Morgunblaðið - 15.11.1955, Blaðsíða 2

w
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 15. nóv. 1955 "j
i'HREFNA EINARSDOTTIR, Mar-
jargotu' I hér í bæ verður til
(moldar borin í dag. Hún var fædd
í Ytri-Knarartungu í Breiðuvík
á Snæfellsnesi 14. ágúst 1901,
;en dó efíir langvarandi veik-
indi, á sjúkrahúsi 9. þ. m. —
IForeldrar Hrefnu voru, Einar
iÞorkelsson, skrifstofustjóri Al-
íþingis og kona hans Ólafía Jóns-
Idóttir, ættuð úr Ólafsvík, sem
jenn er á lífi. Hrefna heitin var
ívígift. Fyrri maður hennar var
teiggeir Einarsson póstfulltrúi og
áttu þau 3 börn, Gyðu, gifta
heiinar, systkinum og öllu ætt-
fólki. — —
Þegar góð kona er lögð til
hvíldar í skaut fósturjarðarinn-
ar, stöndum við eftir hljóð,
hneigjum höfuð vor, — og þökk-
um Guði fyrir líf hennar. —
O. C.
GJÖGRI, 11. növ.: Aðalfundur
Kaupfélags Strandamanna var
haldinn s.l. sunnudag. Urðu þar
allmiklar umræður og gætti nokk
urrar óánægju með starfsemi fé-
lagsins. Félagsmenn eru nú um
30.
iniwiciaror
! Agli Bjarnasyni skrifstofustjóra,
■ Hafstein, sem er giftur vestur í
Kaliforníu og Einar, vélsmiður
hér í bæ. — Seinni maður Hrefnu
::var Guðmundur Þórðarson skip-
stjóri, en þau voru barnlaus.
; Guðmundur og Hrefna lifðu í
; hamingjusömu hjónabandi í 20
; ár, og reyndist Guðmundur
Ijhenni umhyggjusamur eiginmað-
ur og góður eins og bezt var
jkosið.
j Hrefna átti til góðra manna að
1 telja í báðar ættir, enda hafði
tekið að erfðum, bæði líkamlegt
i ög andlegt atgervi. Hún var
fríðleikskona svo að af bar og
miklum gáfum gædd, en að
! heríni stóðu líka sterkir stofnar.
Einar faðir hennar var sonur
hins merka klerks, séra Þorkels
Eyjólfssonar á Staðastað og
madömu Ragnheiðar Pálsdóttir
frá Hörgsdal, og eru í þessum
ættum landskunnir gáfumenn og
kjarkmiklar konur.
Ég man vel eftir ömmu Hrefnu,
madömu Ragnheiði, mikilli fríð-
leikskonu, kátri og lífsglaðri, þó
að hún væri orðin öldruð, og
hefði stjórnað mannmörgu heim-
ili á stóru prestssetri í hálfa öld
■og eignazt 17 börn. Ég býst við
að Hrefna heitin hafi verið býsna
lík ömmu sinni í mörgu. Fríð-
Jeikskona var hún og í henni
var mikill köggur. Hún átti með
sér mikinn viljastyrk og bar allt
mótlæti, bæði sjúkdóma og ann-
að, með ótrúlegu þreki og still-
ingu. Það var eins og hún ætti
mestan kjark þegar mest á bját-
aði og hún þurfti mest á honum
að halda, en þetta er einkenni
íslenzkra kvenna. — En þó að
Hrefna heitin væri nú svona
viljasterk, átti hún samt hins
vegar bljúga og viðkvæma barns-
lund og bjó yfir kvenlegum ynd-
isþokka, sem allir hlutu að taka
eftir. Hún yar svo nærgætin og
vmhyggjusöm við alla smælingja
óg börnin áttu víst skjól sitt
undir hennar verndarvæng. Það
má með sanni segja, að þessi
glæsilega kona gæti ekkert aumt
»séð, og svo hjálpsöm var hún og
jgreiðvikin, að hún sást ekki fyrir
i þeim efnum. Hrefna var bók-
elsk og bókhneigð eins og hún
étti kyn til, og heimilisrækin var
hún og híbýlaprúð. —
Það háði þessari góðu konu,
hversu hún var heilsulítil. Það
mátti svo segja, að hún væri
heilsubiluð frá því að hún var
18 ára gömul, en þetta böl bar
hún með einstakri þolinmæði og
geðró. Sömuleiðis tók hún heilsu-
leysi sínu síðustu árin með miklu
J>reki og bar það með kristilegu
trúartrausti.
Ég votta aldurhniginni móður
fcennar og eiginmanni fyllstu
samúð mína, sem og börnum
Hjaríardé!
E L I N Hjartardóttir, Eystri-1
Kirkjubæ, lézt að heimili dóttur ’
sinnar á Selfossi, 26. okt. s.l. —
Hafði hún um nokkurra ára skeið
verið heilsuveil og oft veikari en
samferðafóik hpnnar hafði hug-
mynd um.
Elín var fædd að Eystri-
Kirkj ubæ 7. jýlí 1883." Fóreldrar
hennar voru merkishjónin Guð-
björg Gunnársdóttir og Hjörtur
Oddsson, er bjuggu lengi í Eystri-
Kirkjubæ og áttu gott og mynd-
arlegt heimili. Voru þau hjónin
mjög vinsæl á Kangárvöllum og
víðar. Elín ólst upp í foreldrahús
um, ásamt Systur og bróður, Sig-
ríði og Oddgeir.
í Eystri-Kirkjubæ var heimilis-
bragur góður, myndarskapur og
hreinlæti viðurkennt víða um
sveitir. Elín vandist aðeins góðu
í uppvextinum. Hún átti ágæta
foreldra og systkini, sem hún
unni mjög. Henni var kennt það
bezta, sem góðir foreldrar inn-
ræta börnum sínum. Framkoma-
Elínar, hvar sem hún fór, bar
þess merki, að hún tileinkaði sér
alltaf það, sem henni var kennt
í uppvextinum. Engum gat dul-
izt, sem kynntust henni, að hún
var góð kona, sem helgaði sig
starfinu, og lét gott af sér leiða.
Elín var vel að sér, ágætlega
greind og sómdi sér alls staðar
vel.
Skólagöngu fékk Elín enga
nema, ef telja mætti nokkrar vik-
ur, sem hún naut tilsagnar hjá
Helga Skúlasyni frá Herru og
Vigfúsi Guðmundssyni frá Keld-
um. Þessir menn leiðbeindu henni
í fáar vikur í reikningi og skrift
árið fyrir ferminguna. Barna-
skólar voru ekki komnir í sveit-
irnar almennt á þeim tíma. Elín
hafði oft orð á því, að hún hefði
haft mjög gott af tilsögn þessara
mætu manna. Víst er það, að
Elín var prýðilega vel að sér,
ágætlega ritfær, víðlesin og sjálf
menntuð.
Ég kynntist Elínu eftir, að hún
var komin á efri ár. Vissulega
var svipur hennar hreinn og fram
koman virðuleg. Það var orð á
því haft, að Elín hafi verið mjög
glæsileg, þegar hún var á bezta
skeiði.
Hún giftist eftirlifandi manni
sínum, Birni Guðmundssyni, 4.
júlí 1910. Sama ár byrjuðu þau
búskap á Rauðnefsstöðum á
Rangárvöllum. Sú jörð er af-
skekkt nokkuð og er ein af fjalla-
jörðum Rangárvalla. Búnaðist
þeim hjónum vel að Rauðnefs-
stöðum, þótt jörðin væri erfið á
ýmsan hátt.
Þau eignuðust 3 efnilegar dæt-
ur. Er ein þeirra búsett að Sel-
fossi, ein vestur í Borgarfirði og
ein á Pllíðarenda í Fljótshlíð.
Björn og Elín hættu búskap á
Rauðnefsstöðum árið 1947, eftir
Heklugosið, en þá fór aska og
vikur yfir Rauðnefsstaði og gerði
jörðina óbyggilega fyrstu árin
eftir gosið. Jörðin hefur ekki far-
ið í byggð aftur, þótt vikurinn
sé að mestu horfinn. Er hún því
nú afrétta- og beitiland fyrir
Rangvellinga og Fljófthlíðinga.
Þegar hjónin fluttu frá Rauð-
nefsstöðum, tók Björn Guð-
mundsson að sér forstöðu útibús
Kaupfélagsins Þór að Vegamót-
um í Holtum. Gegndi hann því
starfi til ársins 1953, en þá fluttu
hjónin að Selfossi og hafa verið
þar síðan I nálægð dóttur sinnar.
Bæði urðu þau sérstaklega vin-
sæl í Holtum. Þau voru gestrisin
og vildu leysa hvers manns
mmmng
HÚN andaðist 5. nóv. síðast lið-
inn. Það mátti segja, að viðskiln-
aður hennar við þetta iíf, væri
eins og þegar slökkt er Ijós, hún
dó með svo skjótum hætti.
Guðbjörg var fædd í Innri-
Njarðvík í Gullbringu- og Kjós-
arsýslu, dóttir Jóseps Jónssonar
og Þorgerðar Þorsteinsdóttur, er
þar bjuggu.
Jósep var vel gefinn maður,
duglegur sjómaður og annálaður
sem formaður, bæði sem góður
hún dó 10. ágúst 1919. Þarna
fóru tvær sys.turnar með þriggja
mánaða millibili. (
Þetta var mikil sorg, bæði fyr-
ir móðurina og fósturforeldrana,
en allt þetta bar Guðbjörg me3
stakri þolinmæði og æðruleysi.
Þorstein tóku hjónin Sigurður
Guðmundsson og Hólmfríður
Björnsdóttir. Hefur hann alla tíéí
verið sem þcirra barn. Hann cí
húsamálari að atvinnu og kvænt-
ur Margréti Magnúsdóttur.
Guðbjörg hefur alltaf vericí
með Jóni syni sínum og konu
| hans síðan hann kvæntist og hef-
! ur tengdadóttir hennar reynzt
j henni sem bezta dóttir.
Af þessu, sem hér hefur verið!
sagt, má sjá, að æfi Guðbjargac
hefur ekki alltaf verið rósunt
stráð.
Guð gefi henni ró og frið |
nýjum heimkynnum. (
Blessuð sé minning hennar.
Guðm. Guðmundsson,
vanda. Var þeirra mjög saknað,
þegar þau fluttu í burtu.
Elín var jarðsungin að Keld-
um 5. þ. m. við hliðina á foreldr-
um sínum. Var mikið fjölmenni
saman komið við jarðarförina,
sem vitnaði um vinsældir hinnar
látnu. í. J.
Bára Karlsdótfir
F. 15. nóv. 1930. D. 17. maí 1955.
Kveðja frá skólasystur.
Með vorblæ í sál og sinni
þú sólskinsbarn ætíð varst.
Með ylríku árstíðinni
til æðri heima þú barst.
Þú áttir í einlægu hjarta
þann yl, sem við þráum mest.
Þú lýsir með ljósinu bjarta,
þitt líf var að gjöra sem bezt.
Nú kveð ég þig kæra, Bára,
mín kveðja er þakkargjörð.
Ég minnist nú æsku-ára,
þú engill varst hér á jörð.
★
Undra fljótt kom engill dauðans
inn til þín á vorsins stund.
Enginn veit, nær kallið kemur,
komin ert’ á Drottins fund.
Hann þér veitir bústað bjartan,
börn þín annast föðurhönd.
Yfir þeim velferð vakir.
Vorsins gróður prýðir lönd.
Þerra skal nú trega tárin,
trúin læknar öll vor sár.
Aftur hittast æsku-vinir
eftir nokkur jarðnesk ár.
Á
Saman okkar leiðir lágu,
leiddumst oft í berjahlíð.
Skólasystir, þér ég þakka
þína vinsemd alla tíð.
stjórnandi og aðgætinn á allan
hátt, enda þurftu formennirnir á
opnu bátunum oft á því að halda.
Þorgerður kona hans vel gefin og
háttprúð kona. Þau áttu fiögur
börn, tvo drengi og tvær stúlkur.
Jósep varð ekki gamall, hann
dó 49 ára að aldri, eftir langvar-
andi veikindi. Stóð kona hans þá
uppi eignalaus með fjögur börn,
það yngsta sjö ára.
Eftir missi manns sín tekur
Þorgerður sig upp og flytur til
Reykjavíkur og stofnar þar heim-
ili með börnum sínum. Þorsteinn,
eldri sonurinn var þá útskrifaður
úr Sjómannaskólanum og kominn
í siglingar. Hann settist að í Nor-
egi og giftist þar, en dó eftir
nokkur ár.
Það var um aldamótin 1900,
sem Þorgerður fluttist til Reykja-
víkur með börnin. Guðbjörg var
þá upp komin stúlka, myndarleg
og vel gefin til munns og handa,
eins og hún átti kyn til í báðar
ættir. Móðurætt hennar var úr
Gufudalssveit við Breiðafjörð, en
föðurættin frá Galtastöðum í
Árnessýslu.
Guðbjörg giftist hér í Reykja-
vík 23. október 1903, Jóni Guð-
mundssyni, ættuðum norðan úr
Húnavatnssýslu. Hann var þá bú-
inn að læra í Sjómannaskólanum
og orðinn sjómaður á skútu —
þá var skútuöldin hér á landi,
eins og það var kallað. — Þau
fóru að búa hér í bænum, en cam-
veran varð ekki löng, því að í
byrjun vertíðar 1910 drukknaði
hann af litlum báti hér í Reykja-
víkurhöfn. Þannig endaði æfi
hans. Þetta var mikið reiðarslag
fyrir Guðbjörgu. Nú stóð hún
uppi eignalaus ekkja með fimm
börn, sitt á hverju árinu. En það
var hennar gæfa, að hún var vel
kynnt og börnin voru efnileg,
enda urðu margir til að rétta
henni kærleiksríka hjálparhönd,
sem vert er að þakka. Þrjú af
börnum hennar voru tekin í fóst-
ur. —
Börn Guðbjargar voru: Jósep,
sem var elztur, þá Sigurrós,
Gerða, Þorsteinn og Jón. Jósep
var fæddur 1903, en hann missir
hún aðeins tíu ára gamlan. —
Eggert Claessen tók Gerði í fóst-
ur og gerði hana að kjördóttur
sinni, en þegar hún er að verða
uppkomin stúlka, veikist hún og
er flutt til Kaupmannahafnar og
þar deyr hún 5. nóv. 1919.
Það má stundum segja, að þeg-
ar ein báran rís, þá sé önnur vís.
Sigurrósu, dóttur Guðbjargar,
tóku Ólafur og Jóhanna Einars-
dóttir frá Grindavík til fósturs, en
Kópavogs
SJÓÐUR þessi var stofnaður tiS
minningar um frú ÁslaugU
Maack. Hlutverk hans er að veita
styrk þeim, sem í vanda erta
staddir af völdum sjúkdóma eða!
annarra óviðráðanlegra orsaka.
Fyrir atbeina sjóðsstjórnar-
innar og með aðstoð ýmissa góð-
viljaðra manna hefur sjóðurintS
farið nokkuð vaxandi og árlega
veitt einhverjum velþegna að«
stoð. En ætíð eru næg verkefnf
fyrir hendi og nauðsyn ber til ací
efla þessa starfsemi. i
Sjóðsstjórnin er nú að undir-t
búa „bazar“ í því skyni og heit-
ir þess vegna á menn að gefa
muni í því augnamiði. JóliiS
nálgast og væri ánægjulegt, ef
unnt væri að geta með þesstí
móti glatt og hjálpað sumurnj
þeim, sem nú hafa þess þörf.
Formaður sjóðsstjórnarinnafl
er frú Sigríður Gísladóttir, Kópa
vogsbraut 23, Kópavogi (síml
1186) og mun hún gefa frekarl
upplýsingar ef óskað er. Þá verð-
ur og senn auglýst í verzlunum
í Kópavogi nánar um þetta mál.
Ætlunin með þessum línum efl
aðeins að minna á þennan þarfa
sjóð og hvetja menn til þess a<J
láta eitthvað af hendi rakna.
Lítil gjöf getur glatt ótrúlega
mikið. Og stundum ber það, semi
vér gefum beztu og varanlegustu
vextina jafnvel þótt vér vitunj
ekki af því.
Gunnar Árnason.
Veturinn heilsar
vel í Ffjótsdal

SKRIÐUKLAUSTRI, 4. nóv. —
Haustveðráttan í Fljótsdal má
teljast góð. Síðustu sumarvikuna
var þó norðlæg átt með nokkru
frosti, en snjóaði ekki að heitið
gæti. Október var mjög úrkomu-
lítill, en fremur kaldur. Fyrstu
vetrarvikuna var ágæt veðrátta.
og einkum tvo fyrstu daga vetr-
arins einstök veðurblíða.
Sauðfé var fremur vænt 3
haust, bæði dilkar og fullorðið,
þó nokkuð misjafnt, en sums
staðar með lang bezta móti.
l’
DÁNARFREGN
Hinn 25. október s.l. lézt á
Hrafnkelsstöðum í Fljótsdal,
Margrét Sigfúsdóttir, 82 ára
gömul. Hún hafði fótavist fram
1 undir það síðasta og hafði sæmi-
lega sjón og heyrn. — Hún var
fædd á Skjögrastöðum í Skógum,
og átti mörg systkini. Var móður-
systir „Erlu“ skáldkonu frá Teigl
í Vopnafirði. Margrét var greind-
arkona, vel hagmælt, bjartsýn og
sveitabarn í þess orðs beztu
merkingu. — Hún hafði lengi á
hendi barnakennslu og kenndi þá
einkum yngri börnum. — J.P.
>