Morgunblaðið - 22.10.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 22. okt. 1955
Ekki með vopnum vegið
EFTIR SIMENON

Framhaldssagan 22
aði hann algerlega ráðþrota, að
því er bezt varð séð.
„Gerið svo vel, Mousieur le
Curé .. Þér hafið hjálpað mér
drengilega — gerið nú svo vel að
samþykkja. Þér komuð mér til
hjálpar, svo að ég gat greitt þessa
fjörutíu þúsund franka, en yið
það gat ég dregið andann rólega
um sinn og séð sómasamlega fyr-
ir útför og greftrun móður minn-
ar. Allt þetta þakka ég yöar af
einlægu hjarta. En samtímis og
þér gerið þetta, þá þjakið þér
mig með tortryggni yðar og grun-
semdum. Þér biðjið fyrir mér ..
það er of mikið, eða þá ekki nóg.“
Og nú var rödd hans bæði reiði
leg og ógnandi. 1
„Ég ætlaði fyrst að fá þessar
upplýsingar, án þess að M.- igret
umsjónarmaður væri viðstaddur.
Nú er ég hinsvegar glaður yfir
því, að hann skuli vera hérna hjá
okkur, einmitt á þessari stundu.
Því meira sem ég hugsa um þetta,
þeim mun sterkara hugboð fæ ég
um væntanlegar áhyggjur og and
streymi.
„Monsieur le Comte, ég grát-
bæni yður um að kvelja mig ekki
öllu lengur. .“
„Monsieur le Curé, ég læt yður
vita það, að héðan úr þessu her-
bergi farið þér ekki fyrr en þér
hafið sagt mér sannleikann. —
allan sannleikann og ekkert nema
sannleikann.“
Hann virtist alveg gerbreyttur
maður — hann hafði loks slitið j
af sér öll bönd. Og eins og allir
veikgeðja, dagfarshægir menn,
varð hann yfirdrifið æstur og
grimmur. Hróp hans hljóta að j
hafa heyrzt inn í herbergið, þar
sem látna konan lá, en það var
beint uppi yfir bókasafninu.
„Þér voruð í innilegu vinfengi i
við móður mína .. Ég tel alveg
víst, að Jean Métayer hafi verið
í söfnuði yðar líka. Hvort þeirra *
var það, sem sagði eitthvað?
Móðir mín, var ekki svo?“
Maigret minntist orðanna, sem
hann hafði heyrt daginn óður:
„Leyndarmál skriftastólsins“.
Hann skyldi alveg þjáningar
prestsins og angist, píslarvættis-
svipinn, sem hann setti upp und-
ir þrumandi orðum greifans af
Saint-Fiacre.
„Hvað gæti hún hafa sagt yð-
ur? .. Hirðið ekkert um slíkt, ég
veit það fullkomlega .. Segja má
að ég hafi verið nærverandi, þeg-
ar hrunið byrjaði. Við erum á
meðal fólks, sem veit allt sem
hægt er að vita um líf.. “
Hann leit í kringum sig með
sársaukablöndnum gremjusvip:
„Sú var þó tíðin, að fólk hélt
niðri í sér andanum, þegar það
kom inn í þetta herbergi, vegna
þess að faðir minn, húsbóndinn,
var að vinna .... Þá var ekkert
viskí geymt í skápunum. En hill-
urnar voru fullar af bókum, eins
og sellurnar í vaxköku eru full-
ar af hunangi"
Maigret mundi þetta líka.
„Greifinn er að vinna ....“.
Og þessi orð nægðu til þsss að
láta bændur bíða i tvær khikku-
stundir frammi í forsí lnum.
„Greifinn kallaði mig inn í
bókasafnið.... “
„Hann eyddi ekki viðari.ubb-
um, heldur gerði sig ánægðan
með oliuofn, til þess að bæt 1 upp
miðstöðvarhitunina“, sagði 'Maur-
ice de Saint-Fiacre, en sncri sér
svo aftur að prestinum:
„Þér kynntust þessu aldrei ..
Þér hafið aðeins þekkt höllina í
hnignun sinni og niðurlægingu.
Þér kynntust fyrst móður minni,
er hún var orðin ekkja og átti
einn son, sem lifði lastafullu
ónytjungslífi í París og kom að-
eins heim til hennar, þegar hann
þurfti að heimta af henni pen-
inga .... Síðar komu svo þessir
skrifarar til sögunnar.... “
Augu hans voru svo skær, að
Maigret átti þá og þegar von á
því, að sjá stór tár blika í þeim
og renna niður kinnarnar.
„Hvort þeirra var það, sem
sagði yður eitthvað? Var það ekki
mamma? Hvað sagði hún yður?
Hún var hrædd um að ég myndi
allt í einu skjóta upp kollinum
hérna, var hún það ekki? .. Hún
vissi, að það myndi verða ný
hýt sem þyrfti að fylla með pen-
ingum, eitthvað myndi þurfa að
selja til þess að ég gæti fengið
cinhverja peninga".
„Þér verðið að stilla yður“,
sagði presturinn, daufum og angr
uðum rómi.
„Ekki fyrr en ég fæ að vita
hvort þér hafið grunað mig frá
byrjun, án þess að þekkja mig
nokkurn skapaðan hlut.... “
Nú blandaði Maigret sér í sam-
ræðurnar:
„Monsieur le Curé faldi bæna-
bókina", sagði hann hægt. Hann
var þegar búinn að skilja og
reyndi nú að gefa greifanum vís-
bendingu. Hann gat hugsað sér
greifafrúna, þar sem hún barðist
á milli syndar og iðrunar ....
Kannske hafði hún kviðið því, að
sér myndi verða refsað fyrir hin-
ar drýgðu syndir .. og e.t v. hafði
hún líka skammast sín ofurlítið í
návist sonarins? Hún var áhvggju
full og veik.
Gat hún þá ekki líka hafa sagt
í skriftastólnum hjá prestinum,
einhvern daginn: „Ég er hrædd
við son minn-“
Augljóslega hlaut hún að hafa
verið hrædd. Þeir peningar, sem
runnið höfðu í vasa Jeans Métay-
er voru raunverulega réttmæt
eign Maurice de Saint-Fiacre. |
Kannske myndi hann svo
koma, einhvern góðan veðurdag
og heimta reikninginn? {
Maigret gat næstum fundið,
hvernig þessar hugmyndir giöggv
uðust og skýrðust í auga unga
mannsins og hann reyndi að
koma þar til hjálpar:
„Monsieur de Curé má ekkert
segja af því sem greifafrúin kann
að hafa skriftað fyrir honum.. “.
Þetta var alveg auðsætt mál og
Maurice de Saint-Fiacre batt
snöggan endi á samræðurnar:
„Fyrirgefið mér, Monsieur le
Cure. Ég var alveg búinn að
gleyma barnaspurningunum, sem
þér nefnduð áðan. Ég bið yður
innilega afsökunar.... “
Hann snéri lyklinum í skráar-
gatinu og lauk upp dyrunum.
„Ég þakka yður innilega fyrir
hjálpinu og mun greiða yður
þessa fjörutíu þúsund franka eins
fljótlega og ég hef nokkra mögu-
leika til þess .... Enda geri ég
ekki ráð fyrir því, að þér hafið
átt þessa peninga sjálfur.“
„Ég fékk þá að láni hjá
Ruinard, hún er ekkja eftir um-
boðsmanninn sálaða. ..."
„Þökk fyrir .. aú revoir. .. .“
Greifinn skellti aftur hurð-
inni, en reyndi þó að stilla skap
sití, hvessti augun á Maugret og
hreytti út úr sér:
„Þetta var nú ljóti grikkurinn".
„Hann vildi . ...“
„Já, hann vild.i bjarga mér, ég
veit það ósköp vel. Hann reyndi
að afstýra hneyksli og vildi
breiða yfir ógæfu og glötun hinn-
ar görnlu Saint-Fiacre greifaætt-
ar. Er ekki svo....“
Hann hellti viskíi í glasið sitt,
drakk í botn og hélt svo áfram
máli sínu:
Litla stulkan IMyane
8
honum var gifting dótturinnar vöruviðskipti ein, þar sem
hann fékk borgunina. . j
Enn liðu nokkur ár. Nze var síðasta árið í skólanum. Hann
var orðinn 20 ára. Hann hafði lært margt og ætlaði að verða
kennari. Nyane var 16 ára gömul. Næstum á hverjum degi
hafði Nze heimsótt vini sína.
Eitt kvöld kom Nze, eins og venjulega. Þau sátu öll þrjú
í kringum eldinn, en töluðu ekki margt, því þau voru hrygg,
vegna þess, að skilnaðarstundin nálgaðist óðum. Allt í einu
lítur Nze feimnislega til Besile og segir:
— Það er nokkuð, sem mig langar til að tala um. Eg
hefi talað við trúboðann, og hann er því samþykkur. Eg
hætti nú í skólanum og fer heim til þorps míns. Síðan ætlar
trúboðinn að senda mig til næsta þorps til að verða kenn-
ari þar. En ég get ekki farið einn. Það er langt síðan, að
mér fór að þykja vænt um Nyane, og ég held, að ég geti
gert hana hamingjusama, ef hún vildi verða konan mín. Bæði
viljum við þjóna Drottni. Hvað segir þú urh það, Besile?
Mamma Nyane leit mjög ánægjulega til hans og sagði:
— Fyrir löngu fór ég að skilja, að þú elskaðir litlu Nyane
mína, og ég veit, að hún elskar þig. Þá verður þú sonur
minn.
Nze og Nyane horfðu hvort á annað og Nyane tók hina
framréttu hönd Nze. Þau voru mjög hamingjusöm. Einhver
kom í dyrnar. Það var trúboðinn. Þegar hann sá þetta, sagði
hann:
—• Börnin mín, við skulum biðja til Guðs.
Öll fjögur beygðu þau kné í hinum litla kofa. Trúboðinn
bað Guð að blessa þessa ungu ástvini sína og framtíðarstarf
þeirra í víngarði Guðs. Hann þakkaði einnig Guði fyrir hina
undursamlegu lækningu hennar Besile.
Hjá þeim fannst nú engin hræðsla eða kvíði. Nei, Guð
hafði fyllt hjörtu þeirra friði og gleði, von og kærleika. Þau
höfðu tekið á móti því, sem Guð gefur, og vildu nú þjóna
Guði af heilum hug.
Sögulok.

NY SENDING:
Mynstruð gluggatjaldaeíni
Veið frá kr. 35.00
línlitt satlxa
margir litir
Einnig
kvilierall satln
í sömu litum
Tilbúin
slufgntföld
í úrvali
Frönsk kjólaeSni
faíiegt úrval
Feldur h.f.
Bankastræti 7
NÝ SENDING
Utlendar vetrarkápur
Laugavegi 116
nmm

HAFNARSTRÆTI
LAUFÁSVECI
■nim
Þurrkaðir
ávextir
tijpeúxil
SVESKJUR
70^80
BLANDAÐIR
EPLI
25 og 50 lbs. kassar
JJyyert ^Kriótjánóóon Co. h.f.
nmmummmmni