Morgunblaðið - 17.07.1955, Blaðsíða 14
14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. júlí 1955 ^
FramKaldsSagan 33 °g hún hafði beygt sig, eins og sem elskar mann sinn ennþá.
--,:..i— ' -- Hún hafði fullvissað sig um
Ég var algerlega yfirbugaður venjulega, í ástúð og góðvild.
af því, sem ég hafði orðið vitni Hún hafði því orðið að þola
að, en ég lagði mjög mikið að bær aðstæður, að sjá manninn,
mér, til að hafa stjórn á mér og sem hafði óvirt hana, en hafði þó
til þess að skoða það í hlutdrægn sterkari áhrif á hana, en hún
islausu ljósi. Þarna kom hinn sjálf gerði sér Ijóst, ganga dag
lega inn og út um húsdyr henn
ar. —
fagurfræðilegi skilningur minn
mér að miklu gagni og í fyrsta
skipti fann ég nú, að hann hafði
gengið undir hina ýtrustu próf-
raun.
Ég minnist þess, að þetta und-
anfarna kvöld, þá hafði tungls
Þannig höfðu margir dagar
liðið í óvenjulegum stundarfriði
í sundurþykkju okkar og ástríð-
um — stundarfriði, sem ég í eig-
ingirni minni ætlaði að notfæra
birtan á þreskiloftinu vakið hjá mér- tl1 að 1*^ sögugerð minni,
mðr hugmyndina um skyndiást, °S sem hafði einungis stuðlað að
í skjóli hinnar mildu, hljóðu Þvj að auka sundurþykkjuna og
nætur, og ég sá að hugsanir mín- blása í glæður ástríðnanna.
ar og löngun höfðu verið réttar. I Eftir Þfíar vikur harði ég lokið
Svo hafði einungis einhver ann- sögugerðinni, en á sama tíma
ar tekið mitt hlutverk, á síðustu hafði konan mín, e.t.v. án þess
stunau. Ég hafði ósjálfrátt séð að vtta Það sjatt> komizt út að
faðmlögin fyrir og fegurð þeirra, yztu takmörkum sinna rugluðu,
en svo höfðu faðmlögin orðið, án auðvirðilegu girnda. Ferð mín til
xninnar þátttöku. . borgannnar hafði þa venð allt
_ , i i j- sem þurfti til þess að láta hana
Samt sem aður lagði skyndi- ., . .
, , , , , , sja hið sanna eðli hmnar fyrstu
ega upp í mer grunur um > Qbejtar hennar á rakaranum.
að þessar tilraumr til að vera hafði komið ekki
hlutlaus, væru emgongu af- , .
. . ’ , ° getað fundiðmig. Emhvernvegmn
kvæmi og uppfundmg hms særða & . °
, .... ,. .?, j og emhversstaðar hofðu þau
stænlætis og auðmykta drambs. ... .. * - i I *
„ . *. * . ,lf„ mætzt, í stiganum, eða 1 lesstof-
g egsagivi sja “ ’ unni. Kannske hafði hann hafið
eg gæt! alyktað og skdið ems eða e f v hefur Mn
nukið og eg vildi, en staðreynd
það, að ég mundi halda mig, að
vinnu minni þá nótt, er hún héldi
til stefnumótsins og hún hafði
leikið sér með mig, eins og kött-
ur með mús, er hún sagði mér
frá æfintýri sínu og liðsforingj-
ans, greinilega rifjað upp í til-
efni af fundi hennar og Antonios,
þann sama morgun.
Um kvöldið hafði hún varast
að setja á sig ameríska magabelt-
ið, svo að hún væri skjótari til,
meira freistandi, naktari.
Á meðan ég borðaði hafði hún
ekki gert neina tilraun til að
leyna óþolinmæði sinni, reyndi
ekki einu sinni að grípa til hræsn
innar, sem í slíkum tilfellum fel-
ur í sér virðingu, ef ekki fyrir
dygðum, þá fyrir góðum háttum
og siðum.
Það hafði útheimt alla mína
blindni, að sjá ekki og skilja, að
lystarleysi hennar stafaði af
hinni annarri lyst, sem var mun
ráðríkari. En þar sem hún var
hrædd um, að ég mundi taka
þennan uppgerðar lasleika of al-
varlega og gæti jafnvel fundið
upp á því að vilja halda kyrru
fyrir í svefnherberginu, hjá
henni, útskýrði hún hann fyrir
m
i *•• c stigið fyrsta skrefið? Hvað sem mér, með það fyrir augum að
stæði jafn ohogguð: Eg hafði . f * , , . ... „„„ > . .. ’ - _____,
verið svívirðilega blekktur. Kon-
an mín hafði svikið mig vegna
rakarans og þessi svik stóðu sem
múrveggur á milli mín og eigin-
því leið, þá hafði myndast sam-
komulag, skyndilegt, algert, end-
anlegt samkomulag.
Uppfrá þeirri stundu, hafði
■. • t. „ i,7, hegðun og latbragð Ledu em-
konu mmnar. Þessar hugsanir b ° „„
ii - , .. •«„ „„ kenst af osveiganleika, hraða og
ollu mer bitrum sviða og eg gerði ,_____,________________________ _„„
mér nú
að ég hafði séð Ledu í örmum
rakarans, að ég var að gegna , , ,.
. . . , ■ ,, vituð, hafði hun mælt ser mot við
hlutverki, sem neytt hafði verið A_4_L„ ,______ n4.nfc „„ „ovvi
upp á mig, hlutverki eiginmans
hinnar ótrúu konu. En sömu-
lióst í fvrsta skinti eftir þunga þess steins’ Sem kastað er
ljost, tyrsta skipti eitir tu bQtng , djúpu gm Með
grimmd sem ekki var e.t.v. óaf-
telja mér trú um, að ekkert gengi
að sér annað, en hin mánaðar-
lega og eðlilega vesöld hverrar
konu.
Meðan ég lagði hart að mér og
lokaði mig inni á lesstofunni, við
skriftir, hafði hún setið, fullar
þrjár klukkustundir, inni í setu-
stofunni, reykt einn vindlinginn
á eftir öðrum og talið mínúturn-
ar sem liðu, óþreyjufull og æst
Antonio á sama stað og þar, sem
ég hafði reynt, kvöldið áður, að í skapi.
Íeiðis“ogTamtímTs komTt égTka f hennar. Þegar svo Antonio var í Þegar stundin var svo komin ’
að raun um það, að ég hvorki tarmn hafðl hun breytt samT hl-l°P hun til stefnumotsins og i
vildi þiggja, né gat tekið að mér k^æmt kaldri ruddalegrl þann danS’ S6m eg hafðl yenð ,
þá stöðu. Ég hafði ekki, fram til ahv°rðun- laus við efasemdir eða ahorfandi_að; dans, sem blatt a-j
þessa, verið eiginmaður, líkur hik, alveg a sama hatt og oymur fram var utras hmnar þrcttmiklu !
öðrum eiginmönnum. Samband kynm að gera, en ekki eiginkona, krofuhorðu og of lengi bældu ,
okkar hafði verið nákvæmlega
eins og ég hafði óskað að það
yrði, en ekki eins og hjónaband
okkar kynni að hafa boðið og
fyrirskipað. Ég varð að halda
áfram með að vera sanngjarn og,
framar öllu öðru, skilningsríkur.
Þessi var köllun mín og jafn-
vel ekki hin svívirðilegustu svik
gátu réttlætt mig, ef ég brigðist
henni, vísvitandi.
Jafnvel, meðan ég hljóp heim
að húsinu, tók ég að rifja upp í
huga mér rás þá, sem viðburðirn-
ir höfðu tekið, í sambandinu á
milli mín, konu minnar og rak-
arans.
Augljóst var og enda sannað,
að Antonio var siðleysingi, en
PARADÍSARGARDURINN
19
Ilmurinn kryddsæti allt umhverfis varð æ megnari og
megnari, hörpurnar hljómuðu miklu fegur en áður, og það
var eins og þessi ótal höfuð í salnum, þar sem tréð var inni,
það var eins og þau kinkuðu kolli brosandi og syngju:
„Allt ber manni að þekkja. Maðurinn er herra jarðarinn-
.. , A _ , . . ar.“ Og það voru ekki framar blóðug tár, sem hrundu af;
hefaðiVengTn gíhu|að ætlun^Uá Wöðunum á skilningstrénu, honum sýndust það vera rauð-!
hans hatfu, venð til staðar og að ~ J, , T^. , „ , ... , , . "
fyrsta snerting hans við konuna „Komdu með mer! Komdu með mer!“ omaði i eyrum hans
mína hefði orðið af hendingu með titrandi tonum, og við hvert fótmál hitnuðu kinnar
^innj hans og blóðið æstist í æðum hans.
Á sama hátt, hafði hún verið 1 ma þ^ð, sagði hann, „það er engin synd, getur ekki
einlæg og sönn í reiði sinni yfir verið nein synd. Því skyldi ég ekki mega fylgja fegurðinni
því, sem hún nefndi „virðingar- °S gleðinni? Eg vil sjá hana sofandi. Það er ekkert í hætt-
leysi“ og „dónaskap“ í fari rak- unni, ef ég aðeins kyssi hana ekki, og það geri ég ekki, ég
arans — enda þótt öfgarnar í er óbilugur, ég hef sterkan vilja.“
reiði hennar leyndu, jafnvel þá Og álfkonan varpaði af sér hinum skínandi klæðum sínum
þegar, upphafi að óvituðum óróa og ýtti greinunum til hliðar, og óðara var hún horfin þangað
og samdrætti þeirra. inn og faldist þar.
Með því að biðja mig um að „Ekki hef ég syndgað ennþá,“ sagði kóngssonurinn, „og
reka Antomo hafði hun raun- elíki mun £g þeidur gera þag sígar>“ Um leið mjakaði hann
verulega beðið mig um, að verja greinunum til hliðar.
sjllM sTr'eÍfyrirTakaranum - .. Þarna lán hnn °§ var svo frlð og yndisleg, sem engin er
en ég hafði ekki skilið hana og onnur nema alfkonur i paradis. Hun brosti i draumi, og
fullur eigingirni hugsað aðeins hann laut otan 30 henm og sa tarin titrandi milli bránna.
um mín eigin þægindi og ekkert1 „Græturðu yfir mér?“ hvíslaði hann. „Gráttu ekki, yndis-
annað. Hún hafði ekki komið fagra kona! Nú skil ég fyrst sælu paradísar. Hún streymir
auga á eigingirnina í hegðun um æðar mínar, streymir gegnum huga minn. Ég finn þrótt
minni og framkomu, eins og hún kerúbsins og hið eilífa lífið í mínum jarðneska líkama. Nú -
hafði ekki heldur skilið hin má koma yfir mig eilíf nótt. Ein mínúta sem þessi er mérj
dýpri undirstöðuefni sjálfrar sln nógur auður.“ »
Stór fjögurra lierberma íbtíð |
O!
í nýju húsi í Hlíðahverfi, til leigu nú þegar — Leigu- |
tilboð óskast send Mbl. fyrir n. k. miðvikudag, merkt: |í|
„41‘7 1
Mjallhvítar-hveitið
fæst \ öllum búðum
SnawWlliÍE^t£«
1 50 kg. SnðwWliite^ic*
25 kg, í
10 pund
5 pund / wimm WOHMtHvím NOUtMt
5 punda bréfpoki
10 punda léreftspoki
Hveitið er framleitt aðeins úr bezta
hveitikorni
Biðjið ávallt um
„Snow White" hveiti
(M j allhvítarhveiti)
Wessanen tryggir yður vörugæðin
Langholtsveg 117 — Sími 5000
Skólavörðuholt — Sími 5001
Hagatorg — Sími 5007