Morgunblaðið - 13.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 13. nóv. 1955
*
Framhaldssagaa 41
asti eiturormur.... Endur-
taktu....“
„Ég er....“
„Krjúptu á kné, segi ég....
Kannske þá þykist þurfa að fá
dýrustu gálfábreiðu, til þess að
krjúpa á“.
„É.... Ég....“
„Biddu hana fyrirgefning-
ar....“
Síðustu orðunum fyigdi löng
þögn, sem skyndilega var rofin
af ofsalegri háreisti.
Maurice de Saint-Fiacre gat
• ekki lengur haft taumhald á
skapi sínu. Eitthvað lamdist
þungt niður í gólfið, aftur og aft-
ur. —
Maigret opnaði hurðina í hálfa
gátt. Maurice de Saint-Fiacre
hafði skellt Gautier flötum, hélt
heljartaki um háls hans og lamdi
höfði hins sigraða manns við
gólfið.
Þegar hann sá umsjónarmann-
inn, sleppti hann takinu, þurrk-
að isér um ennið og reisti sig
þiunglega upp, unz hann sóð tein-
réttur á miðju gólfinu.
„Þessu skyldustarfi mínu er
Iokið“, sagði hann og var móður
eftir viðureignina,
Svo kom hann auga á ráðs-
manninn og lét brýrnar síga:
„Finnið þér ekki líka þörf hjá
ykkur, til þess að biðjast fyrir-
gefningar?“
Og gamli maðurinn varð svo
óttasleginn, að hann féll á kné,
titrandi og auðmjúkur.
Af dánu konunni sást ekkert,
í fölum bjarmanum frá tveimur
kertaljósum, nema nefið, sem
virtist tröllslega stórt og hend-
urnar, sem voru spenntar utan
um talnaband. (
„Snáfaðu út“.
Greifinn hratt Emile Gautier
út á undan sér og lokaði dyrun-
um.
Því næst lögðu þei rallir af
stað niður stigann. Blóðið
streymdi stöðugt úr nösum
Gautiers. Hann gat hvergi fundið
vasaklútinn sinn, hvernig sem
hann leitaði, svo að læknirinn
miskunnaði sig loks yfir hann og
lánaði sinn klút.
Ungi maðurinn leit vægast sagt
mjög illa út. Andlitið var allt af-
myndað og atað í blóði, nefið var
eitt stokkbólgið kjötflykki, og
efri vörin sprengd og rifin á
mörgum stöðum. i _ _ m _
En samt voru hin slóttugu og InQlcfillcfil'llir KOITI9
hatursfullu augu hið ljótasta og 22
ógcðslegasta af Pllu- Sesilíus og mennirnir tveir, sem fara áttu með honum,
langstígur og teinréttur, eins og ^ddust ut ur virkmu kvold nokkurt. Veður var kyrrt og
húsbóndi sem veit hvað honum niðamyrkur yfir ollu. Hver um sig hafði skammbyssu við
ber að gera, út eftir löngum beltl ser og langa hnífa til að verja sig með, ef á þá yrði
gangi neðstu hæðarinnar og opn- raðizt.
aði forstofudyrnar, svo að ískald- Um miðja nótt komu þeir að herbúðum Frakkanna. Voru
ur gusturinn barst á móti þeim. þeir allf jölmennir á þessum slóðum og einnig var mikill
„Út með ykkur“ öskraði hann fjöldi Indíána. Geysilegur fjöldi tjaldbúða náði þarna yfir
og snéri sér að föðurnum og syn- allstórt svæði og voru menn sýnilega í fasta svefni, með
inum. En rétt þegar Emile Gauti- þv£ ag þejr Sesilíus urðu ekki varir mannaferða fyrir utan
er var að skjótast út, þreif greif- þ^ hermenn, sem voru á vakt.
mn til hans emu smm enn. Þeir sesjifus jæddust nú á meðal tjaManna og reyndu
heyrt ekkaþrungið snökt brjótast efs, vel,°S Þeim var mogulegt, að komast að hversu lið-
fram á varir Maurice de Saint- sterkir ovmirmr væru. — Það var komið undir morgun,
Fiacre. Hann laust Emile Gautier ÞeSar Þeir Sesilíus sneru til vígisins.
með stálhörðum hnefarum og! Nú var hafizt handa urn að vígbúast af krafti í víginu,
hreytti út á milli samanbitinna Þvi aÖ Það mátti búast við árás hvenær sem var. Mátti gera
varanna: j ráð fyrir, að Englendingarnir fettu fullt í fangi með að
„Svínið þitt .... Svarta, við- verjast Frökkunum og hinum herskáu Indíánum, sem voru
bjóðslega svínið þitt“. En þegar aUfjölmennir.
Maigret lagði hönd sína lett á j Að viku liðinni var fyrsta árásin gerð á vígið. Sóttu óvin-
irnir á vígið frá öllum hliðum og voru allfjölmennir. —
Eftir tveggja daga stanzlausan bardaga unnu Englendingar
algeran sigur á liðinu. Og ruddust þeir út úr víginu, og
drápu nær alla óvinina, sem gerðu tilraun til að flýja.
Reyndar höfðu Englendingarnir orðið fyrir nokkru mann-
rödd gamla ráðsmannsins’ inn til,íalli, en þó ekki eins miklu og við hefði mátt búast.
þeirra: S Nú tóku við rólegir dagar í víginu. Var hafður hraði á
„Emile .. Hvar ertu?“ "að gera að sárum hinna særðu, því að nú átti að undirbúa
Presturinn baðst fyrir í hljóði leiðangur til árása á aðrar herstöðvar Frakka.
og hallaði sér fram á borðið, en
úti í einu horninu sátu Jean
Métayer og málflutningsmaður
hans, hreyfingarlausir og störðu
á dyrnar.
Maurice de Saint-Fiaere kom inn
upplitsdjarfur og fyrirmannleg-
ur:
j „Herrar mínir“, byrjaði hann,
en hann mátti vart mæla. Hann
var miður sín af geðshræringu.
Mótstöðukrafturinn var kominn
að þrotum eftir slíka ofraun.
Hann þrýsti þegjandi hendur
læknisins og Maigrets og gerði
þeim þar með skiljanlegt, að nú
væri ekkert eftir að gera annað
en að kveðja og fara.
Síðan snéri hann sér að Jean
Métayer og félaga hans og beið
andspænis þeim, steinþegjandi.
Mennirnir tveir virtust ekki
skilja, eða þeir voru þá gersam-
lega lamaðir af skelfingu.
En greifinn gerði þeim ljósan
vilja sinn með því að lyfta hend-
inni og benda á dyrnar.
Annað og meira var óþarfi.
Mennirnir spurttu á fætur og
málflutningsmaðurinn hó’f fát-
kenda leit að hattinum sínum, en
greifinn stóð yfir þeim óþolin-
móður og ógnandi:
„Jlýtið ykkur“.
Úti fyrir dyrunum heyrði Mai-
gret óm af tali og áköfu hvísli,
auðheyrt var að þjónustufóik
hallarinnar var að njósna um það,
hvað væri eiginlega að gerast.
Hann klæddi sig í þykka vetr-
arfrakkann, en gat ekki hugsað
sér að ganga út úr höllinni án
þess að þrýsta hönd Maurice de i
Saint-Fiacre einu sinni enn.
Dyrnar voru opnar. Nóttin var
köld og himininn heiðskír og
stjörnubjartur.
Espitrén báru greinilega við
himin, böðuð í tunglsljósi.
Einhvers staðar langt í burtu
heyrðist skóhljóð og það var ijós
í gluggunum á húsi ráðsmanns-
ins.
„Nei, gerið það fyrir mig, að
fara ekki strax Monsieur le Cure“
heyrðis Maurice de Saint-Fiacre
segja inni á ganginum og rödd
hans bergmálaði í auðum salar-
kynnunum.
„Og ef þér eruð ekki orðinn of
þreyttur, þá skulum við koma og
vaka við rúm móður mínnar, það
sem eftir er nætur“,
11. kafli.
„Þér megið ekki taka það illa
upp fyrir mér þótt ég hafi ekki
getað annast um yður sem skyldi,
en við jarðarförina. ...“
Og aumingja Marie Tatien
kepptist við að bera fram í stof-
una öl og límonaði.
„Það eru sérstaklega þeir, sem
koma langt að, sem verða þurf-
andi fyrir einhverja hressingu “
Jörðin var alveg hvít af hélu
og það marraði í freðnum stáum
undir fæti. i
í kirkjuturningum tilkynnti
klukkan hvern stundarfjórðung
sem leið, með veikum, hljómlitl-
um slögum. |
Líkvagninn hafði komið strax
í dögun og líkmennirnir höfðu
komið sér fyrir í veitingastofu
Marie Tatien og sátu í hálfhring
umhverfis ofninn.
„Ég er hissa á því, að ráðs-
maðurinn skuli ekki vera heima“,
sagði veitingakonan við bá. „En
hann er líklega heima í höllinni
hjá Monsieur Maurice”.
Og fyrsta sveitafólkið var þeg-
ar komið til bæjarins, hátíðlegt
og spariklætt.
Maigret var að ljúka við morg-
unverðinn, þegar honum varð lit
ið út um gluggann og r.á kór-
drenginn koma gangandi við hlið
móður sinnar, sem hélt í hönd
hans.
En móðir hans kom ekki með
honum heim til gistihússins. Hún
nam staðar við beygju á vegin-
um, þar sem hún hélt að hún
sæist ekki og ýtti syni sínum
áfram, eins og hún væri að veita
honum nauðsynlega hvatningu,
svo að hann kæmist alla leið til
veitingahússins.
Þegar Ernest kom inn í stof-
una, var hann alveg öruggur með
barnanna
V. '
öxl hans, náði hann þeear íullri
stjórn á sér, fleygði í bókstaflegri
merkingu hinum dauðhrædda
manni niður tröppurnar og lok-
aði dyrunum.
En utan úr myrkrinu barst
12 KUBIEÍFET
Sérstakur frystir
fyrir 70 pund. —
Siálfvirk affryst-
ing. — Aðeins
nokkrir skápar fyr
trliggjandi. Miðað
við stærð og gæði
er verðið mjög
hagstætt
kr. 10.950,00
Lítið í gluggann
ilEKLiV H.F.
Austurstr. 14
Sími 1687
Vélsmiðja
með sæmilegum vélakosti er til sölu.
Uppýsingar gefur
KRISTJÁN GUÐLAUGSSON hrl.,
Austurstræti 1 — Sími 3400
Sölubörn óskast til að selja merki
BEindrafélagsins
Há sölulaun. — Merkin verða afgreidd í: Holtsapóteki,
Réttarholti við Sogaveg, Laugarnesskóla, Grænuborg,
Melaskóla, Drafnarborg og á Grundarstíg 11.
Merkjaafgreiðsla hefst kl. 9,30.
Merkjasölunelndin,
Hudson ’47
Dodge ’42
í góðu ásigkomulagi til sölu og sýnis að Sólvallagötu 33
frá kl. 1—5 í dag.