Morgunblaðið - 27.11.1955, Blaðsíða 14
14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 27. nóv. 1955
I
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLt KNUTSEN
Framhaldssagan 11
Kristínar. Ég barði að dyrum.
Enginn svaraði. Ég opnaði dyrn-
ar og gekk inn. Ivar svaf og hraut
með nátthúfuna niður fvrir eyru.
fin Anna Kristín var ekki í her-
berginu. Mig svimaði og ég varð
að styðjá mig við vegginn. Systir
mín! Ég læddist út og lokaði dyr-
unum á eftir mér. Bara að ég
myndi nú hvar Sesselja svæfi!
Ég gekk hægt eftir löngum gang-
inum. Ég var hrædd.
Allt í einu heyrði ég dyr opn-
ast í ganginum. Það var systir
mín, sem út kom. Ég hljóp til
hennar: — Uss þú hefir svo hátt,
við höfum næturgesti. — Hvar
hefir þú verið?, spurði ég bæði
hrædd og reið. — Hvar heldurðu
að ég hafi verið? Ivar var svo
drukkinn í nótt að ég treysti mér
ekki til að sofa í sama herbergi
Og hann. Ég benti á föt hennar.
— Þú hefir verið snemma á fót-
um úr því að þú ert alklædd. —
Ég heyrði riðið í hlaðið, sagði
hún í léttum tón: Hvað eiginlega
imyndarðu þér? bætti hún svo
við brosandi. — Hver sefur þarna
inni? spurði ég hvíslandi. Hún
starði á mig. — Enginn. Hvernig
dirfistu að spyrja um slíkt? Hún
iokaði dyrunum. — Komdu með
mér. Þú hlýtur að eiga brýnt er-
indi fyrst þú kemur á þessum
tíma sólarhrings.
Ég hafði satt að segja gleymt
erindinu þar til nú. — Pabbi er
dáinn. — Andlit Önnu Kristínar
fékk á sig steingervingssvip: —
Það þykir mér vænt um — sagði
hún svo. — Ég vissi að þú mund-
ir taka þessu svona, þess vegna
kom ég sjálf. — Þakka þér fyrir.
Það er óþarft að vekja fvar. Hann
sefur til hádegis. En ég og
Sesselja förum með þér til Mæris.
— Nei, sagði ég, í þetta sinn skal
ekki verða gengið fram hjá ívari
ég fer inn og vek hann. Hún
yppti öxlum. — Ég skal ná í
Sesseiju.
Ég ýtti fast á öxlina á ívari, þú
verður að vakna. Hann hrökk
upp, fyrr en ég hafði búizt við.
— Er eitthvað að? Er Anna
Kristín? — Hún er þegar al-
klædd. Þið verðið að koma heim
að Mæri. Pabbi er dáinn. Það
komu tár í hin döpru augu hans.
— Drottinn minn, sagði hann. —
Tengdapabbi var góður maður.
Þið mátuð hann aldrei eins mik-
ils og hann átti skilið. Hvað sagði
Anna Kristín? — Hún sagði að
ég skyldi vekja þig. Þið komið
með mér heim. — Ef ég bara hefði
nú aðeins dropa, svo sem eins og
eitt lítið staup, stundi hann, ég
get annars ekki vaknað. — Þú
ættir að fá þér kalt bað á morgn-
ana, eins og pabbi gerði alltaf,
sagði ég miskunnarlaus. Hann
reyndi að stíga fram úr rúminu,
en varð svo óglatt að hann hætti
við það. — Biddu Önnu Kristínu
að koma inn til mín, sagði hann
eymdarlega. Ég gerði það. Anna
Kristín yppti öxlum og sagði: —
Sesselja, láttu brennivín í litla
staupið. Hann kemst ekki með
okkur annars. — Hálftíma seinna
vorum við á leið til Mæris.
Enginn virtist taka sér dauða
föður míns nærri. Hann hafði
verið okkur öllum svo fjarlægur.
Og hann var kaldlyndur maður.
Hafði honum nokkurn tíma þótt
vænt um mömmu þá var það
horfið fyrir löngu síðan. En samt
var það helzt hún, sem s.yrgði
hann. Ég held að hún hafi aldrei
elskað Jiann, en hann hafði þrátt
fyrir allt verið henni mikils virði
í lífinu. Hann hafði látið henni í
té stöðuna og nafnið: Húsfreyja
á Mæri.
Nú fyrst skil ég hversu átakan-
lega sárt það er að syrgja ekki
þann, sem þú missir. Sá, sem ekki
finnur til saknaðar, hefir ekkert
misst. Og sá, sem ekki hefir neitt
að missa, er hræðilega fátækur.
Jarðarför föður míns fór fram
með miklum myndarbrag. Anna
Kristín var stöðugt á ferli meðal
gestanna og alltaf hálfbrosandi.
Fólk hneykslaðist á því, og eitt
kveld sagði mamma grátandi: Þú
gerir okkur að bitbeini allrar
sveitarinnar, Anna Kristín. Þú
gætir látið sem þú syrgðir hann.
— En svar Önnu Kristínar kom
snöggt og hvasst: — Er rétt af
mér að Ijúga? — Stundum er
maður neyddur til þess, sagði
ívar, sem vildi stilla til friðar
milli kvennanna. Anna Kristín
hneigði sig djúpt: — Þökk fyrir,
ég skal muna þetta. Móðir mín
og eiginmaður minn ráða mér
bæði til þess að segja ósatt. En
hlýðni minni var lokið þegar
brúðarkransinn var settur á höf-
uð mitt. — Svona — svona —
sagði ívar. — Ég man að þegar
faðir minn dó grét ég í heila
viku. Ef ég hefði ekki gert það,
er ég viss um að mamma hefði
barið mig.
Anna Kristín brosti aftur: —
En það getur móðir mín ekki
gert. Ég hefi réttinn mín meginn.
En ég skal verða alvarlegri fram-
vegis, mamma. Og svo skulum
við, úr því að við erum að ræða
saman, gera út um málin. Vilt þú
ekki helzt flytja þegar í stað að
Eiði? Ákvað pabbi það ekki í
erfðaskránni? Mamma grét og
barmaði sér. Henni kom þetta á
óvart.
ívar reyndi að koma á sættum,
sem báðar gætu unað við, en
Anna Kristín daufheyrðist við
öllum bænum þeirra. — Þér mun
líða miklu betur að búa út af
fyrir þig. Og þegar þið selduð mig
lofuðuð þið mér því, að strax
eftir dauða föður míns fengi ég
Mæri. — Það hefðir þú þurft að
hafa skriflegt, sagði mamma og
reyndi að klóra í bakkann. — Það ;
hefi ég auðvitað._— Það vissi ég j
ekki um, sagði ívar ráðaleysis-1
lega. — Hún hló. — Heldurðu að
þú vitir allt um mig?
Tveim vikum seinna var Anna [
Kristín flutt með mann og börn |
til Mæris. Mamma vildi fá mig
með sér að Eiði, en ég þekkti
mömmu nú orðið. Ég vissi að í
huga hennar myndi ekki verða
pláss fyrir fleiri en fröken
Schlutter og prestinn. Hún myndi
sökkva sér niður ítrúmál, eins og
svo margir einstæðingar. En það
sem var þyngra á metunum hjá
mér var það, að Anna Kristm
ER EKIÐ í HVERJA BÚÐ DAGLEGA OG ER
ÞÁ EKKI AÐEINS NÝMALAÐ HELDUR
EINNIG NÝBRENNT
O. Johnson & Kaaber h.f.
Ttlondick
Gæðuúr ú góðu verði
Systurmerkið:
WINSOR
Ódýr úi
fTlondía^- úr:
Gjöf sem ekki gleymist
Við höfum tekið við umboði Mondia og
Winsor úra hér á landi.
Mjög fjölbreytt úrval úra
er nú fyrirliggjar.di
Nærfatnaður kvenna í miklu úrvali
Magabelti og nælonsokkar
Laugavegi 60 — Sími 82031
Tilkynning um kolaverð
Kolaverð í Reykjavík hefir verið ákveðið króinir 660,0«
hver smálest heimkeyrð, frá og með mánudeginum
28. nóvember 1955.
Kolaverzlanirnar í Reykjavík
Þýzku
barnanáttfötin
eru komin aftur. — Nýjar gerðir.
Dömu- og Herrabúðin
Laugavcgi 55 — Sími 81890
Fiðurheit léreft
Apaskinn
blcikt og blátt
Dömu- og Herrabúðin
Laugavegi 55 — Sími 81890