Morgunblaðið - 24.07.1955, Blaðsíða 14
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 24. júlí 1955 ]
' 14
HERRA ALVISS
EFTIR W. 5. MAUCHAM
Framhaldssagan 2
uppskafningslegur, en hins vegar
virðist mér það sjálfsögð kurt-
eisisskilda hvers ókunnugs
manns, sem ávarpar mig, að nota
ávarpið: herra, á undan nafni
xnínu. Hr. Kelado notaði enga
slília kurteisiskreddu.
Nei, mér geðjaðist engan vegin
að hr. Kelado.
Ég hafði lagt spilin til hliðar,
er hann settist við borð mitt, en
nú, þegar mér þótti þessi fyrsta
viðræða okkar orðin nógu löng,
hélt ég áfram að leggja kapalinn.
„Leggið þristinn ofaná fjark-
ann“, sagði hr. Kelado.
Ekkert er jafn gremjulegt, þeg
ar maður er að leggja kapai, og
það að vera sagt hvar leggja
skuli hvert spil, sem upp er flett,
áður en maður hefir haft ráð-
rúm til að athuga það sjálfur.
„Hann er að ganga upp! Kap-
allinn er að ganga u.pp!“ hrópaði
hann. „Setjið tíuna ofan á gos-
ann“.
Reiður og æstur lauk ég við
kapalinn, en þá hrifsaði hann
spilin til sín, umyrðalaust.
„Hafið þér gaman að spila-
göldrum?"
„Nei, ég hata alla spilagaldra“
svaraði ég þykkjuþungur.
„Gott og vel, ég ætla nú samt
að sýna yður einn ágætan gald-
ur“. —
Hann sýndi mér þrjá, frekar
en einn. En þá sagðist ég ætla að
ganga niður í borðsalinn og taka
mér sæti við borðið.
„Ó, það er allt í stakasta lagi“,
sagði hann. „Ég er þegar búinn
að taka sæti frá handa yður. Ég
hugsaði sem svo, að þar sem við
byggjum í sama klefa, þá væri
líka eðlilegast, að við sætum sam
an við borðið."
Nei, mér geðjaðist enganvegin
að hr. Kelado.
Þannig neyddist ég til að hafa
hann sem sambýlismann alla
daga og sitja þrisvar til borðs,
við hlið hans, daglega. En við það
bættist svo sú skapraun, að geta
aldrei gengið eitt skref á þilfar-
inu, án þess að hafa hann við hlið
sér. Aldrei datt honum í hug. að
nærvera sín væri vanþökkuð, og
ekki var mögul. að sneypa hann
eða snupra. Hann var sannfærður
um, að hver maður væri stórlega
glaður af því að hitta hann.
Heima hefði ég getað hrint hon-
um niður af tröppunum og skellt
hurðinni í lás, við nefið á hon-
um, án þess að honum dytti í
hug, að hann væri óvelkominn
gestur. Hann var fljótur að
blanda geði við menn og er þrír
dagar voru liðnir, þekkti hann
hvern mann á skipinu.
Hann vasaðist í öllu, annaðist
sópun, stýrði uppboðunum, safn-
aði saman peningum til verð-
launa fyrir íþróttaafrek, kom upp
skotskífum, stofnaði til keppni í
knattleikjum, skipulagði hljóm-
leika og undirbjó grímuböll.
Hann var alltaf allsstaðar. Hann
var vissulega umdeildasti maður
skipsins.
Við kölluðum hann herra Alvís
og það jafnvel, er við töluðum
við hann sjálfan. Hann virtist
álíta það viðurnefni mjög mikið
virðingarheiti.
En það var samt við matborðið,
sem hann varð mest óþolandi. Þá
hafði hann okkur, samferðamenn
sína, nærri heila klukkustund, á
valdi sínu. Hann var fjörugur,
gamansamur og málugur. Hann
vissi allt betur en nokkur annar
í og það espaði upp hégómagirnd
hans, ef einhver var á öðru máli
en hann. Hann vék ekki frá um-
ræðuefninu, hversu ómerkilegt
sem það kunni að vera, fyrr en
hann hafði gert alla samþykka
sér og samdóma, en aldrei hvarfl
aði að honum sá grunur, að hon-
um kynni að skjátlast sjálfum.
Hann var ávallt sá pilturinn, sem
kunni og vissi allt.
Við sátum við borð læknisins
og hr. Kelado hefði áreiðanlega
getað haft allt, eins og hann vildi
sjálfur, (því að læknirinn var
maður latur og ég siálfur afskifta
og kærulaus) ef maður nokkur,
sem nefndur var Ramsay, hefði
ekki setið við borðið. Hann var
fullyrðingamaður, eins og hr.
Kelado, og reiddist gróflega full-
yrðingum Levantínes. (austur-
landamannsins).
Samræður þeirra voru í senn
bæði bitrar og óþrjótandi.
Ramsay var í þjónustu ame-
ríska sendiráðsins á Kúbu, stór
maður og kraftalegur, frá Mið-
Ameríku, með hvapakennda fitu
undir strengdri húð, svo að hin
tilbúnu föt hans stóðu á beini.
Nú var hann að fara til baka, til
þess að taka aftur við starfi sínu,
eftir’að hafa flogið til New York,
til þess að sækja konu sína, sem
dvalið hafði heima í eitt ár.
Frú Ramsay var mjög fríð, lítil
mannvera, skemmtileg í viðmóti
og gædd ríkri kímnigáfu.
Sendiráðsþjónustan er illa laun
uð og hún var jafnan mjög fátæk
lega klædd, en hún vissi líka,
hvernig hún átti að bera búning
sinn. Maður gat ekki horft á hana
án þess að verða snortinn af hæ-
versku hennar og siðprýði, sem
prýddi hana, eins og fagurt blóm
í hneppslu prýðir flíkina.
Kvöld eitt, meðan setið var
undir borðum, beindist talið, af
hendingu, að perlum í blöðunurh
hafði mikið verið ritað um hinar
fögru perlur, sem hinir slungnu
Japanir voru að framleiða og
læknirinn lét í ljós þá skoðun
sína að þær hlytu óhjákvæmilega
að valda verðlækkun á ekta perl-
um.
Hr. Kelado réðist, samkvæmt
venju sinni, á þetta nýja sjónar-
mið. Hann sagði okkur allt sem
vitað var um perlur.
Ég held að Ramsay hafi verið
algerlega fáfróður um þessi efni,
en hann gat ekki stillt sig, er
hann fékk svo gott tækifæri til
að skenza Kelado, og innan stund
ar voru hafnar allheitar kapp-
ræður.
Áður hafði ég oft séð hr. Kel-
ado æstan og ákafan, en aldrei
jafn ofsafenginn og liðugan í
deilum, sem nú. Loks stakk eitt-
hvað það, sem Ramsay sagði,
hann illilega, því hann barði í
borðið og hrópaði: „Jæja, ég ætti
þó að vita það, sem ég er að segja
og tala um. Ég er nú á leiðinni
til Japan, til þess að rannsaká’
náið þetta japanska perlumál. Ég
er vel heima í öllum verzlunar-
og viðskiptamálum og hver fróð-
ur maður í þessum málum, mundi
viðurkenna mín orð sem sann-
leika. Ég þekki allar beztu og dýr
mætustu perlur í heimi og veit
allt um þær, sem er nokkurt
vert.“
Þarna fengum við loks fréttirn
ar, því að hr. Kelado, með alla
mælskuna, hafði aldrei til þessa,
nefnt atvinnu sína og æfistarf við
nokkurn mann.
DEPILL LITLI
Hann gekk heim að einu húsinu, sem hann hélt að væri
sitt hús. og kallaði við dyrnar. „Opnið, mér er kalt á fót-
unum og langar til að koma inn. „En dyrnar voru lokaðar.
Þegar hann hafði kallað lengi og hrópað „mjá, mjá,“ marg-
sinnis og eins hátt og hann gat, opnaðist hurðin. En það
var ekki mamma Óla og Lóu sem stóð í dyrunum, heldur
önnur kona, sem var ósköp reiðileg á svipinn.
„Svei, köttur kominn hingað,“ sagði hún og sló saman
höndunum. „Þú heldur kannski að ég hleypi þér inn í mitt
hús? Nei, ó nei. Hjá mér er svo fínt, að ég hugsa ekki um
annað, o ggeri ekki annað, en að fægja gólfin mín, allan
daginn, og engin lifandi vera má stíga á þau. Fuss, snautaðu
í burt“ og hún sparkaði í Depil með öðrum fætinum, sem
á var stór svartur og gljáandi skór.
Depill flýtti sér í burt. Hjartað barðist í brjóstinu á hon-
um af hræðslu við reiðu konuna. Og hann rataði ekki heim
til sín. Beggja megin við götuna stóðu húsin í röðum, en
hann þorði ekki að koma nálægt þeim, því kannski voru
vondar manneskjur í þeim öllum.
Æ, að ég hefði ekki hlaupið svona langt á eftir snjókorn-
unum, hugsaði hann. Aldrei framar skal ég fara svo langt
að heiman að ég rati ekki heim aftur.
Þegar komið var kvöld var kettlingurinn litli enn að villast
upp og niður eftir götunum, kallandi á Lóu og Óla. Þeir sem
mættu honum sögðu: „Ósköp mjálmar þessi kettlingur,“ en
enginn ansaði honum. því allir voru að flýta sér heim til sín.
Allt í einu heyrir Depill að einhver var að syngja inni í
næsta húsagarði. Og þegar hann gætti að, sá hann hvar stór
svartur köttur sat inni í miðju garðinum og söng hástöfum
Byggmgasamvinnufélag V.R.
hefur í hyggju að reisa 4—6 íbúðir fyrir félagsmenn sína
nú á þessu ári. Þeir félagsmenn, sem hug hafa á þessum
íbúðxun, sæki um það skriflega til félagsiiis fyrir 1.
ágúst n. k.
Hollenzki 1
úrvalsskóáburður í
TANA
glösum, krukkum,
túbum og dósum fæst
í næstu búð. I
Einkaumboð: HEILDVERZLUNIN AMSTERDAM
Getum fyrst um sinn
aigrett iöt
með stuttum fyrirvara
Fafapressan PerSa
Hvergisgötu 78
| Afgreiðslumaður j
Röskur afgreiðslumaður með góða reikningskunnáttu |
■ f ■]
og rithönd, óskast nú þegar. — Fyrirspumum ekki :
■ svarað í síma.
I h. mmmm & co. h.f. !
■ :
; Hafnarhvoll — Reykjavík
Mjallhvítar-hveitið
fæst 'i öllum húðum
SnowWliftni^ít^
50 kg.
25 kg,
10 pund
5 pund J
5 punda bréfpoki
10 punda léieftspoki
Hveitið er framleitt aðeins úr bezta
hveitikorni
Biðjið ávallt um
„Snow White" hveiti
( M j allhvítarhveiti)
Wessanen tryggir yður vörugæðin