Morgunblaðið - 30.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 30. nóv. 1955
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
Framhaldssagan 13
áreiðanlega ekki ástamál, sem
komu honum til að stela fénu.
Hann var nefnilega ákaflega hrif-
inn af systur minni, he.rra höfuðs
maður. Það veizt þú, ívar. —
Og ívar, sem var glaður vegna
ávinningsins um kveldið, sam-
þykkti það hlæjandi. Auðvitað,
hann hafði alltaf verið að flækja-
ast á Mæri. — En nú holdum við
áfram spilamennskunni, Gynter,
bætti hann við. Gynter beygði sig
sneyptur yfir spilin. Hann hat'ði
verið kveðinn í kútinn.
Þegar við vorum komin út
sagði ég við Önnu Kristínu: —
Hann verður fjandmaður þinn
hér eftir. — Mér er sama. Ég skal
aldrei setja mig úr færi með að
skaprauna honum. Veiztu ekki,
hvers vegna hann venur komur
sínar hingað? — Hann tapar
sjaldan, sagði ég þurrlega. — En
það er eg sem hann vill fá. —
Ég hristi höfuðið. — Menn eins
og Gynter spila aldrei mjög hátt
um konur. Stundum held ég að
þú hafir full mikið álit á sjálfri
þér. — Getur verið — sagði hún
hægt. Einhvern tíma kemur að
því að ég hitti mann, sem á enga
hlýju til að gefa mér. Ég þarfn-
ast mikils hita í kringum mig,
systir. — Bara að það verði þá
ekki úr því stórbruni, sagði ég.
Hún lagði handlegginn utan um
mig og skellihló. — Það er ekki
hætta á því meðan þú ert nær-
stödd til að slökkva.
9. kafli.
Dag nokkurn í september hafði
ívar boðið Gynter höfuðsmanni,
Höegh fógeta og nokkrum iiðs-
foringjum á hjartaveiðar. Flestir
þeir liðsforingjar, sem hingað til
höfðu vanið komur sínar að Mærí
voru rosknir menn og sumir farn-
ir að láta á sjá. En einstaka sinn-
um fluttust í nágrennið ungir og
glæsilegir menn. Einn slíkur var
Jörgen Randulf.
Hann var svo nýkominn að við
systurnar höfðum ekki séð hann.
En frá hjúunum fengum við ’ýs-
ingu á þessum álitlega manni, og
ívar sagði hlæjandi við mig að
þar væri mannsefni handa mér.
Ég tók spauginu vel og síðan
hafði ekki verið. á hann minnzt.
Fyrri hluta Umrædds dags
stakk Anna Kristín upp á því að
við færum í reiðtúr og leituðum
uppi veiðimennina. Sesselja útbjó
nestispakka handa okkur, því að
við bjuggumst við að verða fram
undir kveld.
Þegar ég var að búa mig, upp-
götvaði ég að reiðtreyjan mín var
orðin of þröng yfir brjóstin. Ég
gat ekki hneppt henni, Þetta var
í rauninni í fyrsta skipti sem ég
gerði mér það ljóst að ég var
orðin fullþroska. Ég var 19 ára.
Enginn karlmaður hafði biðlað
til mín ennþá og ég hafði, satt að
segja, ekki haft mikinn tíma til
að hugsa um ástamál. Starf mitt
sem ráðskona á Mæri var erfitt.
Ég varð, auk venjulegra starfa
inni, að líta eftir í fjósi og fjár-
húsi, á saumastofunni og vefstof-
unni og sjá um að skór væru
saumaðir handa hjúunum.
Annars hafði margt breytzt síð
an pabbi dó. Við notuðum ekki
heimagerð tólgarkerti lengur,
heldur ensk vaxkerti, sem Ivar
fékk frá Þrándheimi. Keypt var
mikið af útlendum matvælum, en
það hafði ekki þekkzt áður, svo
sem kaffi, súkkulaði, möndlur,
sjaldgæfir ávextir, alls konar
krydd, o. fl. Anna Kristín var
hætt að nota heimaofið lín í nátt-
kjóla. Og tólf pör af þunnum,
þvítum silkisokkum var hún ný-
búin að fá frá Frakklandi. 3kó
fékk hún einnig þaðan. Eftír ósk
systur minnar hafði ég yfirum-
sjón með hússtjórninni.
Ég fann að Sesselja var ekki
ánægð með þessa tilhögun. Hún
elskaði bara eina manneskju og
það var systir mín. Okkur hin
hataði hún. Og það var ekki nóg
með að hún elskaði Önnu
Kristínu, hún vildi eiga hana ein.
Þess vegna reyndi hún strax og
hún kom að Mæri, að spilla fyrir
mér við hjúin. Þar varð henni
töluvert ágengt, en öðru máli var
að gegna um ívar. Þegar hún
ireyndi að vekja andúð hans á
I mér, bað hann hana aldrei að þríf
ast. Honum þótti nefnilega vænt
um mig. Ég varð áuðvitað fljótt
vör við að Sesselja vildi mér illt
éitt, og gremja mín til hennar fór
vaxandi eftir því sem á leið. Ég
neifa því ekki að hún fórnaði
miklu fyrir systur mína, en ég
tel að það hafi í fyrstunni verið
Sesselju að kenna að Anna
Kristín lagði út á þá braut er
. lá til hinnar dýpstu niðurlæging-
ar._
j Ég hljóp nú inn til systur minn
j ar: — Reiðtreyjan mín er orðin
of þröng, sagði ég. Hún nær ekki
saman yfir brjóstin. — Þú ert
, orðin stór, litla systa, þú ert orð-
in nógu gömul til að gifta þig.
Hefurðu athugað það?
Á meðan hún talaði hafði hún
fundið gamlan, grænan búning af
sér, sem hún fékk mér. — Ég
gifta mig, nei, sagði ég meðan ég
skiptí um treyju. — Þú er bráð-
um 19 ára. Þegar ég var á þínum
aldri hafði ég verið gift í þrjú
ár. Ég er alveg hissa að pabbi
skyldi ekki sjá þér fyrir sæmi-
legri giftingu áður en hann dó.
— Til þess treysti hann sér ekki,
sagði ég hægt. Ekki eftir að hann
sá árangurinn af þínu hjónabandi.
En ívar, sem forráðamaður minn,
hann ætti.... — ívar vill helzt
að þú verðir alltaf ógift. Á með-
an hefir hann umráð yfir Eiði.
— Þá verð ég líklega ógift alla
mína ævi og börnin þín erfa mig,
sagði ég hlæjandi.
En ég var allt annað en ánægð.
Það hvarflaði að mér, að komið
gat að því að Anna Kristín ósk-
aði ekki eftir mér lengur á Mæri
og þá væri ef til vill of seint að
hugsa um hjónaband.
Við leiddumst niður stigann. —
Systir, sagði ég lágt. — Hvernig
er það að vera gift? — Það er
hræðilegt. Hún sló með svipunni
í stigahandriðið. Með kænsku er
þó hægt að gera hjónabandið þol-
anlegt, bætti hún við. — Kænsku,
til hvers? spurði ég. — Kjáninn
þinn. Hún þrýsti hönd mína.
Vertu mér ekki reið, þú átt alltaf
að vera eins og þú ert núna, hrein
og saklaus. Mér finnst ég verða
betri manneskja, þegar ég er ná-
lægt þér, skilurðu mig?
Ég vissi ekki vel hverju svara
skyidi. Það kom nefnilega oft
fyrir að Anna Kristín hafði ekki
hugmynd um að ég væri nálæg.
í hvert skipti sem hún hitti karl-
mann, sem henni leizt vel á,
gleymdi hún okkur öllum á Mæri
Framkoma hennar breyttist. Hún
varð eirðarlaus og öll í uppnámi.
Köttur og vtiús
Norsk þjóðsaga
1
Einu sinni héldu köttur og mús til í sama húsi. Einn dag
beit kisa skottið af músinni.
„Góða kisa, fáðu mér skottið mitt aftur,“ bað músin.
„Nei,“ sagði kisa, „þú færð skottið ekki aftur nema þú
farir til kýrinnar og sækir mjólkursopa handa mér.“
Músin hljóp og hljóp alveg eins hart og hún gat alla leið
til kýrinnar.
„Góða kýr, gefðu mér mjólkursopa, því ég má til með
að gefa kisu mjólk, þá get ég fengið skottið mitt aftur hjá
kisu.“
„Nei,“ sagði kýrin, „ég gef þér enga mjólk nema þú farir
til bóndans og sækir hey handa mér.“
Músin hljóp og hljóp alveg eins hart og hún gat alla leið
til bóndans.
„Góði bóndi gef mér hey. þá get ég gefið kúnni hey.1
Kýrin gefur mér mjólk, ég gef kisu mjólk. og þá fæ ég
skottið mitt aftur.“
„Nei,“ sagði bóndi, ég gef þér ekki neitt hey nema þú
farir til slátrarans og sækir kjöt handa mér.“
Músin hljóp og hljóp alveg eins hart og hún gat alla leið
til slátrarans.
„Góði slátrari gef mér kjöt. Ég má til með að gefa bónd-
anum kjöt, þá gefur bóndinn mér hey ég gef kúnni hey,
kýrin gefur mér mjólk, ég gef kettinum mjólk, og þá fæ
ég skottið mitt aftur.“
„Nei,“ sagði slátrarinn, „ekki gef ég þér kjöt nema þú
farir fyrst til bakarans og sækir brauð handa mér.“
Músin hljóp þá og hljóp alveg eins hart og hún gat alla
leið til bakarans.
„Góði bakari, gef mér brauð, þá gef ég slátraranum
brauðið, slátrarinn gefur mér kjöt, ég gef bóndanum kjöt,
bóndinn gefur mér hey, ég gef kúnni hey, kýrin gefur mér
mjólk, ég gef kisu mjólk og þá fæ ég skottið mitt aftur,“
„Já,“ sagði bakarinn, „ég skal gefa þér brauð. En ef þú
étur mjölið mitt, hegg ég af þér hausinn.“
Svo gaf bakarinn músinni brauð, músin gaf slátraranum
brauð, slátrarinn gaf músinni kjöt, músin gaf bóndanum
kjöt, bóndinn gaf músinni hey, músin gaf kúnni hey, kýrin
gaf músinni mjólk, músin gaf kisu mjólk, og þá fékk hún
iskottið sitt aftur.
ENDIR,
H E KLA
Austurstræti 14 —- Sími 1687
Kæliskápar
*
Verð kr. 7 290.00
*
Síðasta sending
fyrir jól
þvottavéflin
Þýzka þvottavélin er með tíma-
stilli. — Verð án elements kr.
2.650,00. — Verð með 2000 w
elementi kr. 3.085,00.
AUKIN HÍBÝLAPRÝÐI
f ' mcnie '
hrærivéliai
.'V| Kenwood hrærivélinni fylgir: þeytari,
hrærari, hnoðari, hakkavél, grænmetis-
og kornkvörn, plastyfirbreiðsla.
Ennþá sama verðið kr. 2.600,00
H E KLA
Austurstræti 14 — Sími 1687
STAL
allar tegundir.
JOHN RIGBY & SON LTD. LOW MOOR — BRADFORD
ENGLAND
SÞORSlEmSSONtJOIIHSIM!
mtaam
Grjótagötu 7 — Símar 3573—5296