Morgunblaðið - 14.09.1955, Blaðsíða 14
14
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 14. sept. 1955 ,
Læknirinn og ásfin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framhaldssagan 27
Jafnskjótt og Leni var íarinn
virtist stígurinn á milli hinna
tveggja háu múrveggja, einna
lielst likjast eyðilegu og tómu
gili og í hjarta Davíðs gerði ná-
kvæmlega sami tómleikinn vart
við sig.
Hann varð að hjálpa henni úr
landi, hvað sem það kynni að
kosta. Hann varð að framkvæma
áform sín. Hann varð að ganga
ötullega til verks, en jafnframt
gæta fyllstu rósemi.
Hann hinkraði um stund við
og kveikti sér i pipu, en settist
því næst upp á reiðhjólið og hélt
af stað.
Litli læknirinn hraðaði för
sinni eftir götum Briargates og
inn á Lissington Lane.
í huga hans bærðust undarleg-
ar og ókunnar tilfinningar, þar
sem hann hafði nú loks ákveðið,
að framkvæma áhættusamt verk,
ón þess að láta Jessicu vita eða
vera með í ráðum.
Honum fannst hann hafa sýnt
mjög mikla kænsku með því að
velja gamla skógarkofann fyrir
stefnumót þeirra Leni og hans,
því að þar var dimmt og enginn
gat greint andlit þeirra, hvað þá
meira.
Líka fannst honum mikil hygg-
indi lýsa sér í þeirri ráðstöfun
sinni, að láta þau fara sitt í hvoru
lagi til kofans.
■ Engum gat dottið nokkuð
grunsamlegt í hug, þó að sæist
til ferða annars hvors þeirra, en
hitt gat vakið grunsemdir og
Gróusögur, ef þau hefðu orðið
samferða á leiðinni.
Hann vonaði, að jafnvel á göt-
um Calderbury myndi enginn
veita sér athygli og hann dró
hattbörðin niður fyrir augun, til
þess að gera sig torkennilegri
með því, en þegar hann var næst-
um búinn að hjóla beint á annan
hjólreiðarmann, þá gafst hann
upp við það, sem óframkvæm-
anlegt.
Auk þess voru það aðeins örfáir
menn, sem urðu varir við ferðir
hans og kölluðu til hans úr glugg-
um eða húsdyrum um leið og
hann hjólaði framhjá.
„Gott kvöld, læknir .... hafið
þér heyrt fréttirnar?“
Og þar sem hann hafði of naum
an tíma til þess að geta numið
staðar, eins og venjulega. þegar
svo bar undir og rætt við menn
í ró og næði, þá varð hann nú að
láta sér nægja að svara þessum
ávörpum lauslega, án þess að
stöðva hjólið.
„Gott kvöld, Jim .... já, ég er
búinn að frétta það allt .... Gott
kvöld, Dick .... Gott kvöld, frú
Hargreaves".
Löks gat hann greir.t gamla
skógarkofann inni á milli trjánna
og þegar hann kom nær sá hann
Leni þar sem hún sat undir ann-
arri húshliðinni og beið komu
hans. Hún sá hann ekki greini-
lega, en þegar hann kom nær,
stóð hún á fætur og gekk til móts
við hann.
Er þau mættust staðnæmdust
þau eitt andartak og horfðust í
augu, þögul og alvarleg, áhyggju-
full út af því sem í vændum var.
,,Ertu búin að bíða lengi eftir
mér?“
„Líklega eitthvað nálægt tíu
mínútum. Það gerði ekkert til,
mér leiddist ekki að sitja hérna“.
„Við verðum að halda ferðinni
áfram eins fljótt og við frekast
getum. Heldurðu annars, að
nokkrir hafi séð til ferða þinna
hingað?"
„Nei, það held ég áreiðanlega
að geti ekki verið".
„Ég held að það skipti heldur
ekki svo miklu máli nú, þegar
við erum hvort sem er lögð af
stað“.
Þau gengu niður hæðina eftir
götutroðning, sem lá niður hlíð-
arnar hinum megin, en þar tók
við hið víðáttumikla mýrlendi
við og náði allt til Marsland
Road.
Nóttin var myrk og ekkert
rauf þögnina nema lágar raddir
þeirra og dauft suð í reiðhjólinu,
þegar Davíð steig það.
Allt í einu heyrðu þau dóm-
kirkjuklukkuna slá þriðja stund-
arfjórðunginn.
, „Við komum alveg í tæka tíð“,
sagði Davíð um leið og hann nam
staðar til þess að kveikja á lugt-
inni, áður en þau kæmu á þjóð-
veginn.
Og þannig héldu þau áfram
ferðinni frá Calderbury, en dauft
ljós lugtarinnar flökti og hvik-
aði á veginum fyrir framan þau
og gerði þeim leiðina nokkurn
vegin ratljósa.
Vegurinn lá all mikið upp í
móti og veittist mjög örðugur til
hjólreiðar, en nú var þar dngin
umferð, engir æðandi vagnar,
engir ungir menn að þreyta kapp-
akstur á milli hæðanna, á mótur-
hjólum sínum, engir stórir
almenningsvagnar, sem tengdu
borgirnar saman á daginn.
I Eina lifandi veran, sem varð á
vegi þeirra, var gamall maður,
sem þrammaði heimleiðis og
kallaði: „Gott kvöld“ án þess að
vita hverjir það væru, sem á vegi
hans urðu og án þess að gera
nokkra tilraun til að komast að
hinu sanna um bað.
1 Og allt í einu kom tunglið upp,
svo að dómkirkjuturninn sást
greinilega bera við blátt nætur-
loftið, um leið og klukka hans
sló ellifu.
Þau voru nú komin upp á há-
hæðina og Davíð bjóst til að
hjóla niður af henni hinum meg-
in og hann fór að blístra af ein-
skærri ánægju. |
Hann gerði það oft á ferðum
' sínum um sveitina að næturlagi
og ef fólk heyrði til blístrandi
hjólreiðarmanns, þá sagði það
stundum eitthvað þessu líkt: „Nú
er litli læknirinn einhversstaðar
á næstu grösum“.
Og þannig hélt hann nú blístr-
andi áfram ferðinni, þar til veg-
urinn upp Croombury Hill tók
við og ekki var lengur hægt að
nota reiðhjólið, sökum brattans.
Davíð stökk af baki með sömu
venjulegu íþróttamannslegusveifl
unni og Leni, sem sat fyrir aftan
hann og var algerlega óviðbúin,
hefði hrokkið út í skurðinn, ef
hún hefði ekki verið mjög liðug
og snör í hreyfingum.
„Þetta er nokkuð mikill bratti“,
sagði hann og nam staðar á miðj-
um veginum, til þess að taka upp
úr vasanum pípu sína, tókbak og
eldspítur------„en okkur miðar
ágætlega áfram og við munum
áreiðanlega ná lesíinni, sem fer,
þegar klukkan er tíu mínútur
yfir ellifu. Ertu nokkuð orðin
þreytt?"
„Nei, en ég finn dálítið til í
öðru hnéinu".
„Þetta er nú að styttast. — Við
eigum bara eftir að fara í gegn-
um Lissington þorpið og yfir
næstu hæð. Ég þekki nákvæm-
lega allt héraðið hérna og ná-
grenni þess, hvert þorp, hverja
dæld og hvern stíg. Og ég þekki
fólkið á sveitabæjunum og í
kirkjugörðunum líka.
Hérna er ég búinn að dvelja
og flækjast fram og aftur í fimm-
tán ár. Þú hlýtur að hafa verið
barn, þegar ég hóf fyrst starf
mitt. Það er annars undarleg til-
viljun, að þú, sem ólst upp í fjar-
lægu landi, í þorpi, sem ég hef
aldrei heyrt nefnt — ókunnug
mér öll þessi ár — skyldir svo
detta eitt kvöld og brjóta á þér
IVf liMKOE
5
bátinn og reif skinnið af holdi mínu. Minkoe var nú tekinn
upp í bátinn og með erfðismunum gat hann reist sig upp
og sýnt þeim stórt sár, þar sem hesturinn hafði flett skinninu
af honum.
I En hvar er faðir þinn? Ég veit það ekki, ég er hræddur
um, að hann hafi særzt líka og ef til vill drukknað. Þeir
reyna að kalla í allar áttir og að endingu fá þeir svar. Faðir
hans er þá á lífi. Þeir finna hann næstum máttvana með
annan handlegginn brotinn eftir vatnahestinn og sjálfur er
hann hálfgert á kafi í vatni. Hann er þegar tekinn upp í
bátinn og trúboðinn hættir við ferðina að sinni en snýr við
með hina særðu menn til þess að veita þeim hjúkrun. Eftir
erfitt ferðalag móti straumnum koma þeir næsta morgun
jtil trúboðsstöðvarinnar. Trúboðinn er ekki læknislærður,
en hann gerir allt, sem hann getur hinum særðu til hjálpar.
ÍHann bindur um sár þeirra og saumar þau saman. Og nú
dvelja þeir feðgarnir á trúboðsstöðinni í heilan mánuð, á
meðan þeir eru að gróa.
Þegar þeir voru orðnir frískir, sagði trúboðinn við þá:
Nú eruð þið heilbrigðir og getið farið heim. og góða ferð.
Og þú ert velkominn aftur Minkoe eftir 2 mánuði. En gætið
ykkar nú fyrir vatnahestunum, sem leynast undir yfirborð-
inu.
Feðgarnir fara nú báðir niður að lendingarstaðnum, en
þar bíður þeirra lítill bátur. Þegar trúboðinn spyr þá, hvort
þeir hafi gleymt nokkru, þá biður Minkoe hann um nál og
spotta, en faðir hans biður um salt. og fá þeir hvort tveggja.
Síðan fara þeir báðir. en trúboðinn kallar til þeirra kveðju-
orðum að skilnaði.
I Þurrkatíminn líður fljótt, og frítíminn styttist með hverj-
um degi sem líður. Regntíminn er í aðsigi og sólin er byrjuð
að fela sig bak við hin hvítu ský. Vatnið er farið að hækka
AFGREIDSLUPILTUB
og AFGREIÐSLUSTÚLKA
vönduð og ábyggileg, helzt vön afgreiðslu, ósk-
ast nú þegar í eina af stærri verzlunum bæjar-
ins. — Umsóknir ásamt mynd og meðmælum, ef
til eru, sendist á afgreiðslu Morgunbl., merkt:
„Afgreiðslustarf —1006“.
Ný sending
Amerískir kjólar
GULLFOSS
AÐALSTRÆTI
BORVÉLAR
i
FYRIR
6>8RSTEINSS0II t JOIKSIM F
Grjótagötu 7 — Símar 3753—5296
-tfid
Saumur
Galvaniseraður pottasaumur
með 8 mm haus.
Þaksaumur
H. ÍMDITOi & CO. H.F.
HafnarhvoII — Sími 1228,