfðu þau öll sex (ungfrú
Femm hafði ekki sagt nokkurt
orð) spjallað frjálslega saman,
þótt ekki hefðu verið neinar há-
værar samræður; en nú voru þau
öll þögul. Það var eins og þau
væru að bíða eftir einhverju
merki, þau voru svo einkennilega
þöguh Skyndílega var þeim gef-
ið merkið, því að ungfrú Famm,
Jóhann handfasti
BNSS’ SAGA
139.
Seztu nú hjá þessari yndislegu ungu stúlku. Þið hafið
áreiðanlega um margt að tala.“
Ég stokkroðnaði þegar ég settist hjá Blanchfleur, en var
þó skrambi upp með mér. Þjónn einn fékk henni disk
og ætlaði að fara að fá mér annan, en konungurinn sem
horfði á okkur úr hásæti sínu með arnaraugum sínum, kall-
aði til hans, og sagði:
„Nei, lofaðu þeim að borða af sama diskinum, þá hafa
þau betri lyst á matnum.“
Þá var mikið hlegið og deplað augunum, en við borðuð-
um af sama diski eins og sannir vinir og hjónaefni.
Þó að Blanchfleur væri ekki lengur barn að útliti, fann
ég brátt að hjarta hennar var jafn hreint og tilfinninga-
ríkt og áður. Við töluðum mikið saman og sögðum hvort
öðru frá því, sem á dagana hafði drifið frá því við sáumst
seinast.
Blanchfleur og frú de Columbiéres höfðu verið hjá Ber-
angaríu drottningu. Hún var enn í löndum sínum og ekki
komin til konungs aftur. Þegar þær voru í Rómaborg á
leiðinni heim, sá ein af þjónustukonum drottningar belti
prýtt gimsteinum, sem verið var að bjóða til kaups. Konan
þekkti beltið og vissi að Ríkarður konungur hafði átt það.
Af þessu varð drottning afar hrygg, því að hún óttaðist mjög !
að konungur hefði verið drepinn. Blanchfleur játaði að t
hún hefði einnig fellt mörg tár mín vegna, og leit um leið j
þannig til mín, að hjarta mitt fór að slá hraðara.
Þegar drottning íór til Navarra sex mánuðum seinna,
SINFÓNÍUHLJÓMSVEITIN RÍKISÚTVARPIÐ ;
TÓMLEIKAR
í Þjóðleikhúsinu föstudaginn 22. apríl kl. 8 síðdegis.
:
Stjórnandi: OLAV KIELLAND
Einleikari: NICANOR ZABALETA 5
Einsöngvari: GUÐMUNDUR JÓNSSON [
VERKEFNI: 5
■
Debussy: Forleikur að „Síðdegisæfintýri skógarpúkans“. ■
Saint-Saens: Konsertsþáttur fyrir hörpu og hljómsveit,
op. 154
Kielland: Sex sönglög við ljóð eftir Per- Sivle, o». 17
Beethoven: Sinfónía nr. 7 í A-dúr, cp 29 ■
■
Aðgöngumiðasala í Þjóðleikhúsinu
GLÆSILEGASTA
KVÖLDSKEMMTUN ÁRSINS
*
Revíukabarett Islenzkra tóna
4. sýning í kvöld kl. 11,30
— Uppselt —
5. sýning sunnudag 24. apríl kl. 11,30.
Pantaðir aðgöngumiðar sækist fyrir hádegi á
morgun í DRANGEY, Laugavegi 58 og
T Ó N A, Austurstræti 17 (gengið inn Kolasund)
DANSLEIKUR
með skemmtiatriðum
I kvöld kl. 9. — Aðgöngumiðar kl. 5—6:
★ GAMANÞÁTTUR: Emilía, Áróra og Nína.
★ DÆGURLAGASÖNGUR: Hinar vinsælu leik-
systur.
★ GAMANVÍSUR: Hjálmar Gíslason.
★ Hin vinsæla hljómsveit hússins leikur fyrir
dansinum.
-A SÖNGVARI með hljómsveitinni:
Einar Ágústsson.
Sumargjöf.
HÓTEL BORG
í síðdegiskaffinu í dag: :
Plasido og Þorvaldur :
í kvöld:
Dansleíkur til kl. 1
sömu skemmtikraftar
Miðar við suðurdyr klukkan 8.
— Gleðilegt sumar! — |
.........