Morgunblaðið - 06.12.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐI9
Þrigjudagur 6. des. 1355 j

ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
fc
Framhaldssagan 18
hann. Hann eyddi miklu og brask
aði með peninga, en var ekki
heppnari en það, að alltaf gekk
á eigur þeirra hjónanna. Spilin
gerðu sitt til. Þegar ívar var
drukkinn var hann illur, og ef
hann var þá reyttur til reiði gat
hann hreint og beint orðið lífs-
hættulegur andstæðingur. En ó-
drukkir n var hann blíðlyndur,
góðlátlegur og umburðarlyndur
Anna Kristín hataði þennan
rnann. Hataði hann af öllu hjarta.
Hún var nú tuttugu og tveggja
ára og fyrir konu með hennar
skapgerð voru það grimm örlög
að vera nauðug gift ívari. Ef til
vill hefði einhver önnur kona get-
að sætt sig við þetta með tíman-
um og þeirri konu hefði ívar orð-
ið góður. En nú var hann smátt
og smátt að sjá og skilja tilfinn-
ingar Önnu Kristínar til sín og
hin blinda aðdáun og ást, sem
hann hafði borið til hennar breytt
ist í lostafulla, illmannlega girnd.
Það hafði alltaf verið venja að
halda hátíðlegan tuttugasta dag
,ióla. Það hét að bera út jólin.
Strax upp úr hádegi fóru sleð-
arnir að streyma heim að Mæri.
Stofurnar fylltust af fólki, veit-
ingar voru fram bornar, glaumur
og gleði ríkti. Eftir að borð höfðu
verið upp tekin, var farið að
dansa. Spilað var á tvær fiðlur,
trompet og klarinett.
Randulf liðsforingi, sem verið
hafði í Frakklandi, hafði kennt
okkur dansa, sem áður voru ó-
þekktir í héraðinu. Við vorum að
dansa einn slíkan, franskan keðju
dans, þegar Randulf, sem hélt í
hönd Önnu Kristínar, leiddi all-
an skarann stofu úr stofu og svo
út í ískaldan ganginn. Við vor-
um hætt að heyra til hljóðfær-
anna. Randulf þreif opnar úti-
dyrnar, og bitur froststormur
næddi um okkur. Keðjan leystist
upp og allir flýttu sér með ópum
og hlátrum aftur inn í hlýjan
danssalinn.
Nei — ekki allir. Ég sá að
systir mín og Randulf gripu í
mesta flýti kápur í forstofunni og
hurfu út í kalda, stjörnubjarta
nóttina. Ég hljóp fram í dyrnar
til að kalla í þau. Ég var ein í
ganginum, en frá hjúastofunni
heyrði ég hlátra og sköll. Tveir
skuggar voru á hraðri ferð frá
bænum. — Anna Kristín, kallaði
ég.
Rétt í sama bili opnuðust dyrn-
ar á skrifstofu ívars og hann stóð
í dyrunum. — Á hvern ertu að
kalla? sagði hann drafandi röddu.
Ég sá skuggana stanza og sagði
þess vegna hátt, áður en ég lokaði
dyrunum. — Ert þetta þú Ivar,
hvers vegna ertu hættur að spila?
— Fjandinn eigi spilin. — Ég sá
að skuggarnir hurfu fyrir hlöðu-
hornið. Ég flýtti mér að segja:
— Þú hefir verið að spila við
Gynter, það heyri ég á öllu. —
Hvað kemur þér það við? —
Hann á eftir að rýja þig inn að
skinni. — Ég skalf í þunna kjóln-
um mínum. ívar glotti. — Nei,
það gerir hann ekki. Hvernig er
það? Mundir þú vilja eiga hann?
— Fyrr myndi ég giftast fjósa-
manninum.
Hann tók í handlegg mér og
dró mig með sér inn í skrifstof-
una. — Sá, sem fær þig fyrir eig-
inkonu verður ekki fyrir von-
brigðum. Þú ert starfsfús, hrein-
skilin og hjarta þitt er hlýtt og
viðkvæmt. — Hvað viltu mér?
spurði ég varkár. — Þú ert ekki
vanur að slá mér gullhamra. —
Á hvern varstu að kalla? Ekki að
ljúga neinu. Ég heyrði til þín. .—
Þú hefir áreiðanlega heyrt í fleir
um en mér. Við vorum að dansa
og dönsuðum alla leið út á tún.1
En það var svo kalt að við flýtt-
um okkur inn. Þó varð eitthvað
af gestunum eftir úti. Við vorum
eitthvað um 50 í keðjudansinum.
Ég horfði í kringum mig. Þetta
hafði verið skrifstofa föður míns.
Hingað fór hann þegar hann vildi
vera einn. Það gerði Ivar líka.
Það var skuggsýnt inni, en nú
kveikti ívar annað ljós og ég sá
andlit hans greinilegar. Augu
hans voru blóðhlaupin og störðu
j á mig full af reiði, hryggð og úr-
. ræðaleysi.
I — Þú hatar mig líka. Þú trúir
öllu sem hún segir. Þú skilur
ekki að allt saman er henni að
kenna? — Mér finnst að þú ættir
ekki að drekka svona mikið, sagði
ég þurrlega. — Veiztu hvers
vegna ég drekk? Það er hún, sem
orsakar það. Síðan við giftumst
gengur allt á afturfótunum. Þeg
ar ég er mildur og í góðu skapi,
hæðir hún mig. Þegar ég sýni
henni trúnað, ansar hún mér
ekki. Þegar ég vil reyna að kom-
ast að hennar innra manni, flýr
hún mig. Hvað á ég að gera? Mig
skal hún aldrei þvinga til neins.
Með góðu hefði hún getað stjórn-
að mér.
I — Ég veit ekki ívar, sagði ég,
þið hefðuð, held ég, aldrei getað
komið ykkur saman. — Er það
mér að kenna? Ég get ekki breytt
sjálfum mér. Ég hefi lent i svo
mörgu misjöfnu um dagana og
lífið setur sín spor á hvern og !
einn. Heldurðu að Jörgen Rand-
ulf hafi ekki átt betri daga en ég? ‘
Þegar ég hitti Önnu Kristínu hélt.
ég að lífið hefði gefið mér allt
það, sem ég áður fór á mis við.
Því getur hún ekki sætt sig við
mig eins og ég er? Ég er ekki
i vondur við hana, það veiztu. Ég
j neyddi hana ekki til að giftast
! mér. Það gerðu foreldrar hennar.
I — Þú vissir vel að hún vildi þig
ekki. Hún hefir aldrei dregið dul
á það, ekki heldur áður en þið
j giftuð ykkur.
Hann hellti í staup og drakk.
! — Aldrei hefir nokkur systir ver-
ið eins blind og þú, sagði hann
svo glottandi. — Hún vildi engan.
Hún vildi vera frjáls. Og þess
vegna hatar hún bæði mig og þig
og fer á bak við okkur. — Hvern-
ig ætti hún að fara á bak við mig?
Ekki er ég gift henni. — Hann hló
undarlegum hlátri. — Það er
hægt að fara á bak við mann á
svo margan hátt, mín kæra, en
það skulum við ekki fjölyrða um.
En þú veizt vel að hún fer á bak
við mig?
Ég fékk hjartslátt. — Hefir nú
Sesselja verið að þvaðra eitt-
hvað sagði ég. Ég mundi nú ekki
gera mikið með það sem hún seg-
ir, sú blaður-skjóða. — Þú hefir
ekki svarað mér. En það skiptir
mig engu. Ef ég væri viss, þá
dræpi ég hana, muldraði hann í
hálfum hljóðum og kreppti hnef-
ana. Ég mundi ekki ráða við mig,
ég mundi kyrkja hana. Ég titraði
af hræðslu. — Þú ert fullur, sagði
ég og reyndi að byrsta mig. Hann
brosti, fyllti staupið á ný og rétti
mér það. — Rétturinn er mín meg
in. Lögin segja að sá maður, sem
geti sannað að eiginkona hans
hafi drýgt hór með öðrum manni,
hafi fullan rétt til að stytta henni
aldur.
Ég barðist harðri en vonlausri
baráttu. — Og hvað segja lögin
um eiginmanninn eftir á? Þú
myndir sóma þér vel á höggpall-
inum. Höfuðið fyki ekki við
fyrsta högg. — Af einskærum
taugaóstyrk hafði ég tæmt glasið,
og brennivínið kom tárum fram í
augu mér. Hann strauk höndinni
annars hugar gegnum hár sitt: —
Það þyrfti ef til vill tvö högg,
sagði hann hægt, en stundum
finnst mér að það væri það bezta.
Angistin gerði mig mælska. —
Já, sagði ég háðslega, þér þætti
það sjálfsagt ágætt þegar ódæðið
væri unnið og þú sjálfur biðir
dauðans. Annars hræðirðu mig
ekki með þessu tali. Þú drepur
aldrei nokkra manneskju. — Held
urðu að ég sé of huglaus til þess?
Annarlegur glampi var kominn í
augu hans. — Ég held að þú sért
ekki nógu vondur til þess. Sá sem
drepur mann með köldu blóði
hlýtur að vera illmenni, og það
Sjóðurinn í Alhambra
SPÖNSK ÞJÓÐSAGA
2.
hún hafði tim hálsinn, frá sér numin af fögnuði, því hún
vissi, að þetta hafði verið einn af dýrmætustu verndargrip-
! um Mára. — Hún hélt áfram leit sinni í von um að finna
fleiri dýrgripi, án þess að skeita um það að hún barst sífellt
lengra og lengra burt frá hinum og óðum dimmdi að nóttu.
Hún kom að gömlum og hrörlegum brunni. Hann var
dimmur og ískyggilegur og ómögulegt að sjá hann nema
komið væri alveg að honum. Hún lét stein detta niður í
brunninn og sat svo kyrr og beið þess að hann kæmist til
botns. í sama bili og dómkirkjuklukkan í Malaga sló sín
, tólf þungu hljómfögru slög, féll steinninn til botns með
miklum gný, sem heyrðist eins og þrumugnýr langar leiðir.
;Það var eins og hann hefði vakið eitthvað til lífs þarna
; niðri. Fyrst steig lágur kliður upp úr djúpinu líkt og þegar
býflugur suða á heitum sumardegi. Brátt heyrði Sanchita
raddir, ókyrrðin magnaðist. Það heyrðist lúðraþytur og
glamur af sverðum, skjöldum og spjótum.
j Unga stúlkan var hrædd. Hún mundi eftir því, að hún
; hafði heyrt um Bóabdil konung, seinasta konung Múhameðs-
trúarmanna í Granada og Márastríðsmenn hans, kvennabúr
hans og íllverk þau, er hann hafði framið. Hún mundi að
hún hafði heyrt að þeir væru bergnumdir og sætu fastir
í hamrinum með töfrum. Aðeins eina nótt á ári, miðsumars-
nóttina, voru þeir frjálsir frá miðnætti til sólaruppkomu.
Þá komu þeir saman til þess að hylla seinasta Márakonung-
inn í Granada, konunginn, sem kristnir menn höfðu rekið
í burtu.
Hér eni 10 rakblöð
með heimsins beittustu egg
10 blá Gillette blöð
(20 rakhliðar) í Málmhylkjum Kr. 13,25.
- Morgunblaðið með morgunkafíinu —
Losid yður við
ÓHREW SORPIÖIUR
Eyðið öllu sorpi
innanhúss
CALCINATOR
sorpeyðingartækið er algjör-
lega sjálfvirkt rafmagnsáhald,
sem brennir öllu sorpi, nema
járni og gleri. — Það eykur
þrifnað, er fyrirferðarlítið og
sparar húsmóðurinni að bera
allt sorp út úr húsinu.
Nokkur stykki fyrirliggjandi
Allar nánari upplýsingar gefa
6.»gBSIIIHSSaNtJ0BMSIINf
Grjótagötu 7 — Símar 3573—5296