Morgunblaðið - 06.07.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIB
Miðvikudagur 6 júlí 1955 ]
i
hjónabandsAst
EFTIR ALBERTO MORAVÍA
Framhaldssagan 23
Btrá, þar sem sveitabörnin léku
sér á daginn. Skyndilega tók ég
hana í faðminn og hvíslaði: „Leda
.. heldurðu að það væri ekki
betra hér, en inni í svefnherberg
inu þínu?“ Og meðan ég talaði,
reyndi ég að leggja hana mjúk-
lega útaf, niður í grasið.
Hún horfði á mig og hin glamp-
andi augu hennar þöndust út af
snögglegri og ákafri freistingu,
«n svo bældi hún niður tilfinn-
ingar sínar og svaraði: „Nei ..
lieyið er svo óhreint. Auk þess
eru stráin svo voðalega oddhvöss
og ég mundi líka skemma káp-
una mína“.
„Kápan skiptir ekki neinu
máli.“
„Svo hefur þú heldur ekki lok-
ið við bókina þína ennþá“ bætti
hún við og hló óvænt og ástleitið.
„Daginn sem þú lýkur við hana,
munum við koma hingað, um
nóttina.... Ertu ánægður með
bað?“
„Nei, ég er ekki ánægður með
þjað. Þá verður ekki annað eins
tunglsskin og núna í kvöld“.
Blíðlega, en hikandi sagði hún:
„Leyfðu mér nú að fara, Silvio".
Því næst losaði hún sig mjúklega
úr armlögum mínum og hljóp
hlæjandi niður hæðina. Það var
fjörlegur, barnslegur hlátur. ó-
styrkur að vísu og bar keim þess
ótta við freistinguna, er ég hafði
séð brjótast fram í augu hennar
áður.
„Kannske voru þetta líka beztu
úrslitin", hugsaði ég með mér, er
ég hljóp á eftir henni, „hógvær
neitun og heillandi hlátur“.
Hún hljóp á undan mér, eftir
veginum, sem lá á milli skemmti
garðsins og vínekrunnar, en ég
náði henni fljótlega og tók hana
í faðminn.
Tunglsskinið varpaði skuggum
af okkur á jörðina, fvrir framan
okkur, aðskildum, en þó sam-
tengdum.
Við gengum akveginn á enda
og komum að framhlið hússins.
Rafmagnsljósin loguðu nú aftur
og franski glugginn á dagstofunni
Var bjartur og vinalegur.
Við gengum inn í húsið og
beint upp á loftið. Hún gekk á
undan mér upp stigann og aldrei
hafði mér virst hún jafn fögur
og nú, er hinar mjúku og þokka-
fullu hreyfingar hennar leiddu í
3jós hinar leyndustu línur líkam-
ans.
Á stigapallinum snéri hún sér
að mér og sagði glaðlega:
„Ljúktu við söguna þína ....
og þá munum við verða samferða
ú t á þreskiloftið .. “
Eg kyssti á hönd hennar og
hélt þvínæst til herbergis míns.
Innan lítillar stundar var ég
evo steinsofnaður.
Morguninn eftir höfðu undar-
legar tilfinningar æsings og ofsa
kæti mig algerlega á valdi sínu.
Konan mín var ennþá í fasta
svefni, er ég steig upp í vagninn
hjá Angelo og ók af stað, áleiðis
til borgarinnar.
Angelo hefur e. t. v. álitið það
skyldu sína að ræða við mig um
málefni byggðarlagsins og ég
leyfði honum að masa án þess að
hlusta á hann, en sökkti mér nið
ur í hugsanir mínar.
•Vagninn ók af stað niður eftir
akveginum, þar sem fyrstu geisl-
ar morgunsólarinnar voru þegar
farnir að glampa. Því næst rann
liann meðfram landamæragarð-
inum og snéri loks inn á þjóð-
veginn.
Loftið var milt og hinn blíði
Ijómi haustsins og fegurð þess
birtist hvarvetna. Ég renndi aug-
uaum yfir landið, sölnað og bleik
fölt, og allt umhverfis mig var
svo ólíkt því, sem það virtist í
sóldýrð sumarsins.
Hér var rautt lauf, sem þyrlað-
ist af greinum vínviðarins í hægri
golunni og þarna var iðandi net
af sólargeislum og daufir skugg-
ar á gömlum og gráum múrveggj
um. Lengra í burtu flaug lævirki
upp, flögraði stundarkorn um og
settist svo á stóran moldarhnaus
við veginn.
! Þarna voru skellur með blá-
leitri eirgrænu á hvítum veggjum
bændabýlanna. Þarna var mosi,
gulur sem gull, á veðruðum þak-
steinum lítillar kirkju, sem helzt
líktist gamalli hlöðu, og þarna
' voru stór, græn akörn innan um
, dökk laufblöð gamallar eikur,
í sem skagaði út á veginn.
i Ég gladdist af þessum og því-
líkum atvikum, eins og þau hefðu
einhverja ósegjanlega þýðingu og
mér varð ljóst, að þessi háttur
minn við að skoða hlutina, þar
sem því var líkast sem ég elskaði
þá alla, orsakaðist af hamingju
minni, sem einnig var ný og ó-
segjanleg.
| Vegurinn lá nú upp fjallshlíð-
ina og hækkaði óðum. Vagninn
þokaðist áfram og nú hafði ég,
í fyrsta skipti, tækifæri til að
athuga hina fornu múrveggi, sem
þverhníptir risu til lofts á efstu
brún fjallsins.
Skyndilega varð ég gripinn ein
hverri ofsakæti, eins og þessir
múrveggir hefðu verið takmark
! mitt, sem nú yrði mér loks sýni-
legt, ekki aðeins takmark þessar-
, ar stuttu morgunferðar, heldur
. alls lífs míns.
Vagninn fikaði sig hægt upp á
við og eitt andartak, er ég virti
múrana fyrir mér, sá ég sjálfan
mig, ekki eins og ég var þ. e.
I persóna ruglingslegra og hverf-
ulla hugsana og tilfinninga, held-
ur gæddan hinni fyrirfram
ákvörðu leyndardómsfullu og ein
földu skapgerð, sem Sagan til-
’ einkar hetjum sínum.
j Þessir miklu menn, sem ég dáði
flytjendur hamingju, höfðu ferð-
ast eftir samskonar vegi og þess-
um, á morgnum sem þessum og
undir sömu sól, af sama himni.
Mikið úrval af
bróderuðum léreftsbiúndum
nýkomið.
í þessari vissu virtist mér ég
finna staðfestingu þess, að ein-
hvern góðan veðurdag mundi ég
sjálfur verði einn slíkur maður.
Ég virtist sjá það fyrir í mikil-
leik augnabliksins, um leið og ég
lifði það.
Þótti mér þetta gleggsta merk-
ið um inngöngu mína til veldis
og ódauðleika.
Ég varð all forviða, er ég gerði
mér það ljóst, að ég var að tauta
fyrir munni mér, stundarhátt: .
„Tuttugasti og sjöundi október,
nítján hundruð þrjátíu og sjö“,
hvað eftir annað og í takt við hin
hörðu, áköfu og reglubundnu
hófaslög hestsins, á leið sinn upp
snarbratta hlíðina. Og mér fannst ^
sem hin hrífandi fegurð þessarar j
dagsetningar, er ég bar greini-
lega fram hvert einstakt atkvæði
hennar, myndi fela í sér einhvers
konar fyrirboða.
Loks komum við, þótt hægt
færi, að borgarhliðinu, sem var
afar þykk múrsmíði þar sem hæst
gnæfði grannur, miðalda bogi,
er virtist logagylltur í sólskininu,
en bændur sem ráku asna sína
eða báru stórar kröfur, gengu
inn um hliðið á undan okkur.
Raunverulega var þessi morg-
unn nauðalíkur öllum öðrum
morgnum hér uppi á fjallinu, eins
og hvarvetna annars staðar.
Þegar komið var inn fyrir hlið-
ið þvarr kæti mín að miklum
mun, er vagninn ók yfir hnull-
unga hinnar bröttu götu, á milli
tveggja raða gamalla húsa. |
Er við komum á aðaltorgið
steig ég útúr vagninum, bað
Angelo að hitta mig aftur þar
á sama stað, eftir eina klukku-
stund og fór svo að leita að.
pappír þeim, er ég þarfnaðist. i
Sú verzlun, er ég hafði í huga,
var alllangt í burtu og veittist
mér næsta tafsamt að finna hana,
en loks, er þangað kom, reyndist
enginn ritvélapappír fáanlegur,
aðeins skrifpappír. Ég ákvað því,
þótt óánægður væri, að kaupa
hundrað arkir og bjóst við að
geta klofið þær í sundur og gert
þannig tvær arkir úr hverri einni. j
Með pappírspakkann undir
handleggnum gekk ég inn í
Skólavörðustíg.
PARADISARGARÐURINN
10
„Viljirðu komast þangað, þá fljúgðu með mér á morgun,
en það verð ég annars að segja þér, að allt frá Adams og
Evu dögum, hefur enginn lifandi maður þangað komið. Við
Adam og Evu muntu víst kannast af biblíusögunum?"
„Já, víst geri ég það,“ sagði kóngssonurinn.
„Þegar þáu voru út rekin, sökk paradísargarðurinn í jörð
Iniður, en hann hélt samt sínu hlýja sólskini, sínu gæðalofts-
ilagi og allri sinni dýrð.
Álfkvennadrottningin á þar heima. Þar er Sæluey, sem
dauðinn stígur aldrei fæti á, og inndælt er þar að vera.
Seztu á bak mér í fyrramálið, og skal ég hafa þig með mér.
Ég er að hugsa um að það takist, en nú máttu ekki tala meira,
því að ég ætla að sofna.“
Og nú sváfu þau öll saman.
Snemma morguns vaknaði kóngssonurinn, og brá honum
þá heldur en ekki í brún, því að hann var kominn hátt upp *
yfir skýin. Hann sat á baki Austra, semhélt honum trausta-
tökum. Svo hátt voru þeir komnir upp, að merkur og skógar
og fljót og stöðuvötn, það var allt tilsýndar eins og stór
litsettur landsuppdráttur. /
„Góðan daginn!“ sagði Ausri. „Þér væri annars óhætt að
sofa dálítið enn, því að ekki er mikið að sjá á flatneskjunni
fyrir neðan okkur, nema ef svo væri, að þig langaði til að j
telja kirkjurnar, því að þær standa eins og krítardeplar á
græna borðinu.“ Það voru merkur og engi, sem hann kallaði
græna borðið.
NVKOIUIO
Mikið úrval af alls konar
TVÍD-EFNUM
margar teg. og litir.
AUSTURSTRÆTI 9 • S I M I 1116-1117
wnoi
>■«
FYRIRLIGGJANDI:
SANTA CLARA SVESEÍJIiR
50/60 70/80
RÍJSÍI\iUR
steinlausar 12 V2 kg. og pk.
KUREiVIUR
í pk.
EPLI, þurrkuð
BL. ÁVEXTIR
J.Æ
ynfoí
fyóon
&J(.v
varan
Steinbeck.
Saga þessi segir frá
skrttnum
náungum sem hafast við í
smáborg í Kaliforníu Er bókin
um ævintýri þau sem þeir
lenda í og hið einkennilega
lífsviðhorf þeirra
Lesandinn bókstaflega velt-
ist um af hlátri yfir hverju
einasta tilsvari karlanna.
Önnur útgáfa af bók þess-
ari, í þýðingu Karls Isfelds,
fæst nú hjá bóksölum og kost-
ar aðeins 25 kr. heft og 35
kr. innb.
Fallega brúna
húð
án sólbruna.
•**<• totíb
s
>UKU