Morgunblaðið - 24.06.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 24. júní 1955

H ijónabandsAs EFTIR ALBERTO MORAVÍA >T - T*»F
u
Framhaldssagan 13
s Á meðan Antonió var að lag-
færa hár konu minnar, hafði það
verið óhjákvæmilegt fyrir hann
að standa fast við hægindastól-
‘inn, sem hún sat í. Henni virtist
;hann oftar en einu sinni reyna til
að nudda sér utan í öxl hennar og
snerta arma hennar. Ég segi:
'henni virtist, því hún hefur sjálf
samþykkt, að rakarinn hafi alltaf
haldið verki sínu áfram, þögull
tOg óræðinn. En hún vann eið
íað því, að þessar snertingar hafi
íekki orðið óviljandi Hún upp-
[götvaði að þær höfðu tilgang og
ímeiningu. Hún var viss um það,
iað með þessum snertingum hafi
Antonió ætlað að stofna til sam-
bands þeirra á milli, til þess að
gera henni ósæmilegt tilboð.
„En ertu alveg viss um þetta?“
spurði ég steinhissa.
„Hvernig gæti ég verið annað
en viss? Ó, Silvió! Hvernig get-
urðu efast um það, sem ég segi.“
„En þetta kynni nú að hafa
aðeins verið áhrif?“
„Áhrif? — vitleysa! Auk þess
er alveg nægilegt að sjá bann.
Hann er óheillavænlegur maður
.. alveg sköllóttur og með augu,
sem ætíð líta á þig út undan
augnalokunum, en aldrei beint og
hiklaust. Skalli þessa manns er
hryllilegur .... Skilurðu ekki,
hvað ég á við? Ertu blindur?"
„Það kynni að hafa verið
slysni... . Vinna rakarans neyð-
!ir hann til að koma mjög nálægt
viðskiptavinunum.11
„Nei, það var ekki nein slysni
.... Einu sinni hefði e. t. v. get-
að verið slysni, en oft og mörgum
sinnum, hvað eftir annað — nei,
það var engin slysni."
„Látum okkur nú sjá“ sagði
'ég og ég get ekki neitað því, að
'ég fann til örlítillar ánægju og
iafþreyingar við að leika þennan
leik. „Þú skalt fá þér sæti, þarna
í stólnum .... Ég ætla að vera
í hlutverki Antonió. Látum okk-
ur nú sjá og athuga allt vel og
vandlega.“
Hún var yfirkomin af óþolin-
|mæði og reiði, en hún hlýddi, þó
ftreg væri og settist niður í stól-
jinn. Ég tók mér blýant í hönd,
;sem ég notaði eins og krullujárn
væri og hallaði mér áfram eins
'og ég væri að liða hár hennar.
Eins og ég hafði búist við, þá
jkom það nú í ljós, að í þessari
jstöðu, þá hlaut neðsti hluti mag-
ans á mér að nema við axlir
jhennar og arma og mér var al-
ígerlega ómögulegt að forðast eða
dromast hjá því að snerta hana
j'öðru hvoru.
„Sjáðu nú til“, sagði ég. „Þetta
;er alveg eins og ég bjóst við —
;IIann gat ekki varast það, að
ioma við þig. Eiginlega varst það
,þú, sem áttir að færa þig örlítið
til hliðar.“
„Það er nú einmitt það sem
ég gerði, en þá færði hann sig
aðeins að hinni hlið minni.“
„Kannske hefur hann líka þurft
íþess, til að laga hárið þeim meg-
(in.“
„En Silvío, er það mögulegt,
!að þú sért svo blindur, svo ein-
jfaldur? Maður gæti haldið, að þú
værir að gera þér þetta upp ..
jÉg segi þér alveg satt, að það
!var þrauthugsaður tilgangur með
þessum snertingum.“
Ein spurning var næstum kom
in fram á varir mínar, en ég hik-
aði við að bera hana fram. Loks
mælti ég: „Það eru til margvísleg
ar og margháttaðar snertingar.
jSýndist þér hann verða nokkuð
jöðruvísi, en venjulega, í við-
;móti, þegar hann snerti þig —
nokkuð æstari?“
Hún hnipraði sig saman í stóln
um með einn fingur uppi í sér
og vandræðasvip á andlitinu: „Já
áreiðanlega“, svaraði hún og
yppti öxlum.
Ég var hræddur um, að ég
hefði ekki skilið fullkomlega, eða
þá ekki gert sjálfan mig nógu
skiljanlegan: „Staðreyndin mun
þá vera sú“, sagði ég íhugull, „að
hann hafi greinilega orðið æst-
ur.“
„Já, greinilega."
Ég komst nú að raun um það,
að ég var e. t. v. enn meira undr-
andi á framkomu konu minnar,
en hegðun Antonió Hún var nú
ekki lengur ung stúlka, heldur
kona með allmikla reynslu að
baki. Auk þess hafði ég komizt
að raun um það, að með tilliti
til mála af þessu tagi, þá hafði
hún einhverja tilhneigingu til
léttúðugs blygðunarleysis, sem
stappaði nærri klúrheitum.
Allt það, sem ég þekkti til
hennar, athafnir, orð og eðli,
bentu til þess, að hún mundi ekki
hafa farið að kvarta undan, eða
kæra yfir slíkum smámunum. En
í þess stað blossaði nú upp öll
þessi reiði og allt þetta hatur. Ég
sagði: „Hugsaðu nú vandlega um
málið, þetta er engin sönnun ..
Maðurinn gat orðið æstur, án
þess að vilja eða ætla að.... Ég
hefi oft lent í því, í mannþröng,
um og biðröðum, að ég klemmd-
ist alveg fast utan í einhvern
kvenmann og varð æstur, án þess
að ætla að .... Andinn er reiðu-
búinn“, bætti ég glettnislega við,
til þess að reyna að sefa hana,
„en holdið er veikt....“
Hún steinþagði og virtist þungt
hugsandi, nagandi fingurgómana
og horfandi út að glugganum. Ég
fór að halda, að hún hefði sefast
og væri nú orðin róleg og hélt
áfram að spauga: „Jafnvel dýrð-
lingar hafa sínar freistingar við
að glíma, svo ekki skal maður
undrast þó rakararnir sleppi ekki
alveg .... Vesalings Antonió
hefur sannfærst um það, að þú
værir mjög fögur kona og mjög
girnileg. Og þegar hann stóð fast
hjá þér og kom við nakið hörund
þitt, gat hann ekki lengur haft
stjórn á ástríðum sínum og þrám
.... Sennilega hefur þetta verið
eins óþægilegt fyrir hann og þig
sjálfa .... og meira verður svo
ekki um þetta sagt.“
Hún þagði enn og ég lauk máli
mínu á þessa leið: „Þegar allt
kemur til alls, þá held ég, að þú
getir látið þér þetta í léttu rúmi
leggja. Þetta var eiginlega miklu
fremur virðing, þér sýnd en ó-
kurteisi, virðing sem að vísu er
auðsýnd á frekar grófan og rudda
legan hátt, en hvað um það, sér-
hver hefur sinn sið og sitt hátta-
lag.“
Vegna hinnar opinskáu kátínu,
sem ávallt greip mig, eftir vinnu
á daginn, þá gerðist ég nú helzt
til kæringarlaus í orðum, en þar
sem ég áttaði mig í tíma, tókst
mér að setja á mig alvörusvip
að nýju og svo flýtti ég mér að
bæta við: „Fyrirgefðu mér, ef j
ég hefi verið ruddalegur í orð-
um. En ef ég á að segja þér sann-
leikann, þá er hann sá, að ég get
helzt ekki litið alvarlegum aug-
um á þennan atburð .... senni-
lega vegna þess eingöngu, að ég (
er sannfærður um sakleysi
Antonió".
Loksins tók hún til máls: „Ég J
hefi engan áhuga á þessu“, sagði )
hún. „Það sem ég vil fá að vitá
er það, hvort þú sért reiðubúinn
til þess að láta hann fara, íyrir
fullt og allt — það er það eina,
sem mig varðar um.“
Ég hefi áður tekið það fram, að
hamingja geri manninn eigin-
gjarnan. Sennilega náði eigin-
girni mín hámarki sínu á þessari
stundu, því ég vissi, að enginn
annar rakari átti heima í þorp-
inu. Auk þess var mér það ljóst,
að enginn rakari í borginni
mundi vilja ferðast daglega
PARADÍSARGARÐURINN
i
EINU SINNI var kóngssonur, sem átti svo mikið af fallegum
bókum, að enginn átti jafnmikið. í þeim gat hann lesið um
allt, sem við hefur borið í heimi þessum, eða skemmt sér
við að skoða af því ágæta fagrar myndir. Um hverja þjóð
og hvert land gat hann fengið þar fullan fróðleik, en um það,
hvar paradísargarðurinn væri, stóð ekki nokkurt orð, en það
var nú einmitt það, sem hann langaði mest til að fræðast
um.
Amma hans hafði sagt honum, þegar hann var dálítill
drengur og átti að fara að ganga í skóla, að hvert blóm í
paradísargarðinum væri sætasta kryddkaka, og Ijúfasta vín-
bragð að duftþráðunum. Á einu væri saga og á öðru landa-
fræði eða töflurnar. Ekki þyrfti annað en að éta köku, þá
kynni maður lexíuna sína. Og því meira, sem maður æti,
því meira kynni maður í sagnfræði, landafræði og reikningi.
Þessu trúði hann þá, en þegar hann varð stærri, lærði
meira og vitkaðist betur, þá skildist honum, að meira myndi
um dýrðir í paradísargarðinum en þetta.
„Hvað var það þá, sem Evu gekk til þess að éta af skiln-
ingstrénu? Hefði ég verið þar, þá hefði það aldrei orðið.
Þá skyldi syndin ekki hafa komizt inn í heiminn.“
Þetta sagði hann þá, og þetta sagði hanp enn, er hann
var orðinn seytján ára gamall. Hann hugsaði ekki um nokk-
urn hlut annan en paradísargarðinn.
Það var einhvern dag, að hann var aleinn á gangi í skóg-
inum, því að það var hans mesta unun, og bar þá svo til,
að með kvöldinu tók að þykkna í lofti og gerði hellirigningu,
eins og himinninn allur væri orðinn að einni flóðgátt, sem
vatnið steyptist niður úr, og varð eins koldimmt og maður
stæði um nóttu niðri í dýpsta brunni.
Okkar vinsælu
amerísku strauborð
eru komin aftur.
Sterk — falðeg — ódýr
Kosta aðeins kr. 440.00.
„Geysir“ h.í
TE tilreltt
a mjjan,
Jh Örlítið af Nestei í bollann
Ldtt
Neste er uppleysanleg blanda
af bragðefnum tes og kolvetn-
um. Kolvetnin koma í veg fyr-
ir að bragðið dofni.
-'^3 -\sRI.33l
Heildsölubirgðir:
I. Brynjólfsson & Kvaran
N ý SENDING
Stuttjakkar
QJlfoiS
-j4&aíótrœti