Morgunblaðið - 01.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 1. nóv. 1955
E kki i neð vopnum vec lið
EFTIR SIMENON
rxTtú

Framtíaldssagan 30
reiðarskúrnum og blístrati glað-
lega.
Vörðurinn sat úti í einu horn-
inu á skúrnum og var að fá sér
eitthvað í svanginn.
„Ég er að rannsaka sann málið
og maðurinn, sem kom Hngað
áðan“, sagði Maigret. „Gv'i vagn
inn .... Var hann tekinr út úr
skúrnum á laugardagskv 'ldið?“
Á borðinu lá tíu frankr seðill,
sem var auðsjáanlega r eiðsla
Métayers fyrir veittar upp1 /sing-
ar og Maigret lagði annan sömu
tegundar við hlið hans.
„Já, rétt fyrir miðnættið".
„Og um hvaða leyti kor. hann
svo aítur hingað?"
„Það hefur líklega verio svona
um klukkan þrjú eftir mið 'ætti.“
„Var bifreiðin þá nokkv. j leir-
ug?“
„Nei, ekkert sérstaklega —
enda eru vegirnir þurrir núna,
eins og þér sjáið“.
„Voru það ekki tvær ma ineskj
ur, sem óku burt í bifreiöinni?
Karl og kona“
„Nei, aðeins einn karlmaður“.
„Var hann stuttur og grann-
vaxinn?“
„Nei, þvert á móti.... Hann
var bæði hár og þreklegur á
vöxt“.
Maigret gat ekki efast um, að
hér væri um að ræða Maurice
de Saint-Fiacre og engan annann.
Lýsingin átti svo vel við hann.
Þegar umsjónarmaðurinn kom
inn í veitingahúsið, var hljóm-
sveitin aftur farin að leika, og það
sem hann veitti fyrst athygli var
það, að enginn var nú lengur í
horninu, þar sem Jean Métayer
og málaflutningsmaður hans
höfðu setið.
En andartaki síðar uppp ötvaði
hann sér til mikillar undrunar að
málaflutningsmaðurinn hafði
bara skipt um sæti og sat r \ hinn
makindalegasti við borðið hjá
greifanum.
Þegar umsjónarmaðurinn kom
inn í salinn, spratt Maitre Tallier
úr sæti sínu:
„Ég biðst innilega afsökunar.
.... Nei, nei, vitanlega fáið þér
sætið yðar aftur. .. Ég stoppaði
bara andartak hjá greifar ’.m, af
því að hann var aleinn við borð-
ið.“
En hann skildi samt ekki við
þá, heldur fékk sér stól, cg korn
með hann að borði þeirra. Hann
var mjög æstur í skapi 03 kinn-
ar bans voru dökkrauðar.
Hann litaðist sífellt um í saln-
um, eins og hann væri að svip-
ast um eftir félaga sínum, Jean
Métayer, en hann var hve 'gi s.iá-
anlegur.
„Þér hljótið að skilja þ ð, um-
sjónarmaður .. Ég gat með engu
móti fengið mig til þess rð fara
til greifahallarinnar .. Það er
líka harla skiljanlegt. En úr því
að örlögin hafa komið því svo
fyrir, að við skildum hittast á
hlutlausu svæði, ef ég ná svo
að orði komast. ...“
Og hann brosti þvinguð 1 brosi.
Eftir hverja tah ða srtningu,
leit hann helzt út, eins r g hann
væri að hneigja sig fyrir bessum
tveimur áheyrendum srum og
og þakka þeim fyrir srmþykki
þeirra.
„Við jafn illar cg öi urlegar
aðstæður og þessar, er þ: ð alveg
gagnslaust, eins og ég sagði skjól
stæðing mínum þegar í upphafi,
að gera málin enn flóknari með
öfgafullum næmleika . . Þetta
skilur Jean Métayer fullkomlega.
Og þegar þér komuð hingað að
borðinu, umsjónarmaður, var ég
einmitt að segja greifánum af
Saint-Fiacre, að vér myndum að-
eins fara fram á það, að ....“
„Parbleu“, tautaði Maigret,
sem var orðinn bæði óþolinmóð-
ur og gramur í skapi.
Og hann hugsaði, mjög greini-
lega:
„Góði maður, þér eruð sannar-
lega ekki öllum heillum horfinn,
ef ekki verður innan fimm mín-
útna orðinn stórkostlegur árekst-
ur á milli ásjónu yðar og hnefa
þess heiðursmanns, sem þér nú
talið svo liðugt við.... “
Þátttakendur knattleiksins
voru enn á sífelldri ferð í kring-
um græna knattborðið, en áður
nefndur kvenmaður, sem svo
lengi hafði setið ein við borð, reis
úr sæti sínu, skildi veskið sitt
eftir á borðinu og gekk yfir í
enda salarins.
„Þarna gengur manneskja, sem
hefur látið sér skjátlast alveg
voðalega. Nú heldur hún sýni-
lega, að Jean Métayer hafi gengið
út, til þess að geta talað við hana,
eða öllu heldur samið við hana,
undir fjögur augu, án nokkurra
votta .... Þessvegna hefur hún
nú gengið fram, til þess að líta
eftir honum“.
Og tilgáta Maigrets reyndist
alveg laukrétt. Konan skálmaði
fram og aftur, með henduv á
mjöðmum og skimaði í allar átt-
ir, árangurslaust. Jean Métaver
sást hvergi bíða komu hennar.
Málaflutningsmaðurinn var
enn að tala, án þess að taka sér
nokkra minnstu málhvíld:
„Hér koma margvíslegir og
flóknir hagsmunir við sögu og
hvað oss snertir, þá erum vér því
einna helzt fylgjandi, að ....“
„Að hvað?“, greip nú greifinn
skyndilega fram í fyrir honum.
„Að . ... að....“
Hann gleymdi því alveg, að það
var ekki hans eigið glas, sem
þessa stundina var hendi næst og
hann tæmdi glas Maigrets af ei-
skærum vandræðum.
„Ég veit, að staðurinn er e. t. v.
illa valinn og tíminn líka .. En
gerum ráð fyrir því, að vér
þekkjum, betur en nokkur ann-
ar, hinar fjárhagslegu aðstæð-
ur....“
„Ég þykist vita, að þér eigið
við hinar fjárhagslegu aðstæður
móður minnar .... Gott og vel,
haldið bara áfram“.
„Skjólstæðingur minn, sem er
gæddur hinum fínustu og við-
kvæmustu tilfinningum, hefur
tekið þann kostinn að dvelja
hérna á gistihúsinu. ... “
Vesalings lögfræðingsræfillinn.
Maigret bókstaflega vorkenndi
honum, þar sem hann húkti undir
hörðu og nístandi augnaráði greif
ans, og tíndi fram orð og orð á
stangli, eins og þau væru toguð
út úr honum, með miklum sárs-
auka og enn meiri áhyggjum.
„Þér skiljið mig, umsjónarmað-
ur, eða er ekki svo?
Vér vitum, að erfðaskrá hefur
verið komið fyrir hjá opinberum
og löggilltum nótaríusi. En verið
þess fullvissir, að réttur greifans
af Saint-Fiacre og hagsmuna hans
hefir verið gætt þar, eins og
mögulegt var.
Samt sem áður prýðir einnig
nafn Jeans Métayer erfðaskrá
þessa og honum hefur ekki verið
gleymt alveg.
Fjárhagsmálin eru mjög flók-
in og samantvinnuð .... Skjól-
stæðingur minn mun líka vera
sá maðurinn, sem þeim er kunn-
ugastur. Þá þekkingu hefur hann
hlotið sem einkaritari greifafrú-
arinnar látnu. ... “
Maigret dáðist sannarlega að
Maurice de Saint-Fiacre á þessari
stundu, sem tókst að halda sér
nærri yfir náttúrlega stilltum og
rólegum, a. m. k. á yfirborðinu.
Jafnvel dauft bros lék um varir
hans.
„Já, hann var fyrirmyndar
skrifari“, sagði hann og að því
er bezt varð séð, alveg hæðnis-
laust.
„Takið það einnig til greina,
vinir mínir, að hann, ég á við
skjólstæðing minn, að hann er af
góðu fólki kominn og á mjög
sómakæra foreldra. Hann hefur
hlotið haldgóða og fjölbrotna
menntun ....
Indíánarnir koma
5 1
„Þegiðu, strákormurinn þinn,“ næstum því hvæsti þorp-
arinn um leið og hann tók undir sig og stökk í áttina til Jaks.
En þá reið örin af boganum og lenti með gífurlegum krafti
í rassi hins óða manns. Hann rak upp mikið sársaukafullt
óp um leið og hann henti frá sér brauðpakkanum og hvarf
inn í skóginn.
Þegar seglskipin þrjú höfðu siglt hraðbyr svo dögum
skipti, tók allt í einu að hvessa, og um nóttina var komið
fárviðri. — Dróg nú mjög í sundur með skipunum, og sáu
þau hvert annað ekki nema endrum og eins. Allt lék á reiði-
skjá:lfi og rifnuðu segl mjög, því að skipverjar voru ekki
nógu fljótir að koma þeim niður, þegar fárviðrið skall á.
Alla nóttina og næsta dag hélzt sami ofsinn í veðrinu. En
eins skyndilega og það skall á, datt það niður og lygndi nú
að mestu næstu nótt. Töluverður sjór var þó enn og því
erfitt að athafna sig á dekkinu við að koma því í lag, sem
gengið hafði úr skorðum. I
Nú tók ekki betra við. Það hafði komið fram, sem Sesilíus
foringi hafði óttazt mest. Skipin höfðu misst hvert af öðru,
að minnsta kosti hans skip hafði týnt hinum tveimur, og var
því ekki hægt að segja um hvernig þeim hafði reitt af í
veðurofsanum. Kannske voru þau ekki lengur ofansjávar.
En ekki þýddi neitt að fást um orðinn hlut, forystuskip
Hans hátignar varð að halda áfram, — ekki þótti ráðlegt að
svipast um eftir hinum skipunum. Ef til vill voru þau komin
á undan.
Næstu daga bar lítið til tíðinda. Allir höfðu náð sér eftir
hrakningana í óveðrinu. en hin skipin sáust hvergi.
Dag nokkurn sást skip út við sjóndeildarhring.
ULLAR
KÁPUR
©6
IJLPIIR
mij
IJRVAL
á börn og fullorðna í mjög miklu úrvali
Feldur h.f.
Laugavegi 116
ORLON
PEYSUR
ULLAR
PEYSUR
og
PILS
FELDUR H.f.
Austurstræti 6
Laugavegi 116
MVT¥ I
Tökum upp í dag
nýja sendingu af
FRÖNSKUM
SAMKVÆMIS
KJÓLAEFNUM
Gluggatjaldaefni
Satin, slétt og kvilterað í rúmábreiður
Tilbúin gluggatjöld
Bankastræti 7
HLSIMÆÐI
fullgert eða fokhelt
Húsnæði ætlað fyrir léttan iðnað óskast til kaups eða
leigu. — Æskileg lágmarksstærð 80 ferm.; mætti þó
vera minna ef skilyrði til viðbótarbyggingar væru fyrir
hendi. — Húsnæðið, helst á hitaveitusvæði, þó ekki
skilyrði, þarf að vera á jarðhæð og möguleikar til að-
keyrslu hentugir. — Tilboð auðkennt: „Léttui iðnaður
— 251“, sendist blaðinu fyrir 6. nóvember 1955.
JL».