Morgunblaðið - 17.07.1955, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 17.07.1955, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ Sunnudagur 17. júlí 1955 ^ FramKaldsSagan 33 °g hún hafði beygt sig, eins og sem elskar mann sinn ennþá. --,:..i— ' -- Hún hafði fullvissað sig um Ég var algerlega yfirbugaður venjulega, í ástúð og góðvild. af því, sem ég hafði orðið vitni Hún hafði því orðið að þola að, en ég lagði mjög mikið að bær aðstæður, að sjá manninn, mér, til að hafa stjórn á mér og sem hafði óvirt hana, en hafði þó til þess að skoða það í hlutdrægn sterkari áhrif á hana, en hún islausu ljósi. Þarna kom hinn sjálf gerði sér Ijóst, ganga dag lega inn og út um húsdyr henn ar. — fagurfræðilegi skilningur minn mér að miklu gagni og í fyrsta skipti fann ég nú, að hann hafði gengið undir hina ýtrustu próf- raun. Ég minnist þess, að þetta und- anfarna kvöld, þá hafði tungls Þannig höfðu margir dagar liðið í óvenjulegum stundarfriði í sundurþykkju okkar og ástríð- um — stundarfriði, sem ég í eig- ingirni minni ætlaði að notfæra birtan á þreskiloftinu vakið hjá mér- tl1 að 1*^ sögugerð minni, mðr hugmyndina um skyndiást, °S sem hafði einungis stuðlað að í skjóli hinnar mildu, hljóðu Þvj að auka sundurþykkjuna og nætur, og ég sá að hugsanir mín- blása í glæður ástríðnanna. ar og löngun höfðu verið réttar. I Eftir Þfíar vikur harði ég lokið Svo hafði einungis einhver ann- sögugerðinni, en á sama tíma ar tekið mitt hlutverk, á síðustu hafði konan mín, e.t.v. án þess stunau. Ég hafði ósjálfrátt séð að vtta Það sjatt> komizt út að faðmlögin fyrir og fegurð þeirra, yztu takmörkum sinna rugluðu, en svo höfðu faðmlögin orðið, án auðvirðilegu girnda. Ferð mín til xninnar þátttöku. . borgannnar hafði þa venð allt _ , i i j- sem þurfti til þess að láta hana Samt sem aður lagði skyndi- ., . . , , , , , , sja hið sanna eðli hmnar fyrstu ega upp í mer grunur um > Qbejtar hennar á rakaranum. að þessar tilraumr til að vera hafði komið ekki hlutlaus, væru emgongu af- , . . . ’ , ° getað fundiðmig. Emhvernvegmn kvæmi og uppfundmg hms særða & . ° , .... ,. .?, j og emhversstaðar hofðu þau stænlætis og auðmykta drambs. ... .. * - i I * „ . *. * . ,lf„ mætzt, í stiganum, eða 1 lesstof- g egsagivi sja “ ’ unni. Kannske hafði hann hafið eg gæt! alyktað og skdið ems eða e f v hefur Mn nukið og eg vildi, en staðreynd það, að ég mundi halda mig, að vinnu minni þá nótt, er hún héldi til stefnumótsins og hún hafði leikið sér með mig, eins og kött- ur með mús, er hún sagði mér frá æfintýri sínu og liðsforingj- ans, greinilega rifjað upp í til- efni af fundi hennar og Antonios, þann sama morgun. Um kvöldið hafði hún varast að setja á sig ameríska magabelt- ið, svo að hún væri skjótari til, meira freistandi, naktari. Á meðan ég borðaði hafði hún ekki gert neina tilraun til að leyna óþolinmæði sinni, reyndi ekki einu sinni að grípa til hræsn innar, sem í slíkum tilfellum fel- ur í sér virðingu, ef ekki fyrir dygðum, þá fyrir góðum háttum og siðum. Það hafði útheimt alla mína blindni, að sjá ekki og skilja, að lystarleysi hennar stafaði af hinni annarri lyst, sem var mun ráðríkari. En þar sem hún var hrædd um, að ég mundi taka þennan uppgerðar lasleika of al- varlega og gæti jafnvel fundið upp á því að vilja halda kyrru fyrir í svefnherberginu, hjá henni, útskýrði hún hann fyrir m i *•• c stigið fyrsta skrefið? Hvað sem mér, með það fyrir augum að stæði jafn ohogguð: Eg hafði . f * , , . ... „„„ > . .. ’ - _____, verið svívirðilega blekktur. Kon- an mín hafði svikið mig vegna rakarans og þessi svik stóðu sem múrveggur á milli mín og eigin- því leið, þá hafði myndast sam- komulag, skyndilegt, algert, end- anlegt samkomulag. Uppfrá þeirri stundu, hafði ■. • t. „ i,7, hegðun og latbragð Ledu em- konu mmnar. Þessar hugsanir b ° „„ ii - , .. •«„ „„ kenst af osveiganleika, hraða og ollu mer bitrum sviða og eg gerði ,_____,________________________ _„„ mér nú að ég hafði séð Ledu í örmum rakarans, að ég var að gegna , , ,. . . . , ■ ,, vituð, hafði hun mælt ser mot við hlutverki, sem neytt hafði verið A_4_L„ ,______ n4.nfc „„ „ovvi upp á mig, hlutverki eiginmans hinnar ótrúu konu. En sömu- lióst í fvrsta skinti eftir þunga þess steins’ Sem kastað er ljost, tyrsta skipti eitir tu bQtng , djúpu gm Með grimmd sem ekki var e.t.v. óaf- telja mér trú um, að ekkert gengi að sér annað, en hin mánaðar- lega og eðlilega vesöld hverrar konu. Meðan ég lagði hart að mér og lokaði mig inni á lesstofunni, við skriftir, hafði hún setið, fullar þrjár klukkustundir, inni í setu- stofunni, reykt einn vindlinginn á eftir öðrum og talið mínúturn- ar sem liðu, óþreyjufull og æst Antonio á sama stað og þar, sem ég hafði reynt, kvöldið áður, að í skapi. Íeiðis“ogTamtímTs komTt égTka f hennar. Þegar svo Antonio var í Þegar stundin var svo komin ’ að raun um það, að ég hvorki tarmn hafðl hun breytt samT hl-l°P hun til stefnumotsins og i vildi þiggja, né gat tekið að mér k^æmt kaldri ruddalegrl þann danS’ S6m eg hafðl yenð , þá stöðu. Ég hafði ekki, fram til ahv°rðun- laus við efasemdir eða ahorfandi_að; dans, sem blatt a-j þessa, verið eiginmaður, líkur hik, alveg a sama hatt og oymur fram var utras hmnar þrcttmiklu ! öðrum eiginmönnum. Samband kynm að gera, en ekki eiginkona, krofuhorðu og of lengi bældu , okkar hafði verið nákvæmlega eins og ég hafði óskað að það yrði, en ekki eins og hjónaband okkar kynni að hafa boðið og fyrirskipað. Ég varð að halda áfram með að vera sanngjarn og, framar öllu öðru, skilningsríkur. Þessi var köllun mín og jafn- vel ekki hin svívirðilegustu svik gátu réttlætt mig, ef ég brigðist henni, vísvitandi. Jafnvel, meðan ég hljóp heim að húsinu, tók ég að rifja upp í huga mér rás þá, sem viðburðirn- ir höfðu tekið, í sambandinu á milli mín, konu minnar og rak- arans. Augljóst var og enda sannað, að Antonio var siðleysingi, en PARADÍSARGARDURINN 19 Ilmurinn kryddsæti allt umhverfis varð æ megnari og megnari, hörpurnar hljómuðu miklu fegur en áður, og það var eins og þessi ótal höfuð í salnum, þar sem tréð var inni, það var eins og þau kinkuðu kolli brosandi og syngju: „Allt ber manni að þekkja. Maðurinn er herra jarðarinn- .. , A _ , . . ar.“ Og það voru ekki framar blóðug tár, sem hrundu af; hefaðiVengTn gíhu|að ætlun^Uá Wöðunum á skilningstrénu, honum sýndust það vera rauð-! hans hatfu, venð til staðar og að ~ J, , T^. , „ , ... , , . " fyrsta snerting hans við konuna „Komdu með mer! Komdu með mer!“ omaði i eyrum hans mína hefði orðið af hendingu með titrandi tonum, og við hvert fótmál hitnuðu kinnar ^innj hans og blóðið æstist í æðum hans. Á sama hátt, hafði hún verið 1 ma þ^ð, sagði hann, „það er engin synd, getur ekki einlæg og sönn í reiði sinni yfir verið nein synd. Því skyldi ég ekki mega fylgja fegurðinni því, sem hún nefndi „virðingar- °S gleðinni? Eg vil sjá hana sofandi. Það er ekkert í hætt- leysi“ og „dónaskap“ í fari rak- unni, ef ég aðeins kyssi hana ekki, og það geri ég ekki, ég arans — enda þótt öfgarnar í er óbilugur, ég hef sterkan vilja.“ reiði hennar leyndu, jafnvel þá Og álfkonan varpaði af sér hinum skínandi klæðum sínum þegar, upphafi að óvituðum óróa og ýtti greinunum til hliðar, og óðara var hún horfin þangað og samdrætti þeirra. inn og faldist þar. Með því að biðja mig um að „Ekki hef ég syndgað ennþá,“ sagði kóngssonurinn, „og reka Antomo hafði hun raun- elíki mun £g þeidur gera þag sígar>“ Um leið mjakaði hann verulega beðið mig um, að verja greinunum til hliðar. sjllM sTr'eÍfyrirTakaranum - .. Þarna lán hnn °§ var svo frlð og yndisleg, sem engin er en ég hafði ekki skilið hana og onnur nema alfkonur i paradis. Hun brosti i draumi, og fullur eigingirni hugsað aðeins hann laut otan 30 henm og sa tarin titrandi milli bránna. um mín eigin þægindi og ekkert1 „Græturðu yfir mér?“ hvíslaði hann. „Gráttu ekki, yndis- annað. Hún hafði ekki komið fagra kona! Nú skil ég fyrst sælu paradísar. Hún streymir auga á eigingirnina í hegðun um æðar mínar, streymir gegnum huga minn. Ég finn þrótt minni og framkomu, eins og hún kerúbsins og hið eilífa lífið í mínum jarðneska líkama. Nú - hafði ekki heldur skilið hin má koma yfir mig eilíf nótt. Ein mínúta sem þessi er mérj dýpri undirstöðuefni sjálfrar sln nógur auður.“ » Stór fjögurra lierberma íbtíð | O! í nýju húsi í Hlíðahverfi, til leigu nú þegar — Leigu- | tilboð óskast send Mbl. fyrir n. k. miðvikudag, merkt: |í| „41‘7 1 Mjallhvítar-hveitið fæst \ öllum búðum SnawWlliÍE^t£« 1 50 kg. SnðwWliite^ic* 25 kg, í 10 pund 5 pund / wimm WOHMtHvím NOUtMt 5 punda bréfpoki 10 punda léreftspoki Hveitið er framleitt aðeins úr bezta hveitikorni Biðjið ávallt um „Snow White" hveiti (M j allhvítarhveiti) Wessanen tryggir yður vörugæðin Langholtsveg 117 — Sími 5000 Skólavörðuholt — Sími 5001 Hagatorg — Sími 5007

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.