Morgunblaðið - 15.10.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLABID
Laugardagur 15. okt. 1955 ]
Ekki með vopnum veg/ð
EFTIR SIMENON
» JC
Framhaldssagan 16
En matreiðslukonan í kjallara-
eldhúsinu sínu, sá aðeins fætur
þeirra sem framhjá gengu.
Maurice de Saint-Fiacre kom
heim úr gönguferð sinni meðan
höllin var þannig full af gestum
og starði hann undrandi á þorps-
búana.
Gestirnir, þeir sem komið
höfðu til þess að líta gömlu frúna
í síðasta skipti, hikuðu við og
vissu ekki hvort þeir ættu íð tala
eitthvað við son hinnar látnu eða
bara ganga út án þess að yrða á
hahn.
En ungi greifinn losaði þá við
öll slík heilabrot því hann kink-
aði aðeins lauslega kolli til
þeírra og gekk svo rakleiðis til
herbergis Marie Vassilievs.
Maigret var inni í kirkjunni.
Mieðhjálparinn gekk á milli kert-
arina og slökkti ljósin með
sló'kkvihettunni, sem hann hélt á
í Ifennarri hendinni, en inni í
skTÚðhúsinu var presturinn að
klæða sig úr messuskrúðanum.
Jil beggja handa stóðu skrifta-
stólarnir með litlu, grænu for-
tjqldunum, sem ætluð voru til
þ(®s að skýla skriftabarninu fyr-
ir íforvitnum augum.
Maigret minntist þeirra daga,
þagar hann var svo lítill að and-
lit hans náði ekki nógu hátt upp,
til þess að græna tjaldið gæti
hulið það.
Að baki hans var hringjarinn,
sefn ekki hafði veitt komu hans
neina athygli, að loka stóru dyr-
unum og láta járnslána fyrir.
Er umsjónarmaðurinn hafði
staðið þarna stundarkorn, gekk
hann hröðum skrefum inn mið-
skip kirkjunnar og til skrúðhúss-
ins, þar sem presturinn varð
mjög undrandi við hina skyndi-
legu og óvæntu komu hans.
",Fyrirgefið frekjuna, Monsieur
le Curé. En ég mátti bara til að
firma yður og spyrja yður einnar
spurningar“.
Svipur prestsins virtist stillt-
ur og fullkomlega rólegur, nema
augun — Maigret sá ekki betur
en§að þau kæmu upp um geðs-
hrtéringu og einhvern innri ofsa.
íjí morgun skeði mjög ein-
kefmilegt og leiðinlegt atvik
héfna í kirkjunni. Bænabók
greifafrúarinnar, sem lá í stóln-
uta hennar, hvarf þaðan mjög
sl^yndilega, en fannst svo síðar
undir rykkilíni kór-drengsins,
hérna inni í skrúðhúsinu“.
! fekkert hljóð rauf þögnina,
sem á eftir orðum Maigrets fylgdi
nprna skóhljóð meðhjálparans
frammi á kirkjugólfinu.
^Aðeins fjórar manneskjur
geta verið eitthvað við þetta
bókahvarf riðnar og þér megið
ekki reiðast mér þótt ég segi af-
dráttarlaust álit mitt. Mennirnir,
se|n ég held að þarna geti verið
urti að ræða eru kór-drengurinn,
m|ðhjálparinn, hringjarinn og
• •:> • “
„Og ég sjálfur... .‘r
Itödd prestsins var róleg og
geðshræringarlaus, að því er virt-
ist. Flöktandi bjarmi frá kerta-
Ijósi féll á annan vanga hans.
Upp frá reykelsiskerti liðaðist
blár reykur eins og mjór þráður
og teygði sig upp í hvolf kirkju-
loftsins.
„Voruð það....“
„Það var ég sem tók bænabók-
ina og fór með hana hingað inn,
á meðan ég beið.... “
„Vissuð þér hvað var inni í
bókinni?“
„Nei“.
; „En hvers vegna. ...?“
: „Því miður verð ég víst að biðja
yður um að spyrja mig ekki
fleiri spurninga, Monsieur Mai-
grét. Ég má ekki tala um neitt,
sem skriftabörn mín kunna að
játa fyrir mér“.
Orð prestsins minntu Maigret
á spurningatíma í borðstofu
prestsins fyrir þrjátíu og fimm
árum, þegar gamli presturinn
hafði sagt þeim börnunum frá
presti einum á miðöldunum, sem
hafði heldur látið rífa út úr sér
tunguna, en að opinbera ieyndar-
mál skriftastólsins.
Samt gat hann ekki stillt sig
um að tauta:
„Þér þekkið þá sem sagt
morðingjann?"
„Guð þekkir hann. Afsakið
mig, Monsieur Maigret, en nú
verð ég að fara og heimsækja
sjúkan mann“.
Þeir urðu samferða út úr kirkj-
unni og gengu samhliða út á veg-
inn.
Fólkið var nú sem óðast að
yfirgefa höllina, en staldr&ði þó
við í smáhópum og ræddist við
sín á milli.
Maigret skildi fljótlega við
prestinn og hélt aftur til veitinga-
hússins, sem nú var nærri alveg
mannlaust.
Einhversstaðar úr nánd barst
þó til hans sundurlaust brot úr
samræðum: j
„Ef ekki tekst að hafa upp á ,
þeim, virðist ekkert bíða hans
annað en fangelsið.... “
Marie Tatin var alltaf jafn á- |
hyggjufull á svipinn, þar sem
hún þrammaði fram og aftur um
stofuna þunglamaleg eins og
gömul kona, enda þótt hún gæti
ekki verið komin mikið yfir
fertugt.
„Voruð þér að biðja um límon-
aði? Hver var að biðja um tvær (
flöskur?“ |
í einu horni stofunnar sat Jean
Métayer við skriftir, en leit þó
upp öðru hvoru, til þess að hlusta
á samræðurnar, sem fram fóru
við næstu borð.
Maigret gekk að borðinu til
hans, en gat þó ekki séð nákvæm-
lega það sem á blaðinu stóð.
Hann sá aðeins, að hver grein
var vandlega merkt og tölusett.
1.. ..
2.. ..
3....
J Skrifarinn notaði bersýnilega
tímann til þess að semja vörn
sína á meðan hann beið eftir
komu lögfræðings síns.
Kona, sem sat skammt frá
þeim, sagði við borðnaut sinn:
„Það var ekki einu sinni til
hreint lak, svo að kona ráðs-
mannsins varð að hjálpa upp á
sakirnar....“
Jean Métayer þreif pennann,
fölur yfirlitum, en einbeittur á
svipinn og skrifaði:
4....
5. kafli.
Kuldinn í herberginu, og lykt-
in af gömlu heyi, eplaforða veit-
ingahússins og matargerð eld-
hússins gerðu svefn Maigrets
bæði þungan og óværan í senn.
Súgur næddi allsstaðar í kring-
um hann og rúmfötin voru ís-
köld nema rétt á þeim stað, þar
sem líkami hans náði til að ilja
þau lítillega.
Þess vegna veigraði hann sér
við að hreyfa sig nokkuð teljandi
undir sænginni.
Öðru hvoru heyrði hann hinn
þurra hósta skrifarans í hinu þak
herberginu og fótatak Marie
Tatin niðri í eldhúsinu, þar sem
hún var að byrja á störfum dags-
ins.
Enn hélt hann kyrru fyrir í
rúminu nokkra stund, en loks
þegar hann hafði kveikt á kert-
inu, brast hann algerlega kjark-
inn til að þvo sér upp úr hinu
ísk.alda vatni, svo að hann frest-
aði því um óákveðinn tíma og
gekk niður í morgunskónum,
flibbalaus.
Niðri í eldhúsinu var Marie
Tatin að skvetta olíu í eldinn,
sem vildi með engu móti fást til
að loga. ^ •
Hár hennar var allt úfið og í
óreiðu og hún roðnaði vandræða-
leg á svipinn, þegar umsjónar-
maðurinn birtist í dyrunum.
„Klukkan er ekki enn orðin
sjö .... Kaffið er ekki alveg til-
búið....“
Maigret var ofurlítið áhyggju-
fullur. Hálfri stundu áður, þegar
hann var ekki alveg vaknaður,
Litla stulkan Nyane
2
Andlit hennar var afmyndað af neyð. Hrædd og feimin
leit hún á Nze.
En þeir þjáningardrættir, sem voru málaðir á andlit þessa
litla barns, sem þó var skapað til að njóta hamingju og
gleði! Nze sagði nokkur orð við hana, tók síðan lítinn böggul
undan mittisskýlu sinni og fékk henni. Þegar litla stúlkan
hafði tekið við bögglinum, heyrðist harkaleg rödd frá þorp-
inu, sem kallaði:
„Nyane, viltu fara strax burtu, farðu til mömmu þinnar
og láttu ekki sjá þig oftar.“
Vesalingurinn litli hoppaði inn í skóginn og hvarf. En
Nze fór aftur til félaga sinna. er voru að hlaða bátinn. Trú-
boðinn kvaddi vini sína, síðan tók hann Nze afsíðis og
spurði: I
„Hver var þessi litla stúlka, sem svo miskunnarlaust var
rekin í burtu?“ j
Nze svaraði: „Hún heitir Nyane og er dóttir manns nokk-
urs hér í þorpinu. Mamma hennar heitir Besile. Litla stúlkan
og mamma hennar bjuggu áður í þorpinu, eins og allar
aðrar Fangkonur. En fyrir 4—5 árum varð Besile þess vör,
að hún var smittuð af líkþrá. Hún reyndi að dylja sjúk-
dóm sinn, en áður langt um leið, tók fólk eftir honum. Og’
maðurinn hennar, sem þekkti þennan ólæknandi sjúkdóm,
rak hann frá sér. Ættmenn Besile og foreldrar bjuggu svo
langt í burtu. að henni kom ekki til hugar að flýja á náðir
þeirra. En maður hennar byggði lítinn kofa úti í skóginum
handa henni, og þangað flýði hún með litlu dóttur sína.
VANDLATIR TE-NEYTENDUR VILJA
MELROSES
OG FA ÞAÐ
í NÆSTU
BÚÐ
HEILDSÖLUBIRGÐIR
0. JOUU & KAABEIi H.F.
■ ■TB
Orðsending frá
Byggingasamvinnufélagi Reykjavíkur
Einbýlishúsið Heiðargerði 56, er til sölu, Húsið er
byggt á vegum Byggingarsamvinnufélags Reykja-
víkur og eiga félagsmenn forgangsrétt að því lög-
um samkvæmt. Þeir félagsmenn, sem vilja nota
forkaupsréttinn skulu tilkynna það stjórn félagsins
fyrir 21. október.
Stjórnin.
KULDAÚLPUR
Fóðraðar með
gæruskinni
Fyrir
kvenfólk,
börn og
unglinga
Póstsendum hvert ú land sem er
öízL
'un
Laugavegi 17 — Sími 2725
••d