Morgunblaðið - 03.05.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVHBLAÐIB
Þriðjudagur 3. maí 1955

DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR /. B. PRIESTLEY
Kr
FramKaldssagan 26
Henni varð svo hverft við við
hvellinn, að hún varð hálfrugluð
og hallaði sér að hurðinni til
síuðnings. Það var eins og hún
heíði íengið högg. Vindkviða
hefði ekki getað lokað hurðinni;
einhver inni hafði lokað henni;
og hún var lokuð úti. Nú var enn
dimmara en áður og nú heyrðist
ekki annað en hávaðinn í regn-
inu og það var óhugnanlegur og
einkennilega einmanalegur há-
vaði.
Hvers vegna kom hann ekki
með fleyginn? Hvers vegna
mundi ekki einhver eftir, að þau
voru úti og opnaði hurðina? Það
hafði aðeins verið tilviljun, að
hún hafði lokast. Hún ætlaði að
herja að dyrum, og láta þau vita,
að hún var þarna úti. En jafnvel
þótt hún væri ákveðin að berja
að dyrum, virtust hendur henn-
ar ekki vilja hlýða henni strax
og hún hikaði dálitla stund með
aðra höndina á hurðarhúninum,
en hina reidda til höggs. Hún
varð óþolinmóð við sjálfa sig.
Hvað var að? Þetta mundi allt
komast í lag við eitt eða tvö högg.
En samt sem áður, þegar hún að
lokum barði að dyrum var það
heidur hikandi og aumingjalegt
högg. Hún beið augnablik og
barði síðan aftur, og í þetta sinn
ákveðnara.
Ekkert skeði. Hin þunga hurð
leit. út fyrir að hafa lokast fyrir
fullt og allt. Hávaðinn af regn-
inu virtist alltaf hækka og
myrkrið luktist enn þéttar um
liana. Hvað hafði komið fyrir
inni i húsinu? Hvað hafði orðið
af Penderel? Hún gat ekki beðið
lengur eftir honum, a!it hafði
orðið eitthvað svo undarlegt í
kringum hana. Ef hún stæði leng-
ur fyrir framan dyrnar, mundi
hún fara að æpa og öskra og
beria með báðura hnefum á
hurðina. Hann vissi ekkert um,
hvað var að ske off hann var að-
eins rétt við hornið.
Það var léttir að gera eitthvað,
jafnvel þótt það væri að ösla úti
í regninu og storminum og nátt-
myrkrinu. Hún fór fyrir hornið,
þar sem ljósið frá vasaljósinu
hafði horfið, en þar var ekkert
vagnskýli. En á vinstri hönd var
Ijós og hún flýtti sér þangað og
hélt nú, að þar' fyndi hún Pend-
erel. En nei, það var aðeins húsið
sjálft. Ljósið kom frá glugga, þar
sem engin gluggatjöld voru fyrir
á neðstu hæð hússins. Hún kom
nær og sá nú að ljósið kom frá
kerti og einhver sat hiá því. Gat
það verið Penderel? Nei, það var
ekki hann. Hún kom nú að glugg-
anum með mikilli varkárni og
gægðist inn.
Þar var kerti á auðu borði og
fram á það lá maður með koníaks
flösku fyrir framan sig og glas.
Það var hinn irsastóri, mállausi
maður, sem hún hafði fyrst séð,
þegar hún hafði komíð ipn í hús-
ið, maðurinn, sem þau sögðu að
væri að drekka, það var Morgan.
Hún sá hann ekki mjög greini-
lega, því að regnið strevmdi nið-
ur rúðurnar, en hún sá, að höf-
uðið vaggaði til og frá og hann
lagði annan hramminn á borðið
til að styðja sig. Hann leit út
fvrir, að vera orðinn mjöe drukk-
inn, og hann gæti orðið mjög
liættulegur, ef hann sofr.aði ekki
von bráðar. Hún hafði séð slíka
menn áður, — venjulega með tvo
eða þrjá lögregluþjóna hangandi
á sér, áður en hægt var að ráða
við þá — og það var augljóst að
liann var af slíku taginu og
einnig geysilegt ruddamenni. —
Hann mundi eflaust þurfa fjóra
, lögregluþjóna, ef hann yrði vit-
laus. Fólkið ætti að læsa hann
inni í hc- berginu, en það virtist
vera eldhúsið. Það gat vel verið
að það væri búið að því. Nú sá
hún hann lyfta höfðinu og hún
| varð máttlaus af ótta, þegar hún
■ sá, að hann leit í áttina til glugg-
i ans. En hún taldi sér trú um, að
: hann gæti ekki séð hana og hún
| var kyrr, þar sem hún var og
, horfði á hann eins og dáleidd.
. Nú hafði hann komið sér á fæt-
* ur og leit í kringum sig. Hann
gekk áfram nokkur skref, en
stanzaði síðan, riðaði lítilsháttar
og virtist vera að mulda eitthvað
við sjálfan sig. Það var augljóst
að hann var ekki enn kominn á
það stig, að hann gæti ekki geng-
ið, eins og hún hafði þó haldið,
því að nú gekk hann stvrkari
áfram, cn hann var drukkinn,
hættulega drukkinn, reiðubúinn
til að gera einhvern miska eða
jafnvel eitthvað enn verra.
' Hún sneri sér við og gekk fyrir
næsta horn. Hvar gat Penderel
verið? Nú var hún alveg rugluð
í myrkrinu, en allt í einu heyrði
hún einhvern hávaða. Það hljóm-
aði eins og að hestur væri að
brölta í hesthúsinu. Hún flýtti
sér í áttina til hljóðsins og stund-
arkorni síðar sá hún slamna í
ljósið frá vasaljósinu. Hún hafði
fundið hann.
,.Ert það þú?“ kallaði hún hik-
andi.
„Já!„ hevrðist í honum og hún
flýtt sér áfram. ,,Ég var rétt að
koma aftur“, hélt hann áfram.
„Fyrirgefðu, hvað ég er búinn að
vera lenei, en fyrst gat ég ekki
fundið bifreiðina og bví næst gat
ég ekki fund.ið fleveinn. Ég leit-
aði alls staðar í aftursætinu og
að lokum mundi ég eftir. að ég
hafði gefið Waverton úr honum,
en hann hafði lagt hann frá sér
og glevmt honum, og þá fann ég
hann í framsætinu. Fvrirgefðu,
hvað ég hef látið þig bíða“.
! Hún hlustaði varla á hann. —
Þau voru í einhvers konar skýli
og hún stóð við hliðina á honum
og hallaði sér að honum. Hún var
alveg máttlaus núna. „Augna-
blik“, sagði hún og saup hveljur
og rétti síðan úr sér.
Hann lagði höndina á hand-
legg hennar og lýsti skýlið upp
með vasaljósinu með hinni hend-
inni. „En hvað er að?“
Hún beið stundarkorn. Það
virtist ekkert vera að núna. —
Hann mundi halda, að eitthvað
væri að henni. „Það er eiginlega
ekkert að“, sagði hún. „En þetta
er allt svo undarlegt. Meðan ég
stóð í dyrunum og beið eftir þér,
slokknuðu ljósin allt í einu í hús-
inu“.
„Það er ekkert“, greip hann
fram í fyrir henni. „Þau hafa
blaktað síðan við komum. Ég hef
alltaf verið að búast við, að þau
slokknuðu".
j „Jæja, herra alvitur. Ég hef
einnig verið að búast við því. En
það er meira en þetta. Skömmu
eftir að ljósin slokknuðu, var
hurðinrSrskellt á nefið á mér. Ég
var lokuð úti“.
„Það er sannarlega einkenni-
legt“, sagið hann. „Ef til vill
hefur það verið vindurinn... . “
„Nei, það var ekki vindurinn.
Ég barði að dyrum, en enginn
anzaði. Ég varð leið á að bíða
þarna og lagði af stað til að finna
þig og á leiðinni sá ég Morgan
inni í eldhúsinu blindfullan. —
Hamingjan góða. Mig langar til
að setjast niður“.
„Auðvitað viltu það“, hrópaði
hann, „og þú vilt líka eitthvað
að drekka. Jæja, hvort viltu það
inni eða úti? “
„Hvað áttu við? Ef það er
drykkurinn, þá vil ég hann inn í
mig“.
Hann stjakaði við henni og
lýsti fram fyrir þau. Þarna var
bifreiðin, sem hafði verið sett
inn í skýlið. „Við getum farið
inn í hana og spjallað saman yfir
whiskyinu. Bíddu augnablik“,
bætti hann við og gekk fram.
„Ég ætla að kveikja á ljósunum,
VILLIftfAÐURIIMN
i 4.
„Þú mátt ekki fara, þú mátt ekki fara, því að ef þú ferð,
verð ég flengdur,“ kallaði drengurinn, sem var orðinn
dauðhræddur.
Maðurinn sneri þá við, lyfti drengnum upp á herðar sér
og flýtti sér síðan til skógar. Þegar kóngurinn kom heim og
sá, að búrið var tómt, spurði hann drottninguna, hvernig
á því stæði. Hún vissi það ekki, en lykillinn var horfinn. Og
þegar hún fór að svipast um eftir syni sínum, var hann
líka horfinn og hvergi að finna.
Kóngurinn sendi þá menn sína í allar áttir að leita að
drengnum, en hann fannst ekki. Gátu menn nú getið sér til,
hvernig í þessu lá, og varð mikill harmur í höllinni yfir j
hvarfi hins unga og efnilega pilts.
Þegar villimaðurinn kom út í skóginn, lét hann drenginn
niður á jörðina og sagði við hann:
„Foreldra þína muntu ekki sjá framar. En þú hefir nú
bjargað mér og fyrir það er ég þér þakklátur. Skaltu fá að
vera hjá mér, og skal ég sjá um að þér líði'vel, það er að i
segja ef þú verður mér hlýðinn. Ég á nefnilega meira afi
gulli og dýrgripum en nokkur maður annar í heiminum.“ !
Síðan bjó hann um drenginn í mosafleti, og sofnaði dreng-
urinn brátt. Morguninn eftir vakti villimaðurinn hann og
fór með hann að gylltum brunni og mælti: I
„Líttu á, hversu vatnið er hreint og tært í þessum brunni, |
það er alveg eins og kristall. Hér átt þú nú að standa á verði
og gæta þess vandlega að ekkert falli ofan í brunninn, sem ’
geti óhreinkað hann. Ég kem hingað á hverju kvöldi til þess
að líta eftir því hvort þú rækir þetta starf dyggilega."
Ef þér aðeir.s hugsið limþað, þá
er það yður í hag að kaupa hláu
Gillette blöðin í handhægu málm-
hylkjunon. Og þrátt fyrir þi ssar
hentugu umbúðir hækka Möðin
ekkert í vcrði.
BLUE
Gillette
BLADES
Þessir eru kostirnir: Bláu
Gillette Blöðin með heimsins
beittustu egg, eru tilbúin til
rakstursins, án pappírsum-
búða, án fyrirhafnar. Blöðin
eru olíuvarin og halda því
fullkomlega bitinu. Á málm-
hylkjunum er hólf fyrir notuð
blöð. Þessar umbúðir hækka
ekki verð blaðanna.
10 Blá Gilette Blöð í málm-
hylkjum Kr. 13,25.
Bláu Gillette blöðin
Þér eigið
oð frákka v/ð jbvottinn
í húð heilbrigðs æskufólks er efni, sem
nefnt er Lecithin. Færir það hörundinu feg
urð og mýkt. Þetta efni er líka í 'Leciton-
sápunni. Hún freyðir vel, og er froðan létt
og geðfeld og ilmur hennar þægilegur. —
Leciton-sápan er hvort tveggja í senn sápa
og smyrsl, sem hjálpar hörundinu til að
halda svip æsku og fegurðar.

Heildsölubirgðir:
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN
IXÍýlenduvöruverzluti
Til sölu nýlenduvöruverzlun á góðum stað við mið-
bæinn. — Tilboð, er greini útborgun, leggist inn á
afgr. Morgunblaðsins fyrir fimmtudagskvöld
merkt: „Nýlenduvöruverzlun —303“.
JUUULJ