Morgunblaðið - 18.12.1955, Blaðsíða 14
14
MORGUNBLAÐIB
Sunnudagur 18. des. 1955 '
ANNA KRISTÍN
f F7IR LALLI KNUTSEN
Framh’aldssagan 29
bátinn svo að hann ylti ekki þeg-
ar við færum í land. Síðan óð
cáðsmaðurinn til lands og setti
út landgöngubryggjuna. í fjarska
heyrðust þrumurnar.
ívar stundi þungan og mælti:
— Við hefðum átt að varpa akk-
erinu eins og venjulega og fara
svo í^land á róðrarbátnum. —
Þetta eru fyrirmæli frúarinnar,
sagði ráðsmaðurinn, af því að
höfuðsmaðurinn hefir verið veik-
ur. — Það er ég, sem gef fyrir-
skipanir hér, sagði ívar, mundu
það næst.
Raddstyrkur fvars var stórum
■ninni en venjulega. Hann var
gráhvítur í framan og æðanetið
á kinnum hans blárautt. Svita-
dropar stóðu á enninu og það
var auðséð að hann átti þágt með
að bera sig hratt yfir. Hann gekk
hægum, þungum skrefum upp
bryggjuna og studdist við hand-
legg ráðsmannsins, sem hálpaði
hanum á bak hesti hans,
Þegar við systurnar riðum
langa, aflíðandi ásana heim að
Mæri spurði ég: — Hvaða sjúk-
dómur var það eiginlega, sem
ívar fékk á Hlöðum?
Anna Kristín yppti öxlum. —
Hann etur og drekkur sér til
dómsáfellis, það veiztu. — Það
var meiri heppnin að læknirinn
skyldi vera í brúðkaupinu, sagði
ég hægt, annars hefðir þú kann-
ske komið sem syrgjandi ekkja
heim að Mæri. — Dæmalaus vit-
leysa er þetta! Hann fékk maga-
veiki og ógleði, það var allt og
sumt. — En hann var með há-
hljóðum. — Karlmenn hljóða
hærra þegar þeir skera sig í fing-
finningar mínar til hans voru ó-
líkar þeim, sem systir mín bar
til Randulfs, en ég dáðist að hon-
um. Hann var skynsamasti mað-
ur sem ég hafði nokkru sinni
þekkt. Við höfðum ekki reynt að
draga dul á það, að okkur leið
vel í návist hvors annars. Ég
fékk hjá honum margskyns
fræðslu, sem enginn hafði áður
látið mér í té, og hann vildi tala
um Önnu Kristínu. Ég þóttist
þess svo fullviss að ég leiddi oft
talið að henni.
Dag nokkurn sagði hann við
mig: — Ég er Guði þakklátur fyr-
ir vináttu þína, cara mía. En
hvers vegna verð ég fyrir val-
inu, en ekki einhver yngri mað-
ur? — Ég býst við að það sé af
því að þú lítur á mig sem viti
borna veru, en ekki aðeins sem
hégómagjarna konu, svaraði ég.
Hann andvarpaði. — Hreinskilni
þín er fögur dyggð, en stundum
er hún særandi. Enginn karlmað-
ur gerir sig ánægðan með að
konur hrósi aðems vitsmunum
hans. — Er það ekki mikilsverð-
ast? — Þær stundir koma í lífi
hvers manns, að hann þráir að
heyra eitthvað annað. Ég fann
að ég roðnaði. — En þú elskar
Önnu Kristínu. Það hefirðu alltaf
gjört, sagði ég. — Ég veit ekki,
sagði hann hægt, ég gerði það í
mörg ár. En það var áður en ég
kynntist þér. Raunar hefi ég lítið
kynnzt þér ennþá. Þú felur sjálfa
sig, felur þig í skugga systur
þinnar. Þú ert bundin henni eins
og barn er bundið móður sinni
með naflastrengnum. En í þér býr
allt það, sem ég trúði á hjá Önnu
Kristínu. í þér býr mýkt vaxins
og harka fílabeinsins. Fyrir löngu
síðan var það mín heitasta ósk að
móta skapgerð Önnu Kristínar,
nú veit ég ekki hvort það hefði
verið nokkrum manni fært. En
mér rennur til rifja að sjá hvern-
ig hjónaband hennar er.
Ó, ef hann hefði sett hugsanir
sínar í einhvern annan búning!
Hvernig á nítján ára gömul stúlka
að skilja svona ástarjátningu?
Hann vildi fá mig sjálfa, en ekki
skuggann af systur minni. Þetta
veit ég nú, en ég skildi það ekki
þá.
Þrumurnar jukust og mér
fannst ég skynja einhverja yfir-
vofandi hættu. Hvers vegna?
spurði ég sjálfa mig. Ég hafði
engu meiri ástæðu til ótta nú en
endranær. Samkomulagið milli
systur minnar og manns hennar
hafði verið með bezta móti á
ferðalaginu. ívar virtist hættur
að halda vörð um hana. Þegar ég
spurði Ebbe hvernig á þessu stæði
sagði hann mér að fvar hefði
þungar áhyggjur af fjárhag sín-
um. Hann ætti nú aðeins helming
þeirra jarða, sem hann hefði átt,
þegar hann giftist, og enn þyrfti
hann að selja. Mæri væri í niður-
níðslu og hann hefði í ferðinni
leitað ráða hjá Griffenfeld hvað
gera skyldi. Hann hafði ráðlagt
að leita að járni í Mærísmýrum
og koma svo upp járnblæstri. Ef
hann færi hyggiiega að í byrjun,
mu.ndi hann græða á þessu.
Nú skall stormbylur af því-
líku afli á kirkjunni að hún hrist-
ist. Ég stóð upp og flýtti mér
fra,m kirkjugólfið, opnaði dyrnar
og sá um ieið að elding klauf
stóru eikina, sem áratugum sam-
an hafði staðið rétt sunnan við
kirkjutröppurnar. Það heyrðust
ur, en kona í barnsnauð.
Við riðum þegjandi um stund.
Svo sagði ég skyndilega: — Ég
sá að þú varst að tala við Lárus
á leiðinni til Hlaða. — Það gerðir
þú líka, systir géð. — Baðstu hann
að koma aftur að Mæri? — Nei,
hann bað um það sjálfur. — Hefir
ykkur ekki dottið í hug að það
getur orðið hans bani? — Hvers
vegna? — Af því að ívar notar
SjóðurlnBi í AEhambra
ekki lengur orðið hvers vegna.
Svo mjög hefir þú egnt hann til
reiði og ofsa að nú er hann lík-
legur til að drepa umhugsunar-
laust. — Þeir um það, hann og
Lárus. Ég hefi ekki óskað eftir
þeim í návist minni, Hún sló i
hestinn og þeysti upp síðustu
brekkuna.
Ég reið á eftir henni, meðfram
kirkiugarðsveggnum og inn á
túnið. Mér varð hugsað til alls
þess er skeð hafði í ferðinni. Ég
minntist heimsóknar okkar til
Þrándheims, kveldsins hjá Kötiu,
Lárusar, brúðkaunsins, alls. En
skýrust var minningin um Ebbe
Canstensson.
Ég sleppti hestinum heim und-
ir bænum og gekk beina leið inn
í kirkjuna. Ég var vön því að
leita þangað með hugsanir mín-
ar. Kyrrð og friður kirkjunnar
hafði ætíð góð áhrif á mig. Ég
gekk hægt upp kirkjucrólfið og
skóhljóð mjtt bergmálaði í evr-
um mér. Sætið okkar var innst,
hægra megin við kórinn. Ég sett-
ist. Jafnvel þó óveðrið væri nú
komið í algleyming og dvndi á
kirkjunni svo rúðurnar nötruður
þótti mér gott að vera ínnan
vegpia hennar.
Frá því ívar hafði veikzt á
H'öðum hafði ég vnrið altekin
óumræðanlegri skelfingu. Mér
varð hugsað tiL Kötju. Hvað
hafði þeim farið á milli, henni
og Önnu Kristínu?
Ég reyndi að bægja burt
óttanum með því að hugsa
um Ebbe. Sannast að segja var
hann orðinn snar þáttur í hugs-
unum minum. Ég vissi að til-
SPÖNSK ÞJÓÐSAGA
6
þöglu meyjastyttur standa vörð um mikinn fjársjóð, sem
einu sinni var grafinn hér niður. Finn staðinn þar sem augu
þeirra mætast. Þar finnurðu svo mikið gull og góða steina,
að þú verður auðugri en allir aðrir í Granada. En aðeins
saklausu hendurnar þínar, ásamt verndargripunum, geta
lyft fjársjóðnum upp í dagsbirtuna. Það sem þú finnur
skaltu eiga og stjórna því með örlæti. Þú verður einnig að
láta syngja nokkrar messur fyrir velferð sálar minnar fyrir
framan Maríumyndina í dómkirkjunni.“ Um leið var hún
horfin.
Þá gól hani niðri í Darródalnum og fyrstu geislar morgun-
sólarinnar lituðu Sierrasnæfjöll rósrauð. Bóabdít og her-
menn hans hurfu eins og skuggar og Sanchíta hljóp heim
til þess að’ sofa eftir viðburði næturinnar.
Þegar hún vaknaði, hélt hún að allt þetta hefði verið
draumur, en hún sagði föður sínum frá því, sem fyrir hana
hafði borið. Honum fannst ekkert gera til þó að þau reyndu
hve mikið væri að marka þennan fyrirburð. Þau fundu
staðinn, sem augu meyjanna bentu á og þegar þau höfðu
grafið um stund, komu þau niður á járnbenta eikarkistu
mikla. Hún var svo þung, að þau gátu ekki hreyft hana, en
þegar Sanchita bar vemdargrip sinn að læsingunni, hrökk
lokið upp. Þá blasi við beim í kistunni ógrynni af gullpen-
ingum, gimsteinum, rúbínum tyrkjasteinum og öðrum dýr-
mætum steinum, svo að þarna voru ómetanleg verðmæti
saman komin. Alla þessa miklu fjársjóði fóru þau með heim
til sín og varðveittu í undirsængum sínum.
Eftir þennan viðburð fluttust þau ásamt skylduliði sínu
til Malaga. Það gerðu þau til þess að enginn skyldi fá grun
um hvað þau höfðu fundið. Þar seldu þau dýrgripi sína
smátt og smátt fyrir offjár. Og þegar Sanchíta seinna giftist
hertoga einum ágætum, þá fór sagan vel, eins og sögur eiga
alltaf að gera.
Enn í dag getur hver sem vill farið inn í Jómfrúturninn
og séð báðar meyjarnar beina augum sínum að sama fleti.
Þetta sannar það, að til eru konur. sem geta þagað yfir
leyndarmáli, jafnvel þó að þær séu tvær sem vita um það.
ENDIR
hafa náð mestum vinsældum hér á landi
Sannar það bezt að við höfum nú
þegar selt upp alla jólasendinguna
sem kom fyrir skömmu síðan
Fáum því nýja sendingu
með Gullíaxa á þriðjudag
Kenwood hrærivélin er ódýrust miðað við
Henni fylgir:
Þeytari, hrærari og hnoðari. Hakkavél grænmetis-
og kornkvörn og plastyfirbreiðsla.
Verð kr. 2.600,00
Austurstræíi 14 — Sími 1687
Þú hefur atað allan kjólinn neðan. —
Ætlarðu ekkj að bíða, telpa, á meðan
t
að ég bursta á þér nýja kjólinn?
Ætlarðu að mölva sundur stólinn.
Þetta er úr hinni skemmtilegu barnabók
En hvað það var skrýtið.
Bfizt íift miolvsa í llorgiifllilaðinu