Morgunblaðið - 08.07.1955, Blaðsíða 14

* 14
MORGUNBLABIÐ
Föstudagur 8. júli 1955 ^
HJÓNABANDSÁST
EFTIR ALBERTO MORAVlA
Framhaldssagan 25
Er hann snéri baki við mér og
tók að snúa burstanum í sápu-
slíálinni, fylgdi ég hreyfingum
hans eftir með óþolinmóðum aug
ufn og taldi sekúndurnar, sem
liðu.
«Asi minn og hungur fóru vax-
andi með hverju andartakinu sem
löð.
i'Er Antonió hafði þyrlað sáp-
rinni í þétt skúm, snéri hann sér
v$ð og byrjaði að sápubera and-
lp' mitt. Hann var frábær í því
a|S maka andlit viðskiptavinarins
í iT þykku, hvítu sápulöðri, en í
iJptta skipti gerði leikni hans mér
13ca gramt í geði. í hvert skipti,
s|m burstinn þaut yfir kinn mína,
lált ég að nú væri það í síðasta
sppti, en alltaf var sú tilgáta mín
léng. Antonió byrjaði aftur og
a||tur, alltaf með sömu, hægu
hi'eyfingunum.
fÉg veit ekki hversvegna, en
skyndilega virtist mér það
héimskuleg fjarstæða að liggja
þprna í hægindastólnum, með
ajíidlitið hulið sápuskúmi og það
sém verra var, ég • áleit, að
fýitonió væri vitandi vits að gera
n*ig heimskulegan.
Þessi síðastnefndi grunur minn
var hlægilegur og ég kæfði hann
þegar í stað niður. En hann sýn-
ir, hversu hungrið hafði truflað
njig-
f Loksins, þegar hreyfingar
bwrstans um andlit mitt, virtust
aldrei ætla að taka enda, hrópaði
ég óþolinmóður og argur: ,,Ég
sagði yður að vera fljótur! ..
og samt ætlið þér aldrei að hætta
að klína þessari froðu framan í
nlig!“
|Ég sá, að Antonió leit snöggv-
ast til mín, björtum, undrandi
aligum og því næst lagði hann frá
sei' burstann og tók rakhnífinn,
án þess að mæla orð.
| Hann brá hnífnum á slípólina,
eh laut svo yfir mig og hóf rakst
urinn. Með sinni venjulegu leikni
skóf hann sápuna og skeggið af
liSegri kinninni og teygði sig svo
fíam, til að byrja á vinstri vanga
niínum, en við það þrýsti hann
líkama sínum upp að handlegg
nȎr.
' Ég gat ekki varizt því, að minn-
ast ásakana Ledu. Það var eng-
inn efi á því, að hann þrýsti
líkama sínum upp að öxl minni
og armlegg, um leið og hann laut
yfir mig, og þessi snerting hans
fyllti mig hamslausri reiði.
) Ég fann mýkt neðri hluta ístr-
uhnar, sem ég sá fyrir hugskots-
ahgum mínum sem loðna, vöðva-
niikla og sveitta kúlu og nú loks,
er ég skalf af viðbjóði, virtist mér
ég skilja konuna mína.
* Þetta var viðbjóður vissrar
tegundar, sem ekki verður bæld-
ur niður í eigin huga.
Ég beið andartak og vonaðist
til, að hann mundi hreyfa sig úr
stað. En hann hvorki gerði né gat
það, og skyndilega yfirsteig við-
bíjóðurinn forsjálni mína. Með
sjböggri hreyfingu færði ég mig
Úr stað og á sömu stundu fann ég
fjalt hnífsblaðið skerast inn í
k|nn mína.
' Skyndilega braust út hjá mér
hjrennandi hatur í garð rakar-
a|is. Hann hafði kippt rafhnífn-
Úm að sér og horfði á mig, undr-
afidi og sem þrumu lostinn. Ég
spratt á fætur, strauk hendinni
upn kinnina, sem blóðið fossaði
nú eftir og hrópaði, óður„ af
l*æði. „Hvað ertu eiginlega að
gfera, maður? .. Ertu genginn af
vítinu?"
*„En signor Baldeschi", stam-
a® hann, „þér hreyfðuð yður ..
þér kipptust mjög mikið við.“
„Það er ekki satt!“ öskraði ég.
„Signor Baldeschi", sagði hann
næstum biðjandi, með virðulegri
og nánast hrærandi hæversku
þess manns, sem veit sig borinn
röngum sökum. „Hvernig hefði
ég getað skorið yður, ef þér hefð-
uð ekki hreyft yður? Trúið mér,
þér hreyfðuð yður .. en þetta er
bara lítilræði — bíðið andartak.“
Hann gekk að borðinu, tók
tappann úr lítilli flösku, náði sér
í örlitla bómullarkúlu úr pakka,
sem lá þar og vætti hana úr sótt-
hreinsandi vökva flöskunnar.
Óður af reiði hrópaði ég: „Hvað
meinið þér með því, að kalla
þetta lítilræði?.... Þetta er stór
og Ijótur skurður“ og um leið og
ég hrifsaði bómullina af honum,
gekk ég út að speglinum. Hinn
brennandi sviði, er vökvinn
snerti rispuna, sleit öll bönd af
æsingu minni: „Svo þetta er að-
eins lítilræði, eða hvað?“ öskr-
' aði ég og kastaði blóðugri bóm-
ullinni frá mér, i stjórnlausri
bræði: „Þér vitið ekki um hvað
þér eruð að tala, Antonió ....
sjáið hérna — það er bezt fyrir
yður að hypja yður út sem fyrst!“
„En, signor Baldeschi .... Ég
er ekki búinn að raka yður enn-
þá....“
„Það skiptir engu máli. Hypjið
yður héðan og látið mig ekki sjá
yður framar", hrópaði ég. ,.Ég
vil ekki sjá yður hér oftar! Hafið
þér skilið það?“
„En, signor Baldeschi..“
„Ekki eitt orð ennþá .... burt
með yður og komið aldrei hingað
aftur .. aldrei aftur .. út með
yður — skiljið þér það?“
„Á ég að koma á morgun?“
j „Nei, hvorki á morgun né
' nokkru sinni hér eftir..Þetta
ætti að nægja yður!“ Ég stóð
hrópandi í miðri stofunni, með
handþurrkuna ennþá bundna um
hálsinn. Því næst sá ég hann
hneigja sig lítillega, hæðnislega
er mér óhætt að segja. „Eins og
yður þóknast", tautaði hann,
gekk til dyra og hvarf sjónum
mínum.
Er ég var orðinn einn, smárén-
aði reiði mín. Ég tók af mér hand
klæðið, þurrkaði sápuna af mér
og skoðaði andlitið í spegli. Ant-
onió hafði rétt verið að ljúka
rakstrinum, þegar óhappið varð,
svo að andlit mitt, burt séð frá
hinum langa, rauða skurði, var
slétt á að líta. Ég tók annan bóm-
ullarhnoðra, vætti hann í vökv-
anum og þvoði skurðinn vand-
lega. Á meðan var ég að hugsa
um hina undarlegu hvöt, sem or-
sakað hafði brottrekstur rakar-
ans og ég viðurkenndi fyrir sjálf-
um mér, að ég hefði notað skurð
inn einvörðungu sem tilefni —
vel þegið tilefni. Sannleikurinn
var sá, að mig hafði lengi langað
til að reka hann frá starfinu og
þessvegna gripið fyrsta tækifær-
ið sem bauðst.
Mér varð einnig ljóst, að ég
gat ekki skýrt Ledu frá brott-
rekstrinum, sem bænheyrslu við
óskum hennar, vegna þess, að
ég hafði haldið Antonió áfram í
þjónustu minni, þrátt fyrir ásak
anif hennar, sökum eigingirni
minnar, og af sömu sökum hafði
ég nú rekið hann. Við þessar
hugsanir kenndi ég nokkurs sam-
vizkubits og fór nú fyrst að sjá
það, að ég mundi ekki hafa tekið
eins mikið tillit til konu minnar
og skyldi, í sambúð okkar, fram
til þessa.
Ég klæddi mig svo í jakkann
og gekk niður til Ledu.
Hún var inni í borðstofunni og
sat við borðið. Við snæddum
nokkra stund, í þögn, en því næst
sagði ég: „Veistu það, að nú er
ég búinn að losa mig við Antonió
fyrir fullt og allt.“
Án þess að líta upp frá matn-
um, spurði hún: „Og hvernig ætl-
arðu þá að hugsa fyrir daglegum
rakstri?"
„Ég ætla sjálfur að reyna að
raka mig“, svaraði ég. „Enda
'Mmrarainnrtf’aVB * mnrwinmf'■ ■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■■ ■ ■ ■ ■ ■■■ a ■rmtanBiDUB
a
i
Byggingameistarar athugið |
9
’■]
Frá Strojexport, Prag, getum vér boðið yður j
(■
til afgreiðslu nú þegar ýmsar gerðir af steypu- I
|a
hrærivélum ásamt vibratorum og öðrum :
!■!
■]
tækjum til bygginga. — Sérstaklega viljum :
vér benda á hinar mikið eftirspurðu hræri- :j
vélar 65 og 125 I. til hrærslu á pússningu. :j
= HÉÐ!NN =
— Sími7565 —
á
■ ■1
>■*
— Nýtt úrv al
Amerískir
léreltskjólor
og sloppor
Laugaveg 74
PARADISARGARÐURINN
12
Þar fóru þeir báðir ofan og réttu úr sér í mjúku grasinu,
og blómin kinkuðu kolli móti vindinum, eins og þau segðu:
„Ver heill aftur kominn!“
i „Erum við nú komnir í paradísargarðinn?“ mælti kóngsson
urinn.
| „Nei, nei,“ sagði Austri, „en nú verðum við þar bráðum.
1 Sérðu hamrabergið þarna og stóra hellinn, þar sem vín-
teinungarnir hanga eins og stór, græn gluggatjöld? Þar
eigum við að fara inn.
Sveipaðu að þér skikkjuni. Hérna er steikjandi sólarhiti,
en einu feti framar er nístingskuldi. Fuglinn, sem flöktír
fram hjá hellinum, er með annan vænginn hérna úti í
.brennandi sumarhita, en með hinn þarna inni í nístings
vetrarkulda.“
„Svo þetta er þá vegurinn til paradísargarðsins?“ sagði
kóngssonurinn.
Nú fóru þeir inn í hellinn. Þvílík nepja! En það stóð ekki
lengi. Austri breiddi út vængi sína, og lýsti af þeim sem
skærasta eldi. En hvernig var hellirinn?
Þar seytlaði vatnið niður af stórbjörgum, sem héngu yfir
höfði þeim í fáránlegustu myndum. Ýmist var svo þröngt,
að þeir urðu að skríða á fjórum fótum, ýmist svo hátt og
vítt um sig eins og undir beru lofti. Það var líkast heljar-
grafkapellu með steingerðum orgelum og steinþöglum
pípum.
„Við göngum víst á helvegi til paradísargarðsins,“ sagði
kórfgssonurinn, en Austri svaraði engu orði og benti fram
fyrir sig. Skein þá á móti þeim bláleitur bjarmi, ljómandi
fagur.
Grjótbjörgin uppi yfir þeim hverfðust hvað af hverju í
þoku, og varð hún björt að lokum, eins og hvítt ský í tungls-
skini.
Auglýsing
Athygli söluskattsskyldra aðilja í Reykjavík skal vakin
á því, að frestur til að skila framtali til skattstofunnar
um söluskatt fyrir 2. ársfjórðung 1955 rennur út 15. þ.m.
Fyrir þann tíma ber gjaldendum að skila skattinum
fyrir ársfjórðunginn til tollstjóraskrifstofunnar og af-
henda henni atrit af framtali.
Reykjavík, 8. júlí 1955
Skattstjórinn í Reykjavík.
Tollstjórinn í Reykjavík
Skrifstofustarf
Ungur maður með verzlunarskóla- eða hliðstæðu
prófi og góður í reikningi, getur fengið atvinnu nú þegar.
Um framtíðarstarf getur verið að ræða. Umsóknir, ásamt
upplýsingum um próf og fyrri störf, svo og mynd og með-
mælum, sem verður endursend innan þriggja vkina, ósk-
ast sendar afgreiðslu blaðsins merktar: „Skrifstofustarf
—929“, fyrir 18. júlí n. k.
Bytjgingameistari á Uurlamfi
óskar eftir tilboði í starf. Tilboð sendist Mbl. fyrir 20. júlí
merkt: „Starf — 923“.
>K«