Morgunblaðið - 26.10.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 26. okt. 1955
Ekki með vopnum vegið
EFTIR SIMENON
Framhaldssagan 25
voru Jéan Métayer og málaflutn-
ingsmaðurirín seztir að hádegis-
verðinum: Sardínum, síldarflök-
um og pylsum, sem líktust einna
helzt hors-douvres.
Mennirnir tveir voru í mjög
góðu skapi, gáfu Maigret hæðnis-
legt hornauga, þegar hann gekk
inn í stofuna, glottu og drápu
titlinga.
Málafærslumaðurinn haíði þeg
ar breitt út borð-þurrku s' ia og
hengt hana framan á bringuna.
„Ég vona a.m.k. að þér séuð
búin að útvega eitthvað af ætis-
sveppunum með hænsnakjöt-
inu?“ sagði hann í spurnartón.
Aumingja Marie Tatin. Hún
hafði keypt litla bhkkdós í ný-
lenduvöruverzluninni, en h ’ n gat
bara ekki með neinu móti r pnað
hana.
Og svo kom hún sér alls ekki
að því, að játa það fyrir gestum
sínum.
„Já, ég er búin að því, mon-
sieur“
„Ágætt, reynið þér þá í öllum
bænum, að koma matnum sem
fyrst á borðið. Matarlyktin hérna
í stofunni gerir mann alveg ban-
hungraðan“.
Það var Maigret, sem gekk
fram í eldhúsið og opnaði biikk-
dósina, en Marie stóð álengdar,
skágaut augunum og stamaði
hvíslandi:
„Ég er orðin einhvernvegin
alveg rugluð í öllum þessum ys
og þys. .. Ég....“
„Æ, góða Marie, þegiðu nú ein-
hverntíma“, nöldraði hann
gremjulega.
„Ein herbúð .. Tvær herbúðir
.. Þrjár herbúðir. .. .“
Hann langaði til að gera svo-
lítið að gamni sínu við ha:ia, til
þess, fyrst og fremst, að flýja
veruleikann stundarkorn:
„Eftir á að hyggja, þá bað prest
urinn mig um að senda yður þrjú
hundruð daga aflát .. Það er eitt
hvað viðvíkjandi fyrirgef lingu
allra þinna synda“.
Og Marie Tatin, sem ekki skildi
glensið í umsjónarmanninum, en
tók orð hans mjög alvarlega, leit
á hinn stórvaxna mann með ótta
og lotningarfullri aðdáun.
7. kafli.
Maigret hafði hringt til Uoul-
ins og beðið um að sér yrði send
leigubifreið.
í fyrstu varð hann talsvert
hissa, er hann sá eina slíka bif-
reið renna upp að húsinu, aðeins
tíu mínútum eftir umgetið sím- |
tal, en þegar hann var á leið til
dyranna, þá skarst málaflutnings
maðurinn, sem var að ljúka við
kaffið sitt, í leikinn.
„Afsakið, umsjónarmaður ..
Þetta er víst bifreiðin sem okkur
var lofuð .. En ef þér kærið yður
nokkuð um það, þá er yður vel-
komið að vera með....“
„Nei, þökk fyrir. Ég á sjálfur i
von á vagni hingað, innan Mtillar I
stundar". I
Og Jean Métayer og málaflutn- ;
ingsmaður hans lögðu af stað í
stórum og fornfálegum skrjóð, |
sem enn bar merkisskiöld s ðasta
eiganda síns.
Stundarfjórðungi síðar lagði
svo Maigret af stað, en á Iriðinni
skeggræddi hann við bifroiðar-
stjórann og athugaði lands’ag og
umhverfi.
Landið var mjög tilbreytingar-
laust, tvöföld röð espitrjáa stóð
meðfram veginum, plægðir akrar
breiddu úr sér svo langt sem
augað eygði, hér og hvar birtist
svo lágvaxið smáviðarkjarr eða
glampaði á spegilsléttar tjarnir,
sem blikuðu eins og blágræn
augu.
Húsin flest voru mjög hrörleg-
ir kofar og stafaði það fyrst og
fremst af því, að hér voru engir
litlir jarðeigendur til, ekkert
nema stórar jarðeignir og á einni
þeirra, sem tilheyrði hertoganum
af D...., stóðu t.d. þrjú sveita-
þorp.
Landareign Saint-Fiacre greifa
dæmisins hafði verið samanlögð
fimm þúsund ekrur, áður en byrj
að var að selja skika og skika af
henni.
Til þess að annast flutninga,
hafði einn bóndinn keypt gamlan
strætisvagn frá París og fór
hann eina ferð dag hvern, á milli
Saint-Fiacre og Moulins.
* „Hérna sjáið þér nú sveitina",
sagði bifreiðarstjórinn. „Hún er
nú ekki svo mjög afleit núna, en
þér ættuð bara að sjá hana að
vetrarlagi".
t Þeir óku einmitt niður eftir
aðalgötu Moulins, þegar klukkan
í turni St. Peters kirkjunnar sló
hálf þrjú.
Maigret lét bifreiðarstjórann
nema staðar úti fyrir Comptoir
d’Escompte og greiddi honum þar
ökugjaldið.
Rétt í því að Maigret sneri sér
við og ætlaði að ganga inn í bank-
ann, kom kona út og leiddi dreng
við hönd sér.
Umsjónarmaðurinn sneri sér í
mesta flýti að búðarglugga og
þóttist vera að skoða eitthvað
þar, en í raun og veru var hann
að fela sig fyrir konunni
, Þetta var sveitakona, klædd
sínum beztu viðhafnarflíkum.
Hatturinn trónaði efst á hvirfl-
inúrn og mitti Mkamans var reirt
í harða fjötra lífstykkisins.
j Hún gekk virðulega með tign-
1 arsvip framhjá umsjónarmannin-
um og virti hann ekki viðlits
frekar en um einhvern dauðan
hlut væri að ræða.
i Þetta var móðir Ernests, rauð-
hærða drengsins, sem var prest-
inum til aðstoðar við guðsþjón-
usturnar í Saint-Fiacre.
Á götunni var mikill ys og um-
ferð og auðséð var, að Ernest
langaði mikið til að nema staðar
j
og virða betur fyrir sér allt það,.
sem fyrir augu hans bar, en móð- ,
ir hans teymdi hann, nauðugan
viljugan, á eftir sér.
En skyndilega laut konan nið-
ur að syni sínum, sagði eitthvað
við hann og síðan hurfu þau bæði
inn í leikfangabúð, sem stóð þar
í nánd. i
Maigret þorði ekki fyrir sitt
Mtla líf að ganga nær, en hátt og
hvellt blístur, sem hljómaði
nokkrum sinnum út úr verzlun- j
inni, stundarkorni síðar, gaf hon- !
um glögga hugmynd um það, sem
farið hafði fram. j
Allskonar bMsturstilbrigði
glumdu við og loks var svo að
heyra sem kór-drengurinn væri
búinn að sannfæra sig um ágæti
flautunnar, sem móðir hans hafði
augsýnilega lofast til að gefa hon-
um, ef hann yrði þægur.
Þegar hann kom aftur út úr
verzluninni, bar hann hina dýr-
mætu eign sína í langri snúru. en
móðir hans varð enn sem fyr að
draga hann áfram og hafa á hon-
um nánar gætur, svo að hann
blési ekki sífellt í flautuna iiti á
götunni, þar sem allt var fullt af
fólki.
Bankinn var líkur öllum sams-
konar stofnunum sveitaþorpa.
Þar var langt eikar-afgreiðsiu-
borð og innan við það sátu fimrn
skrifarar og lutu yfir skrifborð
sín.
Maigret gekk að opi þar sem
stóð skrifað Comptes courants
uppi yfir og skrifstofumaður reis
úr sæti sínu, til þess að vita,
hvers hann óskaði.
Maigret vildi fá að vita ná-
kvæmlega um það, hvernig fjár-
hagsmálum Sair.t-Fiacre væri
komið.
Sérstaklega langaði hann til að
vita, hvort nokkrar þær ráðstaf-
anir hefðu verið gerðar síðast-
Mðna viku, eða jafnvel síðustu
daga, sem kastað gætu nokkru
ljósi yfir allar aðstæðurnar. I
En hann þagði um stund, á með
an hann virti unga manninn
grandgæfilega fyrir sér, sem
hafði mjög lýtalausa framkomu
HUSiwÍÆÐUR!
3
Þór þurfið ekki
nema 1 teskeið af
volgu vatni til
þvotta á rúðum og speglum.
Þurrkið með þurrum klút
eftir þvottinn. Allt verð-
ur spegilgljáandi og helst
lengur hreint. — REI
spaiar strit, verndar hend-
urnar, og kostar svo und-
urlítið!
NOTIÐ ÞVÍ HELDUR REI!
HeildsölubirgSir:
V. SIGURÐSSON & SNÆBJÖRNSSON H. F.
Leciton er dásaml. sáp-
an, sem til er. Froðan
fingerð, mjúk og ilmar ^gg
yndislega. — Hreinsar |
prýðilega, er óvenju \ * '
drjúg. Eg nota aðeins |v-\»rí,,
Leciton sápuna, sem * ,
heldur hörundinu ungu,
mjúku og hraustlegu.
Indíánarnir koma
i
Sagan hefst í Englandi um 1750. Englendingar voru þá í
óðaönn að brjóta undir sig Ameríku, — voru langt komnir
með að taka öll yfirráð af Frökkum, sem komið höfðu til
álfunnar langt á undan þeim. Áttu Englendingar í hörðum
bardögum við Frakka hvarvetna á austurströndinni, allt frá
Kanada suður til Florida-skagans. Um þessar mundir fluttu
Englendingar því mikinn liðsafla yfir hafið til þess að berjast
við Frakka og Indíána, sem veittu Frökkum sums staðar all-
mikla hjálp gegn enskinum.
Þegar saga þessi gerist, voru Indíánar allfjölmennir í
Ameríku og áttu oft og tíðum í miklum bardögum við hvíta
menn, sem sölsuðu undir sig landflæmi frumbyggjanna, og
án nokkurrar miskunnar. Einstaka flokkar Indíána voru þó
vinveittir hvíta manninum. Og það var einmitt í þessu stríði,
sem verið er að segja frá, að Frakkar reyndu að vinna suma
Indíánaflokka á sitt band til þess að auka við herafla sinn
á móti Englendingunum sem voru miklu fjölmennari. Frum-
byggjarnir voru afar herskáir og notuðu aðallega axir, boga
og örvar í bardögunum á móti hvítu mönnunum.
Einnig voru fjöldamargir Indíána flokkar, sem hötuðu
alla hvíta menn og notuðu hvert tækifæri til að drepa þá
og brenna hús þeirra. Voru þeir einkum fjölmennir inni í
landinu, en þangað hættu sér ekki aðrir en hugrökkustu
menn, sem settust þar að með fjölskyldur sínar. Bæði á degi
og nóttu varð þetta fólk að vera viðbúið árásum Indíánanna,
sem komu í hópum, æpandi og grenjandi á hinum fótfráu
hestum sínum. Á þessum slóðum var jörðin að mörgu leyti
betur fallin til ræktunar, — og eins mikið jarðrými eins og
hver frekast vildi.
LECIT
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
I. Brynjéðfsson & Kvaran
Wglísíelectríc
9 i
8,3 Kub. fet.
KÆLISKÁPARNIR
Komnir aftur — glæsilegir og traustir,
5 ára ábyrgð tryggir gæðin.
€» R l€JVv
LAUGAVEGI 166