Morgunblaðið - 15.09.1955, Blaðsíða 14

’ 14
MORGUNBLAÐID
Fimmtudagur 15. sept. 1955
Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
EBd
Framhaldsssagan 28
úlnliðinn hérna í Calderbury.
Ef þú hefðir ekki komið hing-
að og gert það, þá hefði ég held-
nr aldrei kynnst þér.
Þetta er dálítið skrítin tilvilj-
un, en hitt er þó mikið skrítnara
að hugsa um, ef svo hefði farið
að við hefðum aldrei kynnzt ....
Var það annars ekki eitthvert
þýzkt þorp, sem þú áttir heima
í? Seigðu mér eitthvað meira um
það“.
„Það var meira að segja heil
borg — Köningsberg. Pabbi og
mamma dóu bæði, þegar ég var
mjög ung og ég var send í skóla
— skólann, sem ég strauk svo úr“.
„Jæja þá erum við nú komin
alla leið upp á hæðina, svo nú er
bezt fyrir okkur að stíga á reið-
hjólið aftur. Við getum alveg
eins talað saman fyrir því“.
Hann hafði píuna alltaf í munn-
inum og stundum fauk reykur-
inn og jafnvel flyksur af heitu
tóbaki úr henni og framan í
Leni, eftir því sem þau fóru hrað-
ar yfir.
„Við höfum alveg nægan
tíma“, tautaði hann og hallaðist
ískyggilega mikið út á aðra hlið-
ina um leið og hann benti með
annarri hendinni: „Þarna eru
Ijósin á brautarmótunum. Sérðu
þau ekki?“
En við rætur hæðarinnar var
vegurinn mjög ójafn og grýttur
á kafla og bæði vegna hraðans og
svo hins mikla þunga sem á reið-
hjólinu hvíldi, þá sprakk önnur
gúmmíslanga þess, allt í einu.
Davíð hemlaði svo snöggt, að
Leni hafði nærri stungist fram
yfir axlirnar á honum.
„Þetta voru nú meiri óþægind-
in“, sagði hann ergilegur og
hugsandi, er hann hafði stigið af
reiðhjólinu og virti skemmdir
þess fyrir sér.
„Við neyðumst víst til að ganga
það sem eftir er, en við höfum
alveg nægan tíma, ef við greikk-
um ofurlítið sporið“.
Hann leiddi hjólhestinn við
hlið sér nokkra stund, en sá þá í
hendi sér, að það myndi eftir-
leiðis verða þeim að mjög litlu
haldi og að þau myndu líka verða
fljótari í förum, ef þau losuðu
sig við það.
Þess vegna fór hann með það
út af veginum og faldi það bak
við þéttan runna.
Þau héldu nú ferðinni áfram,
en Leni fann til í hægra hnénu
og var orðin hölt.
Hún gat ekki gengið nema
mjög hægt og enn sýndust ljósin
á brautarmótunum langt í burtu.
Davíð lagði handlegginn utan
um hana, til þess að létta henni
ganginn.
Smátt og smátt nálguðust þau
lítinn skóg, þar sem akvegurinn
hvarf sjónum og fótatak þeirra
heyrðist ekki lengur í mjúku
graslendinu.
Úr fjarlægð barst til þeírra
vagnaskrölt frá hliðarbrautinni
og í litla skóginum svaraði ein-
mana ugla með sorgbitnum rómi.
Þau fóru bæði að hlæja, en
þegar þau komu aftur út í tungls-
Ijósið, þá virtist ljósið á brautar-
mótunum ekkert hafa færzt nær.
„Við verðum bara að hraða
ferðinni", sagði Davíð, en það
var hægara sagt en gjört að
greikka sporið og þegar þau loks
heyrðu lestina, sem þau höfðu
ætlað að fara með, leggja stynj-
andi og másandi af stað frá stöð-
inni, var eins og létti af þeim
þungu fargi.
Nú gátu þau setzt niður og lát-
ið þreytuna líða úr örmagna lim-
um á meðan Davíð kveikti sér í
pípunni, talað saman öðru hvoru
og hlustað á lágt og vingjarnlegt
hljóð hinna blaktandi skógar-
greina.
Næsta lest átti að leggja af
stað frá Marsland klukkan fimm
mínútur yfir sex og Davíð bjóst
jafnvel við því, að hún myndi
standa í sambandi við aðrar lest-
ir, svo að þau kæmust niður til
strandarinnar um kvöldið.
Þau þurftu þá að bíða í sex
klukkustundir og slíkt var eng-
um ofraun á mildri og fagurri
sumarnóttu sem þessari.
Hann vissi, að í mílu fjarlægð
var landið umhverfis veginn vax
ið þéttum burknarunnum, þurr-
um og mjúkum. Og stundum þeg-
ar hann var þar á ferð, hafði
hann lagt sig þar niður og hvílt
sig stundarkorn.
Staður þessi var nefndur Potts
Corner, en þar óx stór álmviður
og þar stóð einnig merkjastaur,
sem sýndi eða auðkenndi leiðina
til Stamford Magna.
Þess vegna gengu þau til Potts
Corner, þegar þau voru orðin
þreytt á öllum samræðum, lögð-
ust niður í mjúkt burknastóðið
og hvíldu lúin bein.
Það eru til þau augnablik, sem
einna helzt líkjast logandi lömp-
um í endurminningunni. Þau
lýsa milt og hlýlega og maður
getur horft til baka og virt þau
fyrir sér, þegar allt annað er
fölnað og horfið í fjarlægð og
myrkur.
Oft síðar minntist Davíð þessa
þægilega hvíldarstaðar og þeirra
klukkustunda, sem þau dvöldu
þar um hljóða sumarnótt.
Stundum hugsaði hann líka
um margt það, sem hann vildi
feginn hafa sagt eða gert, á með-
an enn bauðst tækifæri til slíks,
en raunverulega var það ósköp
lítið, sem hann sagði eða gerði,
vegna þess að hann var þreyttur
og með þreytunni hafði vaknað
að nýju hinn gamli, venjulegi
vanmáttur hans til ákvörðunar
og áforma.
Bráðlega var hún svo fallin í
fastan svefn, þreytt og örmagna
eftir hina löngu og lýjandi göngu
ferð, með annan handlegg hans
undir höfði sér, eins og kodda. i
Hæg gola þaut í limi álmvið-
arins, yfir höfðum þeirra og loft-
ið varð naprara eftir því sem
lengra leið á nóttina.
Davíð fór að óska þess að hann
hefði verið svo framsýnn að
taka yfirfrakkann sinn með sér.
Sömuleiðis hefði hann þurft að
byrgja sig upp með nesti og
miklu meiri peninga en þá sem
hann hafði í vösum sínum.
Honum varð fullkomlega Ijóst
hversu klaufskur og úrræðalaus
hann hafði reynst í undirbúningi
og framkvæmdum þessarar ráða-
gerðar og hve framtakssamari
Jessica myndi hafa orðið
Og út frá þessum hugsunum
sofnaði hann.
Dögunin kom — dögun hins
fyrsta dags stríðsins. Hann reis
á fætur, á meðan Leni var enn
í fasta svefni og gekk nokkurn
spöl lengra, þar til hann kom að
merkjastaurnum: „Stamford
Magna, 2 mílur“.
Hann settist niður og kveikti
í pípunni sinni á meðan hann
beið þess að sólin kæmi upp.
Kirkjuturninn í Lissington bar
við blikandi sjóndeildarhringinn.
MINKOE
6
í fljótinu og það segir frá því að rigningarnar séu byrjaðar
uppi á hálendinu. Hver drengurinn eftir annan kemur nú
aftur til skólans og þar á meðal Minkoe. Þeir koma báðir
feðgarnir og fara beint til trúboðans og heilsa honum, og
segja: Þegar við fórum héðan gátum við ekki þakkað þér
eins og skyldi, og við höfðum heldur ekkert með okkur. En
nú getum við sýnt þér örlítinn þakklætisvott og hér hefur
þú einn sekk af maís í endurgjald fyrir það, hve vel þú
hjúkraðir okkur. Trúboðinn ætlar að taka upp sekkinn, en
getur það ekki. En hann skildi það nú, að það bjó eitthvað
gott í hjarta þessa Fangnegra, þótt hann væri bæði heið-
ingi, fjölkvænismaður og mannæta. Já, ef til vill meira
gott, en maður hafði haldið.
Minkoe, sagði trúboðinn, manstu, þegar þú lást í fljótinu
og hélzt þér föstum við hina fljótandi pappírssefsþúfu. Þig
verkjaði í sár þín, mýbitið stakk þig og þú óttaðist á hverri
stundu að krókódíll biti í fætur þér og drægi þig með sér.
Hvað hugsaðir þú þá?
Eftir stutta umhugsun svaraði Minkoe: Ég var hræddur
um, að ég myndi deyja og verða að koma fram fyrir Guð
og.... og það var ég, sem tók appelsínurnar frá þér.
Trúboðinn snýr sér að föður Minkoes og segir: Manst þú,
þegar þú varst í vatninu í sama ástandi og sonur þinn? Og
hvað hugsaðir þú þá. Ég hugsaði á sama hátt og Minkoe,
að ég myndi verða að koma fram fyrir Guð með allt hið illa,
7
sem ég hef gert. Ég hef ekki stolið appelsínunum, en ég
hef deytt menn og etið þá, en ég skil nú, að það er Guð
einn, sem gefur líf, en ekki töfragripirnir. Nei, þeir gátu
ekki bjargað okkur. En það varst þú Guðs-maður, sem gerðir
það. Og nú höfum við báðir ákveðið að trúa ekki lengur á
töfragripi heldur á Guð. Við viljum starfa fyrir Guð og
héðan af vera kristnir. Síðan tóku báðir af sér töfragripi
sína, pardusdýrstönnina og antilópuhornið og fengu trú-
boðanum, og sögðu: Tak þú þetta, það er, hvort sem er,
gagnslaust.
Síðan voru þeir fræddir um trúna á Guð og undirbúnir
til að láta skírast.
« Sögulok.
AFGBEIÐSLUPILTUB
og AFGBEIÐSLUSTULKA
vönduð og ábyggileg, helzt vön afgreiðslu, ósk-
ast nú þegar í eina af stærri verzlunum bæjar-
ins. — Umsóknir ásamt mynd og meðmælum, ef
til eru, sendist á afgreiðslu Morgunbl., merkt:
„Afgreiðslustarf —100G“.
■ 04
NVKOIVIie
Gólfteppi
uíl, falieg, margar stærðir.
Cocosgólfteppi
falleg og ódýr.
OKKAR VINSÆLU
HOLLEIMZKAI
GAIMGADREGLAR
I 70—90—100—120—140 cm. breidd,
margir mjög smekklegir litir, þekktir um land allt
fyrir sérstaklega góða endingu og mjög fallega
áferð.
•
Höfum einnig fengið ágætt úrval af cocos-gólfmott-
um í mörgum stærðum, einlitar og mislitar.
•
Vandaðar vörur.
GEYSIR h.f.
Teppa- og dregladeiidin.
Vesturgötu 1.
Borgarbílstöðin h.f.
Sími: 81991
Hverfissímar
Austurbær:
Einholt — Stórholt
Sírni 1517
Blönduhlíð — Eskihlíð
Sími 6727
Hverfissímar
Vesturbær:
Bræðraborgarstígur
Hringbraut
Sími 5449
Vogar — Smáíbúðahverfi, sími 6730.
ný sending — mikið úrval.
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 11
•ul