Morgunblaðið - 28.04.1955, Blaðsíða 10
10
MORGVNBLA&I»
Fimmtudagur 28. apríl 1955
ÆSKAN OG FRAMTIÐIN
)_____________________________
Verkalýðssamfökin og ofrlki
komraúnista har
HIN mikla fólksfjölgun við
sjávarsíður.a, sem var samfara
breyttum framleiðsluháttum á
sviði fiskveiða hér á landi, um
og eftir síðustu aldamót, hafði í
för með sér myndun tveggja
fjölmennra stétta, er tímar liðu
fram. Voru það stéttir sjómanna
og verkamanna. í fyrstu voru
lítil samtök á meðal þeirra, en
snémma voru þó sett á stofn
félög, sem áttu að gæta hags-
mpna þessara aðila. Brautryðj-
endur verkalýðsfélaganna voru
þjóðhollir Islendingar, sem hugs-
uðti fyrst og fremst um að bæta
lífskjör íélagsbræðra sinna.
Persónulegur hagnaður eða met-
orð og völd voru eigi að skapi
þessara manna. Þeir voru for-
svarsmenn stéttarbræðra sinna
og sem slíkir nutu þeir verðugr-
ar virðingar, þótt stundum væri
hairt deilt um kaup og kjör.
A meðan brautryðjendanna
naþit við, voru stéttarfélög verka-
mi'nna ópólitísk og allt virtist
bejnda til, að verkalýðssamtökin
hél” á landi ættu eftir að þróast
og[ dafna á ópólitískum grund-
velli sem sterk og einhuga hags-
méhasamtök verkamannanna
sjSlfra.
' ★
Með stoínun Alþýðuflokksins
árið 1916 hefst stjórnmálaleg
misnotkun á samtökum verka-
manna og sjómanna. Misnotkun,
eiris og síðar tveggja flokka, á
stéttarhugsjón verkamannsins í
stjórnmálalegum tilgangi, varð
Hugsjón brautryðjendanna — Afskipti
vinstri flokkanna — Deild alþjóða-
kommúnismans — U ngkommúnisiar —
Ofheldi og öryggi borgaranna
lýðssamtö’-Tunum og nota þau síð-! ið fræði Xarls Marx, Lenins og
Afstaða kommúnista
til verkamannsins
ÁKIÐ 1952 var gefinn ut í Reykjavík bæklingur um Sósial-
istaflokkinn, stefnu hans og starfshætti. — Höfundur var
Brynjólfur Bjarnason, alþm. í bæklingnum kemur greini-
lega fram, að verkalýðsstéttin á íslandi er aðeins tæki, sem
mota ber til að ná lokatakmarki flokksins, sem er alræði
kommúnistaflokksins að aflokinni byltingu. Samkvæmt
texta bæklingsins, er það fjarri því, að allir verkamenn séu
metnir að jöfnu því, „að í flokkinn þarf að veljast bezta
mannval verkalýðsstéttarinnar, þroskaðasti hluti hennar“.
Ósjálfrátt verður manni hugsað til Guðm. J„ Einars Gunnarg
lögfr. og þess háttar mannvals. Þetta úrval á síðan „að gegna
hlutverki sínu sem æðsta form stéttarsamtakanna“. Hver
treystir sér til að halda því fram, að fyrrgreindir menn hafi
ekki innt hlutverk sitt vel af hendi, annar á þriðju síðu
Þjóðviljans, en hinn með kvikmyndatökuvélinni.
an í þágu flokksins, tóku þeir að
leggja lag sitt við lýðræðissinn-
aðan forustumann í verkalýðssam
tökunum. Maður þessi var þeim
óheppilegu eðliskostum búinn að
vera fljótíær, framgjarn og valda
fýkinn mjög. Féll hann fljótlega
í gildru kommúnista og fyrir
þeirra tiiverknað hefur hann
unnið hverl óhappaverkið á fæt-
ur öðru. Hið alvarlegasta var
það að láta kommúnistum í té
ótakmarkaö vald yfir samtökum
verkamanna og fá í staðinn nafn-
bót til að þjóna hégómagirnd
sinni. Orsök þessa atburðar mátti
rekja til flokkslegrar togstreitu,
sem var verkalýðssamtökunum
algjörlega óviðkomandi. Sannaði
það enn einu sinni, hversu ó-
heppilegt það er, að samtök
verkamanr.a skuli ekki fá að
starfa í friði fyrir þessum tveim
stj órnmáíaflokkum.
★
Hinar stóðugu byltingar í Al-
þýðuflokkrum. óbilgirni jafnað-
orsök þess, að hagsmunir verka- | armanna og kommúnista gagn-
fólksins voru aldrei í fyrirrúmi,1 vart þeim verkamönnum, sem
þegar deilur urðu á milli at-
vinnurekenda og verkamanna,
heídur flokkslegur ávinningur,
eiris og á sér stað í yfirstandandi
verkfalli. Peir tveir flokkar, sem
hafa misnotað trúnað verka- j
manna, eru Alþýðuflokkurinn
hafa viljað vera óflokksbundnir
og helga sig í þess scað samtök-
um verkamanna og baráttu þeirra
fyrir bættum kjörum, er orsök
þess verktalls, sem nú stendur
yfir. Verl.amaðurinn fær ekki
að stunda vinnu sína, vegna þess
og Kommúnistaflokkurinn, sem að kommúnistar þurfa að sanna
nú er nefndur Sameiningarflokk- j ágæti sitt í augum erlendra
ur, alþýðu — Sósíalistaflokkur-! flokksbræðra. Þeir þurfa einnig
inp. Báðir þessir flokkar eru * að þreifa íyrir sér, hversu langt
by|ggðir upp eftir erlendri fyrir- j þeir geta gcngið í ofbeidisaðgerð
mjjnd. Hinn fyrrnefndi á lýð-
ræðislegum grundvelli, en hinn
síðarnefndi á grundvelli einræðis
og ofbeldis. Er hann algjörlega
óþjóðlegur, enda aðeins deild í
alheimskcrfi kommúnistaflokka
allra landa. Lokatakmark hans, j skipulagi.
alheimskommúnismi með blóð-
uðri byltingu, er ekki samrým-
anlegt hagsmunum íslenzks
verkafólks, en hins vegar er það
nothæft tæki í framkvæmd bylt-
ingarinnar, að áliti kommúnista.
Aðgerðir þeirra í öllum málum
miðast fyrst og fremst við flokks-
hagsmuni á alþjóðlegu sviði, en
ekki þjóðlegu. Bylting þeirra
yrði ekki 'ramkvæmd með hags-
muhi íslenzku þjóðarinnar fyrir
augum, heldur til að efla fram-
garig alþjóðakommúnismans í
heiminum. Það er þýðingarmikið
aðj'íslenzkir verkamenn geri sér
fujla grein fyrir þessum stað-,
reyndum, því þá munu þeir skilja
betur, að núverandi verkfall er
ekki gert lil að bæta peirra hag,
um. Þeir þurfa að kanna, hversu
sterkt ríkiavaldið er með tilliti
til þess, hvern styrkleika þeir
þurfa að hafa til að geta steypt
íslenzku ’ýðræðisskipuiagi og
komið á kommúnisku einræðis-
Stalins hin óþjóðlegustu fræði, i
sem rituð hafa verið á seinni öld-
um, beita ofbeldi í nafni verka-
lýðsins, í þágu alþýðunnar eins
og þau orða það, en þau geta
þess ekki, að þau gera það fyrst
og fremst í þágu kommúnista-
flokka allra landa. Þau minnast
aldrei á 'kjör verkafólksins í
kommúnistaríkiunum, þau tala
aldrei um verkföll og kröfugöng-
ur í þessum ríkjum, sem ekki er
von, því þsr er allt slíkt bannað.
í Austur Perlín var skriðdrek-
um beitt gegn verkamönnunum
árið 1953, þegar þeir fóru í kröfu-
göngur til að fá kjör sín bætt.
Þessum sk.ðreyndum neita ung-
kommúnistar á íslandi, því þeir
vita sem er, að ef fólk það, sem
þeir hafa fengið til fylgis við sig,
vissi allan sannleikann um frelsi
og lífskjör verkamanna í komm-
únistaríkjunum, myndi það sjá
í gegnum blekkingavef þeirra
um þjóðfelagslegar umbætur í
kommúnisku þjóðfélagi.
Það er auðvelt að gera sér í hugarlund, hver aðstaða
hins óbreytta verkamanns yrði við kommúniskt þjóðskipu-
þar sem flokkslegt sjónarmið kvæði upp úr um, hverjir
væru hæfir til að gegna forustuhlutverki innan samtaka
verkalýðsins. Vilji og skoðanir óflokksbundinna verkamanna
væru virtar að vettugi, atkvæðarétturinn afnuminn, en „hið
náttúrlega úrval“ kommúnistaflokksins færi með öll mál.
Frelsi „hins náttúrlega úrvals“ flokksins til að vinna að
málefnum verkamanna er mjög takmarkað og algjörlega
komið undir miðstjórn kommúnistaflokksins, því ef það
(úrvalið) dansar ekki eftir flokkslínunni „losar flokkurinn
sig jafnharðan við þá, sem bregðast honum“, þ. e. foringj-
unum. Ef einhverjum verkalýðsforingja skyldi verða það á
að vera á annarri skoðun um aðgerðir í verkalýðsmálum,
heldur en miðstjórnin, þá væri hann að bregðast flokkn-
um, en á sama tíma gæti hann verið að halda á lofti rétt-
mætum kröfum verkamanna, sem féllu ekki í kram flokks-
leiðtoganna. Við slíkar kringumstæður yrðu hagsmunir
verkamanna látnir víkja fyrir hagsmunum flokksins.
★
Það, sem stvður þessar skoð-
anir, eru VJnar háu og óraunhæfu I
kröfur, sern bornar hafa verið
fram fyrir hönd verkafólksins,
sem fæst nefur verið spurt ráða.
Kröfur þessar eru í engu sam-
ræmi við gjaldþol bjóðarinnai,
enda er þeim ekki haldið mikið
á lofti í málgögnun kommún-
ista, því þeir vita sjáifir, að þeg-
ar verkafólkið knýr þá að samn-
ingaborðínu. svo það fái að vinna
aftur, geta þeir aldrei fengið
kröfur þessar uppfylltar.
Verkamenn sem og aðrir hafa
hins vegar veitt því athvgli í
verkfaili þessu, hversu málgögn
kommúnista gera sér mikið far
um að birta hetjulýsingar um
Öll menning og framtíð ís-
lenzku þjóðarinnar hlýtur að
byggjast á því, að fólkið fái að
starfa í friði, frjálst og óþvingað.
Takist verkafólkinu ekki að losna
úr járnkrumlum kommúnista og
fylgifiska þeirra, verður að skapa
ríkisvaldinu þau skilyrði, að það
geti veitt borgurunum fulla
vernd fyrir frekari ofbeldisverk-
um kommúnista í nafni friðsams
verkafólks. Það brýtui í bága við
lýðræðishugsjón og réttlætis-
kennd sannra íslendinga, að í
nafni stéttarsamtaka skuli vera
hægt að beita menn ofbeldi,
traðka á eignarrétti manna,
stöðva allar samgöngur, flutning
matvæla og annarra lífsnauð-
synja, án þess að ríkisvaldið
geti nokkuð aðhafst til að vernda
Frainh. á bls 1?
' Stefna þessi er í fullu samræmi við það, sem sagt er á
blaðsíðu 28 í áðurnefndum bæklingi, þar sem rætt er um
valdbeitingu, en þar segir orðrétt: „Afstaða Sósíalistaflokks-
ins íil valdbeitingar styðst EKKI VIÐ NEINAR ALGILDAR
SIÐAREGLUR, sem eru óháðar tíma og aðstæðum og eiga
sér meira eða minna trúarlegar eða dulfræðilegar rætur.“
Verkamenn ættu að hugleiða þá siðgæðishugsun, sem
birtist í þessari setningu. f stuttu máli segir hún, að Sós-
íalistaflokkurinn viðurkenni valdbeitingu, þegar hún er í
þágu flokksins. íslenzkir verkamenn hafa ætíð verið á móti
valdbeitingu í hvaða mynd sem er, það er því augljóst, að
það eru aðeins kommúnistarnir innan samtaka þeirra, sem
hafa undanfarið haft í frammi hið svívirðilegasta ofbeldi í
nafni verkalýðsins. Verkamenn þurfa að losa sig við þessa
hættulegu menn. Þeir þurfa að byggja upp samtök sín á
ópóíitískum grundvelli. Verkalýðssamtökin eiga að vera
opin öllum verkamönnum og manngildi hvers og eins að
vera metið út frá stéttarlegu, en ekki flokkslegu sjónarmiði.
Innan þeirra á að starfa í anda lýðræðis og bræðralags.
Verkamenn eiga að fordæma forréttindaskoðun kommún-
ista, því hún brýtur í bága við lýðræðishugsjónina um jafn-
rétti manna í frjálsu þjóðfélagi.
heldur til að varpa ljóma á ís-1 ötula frarr göngu kommúniskra
lerizka kommúnista í augum ungmenna í ofbeldisaðgerðum
erlendra skoðanabræðra þeirra.' gagnvart almennum borgurum,
Ekki er grunlaust, að gengi ís-' sem eiga leið um þjóðvegi lands-
lerizku kommúnistaforsprakk- 1 ins í friðsamlegum erindagjörð-
um. Mörg þessara ungmenna
hafa notið gistivináttu Sovétríkj-
anna og eru vel að sér í öll-
um marxiskum byltingarfræðum.
Þau kunna að slá í kringum sig
með stjórnmálaiegum slagorðum,
vegar við á. Þau eru æb'ð reiðu-
búin ti! að vega að sjálfstæði
einstnklmganna og níða niður þá
j merin, sem veena mikilla hæfi-
anpa hafi lækkað nokkuð í aðal-
stöðvum alþjóðasamtaka komm-
únistaflokkanna, eftir hið mikla
fylgistap þeirra við síðustu kosn-
ingar. Vat þeim því nauðsynlegt
að .geta gripið til einhverra rót,-
tækra aðgerða, sem gætu sann-
að jágæti þeirra í framgangi al-
heijfnsbyltmgarinnar og niðurrifi
veritræns iýðræðis.
íí beinu framhaldi af fyrri
vinnubrögðum. sem voru fólgin
í þrí að komast til valda í verka-
leika og dugnaðar hafa komið á Þegar verkamenn í Austur-Þýzkalandi gerffa verkfall til að fá kjör sín lííillega bætt, 1. júní 1953,
fót sjálfstæðum atvinnurekstri. notaði hin kommúniska einræðisstjórn skriðdreka og brynvarðar bifreiðar til að sundra hópum
Ungmenni þessi, sem hafa num-l verkamanna er leituðu réttar síns.