Morgunblaðið - 30.08.1955, Qupperneq 14

14
MORGVNBLAÐIB
Þriðjuáagur 30. ágúst 1955
Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framh’aldssagan 14
„Gerald er mikið búinn að
hlakka til komu yðar“.
Leni hrópaði á þýzku: „Ég gat
varla trúað því, að ég ætti að
koma hingað."
„Það var Jessica, sem átti þá
hugmynd. Ég skil ekkert í því,
að mér skyldi aldrei hugkvæm-
ast það“.
Burðarkarlinn kjagaði á eftir
þeim, með kassann og körfuna
og lagði við eyrun.
Síðar skýrði hann frá á þessa
leið: „Þau ræddust ekki mikið
Við, en þegar læknirinn sagði eitt
hvað, þá svaraði hún á einhverju
útlendu tungumáli og hann virt-
ist fullkomlega skilja hana, ef
dæma mátti eftir því, hvernig
hann brosti til hennar."
FJÓRÐI KAFLI
Leni var ráðin í þjónustu lækn
ishjónanna og Gerald var ham-
ingjusamari, en nokkru sinni
fyrr.
Það var kraftaverki líkast,
hvernig henni tókst að sefa óróa
og taugaæsing hans og létta skap
hans, ef eitthvað amaði að.
Henni tókst þetta eins vel og
Davíð sjálfum, en gallinn var sá,
að hann hafði alltaf haft svo lít-
inn tíma til að sinna syni sínum.
í stað þess að koma á ströngum
aga með skömmum og endurtekn-
ingum, eins og Jessica, þá beitti
nú Leni breytilegri aðferðum, til
þess að hafa áhrif á drenginn.
Og Jessica, sem nú losnaði við
erfitt og leiðinlegt skyldustarf,
virtist fullkomlega ánægð.
Einnig Davíð var ánægður. Eft-
ir fyrstu undrunina, sem návist
Leni olli, fór hann að álíta stöðu
hennar í heimilishaldinu eins ó-
umdeilanlega rétta og blóm eða
afhending póstsins á morgnana.
Því eins og hann var barnslega
forvitinn á yfirborðinu, svo reynd
ist hann og laus við forvitni,
þegar hann kynntist fólki betur,
ekki samt vegna áhugaleysis,
heldur af því að hann tók það
eins og það var, án þess að fara
í manngreinarálit.
Og ef einhver hefði sagt sem
svo, að það væri ofurlítið undar-
legt, að þýzk fyrrverandi dans-
mær skyldi verða kennslukona
sonar hans, þá hefði hann svarað
því til, í fyllstu einlægni, að það
væri ekkert einkennilegra, en
hvað annað. Og hann braut ekk-
ert heilann um það, hvort nokkur
leyndardómur myndi hvíla yfir
nafni hennar og fortíð eða ekki.
Smátt og smátt styrktist hand-
leggurinn og kvöld eitt, þegar
Jessica var ekki heima, heyrði
Davíð, að Leni var farin að leika
á slaghörpuna, og hann gekk inn
til hennar, meira af læknisfræði-
legum ástæðum heldur en af tón-
listar áhuga, vegna þess, að hann
langaði að vita, hve mikið bein-
brotið hefði skaðað hreyfingar-
mátt fingranna.
Honum til mikilíar undrunar,
þá lék hún furðu vel á hljóðfær-
ið, en það voru ekki lög, sem
hann kannaðist við eða sem hon-
um voru að skapi.
Þessvegna setti hann sónötu
eftir Mozart fyrir framan hana,
sem hann hafði mjög mikíð vndi
af að heyra, en hún hristi aðeins
höfuðið.
„Ég þekki ekki nóturnar“,
sagði hún brosandi.
„Hvað segið þér? Kunnið þér
þá alls ekki að leika á slaghörp-
una, eftir nótum?“
„Nei, ekki þá nema mjög, mjög
hægt“.
„En hvernig gátuð þér þá leik-
ið allt það, sem þér gerðuð áð-
an?“
„Að mestu leyti eftir eyranu“.
„Hafið þér þá aldrei lært að
leika á hljóðfæri?"
Hún hristi höfuðið, þegjandi.
„Það er mjög merkilegt. Þér
hefðuð þó sannariega átt að læra
hljóðfæraleik. Það heyri ég.“
„Má ég þá æfa mig á slaghörp-
una, meðan ég er hér?“
„Já, vitanlega. Það er fullt af
nótnabókum þarna í skápnum."
„Leikið þér á slaghörpu?"
„Nei, ekki á slaghörpu, bara
ofurlítið á fiðlu. Hvaða tíma ætti
læknir að hafa til slíks föndurs?
Hann gekk svo til sinna dag-
legu skyldustarfa og braut heil-
ann um það, hvort hann ætti að
kynna hana fyrir Jaggers, orgel-
leikara dómkirkjunnar, eða Yule,
söngstjóra dómkirkjunnar og láta
þá taka þátt í uppgötvun sinni.
Kannske myndu þeir jafnvel
veita henni tilsögn og e.t.v.
myndu þeir líka biðja hana að
leika eitthvað á tónlistarskemmt-
uninni, sem venjulega var haldin
einu sinni á hverju ári?
Það yrði hreint ekki svo slæm
hugmynd.
Eftir þetta lék Leni oftast á
slaghörpuna í setustofunni, á
kvöldin þegar Jessica hafði
skroppið eitthvað í burtu. Davíð
gerði sér ekki fulla grein fyrir
því, hvað hún væri að haíast að,
fyrr en dag nokkurn, er hann af
hreinni tilviljun kom mn og
heyrði þá, að hún var að leika
kafla úr Kreutzer-sónötunni.
Hann beið utan við dyrnar á
setustofunni, og hlustaði, þar til
hún hafði lokið leiknum. Þá kom
hann inn.
„Þetta spiluðuð þér þó eftir
nótum?“
„Já, en það gekk bæði hægt og
erfiðlega fyrir mér að þekkja
þær, svo þegar ég er einu sinni
búin að því, þá man ég það flpp
frá því. Annars hef ég æft mig
mikið í seinni tíð“.
„Það er ágætt, en ég held
alltaf, að þér ættuð að fá full-
komna kennslu hjá einhverjum
færum kennara".
Hann gekk brosandi út og enn
hvarflaði það að honum, að ræða
við Jaggers eða Yule, en í þessu
máli, sem og öllum öðrum, hafði
Jessica og hennar skoðun mikið
að segja.
Hún myndi e.t.v. ekki fallast
á þessa hugmynd hans — maður
gat aldrei spáð neinu um fram-
komu hennar.
Eftir fimmtán ára tíma í hjóna
bandi, hafði hann fengið hrein-
ustu óbeit á því, að taka einn
ákvörðun í nokkru því máli, sem
ekki snerti einvörðungu starf
hans og stöðu.
Af þessum sökum nefndi hann
Leni hvorki við Jaggers, Yule né
nokkurn annan mann, en samt
hvarflaði það öðru hvoru að hon-
um, að hann ætti að gera það og
yrði að gera það og myndi e.t.v.
gera það, einhvern góðan veður-
dag.
En svo var það einn dag í júlí
mánuði, að Davíð kom heim til
Calderbury, úr hinni vikulegu
ferð sinni til Sandmouth.
Það hafði gengið á með éljum
eftir hádegið, en svo undir kvöld-
ið létti til og þegar hann gekk
heim frá brautarstöðinni, ljómaði
sólskinið í gegnum glitrandi úð-
ann í loftinu, sem fór óðum
minnkandi.
Á leiðinni mætti hann lampa-
kveikjara, sem var önnum kaf-
inn við að kveikja á götulugtun-
um, eftir því sem dimmdi meira.
„Góða nótt, læknir".
„Góða nótt, Ben“.
Og sem hann hélt áfram göngu
sinni, áleiðis til Shawgate, þá
mætti hann Leni allt í einu.
Hún staðnæmdist brosandi,
þegjandi fyrir framan hann.
„Eruð þér á skemmtigöngu?",
spurði hann.
„Bara örstutta stund“, svaraði
hún.
Að eyrum þeirra barst nú
skyndilega einhver niður eða
hljómur, sem erfitt var að átta
sig á, hvað væri.
„Kirkjukórinn er að æfa sig“,
sagði Leni eins og svar við hugs-
unum hans. „Ég hef heyrt til hans
áður“.
Ný sending
Leðurtöskur
Glæsilegt úrval.
GULLFOSS
AÐAL.STRÆTI
Gwfyt,
CEREBOS, LANG
DRÝGSTA SALTIÐ.
EKKERT KORN FER
TIL SPILLIS..
a
He»n. Krtaljaa é. liailta, Pmi 1« 411, REYKJAVIK. IceUail
Þýzkar
Eldavélar
Seljum í dag nokkur stykki af gölluðum pldavélum
(brotin emealering) með afslætti.
Véla- og raftækjaverzlunin h.f.
Bankastræti 10. Sími 2852.
»■
BILLY NORTON
i
WILLIAM NORTON, eða eins og faðir hans kallaði hann,
Billy, var eini sonur fátæks járnsmiðs, sem átti heima í
Lundúnum fyrir allmörgum árum. Hann hafði á síðustu ár-
um lagt mjög hart að sér, svo að sonur hans mætti njóta
nokkurrar skólamenntunar, en síðan ætlaði hann að láta
hann vinna í smiðjunni sinni.
Billy var mjög handlaginn drengur, enda átti hann ekki
langt að sækja það, því að faðir hans var mjög laginn og
góður smiðúr. Þegar saga þessi gerðist hafði Billy misst
móður sína og bjó með föður sínum. Billy var annars alinn
upp hjá frænda sínum uppi í sveit þar til er hann var 8
eða 9 ára gamall. En þá fór hann í skóla í Lundúnum. Billy
varð brátt beztur í sínum bekk og var kennarinn mjög
hreykinn af honum. Einnig skrifaði Billy mjög vel. Þegar
hann var 16 ára byrjaði hann að vinna í smiðju föður síns.
Einn morgun, þegar Billy var í smiðjunni að smíða lykil,
kom maður strunsandi inn í smiðjuna með þykka bók undir
handleggnum. Hann gekk rakleiðis til föður Billys, opnaði
bókina og sagði aðeins eitt orð: „Skattarnir!“
„Geturðu ekki komið í næstu viku?“ sagði Norton gamli.
' „Það er aldeilis ómögulegt. Ég get ómögulegt komið marg-
sinnis eftir einum fimm krónum.“
! „Já, en þetta er í fyrsta skiptið, sem ég hef verið í vand-
ræðum með að borga,“ sagði smiðurinn. „Og það hefði ekki
heldur átt sér stað, ef ég hefði ekki meitt mig í hendinni og
orðið af þeim sökum frá vinnu um langan tíma. En nú er ég
aftur að byrja að vinna, og eftir viku skal ég borga skatt-
inn.“
Þér sparið þurrkuna, ef
þér notið PICCOLO. —
ÖU fita leysist upp á svipstundu . . vatnið rennur strax
af borðbúnaðinum og- hann verður spegilgljáandi . . . þar
þarf aðeins að þurrka af á stöku stað. PICCOLO-lögurinn
er ilmefnalaus og mjög ódýr í notkun. Ein teskeið af
honum er nóg í einn lítra af vatni.
Allir hafa efni
á að nota
Piccolo
nýja, ÓOÝRA þvottaiöginn.
Heildsölubirgð ir:
/. BRYNJÓLFSSON & KVARAN